De hoogste drempel in 2012

Ik heb een aardje naar mijn vaartje: net als hij leg ik graag veel vast als foto maar blijf zelf het liefste veilig achter de camera. Op zoek naar babyfoto’s van mijn broer en mij keek het kind mee over mijn schouder. “Zijn er ook foto’s van opa van vroeger?” En met mondjesmaat kwam ik ze tegen, die zeldzame plaatjes waar de camera een keer in de handen van iemand anders was.
Diezelfde zoektocht naar familiefoto’s leverde de prachtige portretten op van mijn voorouders. Als gezin hebben wij ons vroeger nooit gewaagd aan zo’n oubollig groepsportret bij een fotograaf in een studio. Ik snap dat wel en toch is het misschien jammer.

Toen ik een tijdje terug in contact kwam met Bea Blauwendraat zag ik de mooie portretten die zij maakt. Niet standaard een groepsfoto tegen dezelfde achtergrond maar passend bij de personen op de foto.

Dat hielp mij over een hoge drempel en ik besloot een familiefoto te laten maken door Bea. De man en kinderen reageerden neutraal positief en zo stonden we een paar weken geleden bij haar in de studio. In een opwelling namen we de hond mee want die is ook deel van ons samengestelde gezin tenslotte.

En dit is wat de generaties na ons als materiaal hebben om een beeld van ons te krijgen. Om te zien of er overeenkomsten zijn in uiterlijk en bouw. Om te lachen om onze gedateerde kleding. Om zich te verbazen over hoe belangrijk die hond kennelijk voor ons was. Om ons als schakel te zien in de familiegeschiedenis.

Intussen hangen we onszelf trots aan de muur.

 

 

Niet zeuren – vooruit één keertje dan

“Gatver, alweer zo’n positief stukje”, liet de man des huizes zich gisteren ontvallen bij het zien dit weblog.”Even doorlezen naar de laatste zinnen”, antwoordde ik.
“Hè, gelukkig”, zei hij.

De man des huizes compenseert mijn soms misschien iets te roze bril. Laten we zeggen dat hij wat kritischer van aard is. Dat levert interessante conversaties op in de doorzonwoning die lang niet altijd eindigen in consensus. Meer in een ‘we agree to disagree’ en dat bevalt ons over het algemeen prima.
Hij ziet de beren op de weg, ik de bloemetjes in de berm. Ik vertrouw op de goedheid van mensen, hij gaat er vanuit dat de auto’s voor hem op de weg bewust langzamer gaan rijden om hem dwars te zitten. Hij slalomt zo snel mogelijk door de AH, langs ouderen en kleine kinderen. Ik vraag hem gewoon even diep adem te halen.
En hij kookt iedere avond, de ene keer uitgebreider dan de andere maar altijd lekker. Ik smeer zijn brood voor tussen de middag.
Het is samen nog steeds vele malen leuker dan apart en dat houden we nog graag even zo.

Dus al hij zich verheugt op een potje zeuren van mijn kant dan wil ik mijn best wel even doen. Voor één keer.

Een lijstje ergernissen van 2012.

1. De ouders van onopgevoede kinderen – ik ben dol op mijn kinderen en vaak op die van een ander. Maar in een land zo vol als het onze mag je verwachten dat in de opvoeding het leren rekening houden met anderen een belangrijke rol speelt. ‘Mijn vrijheid stopt waar die van een ander begint’. Dus ouders: er is niets mis mee om je kinderen te verbieden om te rennen door een supermarkt. Of heel hard en hoog te gillen. Of het normaal te vinden dat automobilisten een hartverzakking krijgen omdat jouw kind zich rücksichtlos met fiets en al op straat stort.

Ik troost me altijd maar met de gedachte dat het ook hier een kleine groep is die een niet te negeren negatief beeld schept. Maar verbieden mag, grenzen stellen moet. Omdat daarmee de wereld voor iedereen leuker wordt.

2. Plastic om tijdschriften – het is vast economisch en/of milieutechnisch verantwoorder maar ik kan de tijdschriften die al dagen lang ongelezen op tafel liggen niet eens meer zo maar weggooien. Eerst moeten de plasticjes eraf voordat de rest in de papierbak mag. De VPRO-gids kwam altijd zonder wikkel of plastic – keurig met de adresgegevens erop gedrukt. Als de VPRO het kan dan kan dat toch ook bij jullie, andere uitgeverijen?

2a. Krakend bioplastic – om tijdschriften van deugende instanties zoals de Triodosbank en D66. En om biologisch fruit en groente. Van dat ongetwijfeld zeer verantwoorde afbreekbaar plastic maar ook onverantwoord veel lawaai makend. Zoveel lawaai makend dat het reden genoeg is om dat soort producten niet meer te kopen. En dat kan toch niet de bedoeling zijn?

3. Klantonvriendelijke ambtenaren – het afgelopen jaar heb ik een aantal keren als ‘burger’ contact gehad met de gemeente Zeist. Nou weet ik vanuit mijn werk als raadslid dat het onderwerp publieksgericht werken hoog op de prioriteitenlijst staat. Er is ook al veel veranderd maar toch zit het bij lange na nog niet in de ‘genen’. Brieven zijn vaak nog steeds erg geschreven vanuit de zender in plaats van de ontvanger en ze geven het gevoel dat juridisch indekken erg belangrijk is.
Bij een bezoek aan de Publiekshal vindt de receptioniste het nieten van stapeltjes papier belangrijker dan bezoek verwelkomen. Zelfs een ‘ik kom zo bij u’ kan er niet vanaf. Bij het maken van afspraak via de website voor het laten maken een nieuwe identiteitskaart moet je je eerst melden bij het loket Afspraken en dan alsnog wachten tot je aan de beurt bent. Mijn bejaarde dame kon niet zittend geholpen worden aan de lage balie maar moest moeizaam blijven staan bij het loket met het vingerafdrukapparaat.Sowieso zitten de ambtenaren allemaal net wat hoger achter de balie en kijken neer op hun ‘klanten’. Bij het loket dat vol hangt met briefjes dat ik niet mag bellen, niet mag fotograferen en vooral aardig moet zijn. Desondanks verdwijnt mijn verlopen paspoort zonder pardon in de prullenbak zonder dat gevraagd wordt of ik het misschien (ongeldig gemaakt) zou willen bewaren als souvenir.
Er is nog heel veel te leren. De organisatie en het management wil wel. Maar er moeten nog heel wat mentale knoppen om en oogkleppen af.

4. Harde muziek in winkels – Dat ik de doelgroep niet ben van jonge, hippe modezaken neem ik graag aan en dat daar de muziek keihard staat is dan ook nog te begrijpen. Maar ook in winkels waar ze me wel graag mijn geld willen laten besteden lijkt de muziek meer bedoelt voor het (jonge) personeel zelf dan voor de klanten. Ik snap het wel: de winkel is hun werkomgeving en voor hen zal het wel gezellig zijn. Maar ik ben vast niet de enige potentiële klant die zich binnen een minuut weggejaagd voelt. En wie betaalt dan hun salaris?

5. Irritant gebruik van Twitter – daaronder vallen wat mij betreft:
– “Retweet als je ook vindt dat….”
– “Ik wil zo graag meer volgers, waarom lukt dat niet?” – en wat ga je die volgers dan bieden?
– “Retweet en win een laptop/iPad/sticker” – familie van de kettingbrief en de FW.FW.FW.FW-emails van goedbedoelende bejaarden aan hun hele adresboek.
– Een tweet van iemand anders beantwoorden als retweet – de variant “kijk mij eens leuk interessant antwoorden op een opmerking”
– Een leuke/interessante tweet van iemand anders retweeten met een spatie/punt/uitroepteken ervoor, want stel je voor dat je volgers niet in de gaten hebben dat jij degene bent die in de gaten had dat het zo’n leuke/interessante tweet was en het doorgestuurd hebt?
– Bedrijven die alleen maar zenden.
– Interessante, wijsgerige quotes van bekende mensen. OK, af en toe is het leuk maar een paar per dag?
– Mensen die Twitter alleen gebruiken om te roepen wat er niet deugt – in Nederland, in een bedrijf, een winkel, een product. Bij voorkeur met de woorden #fail, #keihardefail en #belachelijk in de tekst. Daarna hoor en zie je ze weer maanden niet.

6. Zeuren over gratis dingen – “If you are not paying for something, chances are you are the merchandise”. We willen van alles voor niets: FaceBook, spelletjes, Twitter, software.  Het mag niets kosten maar moet het wel altijd doen, beter worden en beschikbaar zijn. Niets is voor niets in deze wereld en als je er niet voor betaalt kan je er naar mijn bescheiden mening niet al te veel eisen aan stellen. Tenzij je inderdaad waardevolle merchandise bent natuurlijk door advertenties te bekijken, bij die bedrijven dingen te kopen of gewoon voor producten te betalen.

7. In hokjes duwen en veralgemeniseren – naar mij mening is ieder mens een individu en uniek. Dé vrouw, dé katholiek, dé Surinamer, dé weet-ik-veel bestaat niet. Natuurlijk hebben bepaalde groepen gemeenschappelijke kenmerken maar er zijn altijd, altijd uitzonderingen. Open staan voor correctie van je eerste indruk en voor-oordeel – het levert zo veel leuke contacten  en verhalen op. Praktisch niemand die ik ken past keurig in een hokje. Gelukkig maar.

Dat is meteen mijn wens voor 2013: dat we mensen als individuën blijven zien en behandelen. Dat we ondanks ergernissen en irritaties elkaar positief blijven benaderen. Omdat ik er van overtuigd ben dat je krijgt wat je geeft – wie de wereld negatief benadert krijgt negativiteit terug. En dat is jammer want er is zoveel moois. Als je het wil zien en dat wil ik.
Dus mopper ik maar nooit lang en zoek snel naar het straaltje zon langs de wolken, naar de goudvink in de regen, de taalkronkel tussen de tweets en tel ik wat ik heb en niet wat ik mis.

Maak foto’s! En wel hierom…

Er is een baby in de familie en dat was gisteren de aanleiding voor het opduikelen van allerhande familiefoto’s, op zoek naar gelijkenissen. Zo kwamen ook de hele oude foto’s op tafel – uit de nalatenschap van mijn oma. De twee oudste familieportretten.

Dit is de oudste foto: mijn overgrootvader Francis Wong Pang Own en overgrootmoeder Eliza Jacoba Gomperts met hun twee oudste kinderen. De foto zal ergens rond 1890 zijn genomen in Suriname.
Mijn opa was van 1897 en staat er nog niet op.

En deze foto is minder oud maar er staat wel een generatie extra op: mijn betovergrootvader, helemaal links met de bakkebaarden. Volgens mijn oma van der Linden werkte hij vroeger bij Hajenius op het Rokin in Amsterdam. Zij zelf zit net links van het midden. Geboren in 1902 en hier nog geen tien jaar oud schat ik. Deze huiskamer zou aan de Frederik Hendrikstraat in Amsterdam moeten zijn.

En dit zijn ze dan: mijn opa en oma, eind jaren twintig.

Er lag nog heel wat voor ze in het verschiet in Nederlands Indie en daarna.
Maar gelukkig hebben wij de foto’s nog.

De mooiste cadeautjes

Positief en optimistisch: dat is normaal gesproken de bril waarmee ik het leven iedere dag opnieuw bekijk. ‘Tel wat je hebt en niet wat je mist’ is het tegeltje dat ik bij mijn oma uit huis mee mocht nemen en dat past goed bij mij als levensmotto.

Natuurlijk zit niet altijd alles mee. Natuurlijk word ik niet blij van kou en regen, van pech, van tegenslag. Maar dan treedt bij mij al snel de relativiteitstheorie in werking – simpel maar doeltreffend. Zonder winter geen voorjaar. Zonder regen minder waardering voor de zon. Zonder drukte geen vrije tijd. En zonder geven geen ontvangen. Alles is relatief.

Blij word ik als ik een ander kan blij maken. Door iets te geven, al is het maar tijd.
En soms maak ik gewoon mijzelf blij.
Dit zijn een paar van mijn mooiste cadeautjes van 2012:

1. ‘Mijn’ bejaarde dame mocht haar huishoudelijk hulp houden waar ze zo tevreden over is. De organisatie wilde haar graag houden maar dacht zich de verplichte vaste aanstelling (na twee tijdelijke contracten) niet te kunnen permitteren. Na veel overleg, meedenken en aandringen is het gelukt: ze mocht blijven en iedereen is blij. Ik ben vooral blij dat het de broodnodige rust geeft in het hoofd van de negentigjarige. Met stip op nummer 1!

2. Cadeautje van mezelf aan mezelf: de complete Calvin and Hobbes. Kwamen ooit in mijn leven via mijn broer en zijn nooit meer weggegaan. Maakt dat ik jongens en mannen een klein beetje beter begrijp.

3. Een fiets. Voor een kind dat daardoor in Zambia niet meer uren naar school hoeft te lopen. De ‘schuld’ van de Fat Cyclist en beter dan hij kan ik het niet zeggen, bijvoorbeeld hier.
4. Twee uur tijd om mee te lopen met een speciale groep verstandelijk gehandicapten met de Abronarun, samen met collega’s van de gemeenteraad. Een resultaat van de Zeister Beursvloer van Samen voor Zeist. Genoten van het enthousiasme en de ontwapenende blijdschap van de deelnemers en trots op mijn verdiende lichtblauwe T-shirt. In 2013 gaan we nog een paar keer.

5. Ook van mezelf voor mezelf: de Birdswing. Brengt mijn kantoortuin op één meter afstand van mijn werkplek.

6. Een echt nichtje, een ‘tantezeggertje’. Het gaat nog wel even duren voor ze dat echt zegt, ze is pas 3 maanden, maar het is leuk zo’n hummeltje waar je genen mee deelt. En dat ook nog eens vernoemd is naar onze oma.

Zo. En dan is het nu tijd voor kersteten-met-familie, deel 2.
Ik denk dat het morgen tijd is voor een zeur- en irritatielijstje. Eén keer per jaar mag dat van mijn optimistische, postieve zelf. Ha.

De leukste en de handigste

Geen terugblik zonder lijstjes. De kranten wemelen al weer van de overzichten met top 5’s, 10’s en 20’s. De ergste, de grootste, de slechtste en de mooiste van 2012. Dit zijn mijn lijstjes, in willekeurige volgorde maar ze zijn bijna allemaal werkgerelateerd.

Mijn leukste netwerken
1. Broodfonds Wikistad – dit kleinschalige, sociale systeem waarbij zelfstandige ondernemers elkaar verzekeren van ‘brood op de plank’ in het geval van langdurige ziekte. Een alternatief voor de bureaucratie van de AOV. Vol idealisme en enthousiasme ingestapt eind 2011 en in 2012 zijn mijn medeleden een verrijking geworden van mijn netwerk. Omdat het leuke en sociale mensen zijn en omdat ze vaak op hele andere vlakken actief zijn en mij daarmee een in kijkje geven in voor mij nieuwe werelden. Van politieke junkies tot boekenschrijvers, van films tot geestelijke gezondheidszorg, van gezondheidseducatie tot reïntegratie en het nieuwe werken.
2. BNI – dat staat voor Business Networking International en is een zakelijke netwerkorganisatie. Heel Amerikaans van opzet met chapters, trainingen en ranglijsten maar wel met het uitgangspunt: ‘geven loont’. Iedere week een ontbijtsessie waarbij we elkaar aan contacten, werk en omzet helpen. Mijn mede-leden in Zeist maken het iedere week weer de moeite waard om extra vroeg op te staan: allemaal enthousiaste professionals en ondernemers, met allemaal onze eigen expertises en netwerken. Maar bovenal aardige en leuke mensen.
3. Open Coffee Zeist – ze mogen wel eens genoemd worden: Jannetta Dorsman en René Hoksbergen van Woningadviseurs. Zij stellen iedere eerste woensdag hun kantoor ter beschikking voor mede-ondernemers die elkaar willen ontmoeten. Koffie, thee en stroopwafels maken de gastvrijheid compleet. Soms zijn er veel bezoekers, soms wat minder maar voor een vanuit huis werkende ZZP-er zoals ik is het een aardige manier om bij te praten.

Mijn handigste app’s op de iPad en telefoon
1. Evernote – een systeem om notities te maken en op te bergen in mappen. Handig op de iPad, iPhone en op de laptop maar het mooiste is dat alles meteen synchroniseert. Alle aantekeningen, teksten, ingescande bonnetjes, geluidsopnames of foto’s zijn altijd en overal beschikbaar. Een vergadering thuis voorbereiden op de laptop en later op het gemeentehuis mijn aantekeningen raadplegen op mijn iPad. Onderweg op mijn iPhone een activiteitenlijstje maken en dat dan later op de laptop weer uitwerken.
2. Todo – dit is precies wat het zegt: het maken van to-do-lijstjes. Of eigenlijk het plannen van activiteiten. Voor mij is het handig dat je aan elke activiteit een datum kan hangen en een categorie. Zo heb ik overzicht per klant van nog openstaande zaken en is het makkelijk om te schuiven in de tijd. Net als bij Evernote staat de applicatie op zowel mijn laptop als iPad als iPhone en synchroniseert alles onderling.
3. Twitterrific – een twitterapp, ook weer eentje die ik nu op alle drie de apparaten gebruik. Een makkelijke interface, prettige vormgeving. Twitter, mijn virtuele koffiemachine, wat zou ik het missen als het er niet was.
4. GeniusScan – zo simpel, zo makkelijk: bonnetjes fotograferen en dan meteen doorsturen naar Evernote voor mijn boekhouding. Geen stapels achterstallige papiertjes uit mijn portemonnee plukken maar meteen digitaliseren.

Mijn leukste investeringen
1. Een nieuwe auto – eigenlijk dezelfde die ik altijd al had, een mooie rode Suzuki Swift, maar nu op naam van de zaak. Omdat het financieel ietsje aantrekkelijker is. En omdat het ook wel cool klinkt: een auto van de zaak.
2. Nieuwe visitekaartjes – het werd tijd voor een kwaliteitsslag vond ik zelf en dat lukte met behulp van Tiny Risselada van Letterpers. Zij gebruikt nog een echte, ouderwetse voetaangedreven drukpers waardoor haar drukwerk echt reliëf heeft. Met een iets aangepast ontwerp, dikker papier en een kleurtje werden het de kaartjes waar ik nu zo trots op ben. Stevig, onderscheidend, goede kwaliteit en een tikje anders – precies wat ik met WongWorks wil uitstralen.
3. Een kwart schap in een slijterij – ik ben dol op mensen die zichzelf helpen. Petra de Boevere, ook bekend als het Slijterijmeisje, wilde verhuizen naar een nieuw pand maar de bank wilde haar voorraad niet zien als kapitaal en daar mee als onderpand voor de benodigde lening. Ze maakte een plan, boorde haar sociale netwerk aan en vroeg daar naar investeerders. De investering komt terug in de vorm van tegoedbonnen voor de slijterij. Ze kreeg haar ton aan kapitaal, verhuisde naar Sluis en doet het (net als daarvoor) uitstekend. Crowdfunding volgens het boekje.

Morgen de volgende aflevering van mijn persoonlijke terugblik op 2012. Is er nog een specifiek onderwerp waar je nieuwsgierig naar bent?

Het jaar van de macaroni

2012 was ook het jaar van de macaronimarketing – mijn eigenwijze manier om ZZP-ers op weg te helpen met hun positionering en herkenbaarheid.
De naam komt van een vergelijking de ik voor iemand maakte over wat marketing volgens mij kan betekenen voor zelfstandig professionals. In het schap met pasta staan veel verschillende soorten macaroni die fysiek niet veel van elkaar verschillen: bloem en water opgedroogd in een herkenbaar vormpje. Toch kun je door de manier van verpakken je verkoopverhaal aanpassen op een andere doelgroep.
Een groot en goedkoop pak voor gezinnen of sporters.
Een ‘Jamie-Oliver-versie’ met recept voor de hobbykoks.
De meergranenversie voor de gezonde, verantwoorde eter.
En een versie met verf en lijm voor knutselende kinderen.

Zelfde product, ander verhaal, andere doelgroep. De klant zoekt in het schap naar het product dat het beste bij zijn of haar wens ligt.
En dat moeten we als ZZP-ers ook doen: aansluiten bij de vraag van de klant en herkenbaar zijn als oplossing en antwoord.

Begin dit jaar begon ik met Focusgesprekken – iedere eerste maandag van de maand onder het motto ‘gratis maar niet voor niets’.
Het leverde hele leuke gesprekken op en iedere keer als de sirenes gaan komen de herinneringen weer bovendrijven.
Van de deelnemers kreeg ik in ruil weer feedback die ik mocht gebruiken op mijn website.

In de zomer besloot ik om het niet meer voor niets te doen: het concept had zich bewezen, de waarde ook en daar mag van de deelnemers best wat tegenover staan.

Naast de Focusgesprekken ontstond een groepsversie: eerst als Pasta en de 5P’s voor ZZP-ers en later kortweg als Macaronimarketing.

Leuk om te doen maar het werven van deelnemers is zeer intensief – ZZP-ers besteden niet graag geld aan workshops en kijken lang de kat uit de boom. Begrijpelijk. Maar voor mij reden om het anders te doen.
Nu probeer ik het via het Tupperware-model: geïnteresseerden in een workshop kunnen zelf mededeelnemers werven en krijgen per betalende klant zelf een korting. Aanbeveling van iemand die je kent werkt toch altijd het beste.

2013 wordt het jaar van Macaroni en Tupperware – wie doet er mee?

Persoonlijk

Dit is de eerste post in de serie terugkijken op 2012 en dat kan niet zonder persoonlijk te worden. Het zijn tenslotte de mensen en personen die het leven de moeite waard maken.

Dichtbij huis
Op de allereerste plaats natuurlijk de man des huizes die zonder al te veel morren iedere avond weer iets lekkers op tafel zet, alleen maar vraagt hoe laat ik ’s avonds weg moet en lief een lichtje aan laat als het weer eens laat wordt.
Hij houdt bovendien als kersvers libertariër de discussie scherp en zorgt dat ik mijn eigen standpunten en mening beter kan verwoorden.
Kinderen worden iedere dag leuker, dat zeg ik al bijna 26 jaar en ik meen het nog steeds. Ze zijn volwassen, staan min of meer op eigen benen en maken mij gepast trots.
Samen met de hond gingen we verleden week op de foto bij Bea, als een echt modern, samengesteld gezin. Wij samen met zijn hond en mijn kinderen en het voelt als onze hond en onze kinderen.

Maar er zijn zo veel meer personen in mijn leven die iets toevoegen. Collega’s uit de gemeenteraad, dwars door partijen en overtuigingen heen. Collega-zelfstandig-ondernemers die ik tegenkwam bij de Open Coffee Zeist, bij Seats2Meet, bij BNI.

Twitter
Een speciale categorie zijn de twitteraars die ik digitaal al sprak maar voor een deel ook in levende lijve tegenkwam en een stukje mee opliep. Iemand als @loestortike die via aardappels voor de moestuin van haar vader en koffie bij Lokaal Victoria een gewaardeerd tegenstander werd voor Ruzzle en Mindfeud. Met haar tweets bezorgt ze regelmatig een glimlach en soms ook een traan. En ons koffiegesprek was de aanleiding voor de bijeenkomst-van-leuke-mensen-uit-de-buurt-van-zeist.
Daar was bijvoorbeeld ook @DBaauw: door het enthousiasme van Denne maakte ik later kennis met haar nichtje Eline, het zorgintensieve meisje in de rolstoel met de prachtigste lach. En mocht ik helpen om voor haar rolstoelbus geld in te zamelen.

Ook via Twitter werd ik trouwe klant van Boekhandel Kramer van Doorn. Had ik hele discussies met Reinout van Chef! en fotograaf Menno Bausch over de reclamebelasting in Zeist. @peterdonker reageert regelmatig op mijn #raadzeist-tweets. En @bakkeralbert heeft er een fan bij. Om er maar een paar te noemen.

Broodfonds
De mensen uit mijn Broodfonds zijn me in het afgelopen jaar dierbaar geworden. Stuk voor stuk bijzondere mensen, met uiteenlopende bezigheden maar met een gedeeld sociaal vertrouwen. Zonder het Broodfonds was ik ze niet tegengekomen en dat zou echt jammer zijn.

Relatief
In de categorie heel speciaal hoort de bejaarde dame waar ik ooit als vrijwilliger binnenkwam om haar te helpen met de computer. Nu speelt ze al jaren online Bridge, mailt ze me af en toe en spreken we elkaar iedere zondag bij de koffie. Zij helpt me om nog meer te waarderen wat ik heb: een goede gezondheid, familie, werk. Negentig is ze nu en eigenlijk had ze het niet willen worden, zo zonder haar man. Maar ondanks dat gemis en de lichamelijke kwalen blijft ze betrokken bij de wereld van vandaag. Ze spelt iedere dag de krant, met een loep want de ogen willen niet echt meer. Ze kijkt iedere dag naar het nieuws en de actualiteitenprogramma’s, met de koptelefoon op want ook de oren zijn niet zo best. Ze is altijd vriendelijk en beleefd en spreekt iedereen met ‘u’ aan.

Alles bij elkaar: het leven is goed. En dat komt voor een belangrijk deel door de mensen.Waarvan ik er heel veel nog niet genoemd heb. Maar dat is niet persoonlijk bedoeld.

Aftellen naar 2013

Of is het optellen? In ieder geval is het de tijd van het jaar om eens terug te kijken naar wat geweest is en vooruit te kijken naar wat je hoopt en verwacht dat er komen gaat. Vanaf morgen kijk ik dan ook iedere dag even terug en vooruit.

Tenzij vrijdag de wereld vergaat.

Vanaf morgen de mooie en goede nieuwe ervaringen en herinneringen. Maar ook wat onmacht, irritaties en leermomenten.
Plus allerlei tips, ideeën, suggesties en lijstjes.

Gewoon. Omdat het kan, zo in de laatste 10 dagen van 2012.
Tot morgen.

Is dichten erfelijk?

In onze familie is taal wel zo’n beetje ons ding.  Er waren altijd boeken, er werd voorgelezen en zelf gelezen. Iedere vakantie hadden we een nieuwe voorleesboek mee – vaak gedichtjes van Annie M.G. Schmidt. ’s Avonds lagen mijn broer dan in ons slaapzak, op ons luchtbed, te luisteren naar mijn moeder.Stapels boeken heb ik zelf verslonden, helemaal verdiept in de verhalen.
Puzzels – eerst kruiswoord en later cryptogrammen. Talen leren – beetje Latijn, iets meer Duits en Frans en heel veel Engels.

Al dat talige kwam tot een bijzonder hoogtepunt in de eerste dagen van december. Vanaf het moment dat Sinterklaas niet meer voor ons kwam maar we het onderling zelf moesten regelen gold er een belangrijke regel: ieder cadeau met gedicht en/of surprise.

Mijn vader heeft zich geloof ik zelden gewaagd aan het betere knutselwerk maar maakte wel gedichten. Met een zeer vrije vers- en dichtvorm. En in zijn eigen bijzondere handschrift. De korte gedichten voorlezen nam daardoor toch redelijk wat tijd. “Wat zou Sinterklaas hier toch bedoeld hebben?”

Mijn moeder daarentegen leefde zich helemaal uit, zowel in de meest prachtige surprises als in de bijbehorende gedichten. Van limerick tot puntdicht tot eindeloze verhalende rijmen.
Ik kan me nog herinneren dat ik uit school thuis kwam en er in de keuken een heel gedicht aan het kastje hing waarin stond dat ze even boodschappen aan het doen was. En toen ik aupair was in Londen kreeg de hele familie daar een cadeautje met gedicht in het Engels.

Nu, na jaren, blijk ik toch echt een kind van mijn moeder. In december gaan mijn dichtkronkels kriebelen en hoewel mijn kinderen het Sinterklaasvirus ondanks een gedegen opvoeding niet hebben overgenomen doen zich toch gelegenheden voor om te rijmelen.
Dit jaar waren er twee zakelijke Sint-bijeenkomsten waar een gedicht werd gevraagd en ook op Twitter kon ik mijn ei kwijt.En in mijn WongWorks-nieuwsbrief.
Heel even heb ik overwogen om ook dit verhaal op rijm te doen maar het was even op.
Volgend jaar wellicht wel een gedicht…..