Zomerzwam

Ze zijn er weer: de prachtige gele zwammen in ons eigen Okkersbos.

Met een naam die ik zelf had willen verzinnen: zwavelzwam. Een zomerse zwavelzwam.

#100dayproject – dag #39

Vis

Zo af en toe doen we een rondje markt. Worstjes halen, 3 voor een tientje. En vooral even neuzen bij de visboer. De man des huizes is niet voor niets van Volendammer afkomst en heeft bovendien ook nog even op Texel gewoond waar de verse vis met emmers binnen kwam.

Wordt het tong of makreel? Zalm of forel?
Dan zien we deze prachtige, slanke, glanzende vissen een snavelachtige bek.

“Ha, geep,” zegt de man. “In stukjes door bloem en dan bakken. En ze hebben een groene graat.”
Voor 6,50 de kilo kun je er geen buil aan vallen en zo zitten wij ’s avonds buiten in het zonnetje vis te smikkelen. En inderdaad: de graten zijn groen. Prachtig groen.

 

#100dayproject – dag #38

Collecte

Donderdagavond. Man en hond stappen ’s avonds de deur uit op weg naar de hondentraining. Direct daarna wordt er enthousiast aangebeld en ik schiet overeind om de deur open te doen.
Op de stoep staat een vriendelijke dame met een collectebus, ik vraag waar het voor is. Voor het Longfonds blijkt. Ik pak wat kleingeld dat altijd klaar ligt voor fooien en collectes en stop ze door de gleuf.
De mevrouw kijkt mij vragend aan: “Dat is wel goed? Ik kwam uw man net tegen, die vroeg waar het voor was en zei dat ik dan wel een kans maakte.”

Ik leg uit dat hij niet zo enthousiast wordt van collectes en weigert te geven aan christelijke organisaties. Aan de dierenbescherming ook niet trouwens maar dat zeg ik er maar niet bij.

“Maar,” zeg ik, “Ik ben niet zo kritisch als hij, als iemand de moeite neemt om ’s avonds de straat op te gaan om te collecteren voor een organisatie dan geef ik graag.”

Ze herkent het. “Mijn idee. Maar mijn man doet ook altijd zo moeilijk.”

#100dayproject – dag #37

Percussie

Het bosje om de hoek (door het Utrechts Landschap een aantal jaren geleden Okkersbos gedoopt) is het terrein van honden. Groot genoeg voor een lekker rondje voor hond en baas, groot genoeg ook om geen last te hebben van hondenpoep en met genoeg paden en paadjes voor wat variatie in de route.

Het is ook het terrein van veel vogels. Hoor je iets ritselen op de grond dan is het bijna altijd een merel en soms een duif. Roodborstjes, meesjes, vinken en ook weer merels zingen en kwetteren naar hartelust. Overdag, in de avond zijn er de uilen.
Een buitenbeentje zijn de spechten met hun geroffel. Van Vroege Vogels leerde ik dat de lange roffels van de vrouwtjes zijn en de korte roffels van de mannetjes. Afgeraffelde roffels dus.

Zondag liep ik het langs het bos en zag een mevrouw omhoog turen. Ik tuurde mee en hoorde toen ook het gepiep, zag het mooie ronde gat hoog in de boom en de vogel die aan kwam vliegen met eten. Een spechtennest.

De volgende dag stond mijn gehoor kennelijk op scherp en herkende hetzelfde gepiep aan de andere kant van het bos. Het was even zoeken maar ook daar het mooie ronde gat en er kwam zelfs even een koppie boven de rand uit.
Een bosrondje later hoorde en zag ik een derde nest.

De percussiegroep in het bosorkest heeft de continuïteit gewaarborgd.

 

#100dayproject – dag #36

Dagje uit werken

Meestal werk ik vanuit de doorzonwoning met riant uitzicht op de tuin, het gezelschap van de hond en een incidentele afspraak buiten de deur. Maar soms zit ik een dagje op een echt kantoor. Vandaag was zo’n dag.

Qua woon-werkverkeer scheelt het meteen een stuk: in plaats van de trap oplopen een autoritje van 15 minuten.
Een pasje om binnen te komen.
Een koffieautomaat. Die best lekkere koffie zet maar daar ook lang over doet. Wat resulteert in koffiefiles.
Collega’s. Hele en halve conversaties in de achtergrond over kwakkelende ouders, vakanties, de hond, de begroting, een aanbesteding en boekhoudprincipes. Er zijn alleen maar flexplekken en dat draagt bij aan de variatie in onderwerpen.
Even langslopen bij iemand die je wat wil vragen. Snel overleg met de opdrachtgever. Meedenken met een vraag die binnenkomt.

Maar één ding is net als thuis: de snelle boterham achter het bureau. Gewoonte.

#100dayproject – dag #35

Deuren

Op zoek naar een foto als basis voor deze post vond ik deze, gemaakt in Porto. Inderdaad tijdens onze  vakantie op de laatste dag dat het droog was.
Ik maakte de foto vanwege het verschil tussen de in feite identieke huizen. De één beter onderhouden of gerenoveerd, in ieder geval met een schone, frisse gevel en dito deuren en kozijnen. Leuk maar op zich niet zo spannend.

Toen ineens viel mijn oog op de auto rechts en vooral op de binnenkant van de deur.
Verrassend. Laten we het daarop houden 🙂

 

#100dayproject – dag #34

Top

Ze houdt van chocola en ik heb een voorraadje voor haar meegenomen. Niet zo maar chocola maar van Top. Want vanaf het eerste moment dat ik de man des huizes leerde kennen kon ik er niet meer omheen: bij onze eerste afspraak, met als aanleiding de cryptogram van de Volkskrant, maakte hij indruk door de leuke hond en de petitfours van Top.
En nu vieren we verjaardagen altijd met taart van Top, bij voorkeur een Concorde. Cadeautje voor iemand die alles al heeft? Volop keus uit de lekkerste bonbons, chocolaatjes, koekjes en macarons.

In het verpleeghuis laat ik de buit zien: truffels, gevulde chocoladestaafjes en nog wat gesorteerde chocola met oranje en rood/wit/blauw. Ik vul het schaaltje en een trommeltje, beiden schuift ze behendig in het kastje naast haar stoel, onder handbereik.
Bij de koffie kiezen we allebei voor een truffel.

“Op de bridgeclub in De Bilt hadden we een mevrouw die altijd zorgde voor wat lekkers bij de koffie op feestdagen. Zij ging dan altijd naar Top, die had toen nog een winkel in De Bilt, later was het Bilthoven. Voor die tijd kende ik Top niet maar daarna werden we zelf ook regelmatige klant. Voor de Sinterklaasdrive zetten we in de uitnodiging dat er ook een traktatie van Top zou zijn, dan wisten we zeker dat het druk zou worden.”

#100dayproject  – dag #33

Logeerhond

Onze vaste logeerhond is er weer: Pepper.
We zijn vaste logeeradressen over en weer, al jaren, al honden geleden.

We noemden haar de Pup met de Grote Oren toen ze voor het eerst kwam. Intussen is ze geen pup meer maar de oren mogen er nog steeds zijn. Dat hoort ok wel bij de Hollands Herder, ook de ruwhaarversie. De dames vermaken zich over het algemeen prima samen. Hier geen water zoals in Almere, waar ze spreken over Zeska Kromowidjojo. Maar wel takken, flossen en kleedjes waar je samen aan kan trekken. We hebben nu twee kleedjes.

 

#100dayproject – dag #32

Waarom ik niet koop bij Bol.com

Vroeger bestelde ik vaak mijn boeken bij Bol.com: lekker thuis kiezen, bestellen en thuis afgeleverd krijgen. Maar toen zag ik een twitterbericht van Kramer & Van Doorn, iets als: ‘Wij zijn niet duurder dan Bol.com en kunnen ook snel en thuis leveren.’

En dat zette mij aan het denken. Want er is weinig zo mooi als rondsnuffelen in een goede boekwinkel. Rondkijken, bladeren, stukje lezen en het advies van een goede boekverkoper. Wat zou het jammer zijn als dat soort winkels zouden verdwijnen.

En dus bestelde ik mijn volgende boek bij @boekhandelkrvd en haalde het persoonlijk op in Zeist. Zeker weten doe ik het niet maar grote kans dat ik meteen nog een boek uit de winkel heb gekocht. Daarna werd het vaste prik: boek bestellen per Twitter en ophalen.

Na een paar jaar weten ze nu ook precies wat wij leuk vinden. Ze weten dat we ieder jaar in september op de lijst staan voor de nieuwe Lee Child en wachten op het volgende deel van de Q-serie. Voor een vakantie of lang weekend ga ik langs, soms al met een titel in mijn hoofd maar vaak vraag ik om een aanbeveling.

Zo las ik in Portugal ‘De waarheid over de zaak Harry Quebert’ van Joël Dicker – een soort moderne Agatha Christie, een whodunnit in de vorm van een boek in een boek over een boek. Midden in de roos. En daarnaast ‘De hoge bergen van Portugal’ van Yann Martel, de schrijven van Life of Pi. Het speelt voor een belangrijk deel in de streek waar wij rondreden en het is een soort Rivella-verhaal: vreemd maar wel lekker. Het levert prachtige beelden die op een goede manier in je hoofd blijven hangen.

Het mooie is: waarschijnlijk had ik deze boeken nooit zelf van de plank gepakt maar ik ben blij dat ik ze gelezen heb. Leve de boekhandel, hiep hiep hiep hoera!

#100dayproject – dag #31

Ermelo

Met de auto door het noorden van Portugal. De kaart was niet echt gedetailleerd maar goed genoeg om een richting mee te bepalen. Natuurpark, kronkelende weggetjes, groene strepen langs de wegen dus met mooi uitzicht. Om het ons makkelijk te maken hadden we de TomTom meegenomen – een kwestie van een plaats opzoeken, intikken en de route volgen.

Het is dus de kunst om een plaatsnaam te vinden op de kaart die wel over de mooie routes móet gaan. Die ochtend kozen na een beetje zoeken voor Ermelo – altijd leuk om een Nederlandse plaats in het buitenland te bezoeken. TomTom deed zijn ding en we reden door de prachtige heuvels/bergen van Portugal. Opeens zagen we een bord dat aangaf dat de weg naar Spanje ging en dat klopte niet helemaal met ons beeld van de route.

Kaart erbij, TomTom uitzoomen, Google maps op de telefoon erbij en we waren inderdaad naar het noorden gereden in plaats van het oosten.
Er zijn dus twee Ermelo’s in Portugal. Echt.

#100dayproject – dag #30