Bloedlink

Ik betaal het collegegeld van mijn kind, zo ben ik nu eenmaal. Ieder jaar doorlopen we dezelfde procedure: hij vult van alles in, geeft aan dat iemand anders voor hem betaalt en ik krijg een email omdat te bevestigen.

De organisatie die het innen van het collegegeld regelt heet StudieLink. 

 

 

StudieLink is een administratieve uitvoeringsorganisatie die de inschrijving regelt van studenten bij universiteiten en hogescholen en dus ook de betaling van het collegegeld regelt. Als je alleen uitvoert snap ik best dat je niet gebeld en gemaild wil worden met vragen waarom je als dan niet aangenomen bent op een specifieke opleiding. En dat je ook geen zin hebt in discussie over de hoogte van het collegegeld. Daar zijn ze niet van en voor.

Maar vanochtend kreeg ik dus weer de jaarlijkse email om te bevestigen dat het geld inderdaad van mijn rekening afgeschreven mag worden. In de email staat keurig een link en een ongelooflijk ingewikkelde lange bevestigingscode. Ik kopieer de code, klik op de link, log in met mijn DigiD en plak de code keurig in het bijbehorende vakje. Nut en noodzaak van het op die manier verwerken van een code ontgaat me een beetje want wie de ingewikkelde, persoonlijke link heeft moet per definitie beschikken over mijn email waar de code ook keurig instaat. Het ziet er allemaal ingewikkeld en complex uit maar voegt niet veel toe. Trouwens, als iemand anders wil inloggen en het collegegeld wil betalen: van mij mag het.

Maar ze willen meer van mij weten. Mijn naam, adres, banknummer. Ik begin het netjes in te vullen hoewel ik eigenlijk gehoopt had dat ze het van de afgelopen jaren nog zouden weten. Dan vragen ze om de BIC van mijn bank. Sputterend zoek ik het op en realiseer me dan dat een BIC alleen nodig is bij internationale betalingen. Waarom is het dan een verplicht invulveld?

Op dat moment realiseer ik me dat de pagina volledig in het Engels is. We kunnen geen andere oorzaak bedenken dan dat de ‘slimme’ site van StudieLink heeft geregistreerd dat mijn computer Engels als hoofdinstelling heeft. Dat vind ik prettiger in een aantal programma’s waar ik mee werk.
Zou StudieLink zo kort door de bocht redeneren? Hoofdtaal computer is Engels, dus gebruiker is niet Nederlands, dus is de gebruiker in het buitenland dus we vragen niets maar geven zonder alternatief het formulier voor betalers uit het buitenland?
Er is geen optie om over te schakelen naar een andere, meer geschikte pagina.

Ik zoek de algemene site van StudieLink op om te kijken of ik ze kan vertellen dat het prettiger is voor mij als gebruiker om zelf te kunnen kiezen.

StudieLink houdt niet van communicatie.

Ik kan klikken op ‘Contact’ wat ik wil maar ik blijf automatisch uitkomen op ‘Ik heb een vraag’. Dan maar zoeken in de meest gestelde vragen. Het is even doorklikken maar dan kom ik toch op Klachten over StudieLink. Een klacht indienen kan alleen schriftelijk. Op papier. In een envelop. Met een postzegel. Huh?

 

 

Dan valt mijn oog op de optie in de menubalk bovenaan de pagina: ‘Feedback’.

 

De vreugde was van korte duur want let vooral even op de laatste zin: “We stellen je reactie zeer op prijs, maar nemen naar aanleiding daarvan geen contact met je op.”
Ligt het aan mij of lijkt dat een variatie op ‘nananana, ik hoor je toch niet’?

Mocht iemand van StudieLink dit lezen: ik ben altijd bereid om feedback te geven zodat jullie met mijn reactie de site kunnen verbeteren. Dat stel ik zeer op prijs en je mag daarvoor altijd contact met mij opnemen. Want andersom gaat het niet worden ben ik bang.

 

De twaalf in de klok

Zittend achter mijn bureau voel ik dat er naar me gekeken wordt, van links beneden. Ik draai mijn hoofd en zie dit:

 

Ik kijk op de klok en zie dat het twintig minuten over elf is. Ik kijk weer naar links naast mij en nu ligt er ook een voorpoot op mijn arm.
Twintig over elf is tien voor half twaalf. En half twaalf is bijna twaalf uur. Dat is praktisch tussen de middag en dus is het tijd voor een rondje door het bos om de hoek.
Vindt Zeska.

Ze kent de woorden bos, uit, rondje en lopen. Het woord ‘straks’ weigert ze op te nemen in haar vocabulaire. Ze kijkt me nog eens indringend aan, rent vast de trap af, komt weer terug, gaat nog eens naar beneden en ik hoor de klapdeur naar het halletje. Het blijft even stil maar na een paar minuten dringt het tot haar door dat ik het nog steeds niet heb begrepen. Ze neemt weer de trap en springt enthousiast tegen me op.

‘Nee’, zeg ik en ze kijkt me licht verbijsterd aan. Nee? De twaalf zit in de klok, ze heeft een briljant idee en ik zeg nee? Ze wil en kan het gewoon niet geloven.
Wat een hondenleven.

Sint Joris en de draak

Vandaag sprak mijn vader bij de herdenking van de capitulatie van Japan, op 15 augustus 1945 over hoe hij de bevrijding had ervaren, 69 jaar geleden.

Bij zijn geboorte in Jogjakarta, op 29 december 1930, barstte de Merapi uit en volgens de Indonesiërs was dat een goed voorteken.
Toen zijn vader aangifte ging doen in de stad, 18 kilometer van de suikerfabriek waar zij woonden, ging een planter met hem mee. Zijn naam was George Poppink. Mijn opa en oma noemden hun zoon Ronald en op aandringen van de planter kwam daar de tweede naam ‘George’ bij. “Daar zou de jongen later geen spijt van krijgen.”Mijn opa heeft dat verhaal later nog vaak verteld. Met teleurstelling want hij had verwacht dat het geen spijt krijgen iets met geld te maken zou hebben.
Mijn vader ziet ‘George’ nu als een vorm van bescherming en begeleiding die hem veilig door moeilijke situaties heef tgeloodst.

En augustus 1945 was een moeiijke situatie. In het jongenskamp in Ambarawa waar mijn vader zat werd in augustus 1945 de capitulatie van Japan bekend. De kamphekken gingen open en vanzelfsprekend wilde mijn vader als veertienjarige maar één ding: zijn moeder en zusje opzoeken die hij bijna een jaar daarvoor acher had moeten laten in het vrouwenkamp. Toen hij echter de poort uitstapte werd hij tegengehouden door een andere jongen, zijn moeder was al onderweg vertelde hij.
En inderdaad kwam ze samen met zijn zusje van zes aanrijden op een andong, een kar met paard. Samen reden ze naar het station in Ambarawa om met de trein terug te gaan naar Jogja, naar huis.
Het station was druk en vol en de treinen reden niet. Wat te doen? Maar mijn oma was gezien door een werknemer van de plaatselijk Chinese bakker. Daar kenden ze haar omdat ze er af en toe boodschappen kwam doen toen er nog geld was in het kamp. Ze was namelijk verpleegster en begeleidde soms een zieke naar het plaatselijke ziekenhuis. Van mede-kampbewoners kreeg ze dan geld en boodschappenlijstjes mee. Ze ging met één andong heen en kwam er met twee volgeladen exemplaren weer terug.

De Chinese bakker hoorde dat zuster Wong met haar kinderen vast zat op het station en zij meteen: “Ophalen die zuster!’
Ze kregen een warm welkom en een hele kamer voor zichzelf inclusief mandibak: een ongelooflijke luxe na de kampjaren.
De bakker had ook een eethuisje met veel aanloop van Europeanen die graag weer Hollandse kost wilden eten. Hij maakte biefstukken maar veel te doorbakken naar de smaak van mijn oma. Ze nam het van hem over en bakte wekenlang biefstukken op de Hollandse manier voor de klanten en ‘verdiende’ zo haar kost en inwoning.
Mijn vader ziet de hand van George die hem en zijn moeder en zusje bij elkaar bracht en onderdak regelde bij de Chinese bakker.
Ik zie bewijs dat ‘wie goed doet, goed ontmoet’.
De chaos bleef, de onafhankelijkheidsstrijd van Indonesië was begonnen en uiteindelijk waren de bescherming van een bevriende familie en zelfs een voormalig interneringskamp nodig om veilig te zijn. Mijn opa voegde zich bij het gezin vanuit het krijgsgevangenenkamp in Japan en via een Amerikaans opvangkamp in Manilla. De weg terug naar vroeger, naar de fabriek, het oude huis en vooral ook het oude leven, was er niet meer.
Maar ze overleefden. Mijn vader kwam als eerste naar Nederland en ging inwonen bij een oom en tante in Amsterdam, hij moest hoognodig naar school. Over het kamp en de oorlog in Indië werd niet veel gesproken. In Amsterdam zat de hongerwinter nog vers in het geheugen en in ieder geval was het in Indië mooi weer geweest.

Oorlog is chaos. Het einde van de oorlog ook. Heeft George mijn vader er doorheen geholpen? Als een St. George (Sint Joris) strijdend tegen de oorlogsdraak?
Of zegt het meer iets over mijn familie die graag overal verhalen en vergelijkingen van maakt? Want dan gooi ik nog even in de strijd dat wij jarenlang met mijn vader en oma op zaterdag boodschappen gingen doen op de markt van Amersfoort. En als mijn kinderen mee waren dan keken we altijd even naar Sint Joris en de Draak  die op het hele uur tevoorschijn kwamen op het dak van de Boterwaag. Toeval?