Offline/online

Is er toekomst voor stenen winkels?

Een belangrijk deel van ons leven brengen wij online door. Vanuit de dorozonwoning doen we ook regelmatig aankopen via internet. Zo viel van de week nog een mooi pakje in de bus van Paper Originals – zelfverwennerij die ik even nodig had. Boeken bestellen we via Twitter bij @boekhandelkrvd en ieder kwartaal valt er een prachtig T-shirt in de bus van Limitee.

Afgelopen zaterdag bezochten we met evenveel plezier de Levi’s Store en Anna van Toor op de Slotlaan in Zeist. Zo offline als het maar kan, de eerste hééft niet eens een website en bij de tweede is de koffie prima maar de 3G-ontvangst een stuk minder.

Online en offline winkelen – alle voorbeelden hebben iets gemeen. Ze hebben persoonlijkheid en een verhaal.

Paper Originals is van Mies Dekker – ik heb haar ooit op een cursusdag ontmoet. Niet opvallend, een beetje verlegen vertellend over haar webwinkel. Tot iemand haar vroeg: maar waarom juist producten van papier? Toen begonnnen haar ogen te schitteren en kon je als luisteraar niet anders dan ook enthousiast worden over de prachtige wereld van kaarten en andere bijzondere papieren producten. En daarom koop ik bij haar.

Kleurig verpakt

@boekhandelkrvd is het Twitteraccount van Boekhandel Kramer & van Doorn uit Zeist. Een paar andere mensen in mijn timeline waren al fan van hen en dat is logisch. Of ik nu echt in de winkel sta of met ze twitter: het is hetzelfde enthousiaste, persoonlijke contact. Nu bestel ik regelmatig een boek via Twitter, ze leggen het voor me apart en ik haal het op in de winkel. Waar ik bijna altijd nog wat anders meeneem want ze hebben een assortiment om u tegen te zeggen. Ik krijg advies en prima service op maat.

Limitee laat ieder kwartaal een nieuwe print ontwerpen voor op een T-shirt van biologische katoen. Ieder jaar krijg ik vier keer een verrassing op de mat – een andere kunstenaar, een andere kleur en vooral ook een ander verhaal. Over stadsbijen, een mensenredder in China, fietsen, tegen stierenvechten of voor windenergie. Ik weet wat ik krijg, namelijk een goede kwaliteit T-shirt in mijn maat, maar wordt iedere keer weer verrast.

De Levi’s Store in Zeist is niet zo groot. Maar de eigenaar vraagt naar de wensen van de man, bekijkt hem met deskundige blik en stuurt hem met de juiste broeken de paskamer in. Behulpzaam, deskundig, klantvriendelijk. De man staat tevreden na 15 minuten buiten met zijn goed passende nieuwe aanwinsten.

Bij Anna van Toor is het mijn beurt. Ik vraag een verkoopster of ze mij kan helpen en zij antwoordt meteen: “Natuurlijk.” Ik leg zo goed en zo kwaad uit wat ik wil: iets netjest, niet te zakelijk maar wel voor mijn werk. Na enige tijd zijn we het eens en zij gaat voor mij shoppen in de winkel. Ik blijf in het pashokje en probeer alles wat zij aandraagt. Ook die dingen die ik zelf nooit uit het rek zou hebben gehaald maar die vaak veel leuker staan dan ik dacht. In geval van twijfel haalt ze gewoon weer wat anders. Na ruim een half uur ga ik tevreden met een tas vol de winkel uit. Alles past bij mij en bij elkaar. Heerlijk, geen miskopen. Dezelfde ervaring heb ik trouwens bij Anna van Toor in Bilthoven en Utrecht.

Terug naar de vraag: is er toekomst voor stenen winkels? Nou en of. Zeker voor kleding en schoenen. Maar dan wel in een winkel die bij mij past. Ik hoef geen aanbiedingen op maat uit een marketingdatabase op basis van vorige aankopen. Maar ik wil wel persoonlijke aandacht. En het liefts een verhaal.

 

De dag die je wist dat zou komen

Deze week elf jaar geleden zag ik Coosje voor het eerst. Enthousiast, nieuwsgierig en springerig stond ze net iets eerder binnen dan de cryptogrammenman. Het werd een gezellige middag. De man dronk bij uitzondering thee (daarna nooit meer) en het oordeel van de puberzoon vatte het goed samen: een coole gast met een leuke hond.

We werden een stel, de man en ik. Hij bracht de hond in, ik de kinderen. Allemaal waren ze al zindelijk.

Bluffend roep ik altijd dat je de kinderen en de huisdieren krijgt die bij je passen. Of die je verdient.
Een intelligente, vriendelijke, eigenwijze en soms zelfs eigengereide hond. Vol energie en zeker de eerste jaren met ingebakken springveren. De man was de baas maar van mijn positie in de rangorde waren we allebei niet zo zeker. En ik werd dan ook subtiel door haar getest – mocht ze los bij het wandelen dan sprong ze snel even in mijn rug of hapte in mijn kuit. Nooit hard maar om even uit te proberen. En ik leerde dat ik dat terug mocht doen, zelfs móest doen. En het hielp. Langzamerhand had iedereen de juiste plek: man, vrouw, hond.

En een hond met gevoel voor communicatie – de oren spitsend naar bekende woorden, precies wetend hoe ze zonder te bedelen toch kon zorgen dat ze aan haar trekken kwam. Aanvoelen wanneer de jassen aangingen maar ze toch thuis moest blijven (‘pas je goed op het huis?’) of dat er een wandeling in het bos in zat. Altijd in voor een zoekspelletje – dennenappels zoeken die wij vastgehouden hadden of hondenkoekjes in de kamer –  of het zeulen met stokken, hoe groter hoe mooier.

Hoe ze de aanvallende scharrelkrielhaan onder controle hield – met open bek op de grond drukken, wachten tot hij zich gedroeg en dan pas weer loslaten. Geen veertje gekrenkt.

Hoe ze vol protest kon gaan liggen – ieder botje bonkend op de vloer laten afrollen – als ze het er niet mee eens was dat we niet gingen wandelen. Hoe ze met enthousiaste blik kon suggereren dat jij net bedacht had dat ze wel een koekje mocht.

Na die fikse buikoperatie toen ik een nietje op de grond vond. En nog eentje. En nog één. Boven lag een hond die het ‘gympak’ had uitgetrokken en alle nietjes had verwijderd. Alles moest opnieuw gehecht en ze kreeg een kap op. Waarmee ze balorig ons regelmatig in de knieholtes liep.

Verleden tijd is het. Ze zou twaalf worden in april en hoewel jong van geest werd de buitenkant al ouder. Moeilijker opstaan, hier en daar rare bulten. En we spraken theoretisch over hoe het zou moeten – in ieder geval geen pijn en geen behandelingen zonder echte verbetering.

Maandag werd ze ziek, letterlijk zo ziek als een hond. De dierenarts constateerde een fikse ontsteking, waarschijnlijk aan de nieren. Ze somde op wat we eigenlijk al wisten: oud, atrose, rare bulten en daarbij nu de nieren. Pijn had ze, dat was duidelijk. Pijnstillers konden, ontsteking bestrijden ook. Maar de rest zou blijven en ons hoofd wist eigenlijk al het antwoord. Een doorwaakte nacht waarin het alleen maar bergafwaarts ging gaf de doorslag.

’s Middags om half vier zaten we weer bij de dierenarts. Na de eerste injectie kreeg ze al de rust die ze verdiende, na de tweede was ze echt weg.

Het was goed maar het voelde (en voelt) klote. Dag Coosje.

Project #91

Januari stond in het teken van wat tegenwoordig zo mooi mantelzorg heet. De dame van nu alweer 91 werd ziek, lag in het ziekenhuis, is nu in het zorghotel en komt deze week weer thuis. Daar kijkt ze naar uit. “Ik kan niet wachten.”

Dat thuis ziet er ondertussen wat anders uit dan ze gewend was. Nu ze eindelijk de stap heeft gewaagd naar een rollator was het tijd om wat ruimte te maken en ik kreeg carte blanche. Dat betekende het vervangen van de versleten vloerbedekking voor nieuw vinyl, het verwijderen van het oude slaapkamerameublement, het opruimen van kasten en kastjes in de kamer, de keuken en de badkamer en het aanschaffen van een hoog/laagbed en een sta-op-stoel.

Het betekende vooral heel veel ritjes naar de kringloopwinkel. Wat mijn dame is zuinig op haar spullen, bewaart alles dat ook maar even nuttig kan zijn en had graag zaken op reserve. Dat betekende onder andere meerdere CafeDuo’s (de voorloper van de Senseo uit de jaren tachtig) en meerdere strijkbouten waaronder een exemplaar uit de zestiger jaren en twee fonkelnieuwe – voor als de huidige stuk gaat. En bijvoorbeeld wel tien radiootjes, een stuk of zes zaklantaarns, een oude vleesmolen, een nog werkende oude elektrische koffiemolen, drie typemachines, een bridgecomputer uit 1979 en een loodzware naaimachine, in koffer.

Wie geïnteresseerd is moet zich snel melden bij de kringloopwinkel in Zeist.

Hier kan ik zelf nog geen afstand van doen: een echte, oude verbandtrommel, ook ergens uit de jaren zestig/zeventig. Inclusief mitella.

Toen ik deze aan mijn dochter liet zien vroeg ze wat het was. “Iets van WonderWoman of zo?”
Bijna goed.

En hier werd ik echt nostalgisch van: sleutelhangers met miniatuur-boodschappen. Het was meteen weer begin jaren zeventig en ik zag de hele sliert sleutelhangers aan een ketting voor mijn raam. Eigenlijk waren het de voorlopers van de AH-mini’s.

En dit is nog maar het topje van de ijsberg.