Twitter is geen andere wereld

Sommige mensen zien mij als het toppunt van moderne communicatie: met mijn iPad, Twitter en weblog. Voor hen lijkt het alsof ik mij in een soort parallelle wereld begeef, in een soort mix van de Matrix, Alice in Wonderland en Star Trek. Een beetje apart en alleen voor computertovenaars en techneuten.
Regelmatig leg ik dan ook het waarom uit van die iPad (geen laptop meer, geen zin in sjouwen en ja, hij kan ook niet alles) en dat weblog (dwingt me tot schrijven, helpt me gedachten te ordenen en herinneringen te bewaren). En van Twitter. Daarom vandaag een (niet hét) rijtje voor- en nadelen.

De leuke dingen van Twitter
1. Voor mij als thuiswerkende zzp-er is Twitter allereerst net de koffiemachine waar je willekeurige collega’s tegen kan komen. Waar je conversaties over allerlei onderwerpen opvangt. Waar je even je hart kunt luchten (hoop werk, deadline, rotweer, gemiste opdracht) of een ander een hart onder de riem kunt steken. Of  hartelijk kunt lachten om een leuke opmerking, mop of link. Met onverwachte ontmoetingen, waardevolle informatie, groot nieuws, klein leed en bruikbare tips.

2. Als gemeenteraadslid heb ik mij tot doel gesteld om zo veel mogelijk inwoners van Zeist te volgen. Dat levert een gemêleerd gezelschap op: van jong tot oud, van links tot rechts, van Den Dolder Noord tot Austerlitz en Zeist-West. Dat levert soms interessante gesprekken en informatie op. En het helpt mij iedere dag weer te realiseren namens wie ik op die stoel in de raadszaal mag zitten.

3. Een bejaarde kennis had een kapotte magnetron. Dat is lastig want met haar bijna 88 jaar kookt ze zelf niet meer maar warmt diepvriesmaaltijden op. De beheerder in haar flat regelde vervanging maar dat ging twee weken duren. Ze had zich al ingesteld op twee weken brood en kopjes bouillon… Zelf hebben we geen magnetron maar ik deed een oproep op Twitter en binnen een paar uur bood een volslagen onbekende hun magnetron te leen aan. Fantastisch! Dank zij het netwerk van Twitter ken ik nu ook @npu1974 in Vleuten.  En de dame had warm eten.

4. Twee weken geleden vroeg een zakenrelatie of ik interesse had om te pitchen voor een PR/communicatie-opdracht. Het bleek een redelijk groot project te zijn en ze zochten ervaring in de financiële industrie, teveel voor mij alleen. Ik deed een oproep op Twitter en maakte kennis met @esmiemedeo van Medeo Communicatie. We belden, spraken af en afgelopen donderdag presenteerden we gezamenlijk een prachtig plan. Dankzij Twitter.

5. De beperking van 140 tekens: het dwingt tot kort, bondig en scherp formuleren. Geen ellenlange verhalen, geen overbodige zinnen, woorden, letters. Met bewondering lees ik de meest prachtige formuleringen van de meesters en meesteressen (@landschip. @merootje, @kirstenvonk, @peterheerschop, om er maar een paar te noemen).

6. Bij het zoeken naar Zeister twitteraars kwam ik al snel terecht bij @jandor. Jannetta is namelijk 2.0 in hart en nieren. Door haar te volgen zag ik de uitnodiging voor Open Coffee Zeist: iedere eerste woensdagochtend van de maand staat de deur van het makelaarskantoor van haar en @hoks open voor iedereen die zin heeft in koffie. Op 5 mei was ik er voor het eerst en hoorde ik ook voor het eerst van de Twedding, het aanzoek van @hoks per twitter, de spontane aanbiedingen van de huwelijksreis en andere zaken. Ik ben niet zo’n fan van bruiloften maar het was leuk om te zien hoe spontaan het balletje was gaan rollen en echt een geval van crowdsourcing werd: van elkaar, voor elkaar.
Ze kregen veel cadeau maar deden daar ook veel voor terug. En niet pro forma (‘wij danken onze sponsors’) maar met hetzelfde enthousiasme en dezelfde persoonlijke betrokkenheid als ze altijd, in het echt en op Twitter. En daarom stond ik ook met veel plezier vrijwillig in de garderobe tijdens het grote Tweddingfeest in Bunnik op 20-10-2010. En genoot van een leuke happening waar veel mensen elkaar al kenden maar voor het eerst lijfelijk ontmoetten. Dankzij Twitter.

De nare kantjes van Twitter

1. De beperking van 140 tekens per bericht laat weinig ruimte voor nuance. Discussiëren over een serieus onderwerp is dan soms moeizaam.

2. Zoals overal zijn er ook op Twitter de negatieve schreeuwers: ongenuanceerd, zich profilerend ten koste van anderen. Ik probeer ze niet te volgen maar soms komen ze voorbij in een retweet – een bericht doorgestuurd door iemand anders.  Soms conflicteert dit met punt 2 onder leuke kanten.

3. Mensen die zichzelf erg belangrijk vinden. Te herkennen aan regelmatig laten weten wat voor interessant artikel ze lezen, aan het continue retweeten van berichten die anderen aan hen hebben gestuurd en die iedere dag melden dat de Huppeldepup Daily uit is – gevuld met hun twitterberichten. In deze categorie vallen voor mij ook de bedelaars om volgers: ‘wie helpt mij naar de 200’, ‘de 100e volger krijgt een cadeautje’.  Ontvolgen conflicteert soms wel weer met punt 2 onder leuke kanten.

4. Vroeger had je de buurvrouw die de hele straat ongevraagd op de hoogte hield van alle roddels. Toen ze email ontdekte kreeg je de FW.FW.FW.FW.Echt-heel-belangrijk-DIRECT-OPENEN-berichten met ongecontroleerde bedelbrieven, loodzware powerpoints van bergen en slechte rijmpjes en nep-virus-waarschuwingen. Een aantal van hen gebruikt nu ook Twitter. Dat resulteert in bermbrandjes als: please RT: tweet het woord Pepsi en Coca Cola betaalt voor ieder bericht 10 cent aan het Obesitasfonds. Tuurlijk. Maar zo’n bericht komt wel een flink aantal keren voorbij voordat het doordringt dat het nep is.

5. De relatieve anonimiteit. Je kiest een twitternaam en kan dat zo anoniem houden als je wilt. Dat is niet erg. Persoonlijk vind ik het wel erg in combinatie met afkatten, afbranden en leuk zijn ten koste van anderen. Een aantal mensen vond bijvoorbeeld de Twedding maar niets en dat is hun goed recht. Kritisch is goed, scherp zijn is niets op tegen. Maar dan wel op basis van zoveel mogelijk informatie. En bij een weerwoord of vraag niet meteen ongenuanceerd terugslaan.

Voor mij wegen de voordelen van Twitter gelukkig veel zwaarder dan de minder leuke kanten. Het heeft me veel nieuwe contacten opgeleverd, vaak uit onverwachte hoek. En soms levert het frustraties op als twitteraars toch anders zijn dan gedacht.
Allemaal logisch: Twitter is daarin niet anders dan de rest van het leven.

Twitter, toeval en het bordes

Het leuke van Twitter is dat iedereen andere mensen volgt: daardoor is iedere Twitter Timeline (=overzicht van alle twitterberichten) uniek.
Nog leuker is dat je daardoor soms aparte combinaties van berichten krijgt.
Zoals deze:

Eerlijk is eerlijk: ik ben bevooroordeeld maar dit had bijna een foto uit de jaren zestig kunnen zijn. Kabinet babyboomjongens.
Innovatie, elan, vooruitgang – ik moet het nog zien.

Niemandsland – in Nederland

Een Europa zonder grenzen is al zo gewoon dat je bijna vergeet hoe het was: de douane. Aan komen rijden, alvast de paspoorten klaar, wachten of de douanier echt de papieren wil zien of toch op het laatste moment minzaam wuif: “rijdt u maar door”. En na dertig, veertig meter niemandsland hetzelfde ritueel nog een keer. Toch altijd even spannend.
Niemandsland – een prachtig woord ook dat visioenen oproept van smokkelaars, vrijstaat, geen wetten en regels. Als kind vond ik het intrigerend.

Tegenwoordig moet je zelfs op Schiphol je best doen om je paspoort gecontroleerd te krijgen. En bij de douane is het een kwestie van overtuigd door het ‘Nothing to declare’ -poortje te lopen.

Maar deze vakantie was het weer even als vroeger. In het noorden van Italië kom je af en toe een uitstulpend stuk Zwitserland tegen. Het bankgeheim is bijna verleden tijd maar de grens worden nog bewaakt. En ze bestaan nog: de mannen in uniform die je zo lang mogelijk in het ongewisse laten en op het allerlaatste moment minzaam wuiven.

Thuisgekomen blijken we pal om de hoek ook een niemandsland te hebben.

(Naast een niemandsland is het ook een verwarrende aanwijzing voor automobilisten: hoe hard mag je hier nou eigenlijk?)

Goud = oud?

Je ziet ze regelmatig in de huis-aan-huis-bladen: foto’s waarbij een burgemeester (met ambtsketting natuurlijk) op bezoek gaat bij een ongelooflijk oud echtpaar dat vijftig jaar getrouwd is. Bossen bloemen, bordje met ‘Hulde aan het gouden bruidspaar’ en koffie met gebak.
Je kan bijna zien op de foto dat ze hardhorend zijn, lopen met een rollator en met een been in het graf staan.

Toch?

Maar gisteren vierden we feestelijk dat mijn eigen ouders vijftig jaar geleden elkaar het ja-woord gaven op het gemeentehuis van Hilversum. Met zussen en vrienden die er toen ook al bij waren. En met de generaties die daarna kwamen: kinderen, nichtje, kleinkinderen. Geen groot maar wel een heel gezellig en levendig gezelschap.
Er kwam een foto voorbij van vóór mijn kinderen: mijn opa en oma met kinderen en kleinkinderen en corsages op. Ik was begin twintig schatte ik in. En toen drong het langzaam tot mij door: het was het etentje ter ere van het 50-jarig huwelijk van mijn grootouders.
En het kwartje viel rinkelend naar beneden: dan waren mij moeder en tantes ongeveer net zo oud als ik, mijn broer en nichtje nu. En mijn kinderen zijn zo oud als ik was op die foto. Rationeel klopt het maar emotioneel wil ik er eigenlijk niet aan: zo oud zijn als je ouders…..

Mijn kinderen kijken wat meewarig als ik dat soort dingen zeg. Wacht maar.

Keek op de week

Fris, fruitig en energiek teruggekomen van vakantie en al weer volop in het ‘gewone’ leven beland. Qua werk twee interessante gesprekken gehad voor mogelijke opdrachten en een aantal mogelijkheden uitgewerkt. Daarnaast de lopende zaken weer opgepakt en dus veel gemaild en gebeld. Wat dat betreft loopt WongWorks naar verwachting. Gelukkig.

Qua politiek was het ook weer een vliegende start. Te beginnen met de centimeters dikke envelop die bij thuiskomst in de post zat met allerlei stukken voor de vergaderingen van volgende week. Zowel maandag als dinsdag zijn er Ronde Tafels (informatievergaring) en dinsdag ook de Raadsvergadering. Tijdens de fractievergadering van afgelopen dinsdag zijn we overal uitgebreid doorheen gelopen. Plannen voor vliegveld Soesterberg, het Horeca-convenant, de golfbaan, de aanpassing van de WMO-verordening. Het cluppie wordt steeds groter want Freerk Andre de la Porte is nu onze tweede fractieassistent, bij de raadsvergadering wordt hij geïnstalleerd. Stipt om half acht begonnen, net voor elven weer thuis.

Donderdag organiseerde Raadsleden.nu een kennisavond. Na samen met fractievoorzitter Marijke in de file te hebben gestaan (koopavond? filmfestival? Nee, FC Utrecht speelde) vielen we even na half acht op het stadhuis van Utrecht midden in een boeiend betoog van hoogleraar Atzema over de kenniseconomie. Wat betekent een concentratie van kenniswerkers voor het gemeentelijk beleid? Hoe kun je kenniseconomie stimuleren en waarom?
Daarna woonde ikzelf een deelsessie bij over controle op de financiën van een accountant van Ernst & Young. Bij de borrel een interessant gesprek met een raadslid uit Baarn over hun aanpak van de overlast van allochtone jongeren. Spreiding en dialoog waren de kernwoorden.
Tegen elf uur weer thuis zag ik het staartje van Secret Millionaire over een geslaagde IT-zakenman in een achterstandswijk. Met hem was ik zwaar onder de indruk van de lokale projecten waarbij jongeren positief worden opgevangen, een opleiding volgen en vanzelf sociale vaardigheden leren. Hij schreef hier en daar een zeer welkome cheque uit maar veel mooier was dat hij zich realiseerde dat het nog veel belangrijker was om op lange termijn persoonlijk betrokken te blijven. Daadwerkelijk je gezicht laten zien, meedenken, motiveren, een duwtje in de rug waar nodig geven.

En daarna bleven de berichtjes binnenkomen over het nieuwe regeerakkoord. En ik houd mijn hart vast.