Bijzonder. Arrogant. ZZP Netwerk Nederland.

Afgelopen week is mij verteld dat ik arrogant ben, vooringenomen en ambitieloos. En ik moest heel hard lachen.
Hoe het zo is gekomen?

Ongeveer een jaar geleden zag ik dat ZZP Netwerk Nederland zich als organisatie had aangemeld bij MKB Nederland. Ik zocht hun site op, keek eens rond en besloot mij er bij aan te sluiten. De stellingname dat een groot deel van de ZZP-ers ondernemer is en niet zit te wachten op allerlei betutteling sprak en spreekt mij aan. ZZP-ers zijn niet alleen zielige mensen die ergens ontslagen zijn en dan als zelfstandige hetzelfde voor minder mogen doen.

Word je lid van zo’n club dan krijg je een nieuwsbrief – met tips en aanbiedingen. En ik volgde hen op twitter. Af en toe las ik de column van voorman Jerry Helmers in de Telegraaf met daarin prikkelende stellingnames waar ik het niet altijd mee eens was maar dat hoeft ook niet.

Het was me ook al duidelijk dat ZZP Netwerk Nederland niet veel op heeft met het fenomeen broodfonds. Dat een tijd lang de ene ‘onafhankelijke’ column na de andere werd gepromoot over AOV’s door verzekeraar Kendall Mason zal daar ook wel mee te maken hebben. Ook daar zijn we het niet over eens. Ik ben nu ruim twee jaar lid van een broodfonds en bij mij past dat prima.

De irritatie werd wat groter bij het promoten van Debatbijeenkomsten onder het motto ‘hoe krijg je altijd gelijk bij je klant’ (of woorden van gelijke strekking). Persoonlijk vind ik debatteren meer een kunstje en een vorm van theatersport maar ieder zijn meug. Dat ‘gelijk krijgen’ zat mij meer dwars – ik ben wel overtuigd van mijn eigen kennis en vaardigheden maar lang niet altijd van mijn eigen gelijk. Door goed te luisteren naar de klant en mijn advies daar op aan te passen is in mijn ervaring de kans op een tevreden klant een stuk groter. It takes two to tango tenslotte.

Mijn initiële verliefdheid op ZZP Netwerk Nederland vanwege het MKB Nederand-initiatief begon dus al aardig te slijten. En toen kwam deze tweet:

Pieter Hilhorst is misschien geen goede politicus maar hij is wel een hele ondernemende man die continu op zoek is naar nieuwe vormen van samenwerking en dat ook als wethouder heeft geprobeerd. Ik hou van  idealistische, sociaal betrokken vernieuwers zoals hij die niet komen vertellen hoe het moet maar mensen stimuleren om zelf zaken te organiseren met en voor elkaar. En ja, naar aanleiding van zijn artikel over broodfondsen heb ik mij aangesloten bij zijn initiatief-broodfonds dus we waren een tijdje broodfondsgenoten.
Ik twitterde daarom terug:

En dit is het antwoord dat ik kreeg:

Naast de al ontstane irritatie was dat voor mij de druppel – ZZP Netwerk Nederland verwoordt niet mijn mening en hanteert zeker niet de toon die bij mij past. Als je het over zaken meer níet dan wél eens bent is dan is er voor mij maar één logische oplossing:

Ik vulde het opzeggingsformulier in op de website, koos bij opzegreden voor de optie dat ik het niet meer kon vinden met het standpunt en lichtte dat uitgebreid toe. Ik heb de tekst nog wel opgevraagd bij ZZP Netwerk Nederland en niet gekregen – maar de strekking was wat ik hierboven ook heb gezegd.

Dit was de conversatie die volgde:

Dus zonder mijn argumenten te vragen zullen die met groot gemak weerlegd worden?

 

 

Ik moet eerlijk zeggen: ik was onder de indruk van de aangekondigde actie: een lid dat opzegt een brief sturen vind ik best sterk. Maar toen werd het stil. De voorzitter heeft het ongetwijfeld druk en ik ben de eerste dit jaar die opzegt dus dan ligt er ook niet echt een standaardbrief klaar. Na een week vond ik dat ik mocht vragen naar de voortgang:

En daar ging mijn bloeddruk weer…..

Hard benodigde training? En nog wel gratis! Wauw, ZZP Netwerk Nederland heeft mij nog nooit gezien, nooit gesproken maar weet op basis van een paar tweets dat ik hard training nodig heb. En kennelijk wel zo hard dat ik het gratis! aangeboden krijg. Hun goedheid en zorg is ontroerend. *ironieteken*
Ik haalde diep adem, telde tot tien en hield het antwoord zo neutraal mogelijk:

 

En daarna zakte mijn broek af. En moest ik dus heel hard lachen.

Deze laatste twee tweets retweette ik met de belofte dat het hele verhaal nog zou volgen. Dat leverde de volgende reactie op van iemand die mij goed kent, zowel zakelijk als persoonlijk:

En na het daarop volgende antwoord ben ik nog veel blijer dat ik niet meer bij die club hoor. Ik weet niet wie hun twitteraccount beheert maar ik zou er geen gebruikte auto van kopen.

Dat vond Robin gelukkig ook.

Beter kan ik het hele verhaal niet samenvatten. #dewegkwijt

Toeval?

Dinsdag nam ik afscheid van de gemeenteraad en maakte nog één keer gebruik van mijn spreekrecht. Ik vertelde over Bessenland.

Dat wist niemand, ook Hylke niet die als enige ‘blijver’ officieel afscheid nam van ons als collega’s. Als symbolisch cadeau had hij vier fruitplanten meegenomen. De moeilijkste, de kiwi, viel in goede aarde bij collega Pieter. Hij houdt wel van uitdagingen.
De druif was direct de keuze van Marijke en vervolgens koos Marion voor de framboos.

En ik eindigde met wat absoluut mijn eerste keus zou zijn geweest: deze prachige rode bes. Toeval of een mooie samenloop van omstandigheden?

Jonkheer van Tets krijgt een mooie plek in de voortuin, dan bemoeien in ieder geval de kippen zich niet met het oogsten.

 

Bessenland

Dinsdag 25 maart 2014 nam ik officieel afscheid van de gemeenteraad van Zeist. Ik mocht nog één keertje achter het spreekgestoelte.

Thuis hadden we een oud prentenboek: Hansje in Bessenland. Het gaat over een jongetje dat zijn moeder wil verrassen met een mandje bessen. Hij wordt betoverd en komt terecht in Bessenland, een voor hem vreemde, wonderlijke en vriendelijke wereld.

Vier jaren geleden kwam ik als een moderne Hansje in het bessenland van de gemeenteraad. Ook ik had goede bedoelingen – ik wilde me kunnen bemoeien met de manier waarop de gemeente zich met onze omgeving bemoeit – zowel qua ruimtelijke inrichting (ik kom tenslotte uit Den Dolder) als qua zorg.
Vol verwondering kwam ik in een omgeving waar inwoners opeens burgers heten, waar woorden als kaders niet bij een schilderij horen, muntjes heel wat meer geld is dan een paar dubbeltjes, een portefeuillehouder over meer dan alleen geld gaat en het seniorenconvent niet hetzelfde is als een bejaardensoos.
Ik leerde over moties vreemd aan de orde van de dag en ergerde mij soms (OK, regelmatig) aan haantjesgedrag.

Hansje keerde uiteindelijk terug uit Bessenland met manden vol bosbessen voor zijn moeder. Ik hou aan mijn vier jaar hier in de gemeenteraad een hele verzameling goede herinneringen over. En dan vooral aan alle leuke, enthousiaste en betrokken mensen die ik heb leren kennen – de raadsleden, fractieassistenten, griffiemedewerkers, wethouders, burgemeester, ambtenaren, gastheren en – vrouwen, de journalisten, de insprekers – kortom de vaste en minder vaste leden van de ‘avondploeg’.

 

Ik wens de blijvers en nieuwkomers in deze raad evenveel plezier en goede herinneringen. Maar vooral wens ik jullie het vermogen om af en toe afstand te nemen van de vaste gewoontes, het jargon en de waan van de dag. Om alles te kunnen bekijken vanuit de optiek van onze klanten: de inwoners, organisaties en bedrijven van Zeist.
Om even te zijn als Hansje in Bessenland.

Ik dank jullie wel en het ga jullie goed.

 

 

Iets minder leeg

 

 

 

 

Iets minder leeg is het in de doorzonwoning, de pup met de grote oren logeert twee weekjes bij ons.

We lopen weer door het bos om de hoek.
We maken ons mateloos populair door eten te geven.
We worden weer enthousiast verwelkomd bij het thuis komen.
We genieten weer van de gezelligheid van een hond die aangehaald wil worden.
We genieten van de hondse communicatie.We gaan de uitdaging aan om haar te leren vangen.

En we gaan dat straks weer extra missen. Maar dat is straks.

Naamsbekendheid

Mijn halve leven ben ik regelmatig gevraagd of ik de ‘dochter van’ was. Dat krijg je met een opvallende achternaam en ouders in het onderwijs. Ik vond dat nooit erg, mijn vader was een leuke gymdocent, mijn moeder een geliefde gymjuf en beide zijn het nog steeds hele leuke mensen. En iets daarvan straalde dan automatisch ook op mij af.
Toch was mijn vader blij verrast toen hij een keer werd gevraagd of hij de ‘vader van’ was. Een klein keerpunt in de geschiedenis waar hij op zijn beurt een beetje afgeleide werd van mij.

In 2009 was Hugo Brandt Corstius op de Cryptogrammenconferentie – een bijeenkomst van een zeer gemengd gezelschap maar allemaal met liefde voor taal.

Zijn bijdrage ging over palindromen, woorden die door één letter te veranderen een andere betekenis kregen en series van woorden met één of meer van dezelfde klinkers.  Een kort verslag van zijn presentatie is onderdeel van deze ‘notulen’. Na afloop bewonderden we zijn handgeschreven lijsten en in elkaar geplakte dodo- en ander caëders.

En ik vroeg hem of in zijn familie ook zo’n keerpunt was geweest: dat hij nu gevraagd werd of hij de vader was van Jelle en Aaf? Hij keek mij wat verbaasd aan alsof hij nog nooit zo naar de naamsbekendheid van zijn familie had gekeken. Ik vertelde hoe ik dat vroeger ervaren had met mijn ouders en vroeg toen of hij trots was op zijn kinderen. Weer keek hij wat verbaasd maar zei zoiets als “ik hoor dat mensen het heel goed vinden wat ze doen’. En ik beaamde dat.
Het sluit mooi aan bij wat Aaf deze ochtend schreef: Als mensen hem vroegen: ‘Ben je trots op je kinderen?’ zei hij ook altijd: ‘Nee! Ik ben toch ook niet trots op mezelf?’