Buurman

In de zomer stond hij nog quasi verontwaardigd aan de deur, het AD in zijn hand met daarin het artikel over DenDolderCS. “Leuk stuk in de krant,” zei hij, “maar ik moet wel even wat rechtzetten want het klopt niet wat er staat.” Intussen twinkelen zijn ogen en binnen op de bank krijg ik een lesje geschiedenis over het station Den Dolder waaruit blijkt dat mijn uitspraak dat ‘het begin van Den Dolder toch bij het station ligt’ niet de volle waarheid is. Het was de zeepfabriek van Pleines die gebouwd werd naast het spoor toen er nog geen station was maar alleen een halte voor spoorpersoneel. En dat op verzoek van Pleines de trein uit Amersfoort met zijn medewerkers stopte bij Den Dolder. Een paar jaar later kwam er pas een perron en dáárna het stationsgebouw. Hij weet het zeker want zijn schoonvader was één van die eerste uitstappers.

Het tekende hem: de betrokkenheid bij Den Dolder, zijn liefde voor geschiedenis en de interesse in ontwikkelingen van nu. En zijn humor, vooral dat.
Bij al onze praatjes, vaak ontmoetingen op straat, zag ik de oudere man aan de buitenkant maar met twinkelende kwajongensogen.

De prostaatkanker verspreidde zich langzaam maar onherroepelijk en de laatste maanden werd het leven voor zijn lichaam steeds zwaarder. Zijn dagelijkse rondjes werden kleiner en de rustmomenten onderweg langer. Er kwam een rollator. En plotseling stond er het bed beneden in de kamer.

Vlak voor onze vakantie ging ik nog één keer bij hem buurten. De morfine maakt hem warrig en moe. Maar de pretogen waren er nog.
Bij het weggaan gaven we elkaar een hand en deden alsof het niet voor de laatste keer was.
“Dag Harm, het ga je goed,” zei ik.
Hij lachte en zei: “We houden contact”.

Bij terugkomst van vakantie was hij er niet meer. Maar dat contact, dat houden we. Zeker weten.

Een geslaagde vakantie

Ja, het was heerlijk weer. De stappenteller draaide overuren, de landschappen waren prachtig, het eten heerlijk en de logies goed geregeld.
Maar of de vakantie echt geslaagd is wordt uiteindelijk bepaald door wat we hebben kunnen lezen. De rest van het jaar nemen we eigenlijk te weinig tijd en laten we ons afleiden door de schermen in huis. Ook ontspanning maar toch anders.

De stapel was ambitieus.

Het lezen deed ik, per ongeluk, op de foto gezien van onderen naar boven.
Evert Kwok is wat het hoort te zijn: heerlijke, flauwe woordgrappen en dito puzzels.
Saskia Noort las ik op de achterbank van de bus op de heenweg. De man en de twee meereizigers  hielden zich bezig met de route in het echt, op de TomTom, op GoogleMaps en een papieren kaart (“TomTom geeft aan over Mannheim, mijn GoogleMaps geeft daar 4 minuten vertraging en jou GoogleMaps 6 minuten. Reden we daar vorig jaar ook niet in de file? Volgens de kaart hebben we niet zo veel keus. O, kijk, nu is de file weer weg.”).

Ondertussen zat ik met mijn hoofd in de grachtengordel van Amsterdam, tussen alleengaande en -staande vrouwen, losgeslagen pubers, publieke opinies en een verdwenen minnaar. In Oostenrijk klapte ik Huidpijn tevreden dicht – boeiend en vlot geschreven, een verhaal dat je meetrekt en net even verrassend afloopt.

Orphan X moest even wachten tot de volgende dag. Na het genieten van het mooie weer en een prachtige wandeling door het Schnalstal vloog ik door  de eerste hoofdstukken heen, zittend op het terras met thee en huisgemaakt Kuche van Hotel Goldene Rose. Eigenlijk nemen we ieder jaar de nieuwe Lee Child mee maar die komt dit jaar pas uit in november. Orphan X wordt op de kaft van harte aanbevolen door Lee Child en ook door Olaf van boekhandel Kramer & van Doorn. Vol actie, bijpassend geweld, slimme wendingen en cliffhangers. Ultiem vakantievoer.

Dat geldt ook voor Nomad. Vorig jaar lazen we I, Pilgrim en Nomad is prima opvolger in het genre. Spanning, terrorisme, psychologie, verraad en dicht bij de actualiteit. Een pageturner.

En dan een Little Life. Olaf van de boekwinkel zei het al: “Dit is een boek dat je eigenlijk niet wilt uitlezen omdat je geen afscheid wilt nemen van de hoofdpersonen.” Het is het verhaal van vier vrienden die bij elkaar komen te wonen op college en de rest van hun leven hecht verbonden blijven. Het boek speelt zich vooral af in New York en volgt de ontwikkeling van de vier, ieder hun eigen kant op. Intussen wordt de omgeving bijna tastbaar beschreven, van de kleine appartementjes, kunstenaarsstudio’s, eettentjes, looproutes en feestjes.
Eén van de vier is letterlijk en figuurlijk getekend door de omstandigheden van zijn jeugd en dat loopt als de rode draad door het verhaal.
Het is prachtig geschreven en het verhaal laat je niet los. De onmacht, het verdriet, het onvermogen, de vriendschap, de onderlinge verbondenheid maakten dat ik regelmatig met tranen in mijn ogen zat te lezen. Dan doe je toch iets goed, als schrijver.

Catcher in the Rye ligt klaar voor dit weekend.
The Fountainhead zal nog even geduld moeten hebben.