Toe aan vakantie

September is onze vakantiemaand, al jaren. Dan combineren we werk en plezier in Sud Tirol en het noorden van Italië. Technisch gesproken zit er dan ook net als bij iedereen een jaar tussen de ene vakantie en de andere maar het voelt langer.
Overal om mij heen hoor je vakantieverhalen: zij die gaan, zij die weg zijn en zij die het al weer achter de rug hebben. Vakantiefoto’s, strandverhalen en van die niet-gemeende verzuchtingen hoe zwaar het wel niet is om aan de rand van het zwembad aan de rosé te zitten.

Rationeel doet het me niets: onze vakantie komt nog, wat in het vat zit verzuurt niet, wij hebben nog iets om naar uit te kijken.
Maar psychologisch wordt het zwaarder: regen, kou, grijs en nat in combinatie met werk en een virtuele klussenlijst trekt een zwaarder wordende wissel op het energieniveau.

En natuurlijk zijn er zat mensen die niet eens een vakantie hebben om naar uit te kijken. En de kinderen in Afrika hebben ook honger.
Maar ik zie de blauwe luchten, witte stranden, prachtige bergen met groene bossen. En de zon.

Volgens de folklore zijn het nu de hondsdagen en blijft het wekenlang hetzelfde weer. ‘Is het droog op Sint Margriet dan regent het zes weken niet’. Of iets dergelijks.
Intussen vallen de hazelnoten al uit de bomen en denken de bramen dat het augustus is.

En ik open hoopvol iedere ochtend de gordijnen en hoop op zon. En denk aan vakantie.

Komkommertijd

Tijd voor een komkommer maar dan wel een speciale. Vorig jaar bestelde ik zaden bij Vergeten Groenten, onder andere deze Sikkim komkommer. In het stukje moestuin achter in de tuin is het kennelijk niet geschikt maar de twee plantjes onder de druif doen het uitstekend.
Startend als stekelige augurkjes zien ze er uiteindelijk zo uit. En ze smaken heerlijk.

Wie een grote mond heeft, moet hard lopen…

Donderdag 8 september is de Fairtrade Businessloop in Zeist. Ruim twintig kilometer hardlopen voor een goed doel. In estafettevorm met een team van vijf personen, dat dan weer wel. Dezelfde Fairtrade Businessloop waarvan ik met mijn grote mond in januari beloofd heb om aan mee te doen.
Dus.

Ik hou helemaal niet van hardlopen.
Maar ik heb geen goede reden om mij niet aan mijn belofte te houden en daarom ben ik gaan oefenen.
Eerst in mei, toen opnieuw in juni en een wat kortere inzakperiode vanwege de regen nu weer in juli.

Ik heb een vast rondje in de buurt van iets meer dan 2,5 kilometer en mijn eerste doel is omdat binnenkort non-stop te kunnen uitlopen. Een paar dagen geleden heb ik tien minuten achter elkaar hardgelopen. Mijn trouwe kameraad is RunKeeper op de iPhone die keurig bijhoudt waar, hoe lang en hoe snel ik heb gelopen. Of langzaam, het is maar hoe je het bekijkt.

Om het mezelf moeilijker te maken om terug te vallen in luiheid en letterlijk stilzitten hou ik hier op deze site mijn trainingen bij. Rechts in de zijbalk staat wanneer, hoe ver en hoe snel.

Geven jullie mij alsjeblieft af en toe een schop als de gaten tussen de hardloopdagen te groot worden?
Dank jullie wel. Ook namens het goede doel.

En heb je zin om mij op 8 september hard voorbij te lopen? Schrijf dan in!
Een kleine moeite: zowel het inschrijven als het voorbij rennen.

Waarom ik een fiets koop in Zambia

Dat kan je zo hebben, dat een bepaald onderwerp regelmatig opduikt in je omgeving.  Voor mij is dat de laatste tijd geld en vertrouwen. Het Broodfonds bijvoorbeeld waar je een groep mensen zo vertrouwd dat je ze geld wild geven als ze ziek zijn. En er net zo hard op vertrouwt dat zij hetzelfde voor jou doen.

Ik geloof ook in ‘forward payment’ of in goed Nederlands ‘wie goed doet, goed ontmoet’. Helpen daar waar het kan zonder direct iets terug verwachten. Daarom doen we niet aan Marktplaats maar geven het liever weg of brengen het naar de Kringloopwinkel. Daarom doe ik hier en daar vrijwilligerswerk.

Er zijn uitschieters in deze wereld: mensen die met kop en schouders boven anderen uitsteken. Ook op het gebied van je inzetten voor anderen.
Voor één vraag ik graag wat extra aandacht: Elden Nelson. Maar beter bekend als Fatty van de FatCyclist.com. Zijn weblog kwam ik bij toeval tegen, al jaren geleden, en ik blijf hem volgen.

De Fat Cyclist gaat over fietsen, vooral over mountainbiken. En ik hou helemaal niet van fietsen. Maar ik houd wel van zijn humor en enthousiasme en dat zijn de twee eigenschappen die hij regelmatig volop inzet om geld in te zamelen voor LiveStrong. Zijn vrouw Susan overleed een paar jaar geleden aan de gevolgen van borstkanker, na jaren lange strijd en pijn.
En ik ben niet de enige die valt voor zijn enthousiasme en humor: regelmatig kan hij acties organiseren waarbij mooie (fiets)prijzen te winnen zijn.

Een mooi voorbeeld is Johan Bruyneel die, in reactie op een open sollicitatie van Fatty voor de wielerploeg van Lance Armstrong, reageerde met een uitdaging.  Je leest er hier alles over. Johan Bruyneel heeft namelijk zelf ook een goed doel: World Bicycle Relief dat fietsen regelt voor kinderen in Zambia zodat ze naar school kunnen.
De uitdaging: zamel genoeg geld in voor 1000 fietsen. En die zijn $134 per stuk.
Na ruim een dag zijn er al meer dan 200 fietsen betaald : ruim $25.000.

Door een artikel van een Amerikaan in Utah, US over een weddenschap met een Belgische ploegleider rijdt er straks mede door mij een kind op de fiets naar school in Zambia.

En dat allemaal omdat ik een wildvreemde vertrouw met mijn geld. Omdat ik er oprecht vertrouwen in heb dat het goed besteed wordt. Omdat het fantastisch moet zijn voor die kinderen in Zambia dat er overal op de wereld mensen zijn die mee willen betalen aan hun toekomst. Zodat ze naar school kunnen en op hun beurt weer iets kunnen betekenen voor anderen.

Meer weten: hier kun je alles lezen. En doe mij en jezelf een plezier en lees ook zijn andere stukjes. Want het allermooiste wat je iemand kan geven is een gulle lach – en doet Fatty regelmatig.

Taal is alles

Taal is mijn lust en mijn leven. En vooral de Nederlandse taal – omdat het mij letterlijk en figuurlijk met de paplepel is ingegoten.
Liedjes, gedichtjes, voorlezen – mijn ouders zorgden vanaf het begin volop voor taal. Daarna zelf leren lezen en andere werelden bezoeken via boeken. Ik heb letterlijk alle jeugdboeken gelezen uit de bibliotheek aan de overkant van de straat. Toegegeven, het was een dependance, maar alle B- en C-boeken heb ik verslonden.


Op mijn verjaardag vroeg en kreeg ik steevast boeken. Op veel kinderfoto’s ben ik verdiept in een verhaal. En nog steeds is het heerlijk om helemaal in een verhaal te worden getrokken. Terwijl ik dit schrijf trekt het eerste deel van de Hunger Games aan mijn aandacht: eigenlijk bedoeld voor de vakantie maar toch stiekem al in begonnen.

De liefde ging van passief van taal genieten naar actief. De cryptogrammen deden hun intrede. Weer de schuld van mijn moeder want samen pijnigden we onze hersenen op de zaterdagse crypto in het Parool. Eenmaal op eigen benen werd het de versie van de Volkskrant en uiteindelijk leverde de liefde voor de taalkronkels mij de man van de doorzonwoning op.

Vanzelfsprekend leerde ik andere talen, ik ben nog van de tijd van het zogenaamde pretpakket met Nederlands, Engels, Frans en Duits. Een jaar au pair zijn in Engeland en veel voor Amerikaanse bedrijven werken heeft er voor gezorgd dan Engels mijn tweede taal is geworden.

Bij het leren van een vreemde taal realiseer je je dat de praktijk het allerbelangrijkste is. Veel lezen maar vooral ook veel praten.
Dat is de reden dat ik mij vorig voorjaar heb aangemeld bij SamenSpraak in Zeist. Mensen uit het buitenland die graag willen oefenen in het spreken van Nederlands worden gekoppeld aan vrijwilligers.
Bijna een jaar lang kwam mijn SamenSpraker, een man uit Congo, een uur per week bij ons langs. We spraken over waar hij mee bezig was, wat hij van bepaalde dingen vond en over het nieuws. En ik hielp hem op weg, corrigeerde waar nodig en probeerde ook uit te leggen hoe en waarom we bepaalde dingen zeggen. En soms is dat nog best lastig.

Ik heb genoten van die uren en me keer op keer weer gerealiseerd wat een mooie maar lastige taal we hebben.
Mijn Congolees staat nu op eigen benen, een traject duurt nooit langer dan een jaar.
Vanwege de vele uren die ik al kwijt ben aan WongWorks en de gemeenteraad heb ik met pijn in mijn hart besloten om even geen nieuw traject aan te gaan.

Maar ik wil wel heel graag reclame maken voor SamenSpraak. Met een uur in de week help je een nieuwe medelander aan het mooiste startkapitaal wat er is: een goede beheersing van de Nederlandse taal.
Ga eens vrijblijvend praten met Wim Buis, ze zitten te springen om nieuwe vrijwilligers!
En woon je niet in de buurt van Zeist – er zijn door het hele land SamenSpraak-projecten.

Brodeloos hoeft niet

Ik moet het vaak uitleggen: dat lid zijn van de gemeenteraad geen baan is.
Maar eerlijk is eerlijk: de onkostenvergoeding maakte voor mij de overstap van loondienst naar zelfstandig ondernemer wel een stuk makkelijker. Mijn bankrekening begint niet iedere maand op nul en ik kan in ieder geval bijdragen aan het droge brood op tafel. WongWorks is er voor het beleg, kleding, kinderen, vakantie, auto, tuin, hond en andere nuttige en leuke dingen.

Toch zou het behoorlijk slikken zijn wanneer ik onverhoopt ernstig ziek mocht worden en daarmee de inkomsten van WongWorks wegvallen. Daar kan je je tegen verzekeren als zelfstandige maar dat kost een hoop geld. Bovendien hoor je de meest verschrikkelijke verhalen over alle uitzonderingen en andere drempels als het echt op uitkeren aankomt.
Die AOV staat dan ook wel ergens op mijn to-d0-lijstje maar met weinig prioriteit.

Toen vorige week Pieter Hilhorst begon over een Broodfonds was ik meteen geïnteresseerd. Kleinschalig, solidariteit en vertrouwen zijn de kernwoorden en die passen perfect bij mij.
Aangemeld via Twitter zat ik zondagmiddag in een rumoerige Balie in Amsterdam met een zeer aangenaam en gemengd gezelschap te luisteren naar de details. En het beviel me meer en meer.

Een Broodfonds bestaat uit 20-50 leden en dat aantal is gebaseerd op draagkracht en overzichtelijkheid. Het is een vereniging en gezamenlijk spreek je af wat je onder ziekte verstaat, hoeveel je inlegt, hoeveel je wilt ontvangen bij ziekte en hoe lang dat mag duren. Ook het in- en uittreden en de bijbehorende voorwaarden en termijnen staan in het reglement.

Iedere deelnemer opent zelf een Broodfondsrekening bij dezelfde bank en stort iedere maand het afgesproken bedrag dat past bij je gewenste uitkering. Voor 1500 Euro per maand betekent dat een inleg van ongeveer 67,50 Euro.
Het geld blijft dus op je eigen rekening staan. Een beheerder controleert of iedereen bij is met betalen. Wordt je zodanig ziek dat je geen of nauwelijks inkomsten kunt verwerven dan meld je je bij het bestuur van je Broodfonds. De beheerder zorgt er voor dat iedere deelnemer een bedrag naar je overmaakt tot een totaal van bijvoorbeeld 1500 Euro.
De andere deelnemers dragen bij naar verhouding van hun premie. De ontvanger ziet precies wie er allemaal een bedrag hebben overgemaakt: geen bedrag ineens maar individuele giften.
Dat is ook het mooie van dit systeem: de uitkering valt niet onder de inkomstenbelasting omdat het giften zijn. Hoe het precies werkt staat op www.broodfonds.nl.

Het is kleinschalig en de deelnemers kennen elkaar: direct of via een andere deelnemer. Besluit je te stoppen dan is het geld op je Broodfondsrekening gewoon nog van jou.

De start van het Broodfonds Wikistad (zoals het Twitterfonds voorlopig heet) staat gepland voor 1 januari 2012. Voor die tijd moet er nog wel het een en ander geregeld worden maar de vaart zit er goed in.
En natuurlijk moeten we kritisch blijven maar laat alsjeblieft de principes gezond verstand, vertrouwen en solidariteit voorop blijven staan. Anders zijn we geen haar beter dan de verzekeringsmaatschappijen.

Na regen komt…. feest!

’s Ochtends vroeg: regen.
Uren later nog steeds of weer regen.
Om half twee reden we naar de Lage Vuursche, stapten uit en het eerste voorzichtige zonnestraaltje kwam tussen de wolken door.
En met iedere nieuwe gast die aankwam werd het nog mooier: het weer maar ook de sfeer en de gezelligheid.

Natuurlijk mijn eigen familie en schoonfamilie, inclusief zwager uit Dubai.
Geertje van de lagere school. Maria van onze ‘papieren’ (boekhouding). Joyce, Wendy, Saskia van J.D. Edwards. Erna, mede-alleenstaande moeder uit Huizen. Collega’s van de Raad. Mijn adoptie-bejaarde. Mede-twitteraars @hoks en @jandor. Paul en Jose – de constante factoren op gebied van creativiteit en opdrachten. Purdey van het PR-bureau. De buurvrouw uit Den Dolder. En nog meer.

Ik heb genoten. Van de heerlijkheden van de high tea. De uitstekende gastvrijheid van Boschoord. Het prachtige weer. De cadeautjes die niet hoefden maar die ik wel kreeg.

Maar vooral van al die prachtige mensen die ik in de afgelopen vijftig jaar heb leren kennen en die dat midden in het bos met mij wilden vieren.
Dank jullie wel. Allemaal.
En dat er geen Sara-pop was.

Gisteren, lang geleden

Als zo’n vijftigste verjaardag dan toch als een mijlpaal voelt, kun je er net zo goed op plaats nemen, een zucht van verlichting slaken en even terugkijken. Wim Sonneveld stak er een saffie bij op maar daar begin ik niet meer aan.

Het geheugen is een raar ding. Beelden, geuren, smaken en gevoelens liggen opgeslagen in hersencellen die pakweg iedere zeven jaar vernieuwd worden. Dezelfde herinneringen in nieuwe dragers en toch blijven ze kloppen. Want de foto’s blijven dezelfde en de verhalen zijn voor familie en vrienden even bekend.

Van je jongste jaren onthoud je eigenlijk niets, de eerste flarden die ik kan plaatsen zijn van de kleuterschool. Op mijn zesde zijn we verhuisd en dat maakt het makkelijker om herinneringen te plaatsen in de tijd. De flat was van voor zes en in Bussum, daarna was het Huizen. Met verschillende lagere scholen en dat helpt ook wel weer.
Begonnen op de Jan Ligthartschool met Aap, noot, mies en inktpotjes. Op een dag vroeg de juf wie er bleef na de zomervakantie en ik stak mijn vinger op. Nee, ik ging naar de nieuwe school en dat was voor mijn ouders ook nieuws geloof ik. De zegeningen van een groeigemeente en een nieuwbouwwijk.
De twee laatste klassen van de lagere school bracht ik door op de Dr. Maria Montessorischool. Mijn moeder leerde dat systeem kennen door de gymlessen die ze er gaf. Mijn broertje zou het er waarschijnlijk beter naar zijn zin hebben dan in de grote klas van veertig zesjarigen. Of overstappen voor mij goed zou zijn? Het hoofd van de oude school wist het zeker: als ik bij hen zou blijven kon het misschien wel HAVO worden, via de Montessorischool werd het zeker Huishoudschool. En dus stapte ik over.

Als de dag van gisteren herinner ik me schoolbanken van de Jan Lighthartschool, het leesboekje over een eekhoorn op de Theo Thijssenschool en de prachtige materialen op de Montessorischool. In het halletje hingen geglazuurde tegels met de namen van de kinderen erop uit de beginperiode – precies op die plek wonen nu mijn ouders in hun nieuwe huis.

Het gekke is dat ik vooral de kleine dingen heb onthouden. Een voorwerp, een geur, een situatie  en als een echte flashback ben ik even terug in het verleden.

Vijftig jaar, het lijkt zo kort en zo lang tegelijk.
Morgen vier ik feest, stap over de drempel, laveer langs de mijlpaal en ga door met het genieten. En het creëren van mooie, nieuwe herinneringen.

Proost!

Pootjes

Te leuk om alleen te twitteren.

Het vanochtende aangeschafte vissenvoer: zouden ze er pootjes van krijgen?

Verbaasd

Nog een paar nachtjes slapen en dan ben ik jarig. Niet meer met dat spannende gevoel van de eerste pakweg 20 verjaardagen. Waar je al dagen met spanning toeleeft naar die ene dag dat je in het middelpunt staat, cadeautjes krijgt, mag kiezen wat er gegeten wordt. “Ik ben jarig dus ik mag lekker alles” – gelukkig was ik heel braaf maar het kenmerkt het jarige gevoel dat voor één dagje de wereld om jou draait.

Verjaardagen worden langzamerhand minder spannend en na je achttiende levert het ook net zo veel extra meer op aan privileges. In de twintig zag ik om mij heen paniek ontstaan over het dertig worden maar zelf vond ik het niets speciaals. Veertig idem dito.

Mijn oma vond het heerlijk om jonger te worden geschat dan ze was en betaalde liever het volle pond dan gebruik te maken van haar 65+-kaart. Ze vond het prachtig dat men dacht dat ze stopte met werken als slaapwacht in een seniorenflat (‘bij die oude mensen’) omdat ze vijfenzestig was maar het was tien jaar meer.
Later, toen ze echt oud was, koketteerde ze weer wel met haar leeftijd. “Hou oud denkt u dat ik ben? Nee hoor, ik ben al negentig!”

En ik? Ik ga vervroegd mijn oma achterna. Een beetje. Want regelmatig wordt ik jonger ingeschat dan ik ben en dat voelt prettig. Ook al komt dat wellicht doordat ik me niet volwassen genoeg gedraag.

Maar ik verbaas mezelf hoe ik aanhik tegen die vermaledijde vijftig.
Vijftig. Man! Oude mensen zijn vijftig. Abrahams, Sarahs en potten mosterd komen in mijn nachtmerries voorbij.

Gelukkig ga ik het vieren  met een high tea midden op de Lage Vuursche, Met een heel leuk, gemeleerd gezelschap van familie, vrienden, oud-collega’s, twittercollega’s en andere bekenden. En samen vormen die een mooi beeld van mijn vijftigjarig levenspad.
Shit, wordt ik ook nog eens sentimenteel op mijn oude dag! 🙂