Ik zie haar zo voor me maar eindeloos scrollend door digitale fotoalbums kom ik haar pas tegen in 2011: een groepsfoto van één van de kippenetentjes. De derde van links: Joyce. Vrolijk, positief, belangstellend, wezenlijk geïnteresseerd in anderen.
Eind jaren negentig werkten we in hetzelfde softwarebedrijf: zij bij de receptie, ik bij marketing. Voor haar was het niet het werk waar ze van droomde maar met haar warme, belangstellende persoonlijkheid maakt ze er het beste van. En daarmee stond ze garant voor een gastvrij onthaal van bezoekers, een luisterend oor voor collega’s en een schaterende lach voor de broodnodige pret.
Toen het bedrijf werd overgenomen zaten de weinige vrouwen bijna allemaal in ondersteunende functies die het snelst overtollig waren. De managers beloofden ‘zich keihard te maken dat iedereen een plek kreeg’ en dat ondanks dat ‘iedereen wist dat het vooral de managers waren die in dit soort gevallen boventallig waren’. In de praktijk bleven zij stuk voor stuk op hun plek zitten en was er geen plek meer voor de receptionistes en administratieve functies.
Het schiep wel een band, we noemden ons de ‘kippen’ (ten opzichte van de haantjes-managers) en hielden contact. Nog steeds eten we zo’n twee keer per jaar samen.
Het viel Joyce niet makkelijk om ander werk te vinden. Maar ze hield vol en als het werk wat ze kon doen niet echt leuk was kon ze er alsnog de meest hilarische verhalen over vertellen.
Een whiplash leverde veel pijn en ongemak op maar ze kwam terug. Uiteindelijk belandde ze bij haar oude liefde: het onderwijs en Engels. Met plezier kon ze vertellen hoe ze de les aanpaste aan de niet makkelijke doelgroep door het woord ‘fuck’ te vervoegen. Op het bord. En dat er net iemand van de schoolleiding kwam kijken.
En toen sloeg de ziekte toe: kanker. Ze bleef optimistisch en vrolijk. Was nuchter met informatie en zorgde ervoor dat het gesprek niet bij haar bleef hangen. Altijd enthousiast en geïnteresseerd in waar wij mee bezig waren. Trots in haar verhalen over de kleinkinderen. kinderen en haar man en hoe ze kon genieten van alle kleine dingen.
Sluipend gleed ze van ons weg: op het laatste moment toch niet de energie hebben om aan te sluiten bij een etentje. Maar altijd roepend dat ze de volgende keer wel bij zou zijn.
Die volgende keer is eind september. Het zou haar verjaardag geweest zijn, haar 62e. Ze is er niet bij maar zal zeker in de geest aanwezig zijn en alle komende etentjes ook. Met de mooie herinneringen aan haar stralende lach, positieve inslag en kleurige verschijning. En de wijze, wijze les dat je moet genieten van ieder moment.
Dag Joyce.
Doorzonwoning 