Het is en voelt druk…

Jawel hoor, ik ben er nog. Maar het is even idioot druk.
Het was zelfs zo erg dat ik voor mijn tweedaags bezoek aan Engeland (ons kantoor in Slough) helemaal was vergeten om een hotel te boeken. Het is nog goed gekomen en er staat morgen ook weer keurig een taximeneer met een bordje  voor me klaar. Voorlopig de laatste keer. Dat krijg je als je dichterbij huis wilt werken!

Dinsdagmiddag vlieg ik terug en rij dan meteen door naar het gemeentehuis voor de eerste raadsvergadering – de Ronde Tafel.
En dan woensdag naar het eerste, echte B2B marketing Forum in de Westergasfabriek in Amsterdam.

Woensdag- en donderdagavond houden we vrij voor de werkgroepen van het coalitieoverleg.
En vrijdag is het Goede Vrijdag maar wel een gewone werkdag.
En ondertussen wordt het lijstje met ‘nog-te-doen-thuis’ ook steeds langer. Gelukkig is het weekend dan een (paas)dagje langer.

Een echte levensgenieter

Een lieve man. Altijd oprecht geïnteresseerd, altijd enthousiast. Vaak neuriend en fluitend, pratend tegen de hond en tegen de kippen. Met zijn zesenzeventig jaar nog volop in het leven.

Iets meer dan een jaar geleden ging hij met een kuchje naar de dokter en kreeg totaal onverwacht te horen dat hij longkanker had. Niets aan te doen zei de dokter, u heeft nog een maand of zo.
Daar kon hij zelfs niet positief over blijven. Maar een neef kwam direct over uit Amerika en als arts  schoof hij hem door het medisch circuit. Hij kreeg chemo en schafte alvast wiet aan tegen de bijverschijnselen. Die kwamen niet maar de wiet ging wel op.

Hij bleef neurieen en bleef de zonnige kant zien. Zijn rondjes met de hond werden moeizamer, het ademen moeilijker. Hij kreeg bestraling en vertelde hoe fantastisch hij het vond dat zijn zuster hem daar iedere dag voor kwam ophalen. Vorig weekend gingen we nog even langs: van het stukje van zijn stoel naar de deur en terug moest hij bijna een half uur bijkomen, zo benauwd had hij het. Maar ook nu weer vol lof over zijn vrouw, over de mensen in het ziekenhuis en vooral over zijn familie.

Dit weekend was hij in het ziekenhuis – een longontsteking was het maar na antibiotica was hij letterlijk toch weer op de been.
Maandag kregen we een telefoontje: ’s middags om vier uur was hij overleden. Moegestreden maar zonder echte pijn.

Hij las mijn stukjes graag. “Waar zal ik staks eens over schrijven, Rob?”
“Over de kippen, dat vind ik altijd leuk.”

Deze zijn voor jou, Rob. Ik zal je missen.

SamenSpraak – samen luisteren

Praten doe ik graag. Soms tegen mijzelf, soms tegen de hond en de kippen. Maar het leukste is praten samen met anderen. En luisteren natuurlijk.

Tijdens NLDoet  ben ik dan ook langs gegaan bij het Gilde om mij op te geven voor SamenSpraak – een project waarin een anderstalige die beter Nederlands wil leren spreken gekoppeld wordt aan een vrijwilliger.
Een jaar lang, een uur in de week – en de anderstalige komt zelfs naar mij toe.

Ik verheug mij er nu al op om iemand op weg te  kunnen helpen met het allerbelangrijkste dat je nodig hebt om goed te kunnen inburgeren: de Nederlandse taal. En ik steek er ook ongetwijfeld een hoop van op!

Geinteresseerd? Hier staat de informatie.

Moeheid in de lokale politiek

Het is natuurlijk logisch: de afgelopen maanden hebben we allemaal veel tijd gestoken in de voorbereiding en uitvoering van de verkiezingscampagnes.  Folders, posters, koude voeten, ludieke acties, gesprekken op straat, folders, koude voeten, debatten, folders – het was verschrikkelijk leuk maar ook druk.

Politiek is voor ons allemaal iets wat we ernaast doen en verkiezingen doen een aanslag op de vrije tijd en energie.

Natuurlijk zijn we enthousiast maar na 3 maart had iedereen last van een dipje of dip. Je merkt het ook aan de websites – de updates zijn minder frequent en informatie loopt achter,
Ik heb zelf net onze D66-site aangepast met een bericht over de informatie en onze nieuwe fractie heeft al een gezicht gekregen. Met een snel rondje langs de collega’s zie ik dat de ene partij wat meer bij de tijd is dan de ander. Opvallend is de site van het CDA die is blijven steken in februari….

Dinsdag fractievergadering – ter voorbereiding van de Raad van 30 maart. Maar vooral ook om de laatste zaken door te nemen voor de start van de echte coalitieonderhandelingen. Woensdag de openbare start onder leiding van Annelies Verstand. Tijd om uit de dip te komen – het echte werk gaat beginnen!

En dit is mijn uitzicht in de Raad. Met uitzicht op hare majesteit – toch weer een vrouw extra in de zaal….

Het postbakje – bron van bezuinigingen

Als raadslid krijg je een postbakje, een soort uitschuifmandje. Ik vond het in eerste instantie vrij groot maar ben er nu wel achter dat het zich razendsnel vult – gisteren hadden we fractievergadering op het gemeentehuis en lag er al weer een stapeltje post in.
Waaronder een dikke envelop. Altijd spannend, dat soort post. Het was een prachtige map van het Bestuur Regio Utrecht.

Het Bestuur Regio Utrecht (BRU) wil mij als raadslid graag informeren over de Regioagenda 2010-2014 en dat is heel aardig en loffelijk.
Ik moet het nog lezen maar een ding weet ik al wel: het BRU heeft duidelijk te veel geld. Want dat is mijn eerste gedachte, iedere keer dat ik naar die map kijk. “Wat kost dat wel niet?”

Vanuit mijn eigen marketing communicatie achtergrond waardeer ik de kleurrijke en zorgvuldige vormgeving, het ziet er prachtig uit. Maar ik weet ook hoe verschrikkelijk duur het is om zulke mappen te laten maken.
En eerlijk: ik vind die kosten niet in verhouding staan tot het doel van de communicatie.
Het BRU: heel veel geld en heel veel vormgeving om je mooi te presenteren. En dat alles leidt verschrikkelijk af van de inhoud.
Of is dat misschien de bedoeling?

Gemeenschapsgeld – daar moet je zorgvuldig mee omgaan. Op het gebied van communicatie weet ik dan nog wel heel wat betere bestemmingen. Voor bezuinigingsideeën blijkt het postbakje zijn nut al te bewijzen…..

Een tipje van de sluier

Mijn baan opgezegd maar er moet natuurlijk wel geld verdiend worden. Daarom stond ik vanochtend al vroeg op de stoep bij de Kamer van Koophandel.

Thuis had ik al formulieren gedownload, ingevuld en geprint.
Die typte de aardige mevrouw van de KvK weer netjes over in het eigen systeem. Nog in van die As400-schermen met knipperende cursors en groene letters. Maar het kwam allemaal goed.

Mijn eigen onderneming, eenmanszaak of zzp-bestaan is een feit.

En de eerste investering is ook meteen gedaan.

Nu nog terugverdienen.

Echte eerste schooldag

Het is zondag, het lijstje met taken is voor een groot deel afgewerkt. Suddervlees gemaakt, gewassen. gedroogd, gestreken, heel veel gestreken, de papieren van de gemeenteraad doorgelezen, agenda’s bijgewerkt.

Het is nu even tijd voor vroeger: de eerste schooldag.
Mijn vader maakte iedere eerste schooldag na de zomervakantie een foto van mij en mijn broer, voor de voordeur van ons huis aan de Akkerweg in Huizen.

Dit zal 1970 of 1971 zijn.

In de loop der jaren veranderden wij maar ook de voordeur en de tuin.
Dit was 1978.

Wat een wereld van verschil.

Ik moest hier aan denken naar aanleiding van de installatie van de gemeenteraad. Ook net een eerste schooldag. Hoe kijk ik daar over vier jaar op terug? En nog belangrijker: hoe kijken de burgers van Zeist er straks op terug?

Eerste schooldag en diplomauitreiking tegelijk

Als gemeenteraadslid wordt je officieel geïnstalleerd – een plechtig moment waarin je, heel kort gezegd, belooft dat je niemand heb omgekocht om er te komen, je aan de wet zal houden en je best zal doen.
Er zijn slechtere en complexere arbeidscontracten.

De officiële vergaderstukken waren al keurig thuisbezorgd: de agenda en per partij een officieel voorstel wie zij als fractieassistent wilden benoemen. Bij elkaar al een pagina of 12.
Op het gemeentehuis vind ik in mijn postvakje precies dezelfde papieren nog een keer. Ik ga er voorlopig vanuit dat er nut en noodzaak voor is maar een beetje bezuinigingsdrift begint al op te komen….
Met het stapeltje post en mijn naambord onder de arm stap ik de raadszaal in. Als D66-fractie hebben we een prachtige plek links achterin met mooi zicht op de rest van de raad, de publieke tribune en de Majesteit.

Langzaam aan komen steeds meer raadsleden binnen, zoekend naar hun nieuwe plek, ondertussen iedereen begroetend en feliciterend. Net de eerste schooldag na de zomervakantie.
De publieke tribune zit vol, overal worden bossen bloemen bij de hand gehouden. In de hal zitten de te benoemen fractieassistenten op klapstoeltjes.

Dan volgt het formele gedeelte, pragmatisch wordt de eed eerst voorgelezen en degenen die daar voor hebben gekozen zweren een voor een, met vingers in de lucht. Daarna de belofte en mag ik mijn ‘Dat verklaar ik en beloof ik’ uitspreken.
Toespraak van de burgemeester. Hetzelfde ritueel voor de fractieassistenten (12 stuks), een videofilmpje van de VNG en de vereniging van raadsleden. Het bestaan van die laatste was voor mij nieuw maar geen verrassing. De minister van Binnenlandse Zaken was er uitgeknipt omdat ze in de tussentijd afgetreden is.
We krijgen een dikke map vol informatie, een bijpassende tas met nog meer informatie en een bos bloemen.
De vergadering wordt gesloten.

Ik praat nog even bij met mijn mede-nieuwe-raadsleden: die ik ken van Twitter, dit blog of van een van de cursussen.
Het voelt al een beetje vertrouwd.

Bij thuiskomst hoor ik dat Hans van Mierlo is overleden.

Je baan opzeggen is goed voor je ego

Deze week heb ik mijn baan opgezegd. De gemeenteraad doe je er niet zo maar bij, ik niet in ieder geval.
Mijn baan nu is druk met lange dagen en bovendien regelmatig in de file staan.

Gekozen worden was dan ook een prima gelegenheid om knopen door te hakken. Natuurlijk heb ik er langer over nagedacht en de verschillende mogelijkheden gewikt en gewogen. Woensdagavond viel alles op zijn plek en donderdag begon mijn bel- en emailrondje langs verschillende managers en collega’s.
Na zoveel mogelijk persoonlijke mededelingen was het vandaag tijd voor de ‘brede emails’.

En de reacties zijn hartverwarmend. Ik begin de jobhoppers te begrijpen: het is gewoon goed voor je ego.

Binnenkort hier meer over wat precies mijn plannen zijn.

Mijn eerste raadvergadering

Niet zo indrukwekkend als mijn eerste lachje, mijn eerste stapjes of mijn eerste schooldag.
Hoewel: het gevoel komt wel in de buurt van die laatste.
Gelukkig is de agenda nog overzichtelijk.
Ik oefen vast voor de spiegel vandaag: “Dat beloof ik.”