De mooiste tot nu toe

Soms struikel je op zoek naar iets anders over een mooie website met een leuk idee. En voor je het weet heb je willens en wetens een abonnement op een mooi en verantwoord T-shirt.

Ieder kwartaal krijg ik een T-shirt van biologisch katoen met een speciaal ontworpen print. En ook nog eens in een beperkte oplage. Dat is Limitee.

De eerste keer was ik meteen onder de indruk van de details op en rond het shirt: mooie opdruk maar ook nog eens achter in de nek het verhaal achter de print. De stadsbijen waren dat. Met een zakje bloemenzaadjes om zelf bijen te lokken.
He tweede shirt ging over het bevrijden van circusdieren.

Het derde shirt kwam begin deze week aan en ik vind het de mooiste tot nu toe. Allereerst een mooie kleur groen voor zowel shirt als opdruk waardoor een ton-sur-ton-effect ontstaat.
Het thema komt van www.dakboerin.nl die je platte dak kan omvormen naar een moestuin en deze zelfs voor je wil onderhouden. De print bestaat dan ook uit bomen waarvan de wortels een hoofd vormen en het extraatje zijn zaadjes voor mooie kroppen sla. Die konden nog net gezaaid en de eerste blaadjes steken net boven de grond.

Ook blij verrast worden iedere kwartaal? Hier vind je alle informatie.

Waarover spraken zij? Hondenpoep!

De gemeenteraad behandelt heel veel onderwerpen: van grootschalige bestemmingsplannen tot integratiebeleid, van parkeren tot milieuplan, van sociale dienst tot aan horecabeleid.

Gisteren was de laatst vergadering voor de zomerstop (of zoals dat in de politiek wordt genoemd: reces) en was er een lange agenda. Belangrijke zaken voor Zeist: onder andere woningbouw op de Koppelweg, bijgestelde plannen voor Kerckenbosch, de Voorjaarsnota en de samenvoeging van de Gemeenschappelijke Regeling van de Regionale Sociale Dienst en de Sociale Werkvoorziening.

En de vernieuwde APV – de algemene politieverordening. Een bron van regels en verordening die de leefbaarheid in Zeist ondersteunen. Ze helpen met name de politie bij de handhaving omdat ze op basis van de APV iemand kunnen aanhouden. Omdat diegene met inbrekersgereedschap over straat loopt of met een zogenaamde rooftas. Dan kan voor er schade is ontstaan ingegrepen worden en dat is op zich prettig.

Maar hoe formuleer je dit soort regels nu zo dat je de handhavers voldoende mogelijkheden geeft zonder wat we zo mooi noemen eerzame burgers er de dupe van worden? Want wat is inbrekersgereedschap? Een zaklantaren? Een schroevendraaier? Een creditcard? De toevoeging ‘met kennelijke bedoeling om in te breken’ helpt dan onderscheid te maken tussen de goeien en de kwaden.

En hoe ver moet je gaan met regels en voorschriften?
In de APV stond ook dat hondenbezitters een opruimzakje bij zich moeten hebben als ze met hun hond over straat lopen. Een van gemeentewege (gratis, dat wel) verstrekt zakje.
Het CDA stelde voor om dit te wijzigen in ‘een zakje’.
ProZeist deed een naar mijn mening veel beter voorstel: geef aan dat met een opruimplicht heeft en waarmee maakt niet uit.
“Ja maar”, zeiden de andere partijen (behalve D66),” Dat kan je niet controleren. Een opsporingsambtenaar kan wel vragen naar zo’n zakje maar kan niet controleren of je het echt opruimt. Maar vooruit, opruimen kan ook met een schepje of zo dus dat zetten we dan ook wel in de tekst.”

Dus nu kan er gecontroleerd worden of je de poep van je hond zou kunnen opruimen. Maar niet of je dat ook daadwerkelijk doet.
Er zijn momenten dat ik er trotser op ben om onderdeel te zijn van de gemeenteraad.

Kistjes schuiven en ontsnappen

Lang, lang geleden, toen mijn computer het formaat had van een bagagekluisje op de sportschool, kreeg ik een paar spelletjes op een floppy. Toen in die tijd dat je wel een computer had maar geen internet. Ja, zo oud  ben ik.
In ieder geval was één van die spelletjes op dat floppy Sokoban: in een soort van doolhof liet je een mannetje kistjes duwen naar het magazijn. Er aan trekken kon niet dus een kistje in een hoek of tegen een muur betekende overnieuw beginnen. Ik vind dat soort puzzels heerlijk.

Tegenwoordig zie je nog steeds varianten op dit spel en één van de leukste online versies vind ik persoonlijk Phantom Mansion. Veel uitgebreider dan alleen het schuiven van kistjes maar de levels gaan van simpel naar ingewikkelder. Er is een hele regenboogversie: van rood tot en met zwart. Daar zijn heel wat avonduren in gaan zitten.

Een ander soort spel dat ik leuk vind om te doen zijn de zogenaamde Room Escape games. Eén van de eerste die ik tegen kwam was deze: The Blue Chamber. Met wat hulp van forums kwam ik er uit en ging op zoek naar meer van dit soort spelletjes. Er zijn er legio tegenwoordig en niet allemaal zijn ze even leuk of logisch.
Maar regelmatig zijn er juweeltjes, qua vormgeving en puzzeltjes. Een mooi voorbeeld zijn die van Neutral zoals Sphere.

En weer anders maar ook prachtig: de serie Grow van Eyemaze. Het verloop is afhankelijk van de volgorde van de verschillende knoppen. Heerlijk om naar te kijken en een uitdaging om alles op het hoogste level te krijgen.

Zo, mijn reputatie van aan-de-computer-vastgebakken-nerd-met-tijd-over is weer bevestigd. Jullie ook een prettige zondag!

Dag Volkskrant! (x3)

Voor de derde keer in mijn leven heb ik mijn abonnement bij de Volkskrant opgezegd.

De eerste keer omdat mijn inkomen fors achteruit ging en alle abonnementen de deur uitgingen. Toen het financieel beter ging, kwam ook de Volkskrant weer terug.

De tweede keer was ik de slechte bezorging helemaal zat. En niet alleen de bezorging maar ook de beloofde nabezorgingen die niet kwamen, de eindeloze zoektocht op de site naar een emailadres of andere contactmogelijkheid dan de computer van de bezorging, de beloftes dat het beter zou gaan maar dus niet.
Met de komst van de iPad begon ik met digitaal lezen van de krant, eerste goedkoop via PressReader maar zodra het kon stapte ik netjes over op de VK-app.
Tot een paar maanden geleden er opeens verplichte advertenties verschenen, waar je op moet wachten voor je verder kan. Ik klaagde via een webformulier en kreeg het nietszeggende antwoord dat advertenties nodig zijn voor de exploitatie. Ja natuurlijk, daar gaat het ook niet om. Het gaat erom dat je een krant kan lezen in je eigen tempo en dat je niet verplicht naar een advertentie moet gaat zitten kijken voor je verder kan. Met je duur betaalde abonnement.
Dat schreef ik ze ook, maar daar is nooit meer een antwoord op gekomen.
Maar de irritante advertenties hielden op – niet aardig om niet te reageren maar het doel was bereikt.

Dacht ik. Ze zijn weer terug, de irritante secondendurende advertenties. Senseo: als ik ooit al van plan was geweest om zo’n ding te kopen, dan nu in ieder geval niet meer. Nooit niet.

Dus nu ligt de envelop met opzegbrief klaar om verstuurd te worden naar de Lezersservice. Voor de derde keer. En het doet nog steeds pijn.

“De krant is een meneer’ zeiden ze altijd, de Volkskrant is een serieuze krant. Dan wordt het hoog tijd dat ze hun lezers ook echt serieus gaan nemen. Succes, zeg ik.

Eerder maakte mij hier ook al druk over de Volkskrant: https://doorzonwoning.wordpress.com/tag/volkskrant/

Onder de indruk

Eén van de voorrechten van gemeenteraadslid zijn is dat je bij heel veel zaken wordt betrokken. Informatie die anders aan mij voorbij zou gaan krijg ik op een presenteerblaadje aangeboden. Bijeenkomsten waar ik anders het bestaan niet van zou weten, daar krijg ik een uitnodiging voor.
Met veel plezier denk ik terug aan het rondje horeca vorig jaar, aan het bezoek aan het inloophuis Zeist West, het kijkje op de vliegbasis Soesterberg of de bijeenkomst over oudere allochtonen.

Sommige steken daar nog weer een stukje boven uit. Bijvoorbeeld de bijeenkomst van Kleurrijk Zeist,  een groep actieve Zeistenaren met een Marokkaanse achtergrond die zich actief inzetten voor de onderlinge contacten en leefbaarheid voor alle inwoners van Zeist. Enthousiast, vriendelijk, open en idealistisch. (24 juni hebben ze weer een bijeenkomst, dit keer in Zeist Noord).

Gisteren was minstens zo indrukwekkend. Als raadsleden werden we bijgepraat over de veiligheid en de leefbaarheid in Zeist West. Een aantal jaren geleden liep het daar helemaal uit de hand door een grote groep jongeren die zich in feite de buurt toe wilden eigenen. Achteraf gezien had er eerder ingegrepen moeten worden, dat is duidelijk. Er kwam een plan van aanpak, gericht op de harde kern, er kwam extra inzet van de wijkagenten, er werd samengewerkt met de woningcorporaties, de gemeente, Meander Omnium. Langzamerhand is het probleem teruggebracht naar hanteerbare proporties. Het is nog niet goed maar al wel heel veel beter. In een paar jaar tijd daalde de criminaliteit met tientallen procenten.

Naast het aanpakken van de harde kern, de echte criminelen, stond er een ander groep op. Zij wilden niet meegesleept worden, wilden het goede voorbeeld geven. Hun inzet: een VOP – een vaste ontmoetingsplek voor jongeren.

Gisteren zagen we een film, vijftig minuten lang keken we naar een hele langzame toenadering tussen zwaar beschadigde buurtbewoners (stenen door de ruiten, auto in brand, beroofd, geslagen, geïntimideerd), de VOP-pers, gemeente en politie en zelfs leden van de harde kern. Iedereen vertelde zijn of haar verhaal, op film, en de groepen luisterden naar elkaar, op het witte doek. Van wij en zij werden het langzaam aan weer individuen, mensen met ieder een eigen achtergrond, identiteit, waarden en normen.  Er zijn bijeenkomsten geweest en er komen er nog meer.

Was twee jaar geleden Sint Maarten een ramp met volop diefstal, berovingen en intimidatie – afgelopen jaar gingen jongeren en wijkbewoners samen de straat op en was er geen enkel incident. Afgelopen Oud en Nieuw was zo rustig dat al bijna geklaagd wordt dat het saai was.
We, als Zeist, zijn er nog lang niet maar het vertrouwen in elkaar begint weer terug te komen. Net als het besef dat leefbaarheid en veiligheid geen taak van de politie alleen is maar dat iedereen er een steentje aan kan en moet bijdragen.

Dat klinkt allemaal mooi. Maar toch denk ik de hele dag aan dat ene verhaal dat voorbij kwam.
Over die jongen die graag kapper wilde worden, investeerde in de spullen en de opleiding. Maar hij kon niet beginnen want hij had geen leerwerkplek. Zelfs de burgemeester ving dertig keer bot bij de kapperszaken in de omgeving. Ongezien mocht hij nergens komen: geen Marokkaan in de zaak.
Het is de kleine ondernemers niet te verwijten. En toch draait mijn maag iedere keer om als ik er aan denk. Afgerekend worden, puur en alleen op je afkomst. Moeten boeten voor de fouten van leeftijdgenoten die zich misdragen hebben en toevallig dezelfde roots hebben als jij.
Als ik nu stop met schrijven kan ik de Godwin nog net voorkomen…….

De visie van Anna

Zo’n vier jaar geleden zag Anna de grond achter het huisje in Hornhuizen, Groningen. Ik zag een stuk gras en wat uit de kluiten gewassen coniferen. Zij zag het potentieel. Dat doet ze trouwens ook in haar werk in het onderwijs, potentieel zien.
Ze ging aan de slag en af en toe hielpen we haar een handje. Bomen gingen om, coniferen werden zwaar teruggesnoeid, rare perkjes omgespit.

Er kwam een beukenhaag. Het begin van een vijver kreeg vorm. En vooral veel planten vonden een thuis. Overal kwamen de stekjes, plantjes, polletjes, struiken en boompjes vandaan. Eerst vanuit de opgeheven volkstuin in Amsterdam, later vanuit tuincentra, bij buren en vrienden vandaan. In potten of direct in de volle grond vonden zij een thuis aan het begin van de wereld.

Afgelopen weekend waren we er weer even en genoten van een pracht van een bloementuin. Waar je ook kijkt staan bloemen, struiken en fruitbomen.
En de vijver: vol met groene kikkers en waterplanten.

En de visie van Anna gaat nog verder. Daar kan nog een vijver. Een moestuin. Een……

Groen en grijs

Afgelopen donderdag mocht ik bij de presentatie zijn van de eerste BIGA Glossy: een prachtig magazine, vol met interviews, verhalen en foto’s van de werknemers en opdrachtgevers van de sociale werkvoorziening voor Zeist en omstreken.

Sociale werkvoorziening: dat is werk en een zinvolle dagbesteding bieden aan mensen met wat we tegenwoordig noemen ‘een afstand tot de arbeidsmarkt’. Die wat hulp en begeleiding nodig hebben, soms tijdelijk, soms blijvend. Soms beschut van de boze buitenwereld waar alles snel, snel en goed moet. Soms met een beetje extra aandacht om iets aan te leren. Omdat je lichaam of geest het ‘normale’ tempo niet direct aan kan.
Sociale werkvoorziening is geen verplichting, men kiest er zelf voor. Er is zelfs een behoorlijke wachtlijst.  Dat betekent wel heel gemotiveerde werknemers, die met veel plezier het werk doen waar anderen vaak geen uitdaging in willen zien. Ze pakken in, maken schoon, werken in de catering, de verzorging, bij de plantsoenendienst.

Bij een bedrijf in Hoofddorp werkt een groep via de sociale werkvoorziening op een sorteerafdeling. Twintig mensen en de manager is er ook ‘zo één’. Het bedrijf is ontzettend tevreden, de werknemers ook en het ziektepercentage is 1,5%.
Toch worden ze nog steeds niet in vaste dienst genomen, te veel risico’s en onzekerheid. Het zijn tenslotte mensen met een ‘vlekje’, ze zitten niet voor niet in die sociale werkvoorziening?

En dat is zo jammer.

Net zo jammer als de reinigingsdienst en de plantsoenendienst die graag samen willen werken. De reguliere werknemers van de reinigingsdienst mogen alleen het ‘grijs’ doen: ligt een papiertje op straat dan ruimen zij het op. Ligt het op het gras dan mogen ze er niet aan komen, dat is voor de mannen van de plantsoenendienst, van de sociale werkvoorziening.
Kost het meer als ze samen werken? Ze zeggen van niet. Willen de mensen op straat niet samenwerken? Die vinden het best. Dus ligt de bal bij de gemeente: ambtenaren, kijk eens over die rare grijs/groene lijntjes heen!

En als we toch bezig zijn: vandaag was ik in Leiden en hoorde van de sociale werkvoorziening daar dat ze al tijden proberen om in contact te komen met Heineken maar iedere keer nul op het rekest krijgen. Heineken: dat gigantische bedrijf met duizenden werknemers, met heel veel productiewerk, met enorme winsten, met sociaalbewogen advertenties rondom Oud-en Nieuw en jongeren. Maatschappelijk verantwoord ondernemen – dat moet toch kunnen, Heineken? Anders moeten die ‘groene’ flesjes maar grijs worden. Als in stoffig, achterhaald en onvriendelijk.

Misschien moeten ze De BIGA eens lezen…..

(En wie denkt: daar hebben ze zeker geld over – het hele blad is intern gemaakt en betaald uit de advertenties!)

Gebiologeerd

Vandaag heb ik minstens twintig minuten zitten kijken naar deze eter.

Op zijn dooie gemak zoekt hij de lekkerste pitjes en nootjes uit het voerkastje.

Filsofeert wat over het leven en deze dag in het bijzonder.

Probeert de helikopterview.

En gaat er weer vandoor met een fantastische sprong naar de tak van de eik.

Yep, het nieuwe werken, ik ben er helemaal vóór.

Muziek tijdens het werk

Heel vaak zit er een liedje in mijn hoofd. Dan hoor ik een woord of een geluid en -pats- door woordassociatie plopt er een stukje muziek omhoog. Want muziek zit bij mij vooral vast aan tekst en woorden. Alleen muziek ben ik niet dol op. Klassieke muziek gaat vooral het ene oor in en het andere uit – er zitten geen woorden bij waardoor de muziek kan blijven hangen.

Vertelt iemand dat hij op vakantie gaat naar Frankrijk dan zingt mijn hoofd “We gaan naar Frankrijk” van de Amazing Stroopwafels. Verzucht iemand “It’s not easy” en ik zit in de Muppet show.
Om er maar een paar te noemen.

Muziek is voor mij dus vooral aantrekkelijk als je de woorden kan verstaan. Kan dat niet dan vind ik het al snel een ‘klereherrie’ zoals mijn kinderen zullen beamen.

Luisteren naar de woorden in de muziek maakt het lastig om tegelijk iets anders te doen met taal. Schrijven bijvoorbeeld, een stuk lezen, een gesprek voeren. Werk en muziek gaat bij mij dan ook niet samen.
De hond vindt dat gelukkig ook en op de thuiswerkplek is het dan ook lekker rustig. Maar af en toe werk ik bij een klant op kantoor en daar staat de hele dag de radio aan. Iets popachtigs, waarschijnlijk radio 538 of zo. In ieder geval voor mij de verkeerde muziek: te snelle ritmes, geen echte tekst. En dat is lastig concentreren met mijn bovengenoemde handicap.
Ik ben daar te gast en in de minderheid dus ik pas me aan. Maar vermoeiend is het wel.

Gisteren heb ik maar compensatiemuziek opgezet: Cesaria Evora. Zo vaak gedraaid dat het te vertrouwd klinkt om naar de tekst te hoeven luisteren.
Toch werk vandaag weer in stilte – heerlijk.

Onverwacht vakantie

Als zzp-er bepaal je zelf wanneer je wel en niet werkt, dat is één van de grote charmes.
Van te voren zei ik nog smalend iets over ambtenaren en lange Hemelvaartsweekenden. Maar uiteindelijk bleek het wel heel aantrekkelijk en kinderlijk eenvoudig om er in mee te gaan.
Beetje in de tuin zitten, onkruidje trekken, boodschappen doen, vroeg naar bed en iedere keer opnieuw nadenken of het nu zaterdag of zondag is.

Soms maakte ik me even druk. Over de brief van de gemeente over het heikele punt Drieluik Den Dolder. Of over de onzalige plannen in Den Haag om het PGB grotendeels af te schaffen. Of werd de verleiding groot om me te bemoeien met het Twitter-gekibbel van collega-raadsleden over het al dan niet open mogen, moeten, willen zijn van geen enkele, een enkele of welke winkel maar wil op zondag.

Ik deed het lekker allemaal niet. Adem in, adem uit, niet druk maken, genieten van het mooie weer en zelfs van de regen op zondag.

Het drukst maakten we ons over de eksters die ons kippenhok zien als doorlopend buffet met kippenvoer en verse eitjes.
Vandaag is dan ook het nieuwe actieplan in werking: de kippen mogen naar buiten na het leggen van minimaal één ei onder het motto ‘voor een ei ben je vrij!’ Daarna gaat het hok weer dicht tot het eind van de middag.

Het ei van vandaag is geraapt, de kippen en haan lopen hun vaste routes door de tuinen.
Nu is het alleen wachten op de eerste klagende ekster aan de achterdeur. Ook voor hen is de vakantie afgelopen: werken moeten we voor de kost. Allemaal.