Goede voornemens

• Beter lezen wat Apple mij schrijft en dan zien dat versturen niet betekent dat het er de volgende dag al is. Want versturen met als startpunt China duurt wat langer. Komende donderdag komt AppleMini binnen volgens het schema.
• Foto’s maken van de kuikens – ze groeien als kool en hebben al het formaat grote merel/spreeuw. Ze vliegen ook bijna net zo goed als merels/spreeuwen. Dat hebben ze in ieder geval niet van hun vader.
• Foto’s maken van de tuin: de Oostindische kers bloeit, de spierstruiken bloeien, de Yucca gaat bloeien en de druif heeft nu echte trossen in wording.
• De strijkwas wegwerken……
• Champagne drinken – het kind krijgt in ieder geval een positief advies voor het tweede jaar. De twee herkansingen moeten natuurlijk het liefst voldoende zijn maar de overgang hangt er niet meer van af……pffft!

Onderweg!

Bericht van Apple: de MacMini en het toetsenbord zijn verzonden!
Dat wordt morgen uitpakken en genieten….

i=Mac

Rectificatie: het bericht hieronder gaat over een MacBook. Ik had het per abuis over een iBook. Dom van mij want daarvan kun je gewoon het toetsenbord verwijderen.
Zegt mijn systeembeheerder.
Ze kunnen allebei niet tegen bier, dat dan weer wel.

Bier + laptop = niet goed

Afgelopen weekend knoeide ik per ongeluk (knoeien doe je nu eenmaal niet expres) een beetje bier op het toetsenbord van mijn Apple laptop.
Ik zei iets lelijks en schoot weg om iets te pakken om mee te deppen.
De IT-beheerder in huis zei iets nog veel lelijkers en trok meteen de stekker uit de laptop – net nadat er een kleine ‘pats’ uit het apparaat te horen was…..
Batterij er uit gehaal en zoveel mogelijk drooggedept. Daarna zat er niet anders op dan te wachten tot alles heelmaal gedroogd was.

Zondag avond met gekruiste vingers de laptop weer aangezet maar er gebeurde niets. Dood of in ieder geval in zware coma.
De systeembeheerder had intussen het internet al afgezocht op iBook, toetsenbord, bier en openmaken. Dat leverde een hoop foto’s van blote computers en forumdiscussies op. En de hoop dat het wellicht toch misschien een zekering zou kunnen zijn.

Maandag mocht iBook mee naar het werk en op een antistatische mat vond de operatie plaats. Helaas heeft mijn model geen zekering maar na schoonmaken van wat oxidatie met alcohol ontwaakte iBook uit de coma. Vreugde alom!

Gisterenavond maakte ik eerst een nieuwe backup (je kan niet weten) en maakte mijn vaste rondje langs een aantal websites. Alles ging goed alleen schoot bij sommige sites ineens het beeld helemaal naar beneden. Beetje vreemd maar niet erg.

Toen begon ik aan een email. Sommige toetsen voelden niet helemaal goed, zo leek de spatiebalk een beetje wiebelig. Dat kan ook verbeelding zijn geweest maar in ieder geval bleek al gauw dat de spaties een eigen leven gingen leiden. Tikte ik een zin, begon opeens de cursor ‘weg’ te lopen en was niet meer te stoppen. Het zag er wel lachwekkend uit maar na een paar keer houdt het wel op om leuk te zijn.
Een paar pijltjestoetsen indrukken hielp soms wel, soms ook niet.

De systeembeheerder begon weer fanatiek te googlen en vond mensen met melk achter hun scherm, nog meer open computers en weinig informatie over het repareren van toetsenborden.

Over twee weken komt er een nieuwe MacMini.

Undercover kuikens

De kuikens groeien als kool. Dat vraagt natuurlijk om foto’s.
Precies wat we nu al een week proberen: de kuikens goed op de foto krijgen.

Dat is een hele klus – het kippenhok zelf staat in de schaduw en foto’s maken door het gaas is sowieso lastig.
We laten de moeders en kuikens wel regelmatig in de tuin lopen maar dan duiken ze al gauw veilig tussen de bomen en de klimop – ook schaduw dus.

Desondanks maakten we al een paar keer een hele serie foto’s onder het motto: dan zit er altijd wel iets bruikbaars bij.
Nou, niet dus. Kuikentjes zijn namelijk ook nog eens uiterst beweeglijk. Dat resulteert in plaatjes met prachtige zwarte kippen met daar omheen een paar grijze vegen…

Met flits gaat het iets beter: het kind is het gelukt om een bruikbaar plaatje te maken.

Gisteren lokten we de hele familie naar een lichtere plek en met telelens en flits zaten er een paar bruikbare foto’s bij.
Helaas legde ’s middags mijn laptop het loodje (die kan er kennelijk niet tegen wanneer er een beetje bier onder het toetsenbord komt…) en kan ik niet bij die foto’s.

Alsof ze niet wereldberoemd willen worden, die kuikens…..

Zaterdag op Zuidbos in Zeeland

Dit zijn Balthasar en Melchior. Ze wonen op kwekerij Zuidbos in Noordgouwe, Zeeland.

Zuidbos is een biologische kwekerij. Jaren geleden, begin jaren tachtig, mocht ik al mee om te helpen bij de start. Toen was het nog een kwekerij van tuinplanten maar het moest een biologische groenten- en fruitkwekerij worden. Beetje bij beetje is de grond veroverd en bewerkt.
En nu is het voor bezoekers zoals ik een groene oase.

Al het werk waar je als eigenaar, zeker als je op het werk woont, niet omheen kan – daar kijk ik omheen. En dan geniet ik van de kassen vol bonen en tomaten.

En komkommers. Heerlijke komkommers, vol van smaak. Die alleen in vorm en kleur lijken op hun waterige soortgenoten in de supermarkt.

In het begin werd door de conservatief boerende streekgenoten regelmatig bezorgd geïnformeerd of het wel goed ging met het bedrijf. “Ja hoor, we eten er goed van”, was dan het antwoord.
Al was het alleen maar omdat voor de lunch vers geplukte tomaten en komkommers op tafel kwamen. En radijsjes. Mmmmmh.
Dit is de buurman. Een gangbare boer zoals het in het jargon heet. Grote, eentonige akkers waarvan de grond absoluut heel anders is dan op Zuidbos. Daar is de aarde mooi zwart en rul.

Heerlijk sla en andijvie, in verschillende soorten en maten. Zaterdag heb ik geholpen met het ‘uitgooien’ van jonge slaplantjes – het klaarzetten om de 30 centimeter voor het echte planten.

Uiteindelijk eindigen deze straks als mooie kroppen sla hier in de eigen Zuidbos-winkel en worden verkocht.
En anders gaan ze naar Balthasar en Melchior. Die betalen ook – maar dan in mest.

Paterwater, paterpaté en Kemmelberg

Over zaterdag zal ik het later nog hebben maar op zondag waren we in België.
De Audi volgeladen met vier mensen en drie honden (voor, midden en achter) reden we in de stromende regen van Noordgouwe op Schouwen-Duiveland via een boerderij in de buurt waar de kippen gevoerd moesten worden en via een biologische groothandel in Kruiningen waar we een doosje tasjes afleverden naar Zuid-België.

Het bleef regenen en regenen, het zicht was door op-en neerspattend water regelmatig belabberd. Maar via Kortrijk, Ieper en de richting Poperingen arriveerden via slinks opgestelde wegwijzers bij ons einddoel: restaurant In de Vrede, tegenover de Sint Sixtus Abdij.
De paters daar delen hun dagen keurig in drieën: 8 uur slapen, 8 uur bidden en 8 uur werken. En dat laatste is voor buitenstaanders het interessants want dan brouwen ze onder andere hun fameuze Trappistenbier, met zelfgeteelde hop. Daarnaast maken ze ook nog paté en kaas.

En in het restaurant kun je dat nuttigen en in het winkeltje nog wat aanschaffen voor onderweg of thuis. De paters brouwen zoveel bier als hen zelf uitkomt: is er meer vraag dan bier? Pech voor de kopers.

Gelukkig gold dit bordje alleen voor de winkel. We bestelden donker en blond bier. En boterhammen met paté. En paté zonder boterhammen voor de honden….

Daarna moesten wij en de honden wel even wat verbranden. Dat deden we op de Kemmelberg, intussen was de regen namelijk gestopt en de zon doorgekomen. We parkeerden bovenop de berg en liepen een rondje.

En ja, als je bovenop parkeert moet je het laatste eind terug altijd klimmen…. Dat is dan weer wat minder.

Iedere dag is dierendag….

Vandaag werkte ik thuis. Dat scheelt reistijd en bovendien moest de Audi naar de garage. En bovendien vindt de hond het ook gezellig.
Een ander voordeel is dat het zo makkelijk is om tussendoor even boodschappen te doen. Albert Heijn heeft dan wel lange openingstijden maar de meeste andere zaken hier in het dorp hebben bijna dezelfde werktijden als ik en zijn dus nog dicht als ik wegga en weer dicht als ik terugkom.
De apotheek spant hierbij de kroon in klantonvriendelijkheid want die hebben geen koopavond, zijn zaterdag niet open en gaan tussen de middag dicht voor de lunch.
Vandaag was dan ook een mooie gelegenheid om mijn herhaalrecept om te zetten in pilletjes. En dan verbaas ik me iedere keer weer over de rare combinatie van medicijnen, kruidenzalfjes/drankjes/pilletjes en schoonheidsproducten. Sta je weer te wachten op je beurt terwijl een apothekersassistente uitgebreid en langdurig een klant adviseert over het ene crèmetje of het andere lotionnetje tegen rimpels.
Nou ik toch bezig ben: het totale gebrek aan privacy blijft me ook uitmate verbazen. Wat zeg ik, de verbazing ben ik wel voorbij, het is pure irritatie. Hardop moet je naam, adres, geboortedatum noemen. Nog net niet je pincode. Als je pech hebt krijg je ook nog eens hardop uitgelegd wat je moet gebruiken, waarvoor, hoe en hoe vaak.
Gelukkig hoef ik er niet vaak te zijn.
Een alternatief is er ook niet echt, zoveel apotheken zijn hier niet in de buurt.

Aan de overkant van de straat is de dierenwinkel en toen ik thuis kwam was het een beetje dierendag.
De kippen hadden nieuw strooivoer, de kuikentjes ook maar dan een fijnere versie. En de hond lag tevreden te knauwen op een echt, gerookt, bot.
Iedere dag is een beetje dierendag, maar soms wat meer dan anders….

Allemaal paspoorten mee

Komende zondag gaan we naar de paters. Op uitnodiging van de Zuidbossers rijden we zaterdagochtend naar Noordgouwe op Schouwen Duivenland (bij Zierikzee de hoek om). Dan mag ik helpen in de winkel tijdens hun biologische markt en baas met hond hebben speurplannen.
We blijven slapen in de caravan op het terrein en zondag rijden we dan naar de paters, in Westvleteren in het zuiden van België. Die zijn zelf vrijwel onzichtbaar is ons verteld maar hun heerlijke, zelfgebrouwen bier is te koop. Net als de paté.
En dan rijden we in 3 uur weer terug naar Noordgouwe en vandaar nog twee uurtjes naar huis.

Maar dan zijn we wel heerlijk uit geweest: in Zeeland en in België. Paspoorten mee, ook de hond. Want ze kunnen streng zijn daar bij onze zuiderburen.

En als we geluk hebben (want er is niet altijd genoeg) mogen we kratje bier kopen om mee te nemen. Een houten kratje. Ik ben nu al dol op de paters!

Rennen, springen, vliegen, vallen en weer opstaan….

Aan sporten komen we niet toe maar desondanks springen en rennen we wat af. Virtueel dan met een (voor ons) nieuw spelletje MirrorEdge.
Simpel met alleen de pijltjestoetsen en de ‘s’ om te springen. Geen geschiet en de muziek kan gewoon uit. Leuke, simpele graphics en, voor de ouderen hier in huis, net moeilijk genoeg.

Hoewel de frustratie af en toe toeslaat. Je kan van de ene muur naar de andere springen maar was dat nou pijltje omhoog en dan pijltje naar links of rechts? Of allebei tegelijk? Als er over na moet gaan denken weet je al dat het verkeerd gaat. En ja hoor, frrrt, daar glijdt mijn poppetje weer langs de muur in het niets…..

Af en toe komt het kind even kijken. Letterlijk en figuurlijk kijkt wat meewarig op ons neer en wijst ons waar we heen moeten en hoe. Als het echt niet wil lukken kruipt hij achter het toetsenbord en helpt me net dat ene stukje verder.

We zullen hem missen als hij straks op kamers woont!