Vol en toch leeg

Zaterdagochtend. Wat we allemaal niet van plan zijn dit weekend: naar een boerenmarkt in Amersfoort, op verjaardagsbezoek in Haarlem, op gezelschapsbezoek in Zeist en vriendenbezoek in Zevenaar. En tussendoor Formule 1 kijken ook al is dan niet meer echt spannend.

Wat we niet gaan doen is nog veel leuker: geen keuken, wc’s en badkamer poetsen, niet stofzuigen, opruimen en schuldig voelen vanwege het uitstellen van die klusjes. Want donderdag is dat allemaal voor ons gedaan – heerlijk, een ander woord is er niet voor te bedenken.
Natuurlijk blijft er genoeg huishouden over maar het geeft ongelooflijk veel ruimte in mijn hoofd.

En de files vielen gisteren ook nog mee. Dit weekend kan niet meer stuk.

Als ik vroeger ziek was….

Vroeger als ik ziek was dan bracht mijn vader een rode heliumballon voor me mee. Jaren later, toen ik al op mezelf woonde, moest ik geopereerd aan mijn neusholtes. Mijn vader bracht bij het bezoekuur een rode ballon voor me mee. Kennelijk vond hij het normale formaat niet goed genoeg meer en zwichtte hij in de winkel voor en gigantisch langwerpig exemplaar van zeker een meter hoog.
Ik ben nog steeds benieuwd naar de opmerkingen die hij op de parkeerplaats en in de lift moeten hebben gehad…..

De ballon hingen we aan de rails van het bedgordijn. Nu lag ik op een zaaltje waar ik de gemiddelde leeftijd met minimaal veertig jaar naar beneden haalde en mijn buurvrouw aan de linkerkant was rond de negentig en een beetje in de war.
Mijn buurvrouw aan de rechterkant vertelde dan ook dat ze haar ’s nachts tegen de ballon had horen praten: “Meneer, moet u niet gaan slapen?”
In overleg met de verpleegsters heb ik toen de ballon aan de kinderafdeling gedoneerd. Tradities zijn mooi maar mogen niet ten koste gaan van de nachtrust van dames op leeftijd!

Herfst van vroeger

Vanochtend zag ik onderweg in de berm plotseling iets felroods. Er al bijna voorbij realiseerde ik dat het een vliegenzwam was – een echte ouderwetse paddenstoel, rood met witte stippen.

Met een klein gedachtensprongetje belandde ik ruim veertig jaar terug in de tijd. Ik zal de kleuterschoolleeftijd hebben gehad want we woonden nog op de flat in Bussum. Voor school moesten we een herfstdoos maken en daarvoor gingen we speciaal naar het bos.
Zo’n heerlijk geurend herfstbos vol met gekleurde bladeren, beukenootjes, kastanjes en eikels. En paddenstoelen.
Van alles namen we wat mee en thuisgekomen had mijn moeder van een grote schoenendoos één van de lange zijden verwijderd.

Mos op de bodem en daarna was het de kunst om de prachtig gekleurde bladeren en andere vondsten tot een mooi tableau te maken. Inclusief paddenstoelen.

Daar kan ik me nu niets meer bij voorstellen: paddenstoelen, daar kom je niet aan. Die bewonder je van een afstandje en loopje keurig omheen. Geen haar op mijn hoofd die er nog aan denkt om er eentje te plukken.

Hopelijk blijft  de vliegenzwam in de berm nog lang staan en kunnen er veel mensen van genietn. Maar ik houd mijn hart vast….

Broer

Onze familie is niet zo groot – vroeger op de lagere school werd ik vaak wat meewarig aangekeken als ik vertelde dat ik ‘maar’ 1 nichtje had. En geen neefjes. Wel nog vier grootouders en zelfs tot mijn elfde een overgrootmoeder – dat was dan wel meer dan de anderen.

En natuurlijk een broertje. Tot hij langer werd dan ik en toen had ik een broer. We verschillen drie jaar in leeftijd en een hoop in karakter. Waar ik meer neigde naar harmonie, kon hij meer de confrontatie aangaan en zocht hij discussies en oneens zijn op. De meningsverschillen aan tafel bezorgden mij kromme tenen en ongemakkelijke momenten maar dat zegt waarschijnlijk meer over mij dan over hem.
Samen ruzie maken, daar zaten we allebei niet mee. Wat hebben we elkaar dwars gezeten – letterlijk en figuurlijk. Op vakantie lag er niet voor niets in de auto tussen ons in een grote tentzak als erfafscheiding.

Toen we allebei het huis uit waren kwam er ook wat meer ruimte in onze relatie en werd het onderlinge gekift vervangen door respect en interesse. Onze levens gingen ieder een ander pad maar kruisten elkaar wat vaker.

En de laatste jaren is het steeds eenvoudiger en hoewel we elkaar nog steeds niet heel veel zien pakken we de draad zo weer op. Het leven begint na veertig zeggen ze wel eens…

Afgelopen vrijdag stuurde hij een email. “Leuk dat blog van jou eigenlijk, maar waarom staat er geen link op naar Wongema?”
En dat maak ik dan bij deze goed want hij heeft helemaal gelijk.

Wongema is een fantastisch project en verdient heel veel aandacht. Het is een gewezen cafe in Hornhuizen in het noorden van Groningen en moet een ideale inspiratie- en werkplek worden voor iedereen die er gebruik van wil maken.
Erik kan het zelf allemaal veel beter vertellen: kijk en luister op Wongema.

Ik ben trots op je, broer!

Plaatselijk druk

De afgelopen week stond vooral in het teken van mijn eigen woonplaats Den Dolder , onderdeel van de gemeente Zeist.

Het begon met een inspraakavond over de mogelijkheid om verkeersoverlast in een deel van de buurt te beperken door een doorgaande weg voor auto’s af te sluiten met behulp van paaltjes. Bijna een jaar geleden viel bij ons een enquete in de bus  van een groep bewoners die de mening van de buurt wilden hebben over een aantal alternatieve oplossingen. Omdat wij de door hen aangekaarte problemen en overlast niet herkenden geloof ik dat we niet eens gereageerd hebben. Niet netjes natuurlijk, want kennelijk was het voor hen belangrijk genoeg om veel energie te steken in gesprekken met de gemeente en onderzoek naar oplossingen.

Ambtelijke molens malen langzaam en een paar weken terug kregen we een uitnodiging voor een inspraakavond. Aan de ene kant was ik benieuwd naar de onderbouwing van de oorspronkelijke ervaren overlast en aan de andere kant biedt de aangedragen oplossing ook nogal wat consequenties voor het verkeer in de rest van de wijk. Dus ik erheen.

Het was een volle zaal en dat is een teken van grote betrokkenheid. Er zijn nogal wat veranderingen doorgevoerd in Den Dolder de laatste jaren en veel inwoners zijn het, naar mijn mening terecht, niet eens met veel keuzes van de gemeente Zeist. Er wordt veel gebouwd en dat gaat niet alleen ten koste van veel groen maar levert ook infrastructurele druk op.

Dat bleek ook  uit de paaltjesdiscussie. Hoe moeilijk is het om overlast te ‘bewijzen’ – want wat is druk? En gaat het dan om de hoeveelheid verkeer of om de snelheid? Wat maakt dat onveiligheid wordt ervaren?
De gemeente presenteerde cijfers van lang geleden, cijfers van kort geleden en dan doorgetrokken naar de toekomst. en eigenlijk kwam het er op neer: “buurtbewoners, beslist u maar welke oplossing u wilt als het maar niets of weinig kost”.
Er is door niemand een verkeerstelling gedaan in de straten waar het probleem is ervaren. Er is ook geen snelheidsmeting gedaan om te kijken hoe het zit met de werkelijke snelheid. Er is niet onderzocht waar het verkeer vandaan komt en wat er precies gebeurt in de rest van de buurt als deze straat wordt afgesloten.

Aan het eind van de avond vroeg iedereen zich af wat er nou eigenlijk ging gebeuren. Het resultaat van de inspraak wordt als het goed is meegenomen in de besluitvorming van B&W. Ik ben in ieder geval benieuwd naar het verslag zodat duidelijk is welke informatie in welke vorm wordt gepresenteerd.

Van een heel andere orde maar toch iets wat mij zeer verwondert: de ambtenaar die namens de gemeente presenteerde had een laptop bij zich met een powerpoint-presentatie. Niets bijzonders. Maar hij had geen idee hoe hij deze kon laten samenwerken met de beamer. Er moest iemand uit het publiek aan te pas komen om de instelling op zijn laptop aan te passen. Is dat nou gebrek aan kennis of gebrek aan interesse in de ondersteunende techniek?

Er waren deze week nog twee gemeentelijke inspraakavonden, op een hoger, beleidsmatiger niveau, geleid door een externe planoloog. Hele prettige avonden, waar ik heel wat van heb opgestoken.

Komende week zijn er nog twee van zulke avonden plus een informatieavond in Den Dolder over het verkeersonderzoek. En de algemene ledenvergadering van D66 Zeist. Dan wordt beslist over de lijst voor de gemeenteraadsverkiezingen in april 2010 – en op welke plek ik kom te staan. Spannend……

Traditie

Ik heb niets met religie. Ik heb er niets op tegen ook, zolang ik mijn eigen keuzes kan blijven maken.

Ik ben wel dol op tradities en verhalen, anekdotes en zinloze weetjes.
Zoals het verhaal achter deze foto:

Dezelfde tekst zag ik op bijna iedere deur in Karthaus en ook in de verdere regio.
Met schookrijt staat er ’20 C+M+B 09′ op de deuren – hoog en droog.
Hoe hoog en droog blijkt wel uit het feit dat het in september nog zo goed te lezen is terwijl het er 6 januari is opgeschreven.
Dan is het namelijk Driekoningen en gaan, zo is mij verteld, drie mannen het dorp rond – verkleed als de drie koningen Caspar, Melchior en Balthasar. Tegen een kleine vergoeding (als ik mij goed herinner was dat in drank) zegenen zij het huis en de bewoners en beschermen hen zo tegen ziekte en tegenspoed.
Het bewijs van de goede zegen van de drie koningen wordt met krijt op de deur gezet zodat voorspoed en geluk, tegenspoed en narigheid weten waar ze wel en niet moeten zijn.

Voor mij als buitenstaander is het een interessante traditie. Voor de meeste bewoners van Karthaus zal het meer zijn dan dat. Religie speelt er duidelijk een belangrijke rol en wordt heel serieus genomen.

Soms ben ik een beetje jaloers op zulke hechte gemeenschappen met tradities, gewoontes, onderlinge zorg en interesse. Aan de andere kant ben ik bang dat het voor mij te benauwend zou zijn – te veel sociale zorg kan omslaan in sociale druk.

Toch ben ik ook ieder jaar weer onder de indruk van het kleine, plaatselijke kerkhofje. Prachtig onderhouden en verzorgd, met bij ieder graf verse bloemen en hier en daar brandende kaarsjes. Leve de onderlinge zorg….

Vrouwen en moeders

Naast de toegansweg van Karthaus, beneden aan een helling, staat een klein wit kerkje. Het is een Maria-kapel en onderweg hebben we er veel van gezien.

Het ontroert me eigenlijk altijd weer – zo’n miniatuurkerkje. Niet zoveel poeha, geen grote gebrandschilderde ramen, geen gebeeldhouwde preekstoelen, geen altaarstukken en grote schilderingen.
Ik heb alleen het kapelletje van Karthaus van binnen gezien maar waarschijnlijk zal deze niet zo veel verschillen van de anderen. Simpele houten bankjes, een groot Mariabeeld en kaarsjes. Maar ook beeldjes die lijken meegebracht uit Lourdes of vergelijkbare bedevaartsoorden.

In Karthaus hangen er ook allerlei soorten dankbetuigingen aan Maria aan de muur. Liefdevol geborduurd in kruissteekjes.

En boven alles staat Maria. Symbool voor alle vrouwen: moeders, echtgenotes, zusters en dochters.