Dubbel

De noodopvang voor asielzoekers op Kamp Zeist gaat sluiten. De afgelopen weken werd het al steeds stiller op het terrein en deze woensdag zag ik onderweg naar het leslokaal werkelijk geen bewoner meer. Niemand die met boodschappen terugkwam uit het dorp, niemand bij de beveiligingspost vooraan, geen spelende kinderen, geen bellers buiten en niemand bij de tafeltennistafels.
Wel nog drie cursisten gelukkig.
En toen kwam de email binnen. Er waren nog maar 50 bewoners en die vertrekken de komende weken, uiterlijk 15 augustus is alles leeg.

En het gevoel is dubbel. Ik ga ze missen. De snelle en langzame leerlingen. De strebers, de vaste gasten die altijd weer meer en verder willen. De stugge volhouders die alles opschrijven, technisch kunnen lezen maar onze taal nog steeds niet begrijpen. De kinderen die veel meer verstaan en begrijpen dan ze eerst laten merken. De moeite van de Chinezen om de ‘r’ uit te spreken en de ‘arabieren’ die met de ‘p’ worstelen. De korte inkijkjes in hun leven als ze op de kaart aanwijzen waar ze vandaan komen, waar hun familie nu is, hoe trots ze zijn op hun kinderen, hun ouders, hun broers en zussen. Hoe ze zich vastklampen aan een toekomst in Nederland, weer op eigen benen staan, een zelfstandig leven leiden dat een beetje lijkt op vroeger maar met minder onzekerheden.

Aan de andere kant: ze gaan nu het toelatingsproces in. Het interview met de IND, de onderzoeken, het al dan niet krijgen van een status. In ieder geval op weg naar iets meer zekerheid, of dat nu positief of negatief is voor een verder verblijf in Nederland.

En dat er geen nieuwe vluchtelingen bijkomen: is dat wel goed nieuws? Ongetwijfeld zijn er veel schrijnende gevallen bij de vluchtelingen die vast zitten in Griekenland, Italië en Turkije. Zitten wij aan de grens van wat we op kunnen nemen? Ik weet het niet.

Ik tel vooral mijn zegeningen dat ik hier geboren ben.

#100dayproject – dag #74

Hebbes!

Wij mogen graag mopperen over de katten van de buren die van onze tuin hun wc maken. We mopperen ook graag over het volume van kindergegil en dito nepgehuil dat hoorbaar is in onze tuin.
Dat gemopper moesten we even op een laag pitje zetten want ook wij zorgden voor overlast in de buurt. Althans onze krielhaan. In de steek gelaten door de broedende kip en zich nog niet bewust van de vijf minikipjes in huis was hij op vrijgezellenscharrelvoeten. Hij sliep niet meer in het hok maar zocht hoge bomen in de buurttuinen op. ’s Ochtends om half vijf startte hij vrolijk de dag met een staccato gekraai.

Het leverde een wat boze email op van een straat verderop. Via internet waren ze erachter gekomen dat wij een loslopende haan hadden en lieten weten dat ze (terecht) niet gediend waren van een aubade onder het slaapkamerraam. We legden de situatie uit en ook dat we hard bezig waren om hem te vangen.

Maar hoe vang je een voorzichtige, argwanende, ervaren scharrelhaan? Zodra hij ons ergens zag was hij al weer op weg naar een schuurdak of een buurtuin. Luid kukelend.

We tuurden ’s avonds in alle bomen om te kijken waar hij sliep. Of we vonden hem niet of hij zat op minstens zes meter hoog.
We stonden bij de buurvrouw te wachten met een groot net tot hij daar in zijn favoriete hoekje kwam zitten. Maar zodra we een stap in zijn richting deden was hij al weer vertrokken.

Uiteindelijk zette de man gisteren de hondenkennel in dat favoriete hoekje, bakje voor erin en een touw aan het deurtje om het van afstand dicht te kunnen trekken. Vanochtend heel vroeg whatsappte de buurvrouw: “Hebbes!”. Haar hond moest er vroeg uit, ze zag de haan zitten en deed keurig het deurtje dicht.

Vanochtend zetten we hem met kooi en al in de binnenren zodat de minikippen aan hem konden wennen en vice versa. Een beetje bezorgd waren we wel en hadden visioenen van een agressief rondpikkende haan. Dat bleek voor niets want heer Haan keek zeer beduusd naar de bezetting van zijn kippenhok. De minikipjes staarden hem met zijn vijven even heel doordringend aan en besloten daarna dat het goed was.

Pas na een uurtje durfde de haan de kooi uit en vertrok naar de slaapstok boven in het hok. Daar zit hij nu, aan het eind van de middag nog.

Minstens twee weken huisarrest en pas daarna, in ieder geval flink gekortwiekt, weer aan de scharrel.

#100dayproject – dag #73

Throwback Tuesday

In de wereld van Twitter is het officieel #throwbackthursday, de gelegenheid om even een stukje vroeger te laten zien. Maar het kan dus ook op dinsdag, wie houdt me tenslotte tegen?
Want deze foto kwam ik net tegen in het Wongarchief: de verzameling gefotografeerde dia’s van mijn vader waarin een groot deel van mijn jeugd is vastgelegd.

Zoals dit bezoek aan de rolschaatsbaan in Bussum, aan de Ceintuurbaan. Met mijn splinternieuwe rolschaatsen. Je maakte ze op maat met een sleutel en van latere jaren herinner ik me dat wie met een touwtje om de nek droegen. De lengte was instelbaar en de breedte van de voorkant ook? Ik weet  het niet meer precies.

Wat ik nog wel precies weet is het geluid van de wieltjes over het asfalt, de angst voor het plotseling blijven steken achter een hobbeltje en vooral de machtige lichtvoetigheid als je ze uittrok. Dan leek je wel te zweven.

#100dayproject – dag #72

Jodenwinkel

Ze maakt zich wat zorgen of ze nog wel genoeg kleding heeft want ze wil er wel netjes bij zitten in het verzorgingshuis. “Ik heb mij altijd netjes gekleed, dat waren we van thuis uit gewoon. Mijn moeder kocht altijd mooie jurken en pakjes voor mij, in een vaste winkel in Arnhem. Ook toen ik al in Den Dolder op de WA Hoeve werkte. Dan zagen mijn collega’s mijn jasje hangen aan de kapstok en dan zeiden ze: ‘Kijk, Fré is er weer’. En ik was altijd zuinig op mijn spullen.”

Dat laatste kan ik zeker beamen, bij het opruimen van haar flat had ze kasten vol kleding waaronder complete mantelpakjes uit de jaren zestig en zelfs een paar bontjassen. Een kwaliteit ‘vintage’ waar de kringloopwinkel ongetwijfeld blij mee is geweest.
Niet alleen haar moeder zorgde voor mooie kleren, haar man deed daar ook aan mee.
“Dan ging hij naar het dorp met geld om de rekeningen van het gas en de huur te betalen en dat kwam hij altijd met iets voor mij thuis. Dan weer een mooie blouse, dan weer een rok. Omdat ik het niet voor mijzelf kocht deed hij het. De dames daar kenden hem goed.”

Ik vraag naar welke winkel hij ging. Ergens op de Slotlaan, zei ze. Of ze nog de naam weet? “Dat weet ik niet meer, maar het was wel een jodenwinkel.” En ik verbaas me opnieuw. Ze kan dat wel vaker zeggen, dat de handel nu eenmaal voor joden is of zoals nu een jodenwinkel.

Terwijl ze in de oorlog actief betrokken was bij de onderduikers in huis, soms wel vier of zes tegelijk. In eerste instantie via de Enka die onderdak zocht voor joodse werknemers, later volgden er meer. Sommigen bleven lang, anderen bracht ze verder naar andere adressen. Zij die opgevoed was met respect voor de waarheid loog de blaren op haar tong om de Duitsers te overtuigen dat het om familie ging. Ze kijkt nog iedere dag liefdevol naar de ingelijste reproductie die ze van een joods meisje kreeg. “Haar ouders hadden een beddenzaak, aan de andere kant van Arnhem. En het was zo vreemd, haar zusje heeft de hele oorlog ondergedoken gezeten bij hun overburen. Zo dicht bij huis!”
Waarop we concluderen dat een goede overbuur beter is dan een verre vriend.

Daarna stel ik haar gerust: ze heeft genoeg kleding in de kast hangen om er voorlopig netjes bij te zitten.

 

#100dayproject – dag #71

Rare oude slak

Dat krijg je ervan als je in een blog schrijft: ‘Dat is de betutteling van een boekenbon voor je verjaardag krijgen in plaats van geld want stel je voor dat je het zou versnoepen of je huur er van betalen’.

Vorige week was ik jarig. Qua cadeautjes heb ik de leeftijd bereikt dat je alles al heb en de verjaarsvisite op zich cadeau genoeg is. Daar hebben ouders en tante weinig boodschap aan. Zij lezen mijn blog en riepen hard dat ze mij nooit meer een boekenbon durfden geven 🙂
Van mijn ouders kreeg een blikje geld en van mijn tante een compromis: een boekenbon en geld.

Een deel van het verjaardagsgeld liet ik rol door online te shoppen voor een nieuwe hoes voor de iPad. Vele websites later vond ik iets naar mijn zin op Etsy en bestelde een hele set voor telefoon, iPad en laptop. De maker zit in Israël en verkoopt onder de naam Weird Old Snail.
Nu heb ik dus prachtige vilten hoezen met op het labeltje een rare, oude slak.

Grappig maar het deed me ergens aan denken en ineens wist ik het: Snail Bob. Een online puzzelspelletje.

Ook leuk trouwens.

#100dayproject – dag #70

Kippenkroniek

1.Het clubje kippen was gereduceerd tot één kip en één haan. Twee kippen lieten een paar weken na elkaar niets ander achter dan een plukje veren. Een buizerd? Een kat? Een vos? Wij denken de laatste maar zeker weten zullen we het nooit.

2. Twee stuks pluimvee is wel erg weinig. Kom maar op met die kuikens, riepen wij. De kip legde wel keurig de krieleitjes maar broeden, ho maar. We spaarden de eitjes, tot we doosje vol was en brachten ze naar een broedse kip in Zeist die op kalkeieren haar hormonen zat uit te zitten.

3. Na drie weken kwamen de eitjes uit. De broedmoeder raakte in paniek van die metamorfose en dat kostte één kuikentje het leven. De andere vijf werden keurig bij ons afgeleverd en groeiden op in een grote kist in de kamer.  Een beetje stoffig was het wel maar de gezelligheid van de piepcommunicatie maakte veel goed.

4. In vier weken tijd groeiden ze van pluizige kuikens naar mini-krielkipjes. Terwijl wij hardop nadachten over hoe we de tuinkippen en de nieuwe aanwas aan elkaar zouden laten
wennen was ook de laatste kip ineens spoorloos. Na twee dagen wachten en zoeken dook ze even op en konden we haar schuilplaats traceren: diep in de struiken, in een omgekeerde halve speciekuup bedoeld voor de padden, zat ze te broeden op acht eitjes.

5. Nu zijn kuikentje hardstikke leuk en als ze allemaal kippen zijn dan is er niet zo veel aan de hand. Maar wat moet je met meerdere haantjes? Van de vijf opgroeiende kuiken verdenken we er al minstens twee van mannelijk gedrag hoewel het nog wel even kan duren voor ze echt ‘uit de kast’ komen. En dan nog meer uit laten broeden? De man des huizes was coulanter dan ik en liet de kip vijf eitjes houden.

6. Intussen werd het echt tijd om de minikipjes naar buiten te verhuizen. Het kippenhok werd gisteren voor de gelegenheid schoongeschrobd, de hondenkennel geïnstalleerd en de kuikens verhuisd. Nu was het wachten tot de haan thuis zou komen en in het hok op stok zou gaan voor de nacht. Deur dicht, aan elkaar laten wennen en over een paar dagen alles bij elkaar laten.

7. De haan durfde het kennelijk niet aan. Grote kans dat hij het hok is binnengelopen, de kennel met kuikens zag en het hem teveel werd. In ieder geval sliep hij niet binnen. Vanochtend vroeg stond hij al wel weer luid kraaiend bij de buurvrouw achter.

8. De uitdaging van vandaag is dan ook, behalve de hittegolf doorstaan, om de haan in het hok te krijgen. Of er achter te komen waar hij vanavond gaat slapen, hem daar vandaan plukken en in het hok zetten.

Kortom: never a dull moment in de doorzonwoning.

#100dayproject – dag #69

Dromen die uitkomen

Ruim zes jaar geleden begon ik als zelfstandig, ondernemend professional. Dat was best wel spannend, zaten klanten wel op mij te wachten? Het werk als gemeenteraadslid zorgde gelukkig voor een veilig gevoel: door de vergoeding zou mijn bankrekening in ieder geval iedere maand een bodempje krijgen. Er was genoeg om over na te denken en over te beslissen: over een naam, over prijzen, producten en klanten. En over een werkplek. Vanaf huis werken was het meest logische maar was dat wel zakelijk genoeg?

Al die vragen tolden rond in mijn hoofd en ’s nachts maakte ik er mooie dromen van. Ik had een kantoortje op het station van Den Dolder en door de vele ramen zag ik de mensen op weg naar hun werk en thuis voorbij komen. Ik bedacht er een mooi koffiezetapparaat bij en zette de deur open – zo kon wie dat wilde even aanschuiven en een kopje koffie meedrinken. Koffie uitdelen is natuurlijk leuk maar veel reizigers hebben haast en voor ik het wist verkocht ik bekers meeneemkoffie. Ze werden via een app besteld en ik gaf ze aan door het treinraam. Met versgebakken muffins, alleen al voor de geur.

Het werd geen koffiewinkeltje op het station maar WongWorks met uitzicht op de doorzontuin.
Maar dat station bleef trekken. Ruim anderhalf jaar geleden kwam een deel leeg en werd er door NS flink opgeknapt. Dat mocht ook wel want het houtwerk, en praktisch het hele station is van hout, was er slecht aan toe. Er werd geschilderd, dubbele beglazing geplaatst en opnieuw geschilderd.

Met het clubje zelfstandig ondernemers filosofeerden we op onze maandelijkse borrel over het gebrek aan zakelijke ontmoetings- en vergaderruimte en de mogelijkheden van het stationsgebouw.

Veel gesprekken met de gemeente en de NS, schetsen, plannen, berekeningen en bijeenkomsten later zijn we nu zover dat er een Vereniging DenDolderCS is en tekenden we afgelopen vrijdag het eerste huurvoorstel.

Het wordt echt, die droom. Geen winkeltje maar wel goede koffie, wifi en stoelen, een club leuke, ondernemende dorpsgenoten en een goed plan.
Werken en vergaderen midden op het perron in Den Dolder – voor echies.

#100dayproject – dag #68

Desiderata

Achtien was ik en au pair in East Molesey, stroomopwaarts aan de Thames van Londen. De liefde voor de Engelse taal werd er nog sterker net als die voor de geschiedenis die overal en nergens opplopt. Hampton Court, een oud buitenpaleis van Hendrik de Achtste, lag om de hoek en ineens snapte ik hoe de edelen van vroeger konden gaan jagen in het park.

Ik ging naar school op een gammele fiets (‘It’s a Dutch bicycle, it belonged to aunt once’) en haalde mijn Cambridge Proficiency examen. Er was de Thursday Club van Mrs. Ede waar au pairs uit de regio elkaar konden ontmoeten, een kopje thee drinken en zelfgebakken cakes eten. Ze organiseerde ook uitjes naar toeristische oorden als Bath en Stratford-upon-Avon. Ik hoor haar nog roepen: “Let’s queue up, girls!”

Naast goede herinneringen (en de vaste overtuiging dat ik nooit kinderen zou willen, een resultaat van een flink aantal gebroken nachten naast een tandenkrijgende peuter) heb ik als tastbaar bewijs nog een mok met Hampton Court erop.
En een lelijk plastic bordje met daarop een prachtige tekst: Desiderata. Bij mijn gastgezin hing het op de wc en de zinnen bleven keer op keer hangen.

Sinds 5 minuten weet ik dat het geschreven is door Max Ehrman, in de jaren twintig van de vorige eeuw.
Deze tekst vat zo mooi samen hoe ik zou willen dat iedereen in het leven zou staan. En zeker na de gebeurtenissen van de laatste dagen lees ik de laatste zinnen, keer op keer.

Desiderata 

Go placidly amid the noise and haste,
and remember what peace there may be in silence.
As far as possible without surrender
be on good terms with all persons.
Speak your truth quietly and clearly;
and listen to others,
even the dull and the ignorant;
they too have their story.

Avoid loud and aggressive persons,
they are vexations to the spirit.
If you compare yourself with others,
you may become vain and bitter;
for always there will be greater and lesser persons than yourself.
Enjoy your achievements as well as your plans.

Keep interested in your own career, however humble;
it is a real possession in the changing fortunes of time.
Exercise caution in your business affairs;
for the world is full of trickery.
But let this not blind you to what virtue there is;
many persons strive for high ideals;
and everywhere life is full of heroism.

Be yourself.
Especially, do not feign affection.
Neither be cynical about love;
for in the face of all aridity and disenchantment
it is as perennial as the grass.

Take kindly the counsel of the years,
gracefully surrendering the things of youth.
Nurture strength of spirit to shield you in sudden misfortune.
But do not distress yourself with dark imaginings.
Many fears are born of fatigue and loneliness.
Beyond a wholesome discipline,
be gentle with yourself.

You are a child of the universe,
no less than the trees and the stars;
you have a right to be here.
And whether or not it is clear to you,
no doubt the universe is unfolding as it should.

Therefore be at peace with God,
whatever you conceive Him to be,
and whatever your labors and aspirations,
in the noisy confusion of life keep peace with your soul.

With all its sham, drudgery, and broken dreams,
it is still a beautiful world.
Be cheerful.
Strive to be happy.

Max Ehrmann, 1872-1945

#100dayproject – dag #67

Kipkuikens

Weinig tijd voor tekst maar een beeld zegt gelukkig meer dan duizend woorden:

#100dayproject – dag #66

Pokemon – no Go

Rood, blauw en geel. Helemaal uitgespeeld. ’s Avonds als de zoon naar bed was en zijn Nintendo vrij was. Verdwaald, iedere keer weer: welk huis was ook alweer die opdracht, waar was die winkel, waar zat die ene bijzonder pokemon? Nog even een paar keer ‘vechten’ om te evolueren.

En dan, eindelijk, was het spel uit.
Was er weer tijd voor iets anders.

Pokemon Go gaat het voor mij niet worden, ik koester de herinneringen van zo’n twintig jaar geleden wel. Intussen loopt de zoon extra rondjes door de stad, botst bijna tegen lantaarnpalen en straalt van nostalgisch geluk.

 

#100dayproject – dag #65