Up and down

Er zijn van die dingen die je niet kan helpen, het zit in je genen, je verandert er niets aan. Zo ben ik optimistisch van aard. Ik pieker wel eens ergens over maar nooit lang. Vervelende dingen? Ik vergeet ze bijna altijd vrij snel. Het motto ‘Maak je alleen druk om dingen waar je iets aan kan doen’ is mij op het lijf geschreven. Irritant optimistisch.

Ik snap wel dat niet iedereen zo is als ik maar hoe het is om depressief te zijn, dat vind ik lastig om me een voorstelling van te maken.

Min of meer toevallig blijken een paar van de bloggers die ik volg niet alleen heel humoristisch te kunnen schrijven maar ook last te hebben van depressies en/of angststoornissen. En af en toe schrijven ze daar ook over. Dat maakt dit lastig onderwerp niet alleen bespreekbaar maar ook wat begrijpelijker voor buitenstaanders zoals ik.

Wie meer wil begrijpen van mentale aandoeningen en daarnaast ook heel erg lachen kan ik de boeken (en het blog) van Jenny Lawson aanbevelen.
In ‘Let’s pretend this never happened’ schrijft ze vooral over haar jeugd. En dat levert fantastische verhalen op over het opgroeien in het achterland van Texas met onder andere een vader die zijn hart volgt en dode beesten opzet.
In haar tweede boek, ‘Furiously happy’, vertelt ze vooral over hoe het is om niet alleen akelige ziektes als reuma te hebben maar ook angststoornissen en depressies. Hoe het haar beperkt maar ook hoe ze heeft besloten om van de goede periodes te genieten en dan furiously happy te zijn. Het leest als een trein, ik heb echt hardop zitten lachen en gniffelen tijdens het lezen en het maakt een ongelooflijke indruk.

Haar blog heet The Bloggess en dit is het verhaal waardoor ik haar ben gaan volgen: ‘And that’s why you have to pick your battles‘.
Dit is een recent verhaal over een slechte periode: ‘I’m not quite myself right now‘.
Ik ben blij dat ze zo goed kan verwoorden en mij een beetje in haar hoofd laat kijken. In a good way.

Ook humor op Epbot: Jen runt al jaren samen met haar man de site Cakewrecks, over ‘professional cakes hilariously gone wrong’. Ik neem er iedere dag even een kijkje.
Ze heeft daarnaast nog een blog, gewoon voor de lol: Epbot. De naam is een verwijzing naar Epcot, een onderdeel van Walt Disney World, waar ze in de buurt woont en haar liefde voor robots. Ze schrijft over geek stuff, comicons, steampunk, kostuums, de katten en ja, ook over haar angststoornis.

 

Allebei van harte aanbevolen. En mocht je één of beide boeken van Jenny Lawson willen kopen: ze staan bij bol.com maar denk ook eens aan je lokale boekhandel. Net zo snel, zelfde prijs en zo veel leuker!
Zo goed, Kramer en Van Doorn? 😉

#100dayproject – dag #12

Het is weer zover

De oproepen volgen de postcode en dus wisselen in de kleine wachtkamer de buurvrouwen uit onze straat elkaar af, atlhans die tussen de 50 en 75. Een ritueel dat zich iedere twee jaar herhaalt hoewel twee van hen concludeerden dat dit qua leeftijd de laatste keer was.

Het onderzoek is nuttig en het is pijnlijk.
De dames die er werken zijn gelukkig handig en geduldig. Niet alleen bij het maken van de foto’s maar ook in het beantwoorden van de vragen die ze waarschijnlijk de hele dag door krijgen, iedere dag weer.

‘Kan ik de foto’s zelf zien?” (Ja, dat kan maar met een officieel verzoek en via de huisarts en het moet op een disk worden gezet. In feite de lange versie van “liever niet’)
‘Kunnen jullie niet bij ons in de buurt komen staan?” (Ja, als u daar krachtstroom heeft.)

‘Hoe lang staan jullie hier eigenlijk met deze wagen?’
Dat blijkt best lang te zijn: in Zeist staan ze al vanaf november. “Hierna gaan we naar Woerden.” Dat is nog opletten, zeg ik, dat je dan ’s ochtends niet automatisch naar de verkeerde lokatie rijdt.

‘Nou,’ zegt de ene dame, ‘dat is mij wel eens gebeurd, dat ik aan kwam rijden en dacht dat alles gestolen was. Was ik even vergeten dat de wagen verplaatst was.’

Maar goed, over twee jaar staan ze gewoon weer een paar maanden in Zeist. En zie ik daar weer precies welke vrouwen in de straat tussen de 50 en 75 zijn.

#100dayproject – dag #11

Krent

Van de gewone momenten maakte je vroeger zelden een foto dus moet ik het doen met mijn herinneringen. En nu de krentenbomen overal bloeien duikt het beeld weer op van zwembad de Sijsjesberg in Huizen. Vanaf de weg kwam je eerst bij de fietsenstallingen en daarna liep je een lang (in mijn herinnering tenminste) pad af naar beneden. Want het heet wel Sijsjesberg maar het zwembad zelf ligt in een kuil ernaast.
Een echt buitenbad, open vanaf 1 mei tot en met half september. Lange tijd ook het enige zwembad en zwemles beperkte zich dan ook tot die maanden.

Dan stond mijn moeder met de fiets en boterhammen klaar bij school tussen de middag, fietsten we naar het zwembad, hadden zwemles, fietsten terug en zaten met natte chloorharen weer in de klas.

Later ging ik alleen, soms ’s ochtends vroeg en soms aan het eind van de dag. Vloeiden bij het A-zwemmen nog tranen omdat we van de hoge plank af moesten van badmeester Snel, later zwom ik onder water het zwembad dwars over, deed een zweefduik van de lage plang en pogingen tot ballen naar de kant gooien. Het leverde de diploma’s A tot en met F op.

Maar in het voorjaar stond je langs het pad in een lange rij om je abonnement en leskaart op te halen. Eind april, en de krentenbomen bloeiden.

#100dayproject – dag #10

Oranje

Dat is het leuke van Twitter, dat je opeens je eigen mening voorbij ziet komen waarvan je nog niet echt realiseerde dat je hem had.

Ik heb vroeger nog vol verve het hebben van een koningshuis verdedigd: goed voor de internationale betrekkingen, we hebben het nu eenmaal en een president kost tenslotte ook geld.

Het belachelijke van erfopvolging werd vroeger nog gecompenseerd door een vrouwelijk staatshoofd. Veel mannen op sleutelposities maar uiteindelijk was daar altijd Juliana en later Beatrix als ‘eindbaas’. Toch altijd een beetje trots bij statiebezoeken aan verre landen, daar werd ons kleine land toch maar mooi vertegenwoordigd.

En toen kwam Willem Alexander. Geen Willem IV maar Willem Alexander. Met het vrij zinloos verplaatsen van Koninginnedag naar zijn eigen verjaardag: het breekt met een traditie en levert verder niets op. Als hij nou in de zomer jarig zou zijn dan zou het qua weer misschien handig zijn maar nu voegt het niets toe.
En dan zijn er de dure akkefietjes van bouwen en verbouwen. Van biertjes met Poetin.

Zo’n koning past niet bij mijn Nederland. Laten we teruggaan naar de Republiek, naar het kiezen van een president op basis van de eigen prestaties, niet op basis van geboorte. Laten we gewoon nu afspreken dat het over tien of vijftien jaar ophoudt. Laat Amalie en haar zussen lekker doen en worden wat ze willen.

Solliciteren als president mogen ze natuurlijk altijd.

#100dayproject – dag #9

Geen zorgen, zegt de Belastingdienst

Maak je geen zorgen, zegt de Belastingdienst op de website en in de brief die iedere zzp-er heeft gekregen.

Vroeger, met de VAR, toen had je pas zorgen als zzp-er. Zegt de Belastingdienst. In mijn zes jaar als ondernemer heb ik zeggen en schrijven één keer een VAR moeten overleggen bij een opdrachtgever. Vier jaar geleden.

Maak je geen zorgen, zegt de Belastingdienst. Wie een echte ondernemer is kan gewoon blijven doen wat-ie doet. Vanaf 1 mei moet er wel gewerkt worden met modelcontracten.  Contracten vol juridische taal die in de verste verte niet lijkt op de heldere, transparante en bondige afspraken die ik maak met mijn opdrachtgevers. Een contract voor iedere opdracht. Behalve als het duidelijk is dat het niet nodig is.

Maar dat bepaalt de Belastingdienst pas achteraf. Of het nodig was. En of het contract wel goed is opgesteld. En of je eigenlijk wel gewerkt hebt volgens dat contract. Achteraf.

Vroeger. Toen was je ondernemer als je meer dan 1225 uur in je onderneming bezig was en meer dan 3 opdrachtgevers had.  In ruil daarvoor mag je BTW innen en uitbetalen aan de Belastingdienst. En je krijgt bij je belastingaangifte de zelfstandigenaftrek zodat je zelf je pensioen, ziekte, arbeidsongeschiktheid en vakantie kan regelen. Prima geregeld.

Maar aftrek, daar houden de Belastingdienst en de politiek niet van. Dat is minder geld in het overheidslaatje.

Maak je geen zorgen – als echte ondernemer is er niets aan de hand.
Maar we controleren achteraf of je toch een modelcontract had moeten gebruiken en of je wel volgens het contract hebt gewerkt. En wat dat precies betekent weten we ook niet.

Met modelcontract geen zekerheid, zonder modelcontract geen zekerheid.
Dan kies ik voor het laatste, hopelijk doen mijn opdrachtgevers dat ook.

Maar ik vrees met grote vreze voor de eerste belastingambtenaar met een opspoorquotem voor schijnzelfstandigen.

#100dayproject – dag #8

Focus

Soms is de overlap groter. Deze week is het een to-do-lijst voor de laatste vijf werkdagen voor de vakantie.

Veel om nog te doen.

Maar het is te doen.

En dan op weg met een leeg hoofd en een tas vol boeken.

#100dayproject – dag #7

Liegen

De haakjes en nylon koordjes voor het ophangen van de schilderijen en prenten liggen klaar op de kamer in het verpleeghuis. De prent die vroeger goed in zicht hing boven de televisie krijgt nu opnieuw een plekje tegenover haar stoel.

“Ik heb wat afgelogen,” zegt ze. “De blaren op mijn tong en waar ik het allemaal vandaan haalde, ik weet het niet. Maar als dank kreeg ik deze mooie tekening. Het was van een onderduikster die ik met de trein van Arnhem naar mijn zuster in Stadskanaal heb gebracht. Ze was bij ons thuis niet meer veilig. De Duitsers waren langs geweest en ik heb zo overtuigend tegen ze gelogen dat ze geloofden dat ze een familielid van ons was die bij ons logeerde. In de trein was er natuurlijk volop controle en ik had haar verteld dat ze moest doen alsof ze doofstom was, dan kon ze zichzelf ook niet verraden. Het was een lange reis maar het is goed afgelopen. Als dank kreeg ik van haar dit schilderijtje.”

Omdat het ondertekend was door een Toorop heb ik tien jaar geleden al eens voor haar uitgezocht of het veel geld waard was. Maar het is een gedrukte prent die via boekhandels werd verkocht.

“Ach, het heeft voor mij een enorme emotionele waarde. Het is een herinnering aan een bijzondere tijd en een bijzonder moment. Ik kijk er iedere dag nog met veel plezier naar.”

100dayproject – dag #6

Goed idee

Stroopwafels zijn lekker.

Cake is lekker.

Stroopwafels in cake is dubbel lekker.

#100dayproject – dag #5

Perspectief

Het is maar hoe je het bekijkt.
Zien we nieuwkomers als bedreiging, als tijdelijke opgedrongen gasten? Stoppen we ze het liefst in ‘zij’-hokjes: allochtonen, vluchtelingen, asielzoekers, gastarbeiders, nieuwe Nederlanders? Tolereren maar niet omarmen, binnenlaten maar wel op afstand houden? Bang om kwijt te raken wat we hebben, denken in bedreigingen en niet in kansen.

Of kijken we naar Canada? Die de regering vraagt om meer vluchtelingen uit te nodigen? Waar de mensen zich nog goed kunnen herinneren hoe belangrijk het is om nieuwe kansen te krijgen? Hoe een land kan profiteren van nieuwe instroom met nieuwe ideeën, nieuwe energie, nieuw elan?

#100dayproject – dag #4

Brug over de taalkloof

Taalles in de noodopvang voor vluchtelingen in Kamp Zeist. Altijd weer een verrassing wie er komen. Druk is het eigenlijk altijd wel op woensdagavond maar bekende gezichten verdwijnen van de een op de andere dag, dan zijn ze op transfer, op weg naar de intake bij de IND en van daaruit naar een AZC.

Maar nieuwe gezichten schuiven aan, ze willen graag de taal leren. Gedag kunnen zeggen, een praatje maken met Nederlanders, een gesprek voeren, werk vinden.
De één spreekt al aardig Engels en pakt het Nederlands snel op.
De ander schrijft en spreekt alleen de eigen taal.

Gisteren zat ik aan tafel met drie aardige dames. Voor de eerste keer en ze zaten er helemaal klaar voor, pen en papier mee. We beginnen met onze namen. Ik wijs op mijzelf en zeg: “Ik ben Ing-rid.” De eerste dame lacht begrijpend, wijst op zichzelf en zegt: “Ik. Ben. Shei Na.” De tweede zegt precies hetzelfde: ha, ze komen uit China. Nog een keer: “Ik ben Ing-rid.” Dame 1 snapt het en noemt haar naam en ik herhaal zo goed en zo kwaad als het gaat. Ze spreken geen woord Engels.

We pakken het blad met plaatjes: “Dit is een pen”. Ze zeggen het na en schrijven het op. Zo lopen we het hele blad door. Bij het woord ‘schrift’ zeg ik wel drie keer sorry, het is de ergste combinatie van letters voor een Chinese tong die je maar kan bedenken. Sommige woorden beeld ik uit. Een gum. Zitten. Staan.
We doen de cijfers. Ik tel op mijn vingers en teken een klok.
Dan de dagen. Ik schrijf op ‘Vandaag is woensdag. Morgen is donderdag.’ En de andere dagen van de week. Ik spreek ze keer op keer uit. Plotseling snapt één van hen dat het om de dagen gaat. We knikken allemaal blij.

Dan komt aan het eind van de les een lastig moment. Volgende week is het Koningsdag en de week daarna ben ik op vakantie – dan is er dus geen les. Hoe ga ik dat duidelijk maken? De woorden les, volgende, week en feest hebben we nog niet gehad.

Ik schrijf weer op: Vandaag is woensdag 20 april. En dan ‘woensdag 27 april’ en ‘woensdag 4 mei’. Ik wijs op vandaag en op ons groepje: les. Ik wijs op de andere twee dagen: “geen les” en ik zwaai met mijn vinger heen en weer. “27 april is feest” – ze kijken mij niet begrijpend aan. “4 mei is vakantie”. Brede glimlachen: ja, va-kan-sie! Die kennen ze.
Nu nog Koningsdag. En dan denk ik gelukkig aan het boek dat ik net heb gekocht: Nederland in grote prenten. Ik zoek de Koningsdag en laat het zien. Totale herkenning: oranje!

Zo’n beeld zegt echt meer dan 1000 woorden…..

Prentenboek Nederland van Lemniscaat

#100dayproject – dag 3