Nu ook mijn schuld

Ik ben geboren op een huurzolder, verhuisde naar een huurflat en van daaruit naar een koopwoning.

Mijn eigen zelfstandige-woning-leven begon op mijn twintigste in een mooie huurflat. Die verruilden we letterlijk via woningruil voor een eengezinswoning, ook huur. En die truc herhaalden we nog eens naar wat zonniger woning, ook eengezins en ook huur.

Intussen werd het 2003. De man waar ik mijn zelfstandige wooncarrière mee begon was al jaren daarvoor uit mijn leven vertrokken en na een aantal jaren werkende, alleenstaande moeder te zijn geweest kwam ik een leuke man tegen. Hij had een minstens zo leuke hond en een doorzonwoning in Den Dolder.

In 2004 zei ik de huur op en trok met één kind en beperkte inboedel in bij de leuke man. De huurwoning lieten we netjes opgeruimd achter, misschien wel iets te netjes. De mevrouw die er na mij in kwam had nogal wat noten op haar zang. Ze wilde de prima inbouwkeuken niet overnemen, de inbouwkoelkast ook niet en de afwasmachine zeker niet. Maar de kookplaat diende ik zeker te laten zitten, daar rekende ze op. Oh, en die deur met schoolbordverf: absoluut onacceptabel. En ik vroeg zeker geen rare bedragen voor de zaken die ik toch niet kon meenemen en liet met liefde ook luxaflex en rolgordijnen achter.
Helaas, ze zag er de win-win niet van in en wilde niets betalen en toch die kookplaat.
Ik zei uiteindelijk: “Graag of niet” en nam de consequenties. Dat betekende alles wat niet standaard was uit de woning slopen en dat was nogal wat. De keuken, in prima staat – allemaal weg. De plavuizen vloer – de mand kocht met liefde een elektrische beitel en daar gingen de tegels. Parketvloer – weg. Kurkparket in de gang – van het beton geschraapt.
En toen werden we echt wat balorig. Wilde ze niets dat niet standaard was? Dag zonnescherm-voor-de-woonkamer-op-het-zuiden. De buurman wisselde met liefde onze mooiere ding-dong-deurbel voor zijn nog standaard trring-bel. De tochtstrip achter de brievenbus? Ook daar waren de buren blij mee. De trapkast ontdeden we van de planken, de lamp en van alle plankjes voor de muizengaten. De gordijnrails en kroonsteentjes verdwenen eveneens naar de container.
Het waren ongelooflijk vermoeiende dagen maar hoewel niet aardig, we hadden uiteindelijk veel plezier.

En toen woonde ik in Den Dolder. De man had zijn huis net met veel pijn, moeite en creativiteit opnieuw gefinancierd na een scheiding en er was geen reden om daar direct wat aan te veranderen.
In feite had ik dus geen huurhuis en ook geen koophuis maar wel onderdak. Zou het fout gaan tussen ons tweeën dan had ik alleen bedongen dat ik op zoek naar iets anders in ieder geval in het kippenhok zou mogen wonen.

Nu zijn we zoveel jaren verder en werd het tijd om na te denken over onze geldzaken. Het aanpassen van de hypotheek hoorde daarbij.
Vanmiddag zetten we allebei onze handtekening onder een nieuwe hypotheekakte. En waar ik eerst enthousiast riep: “Nu heb ik ook een eigen huis” weet ik nu beter. Nu heb ik ook een hypotheekschuld.

Vanochtend kon ik dan ook nog oprecht tegen de man zeggen: “Het is allemaal jouw schuld.” Nu niet meer, nu is het ook mijn schuld. En die neem ik met liefde op mij.

Verliefd op papier

Het zijn soms de relatief kleine dingen waar ik heel blij van word.
Woensdag lagen er 250 van die relatief kleine dingen in de brievenbus: mijn nieuwe visitekaartjes.

Ook al via via het sociale netwerk aan gekomen. Een visitekaartje van Letterpers op de balie van Seats2Meet op station Amersfoort dat opeens in het oog sprong. Mooi papier, letters zo gedrukt dat je ze kan voelen.
Kort daarna maakte ik kennis met Tiny Risselada van Letterpers in haar kleine studiootje bij haar thuis. Daar staan ook de echte, ouderwetse drukpersen waar vel voor vel met de hand wordt ingevoerd, met de voet aangetrapt.

We praten over ontwerpen, kleuren, soorten papier, het verschil tussen pregen en diepdruk. Nog even later verlekkeren we ons aan kleurenwaaiers en papiersamples.

Ik kies voor mooi stevig papier en een iets andere layout van het kaartje. Ik beken zelfs kleur en kies voor lavendelpaars op de achterkant.

En nu zijn ze binnen. Kaartjes waar ik verliefd op ben, waar ik gewoon af en toe even eentje van pak en dan geniet van de stevigheid, het relief van de letters, van de kleur en het mooie gespiegelde logo op de achterkant.
Kaartjes die ik trots kan overhandigen aan nieuwe en bestaande relaties. Dank je wel, Tiny.

‘Fuck de regels’

Mijn vader en ik zouden het zo nooit zeggen want daar zijn wij veel te netjes voor. Maar als ik iets heb meegekregen in mijn opvoeding is het om altijd zelf na te denken en niet zomaar klakkeloos te doen wat er wordt gezegd. Regels zijn prima maar weten waarom ze er zijn is nog veel belangrijker. Opgroeien in de jaren zeventig heeft dit ongetwijfeld nog versterkt.De titel van dit stukje komt van een boek over de zin en vooral ook onzin van regels. Zelf nadenken, zelf verantwoordelijkheid nemen. Dat heeft schrijver Ben Kuiken goed begrepen en overtuigend opgeschreven. En ik zeg het dan wel niet maar citeer hem hem graag: ‘fuck de regels’.

Regels op zijn allerbest zie je tijdens officiële gelegenheden. Zoals de Indiëherdenking vorige week woensdag, 15 augustus, in Den Haag.

Keurige rijtjes gereserveerde stoelen voor vip’s, gasten en overige aanwezigen.
De zes militairen met het vaandel van de Van Heutszbrigade, keurig gecommandeerd volgens het protocol. Ieder commando voorafgegaan door ‘vaandeldragers!’ en daarna ‘mars’ of ‘linksom’. Ooit vast ongelooflijk nuttig op lawaaiige slagvelden maar nu toch wat lachwekkend en met een hoog padvindersgehalte.

De kranslegging door allerlei verschillende officiële instanties, waaronder de hoogste militairen van Nederland. Waarbij de Commandant der Strijdkrachten zijn chefs van landmacht, luchtmacht en marine keurig in het gelid zet en en over het veld laat marcheren.

Mijn vader heeft twee witte rozen meegenomen om bij het monument te leggen. En terwijl ik naar alle protocolaire handelingen kijk, dwaalt mijn blik steeds weer naar het monument op de achtergrond. Een groep mensen verbeeldt hen die achterbleven en de overlevenden. Volwassenen en een paar kleine kinderen. En ik besluit om mijn roos bij het jongetje te leggen dat zich deels verschuilt achter de benen van zijn moeder. Geen idee of het mag maar het lijkt mij het meest toepasselijk.

Dan fluistert mijn vader tegen mij: “Ik weet niet of het mag maar straks bij het defilé wil ik naar daarachter lopen en mijn bloem bij een kind in die beeldengroep leggen.”
Twee zielen, één gedachte.
En zo doen we het.

Voor jezelf, voor Eline en voor mij

Woon je in de buurt van Zeist? Ben je ondernemer, ZZP-er of wil je dat worden? Heb je kinderen in je omgeving die wellicht beelddenkers zijn?

Dan is dit voor jou bedoeld. Om ervoor te zorgen dat je jezelf, Eline en mij een plezier doet.  In die volgorde.

Zodat je op 1 september de kans grijpt om mij en een aantal andere experts optimaal het hemd van het lijf te vragen. Over creatieve marketingideeën,  boekhoudkundig advies, het aanboren van nuttige netwerken, aandachtspunten op HR-gebied, tips om je website te optimaliseren en social media  gebruik. Consulten over werk-privébalans en over makkelijker leren voor kinderen.
Om maar wat te noemen.

En dat alles voor een belachelijk klein bedrag – om eerlijk te zijn is de kwaliteit-prijsverhouding volkomen scheef. Het tarief is namelijk maar 50 Euro per half uur. En ieder volgend consult is slechts 25 Euro.
Dat krijg je nergens anders.

Voor jezelf
Dit is, om in marketingtaal te spreken, een unieke mogelijkheid om heel goedkoop professioneel en betrouwbaar advies te krijgen.
Allemaal op één lokatie, allemaal experts op hun vakgebied, allemaal pragmatisch en maar uit op één ding: antwoord geven op jouw vragen.  Een overzicht van de experts, wat zij kunnen en wat je hen zou kunnen vragen staat hier.

Voor Eline
En je doet het ook nog eens voor Eline: vijf jaar, met de mooiste lach van de wereld en zal nooit kunnen lopen. De totale opbrengst van de dag gaat naar de Stichting Vrienden van Eline, zij sparen mee voor de rolstoelbus die de 5 -jarige Eline en haar familie straks nodig hebben om samen op pad te kunnen blijven gaan. De aanpassingen worden betaald via de WMO maar de bus moet zelf worden aangeschaft.

Voor mij
En uiteindelijk doe je natuurlijk ook mij een plezier. Omdat ik er van overtuigd ben dat Eline en haar familie het verdienen. Omdat ik, ook zonder een vergoeding, het heerlijk vind om anderen te helpen met mijn kennis, ervaring en vooral ook creatieve ideeën.

Omdat ook deze manier van fondsenwerven in eerste instantie een idee van mij is. Omdat ik denk dat mensen eerder geld over hebben voor een goed doel als ze er zelf ook iets wijzer van worden. (Omdat ik het nog steeds raar vind dat mensen andere mensen sponsoren als die heel hard gaan lopen of veel gaan fietsen.) En omdat ik heel graag gelijk wil krijgen.

Voor mezelf, voor Eline en voor jou.

Kijk daarom op de webpagina met informatie over MOVE that bus!, kies een expert of liefst meerdere en stuur een mailtje om je consult(en) te boeken op 1 september. We zitten in het Koetshuys aan het Zusterplein en spontaan binnenlopen mag natuurlijk ook – maar dan kan het zijn dat je op je beurt moet wachten, afspraken gaan voor.

Help jezelf, help Eline. En o ja, help mij.

Geen eerste

Ben ik even blij dat ik geen eerste ben. Ik ben namelijk tweede en derde en dat is genoeg.

Generatie bedoel ik. Mijn vader en grootouders zaten in in Nederlands Indië toen ook daar WO2 toesloeg. Voor mijn opa betekende het dienstplicht, krijgsgevangenschap en werken in een mijn in Japan. Voor mijn oma, vader en tante een serie aan kampen op Java. Eerst het vrouwenkamp, later verhuisde mijn vader naar het jongens/mannenkamp.
Ik ben opgegroeid met de verhalen van ‘het kamp’. Over het gebrek aan eten, over de handel in alles, over corvee, over luizen, over ziekte, over mishandeling.

Gisteren mocht ik mee met mijn vader naar de Indiëherdenking – 15 augustus is de dag dat Japan officieel capituleerde en ook in Azie de oorlog over was. De oorlog wel, de ellende nog niet. De bevrijding ging over in nieuwe onzekerheid, het vinden van onderdak, van informatie over familie, werk, de toekomst.
De verhalen van mijn vader, ik luister er al mijn hele leven naar. En met ieder verhaal, afhankelijk van mijn eigen leeftijd, omstandigheden en ervaring, kom ik een beetje dichter bij het echt begrijpen hoe het was. Gisteren, in de auto van Den Dolder naar Den Haag, vertelde hij opnieuw over de capitulatie, de bevrijding, de hereniging met zijn moeder en zusje, over hoe mijn oma ‘beloond’ werd door haar sociaal netwerk met onderdak. Over hoe bijna een jaar later zijn vader zich bij hen voegde, het besef dat in Indië geen toekomst meer was voor hen, de ‘terugkeer’ naar Nederland.

Tijdens de herdenking luisterde hij trots naar de 16-jarige HAVO-scholier die mocht spreken tijdens de officiële plechtigheid. Hij had tijdens de kerstvakantie met hem gesproken en proberen over te brengen hoe zíjn leven er op diezelfde leeftijd uitzag. Iets wat hij vaker doet op middelbare scholen trouwens.

Je kan de verhalen niet vaak genoeg horen.

Oogsten wat je zaait

Ooit, lang geleden, hadden een vriendin en ik samen een moestuin. Eten uit eigen tuin, dat leek ons wel wat en we schreven ons in voor een volkstuin. Het volgende seizoen kregen we een stuk van tien bij tien meter toegewezen en daar stonden we dan op dat kale lapje grond. Waar moesten we beginnen?

Eerst maar spitten, omkruidvrij maken, paadjes stampen en vakken maken. Bij de buren zag dat er vrij eenvoudig, netjes en overzichtelijk uit. Bij ons is het nooit helemaal egaal geworden, de paadjes waren hobbelig, de bedden liepen schuin weg, helemaal onkruidvrij bleek een illusie en gevoelsmatig werd de tuin steeds groter. Maar goed, we waren beginners. Wat de oude, fulltimevolkstuinmannetjes er zeker niet van weerhield om ongevraagd advies te geven en vooral ook zeer kritisch kijkend tot aan hoofdschuddend langs te lopen.

Tegen de tijd dat om ons heen de plantjes al vrolijk boven de grond stonden waren wij toe aan zaaien.  En dan blijkt zo’n volkstuin nog weer groter dan je al dacht bij het spitten.

Optimistisch werden het rijen sperziebonen en courgettes. Die kan ik me in ieder geval nog herinneren. Ongetwijfeld stonden er ook uien, aardappels en aardbeien. Maar het zijn vooral de sperziebonen en courgettes die me bijstaan vanwege de overvloedige oogst. Emmers en emmers sperziebonen. Een eindeloze hoeveelheid courgettes. Het was plukken, schoonmaken, blancheren en invriezen geblazen.
En weer werd de tuin nog groter dan we dachten. Ook qua wieden trouwens, er kwam geen einde aan.

En waar we stiekem op de hulp van de kinderen hadden gerekend bleek het animo van gemiddeld vierjarigen om mee te werken zeer beperkt.

In mijn herinnering is het ook gebleven bij dat ene seizoen. De Huizer volkstuinmannetjes zal het niet verbaasd hebben, die ‘wichies’ hadden er duidelijk geen verstand van.

Toch bleef het eten uit eigen tuin trekken maar dan wel dichter bij huis en beperkter. Sperziebonen tegen de schutting, aardappelen in de achtertuin of aardbeien in een pot.
Ook hier in de tuin van de doorzonwoning doe ik af en toe een poging hoewel een bosachtige tuin met veel schaduw een flinke uitdaging is. Vorig jaar deden de tomaten het aardig maar de pastinaken bleven in de bovenste vijf centimeter grond hangen. De kapucijners waren heerlijk, de prei kwijnde weg in de  schaduw.

Dit jaar werden het snijbonen tegen de schutting en aardappelen in het stukje tuin. Van beiden verschillende bijzondere soorten. De uitdrukking ‘rare snijboon’ gaat ook op voor onze planten want slechts een kleine selectie heeft echt gered. Maar: verse, rauwe bonen zijn heerlijk!

En vandaag was het aardappeloogst. Edgecote, Mayan Gold: rode, gele en roodgele piepers. Geen gigantische hoeveelheden maar wel zelf gepoot, begieterd en geoogst.

Nog leuker: diezelfde aardappels leverde weer een leuk contact op.  Er waren pootaardappels over en via Twitter kwamen ze terecht bij @loestortike, voor haar vader. We volgen elkaar nu, spraken al eens af en spellen samen Ruzzle.

Wie zaait, die oogst. I love it!

Kroon in mijn herinnering

Middenin de Olympische verslaggeving dwalen mijn herinneringen terug naar Evert Kroon. Wie? Evert Kroon de waterpolospeler.
Ik heb hem nooit zien zwemmen of spelen maar hij is de enige deelnemer van 1972 die me is bijgebleven. Ik denk tenminste dat het 1972 en München was, zeker weten doe ik het niet. Het is een vorm van deductie, het past bij het beeld wat ik heb van een elfjarige zelf.

Ik ken Evert namelijk van de plakplaatjes die je kon verzamelen, volgens mij bij Albert Heijn. Wij stonden niet achter de dranghekken te zeuren om plaatjes. Nee, wij wachten keurig tot we de zakjes (Waren het zakjes? Ik weet het eigenlijk niet eens) kregen van mijn moeder.
Vol spanning open maken, sorteren en inplakken.

En de enige die mij is bijgebleven is Evert Kroon. Omdat hij opviel met dat rare waterpolomutsje en een gezicht vol sproeten. En omdat ik hem driedubbel had. En niemand hem wilde ruilen.

Zojuist heb ik mij een ongeluk gegoogled om dat plaatje te vinden. Nergens. In Wikipedia staat helemaal geen afbeelding bij zijn naam, alleen dat hij drie keer meegedaan heeft aan de Olympische Spelen. Misschien waren die drie plaatjes van mij wel profetisch.  Dan zit er nu ergens een kind met minstens zeven Anky van Grunsven’s.
Wat ik wel kon vinden is dit interview met hem, jaren later, in de Volkskrant.
Aardige man.