Hoe de gemeente Zeist probeert heel cool de jeugd te bewegen om te gaan stemmen heb ik hier al uitgebreid beschreven.
Vandaag bij het folderen zag ik dat ze die doelgroep zeer ruim benaderen: bij een seniorenwoning stak een puntje van de betreffende kaart uit de brievenbus…
Wij hebben de ZeistLink-kaart nog niet gekregen: zouden we te oud zijn? 🙂
Mijn ervaring is natuurlijk zeer relatief en niet geheel representatief maar volgens mij kun je leuk psychologisch afstuderen op het onderwerp van brievenbussen. Zo’n studie en bijbehorende scriptie zouden antwoord kunnen geven op de volgende vragen en observaties:
– Wat beweegt mensen om een verplichte buitenbrievenbus halverwege het pad te zetten? Zodat de bezorgers van kranten, post en folders alsnog moeten afstappen en deels het pad op moeten lopen?
– Wat is de gedachte achter ‘we maken een zo lang mogelijk pad van de straat naar de voordeur’? Bij voorkeur met een pergola en een overhangende struik?
– En een aanverwante vraag: hoeveel grind is nog verantwoord om iemand doorheen te laten zwikken?
– Tochtborstels in brievenbussen zijn niet fijn voor bezorgers maar wel logisch voor bewoners. Maar een tochtborstel in een buitenbrievenbus?
– Als iemand een Ja/Nee-sticker heeft en dus wel huis-aan-huisbladen wil ontvangen – mag je dan ook een informatieve politieke folder in de bus stoppen? (Ik vind van wel, redenerend dat men kennelijk wel geinteresseerd is het plaatselijke nieuws, dus waarschijnlijk ook in de plaatselijke politiek dus ook wel in de standpunten van de verschillende partijen voor de komende verkiezingen.)
– Stel: een huis is overduidelijk niet bewoond maar de eigenaar heeft zijn best gedaan om te doen alsof dat wel zo is door nog wat meubilair te laten staan. Is het dan goed om met die illusie mee te gaan en toch je folder in de bus te doen?
– En wellicht interessant als een soort sub-onderzoek: hoe slecht is het gesteld met het onderscheidingsvermogen van krantenbezorgers? Ik heb heel wat gefrustreerde stickers gezien met de naam van de krant die met in de bus verwacht.
Vandaag lag ie in de brievenbus: de officiële ‘Kandidatenlijsten voor de verkiezing van de leden van de raad van de gemeente Zeist op woensdag 3 maart 2010’.
En ik sta er echt op. Officieel. Voor het eerst van mijn leven kan ik op mijzelf stemmen.
Daar heb ik even van genoten.
Vanmiddag kreeg ik een link doorgestuurd van een vreselijk filmpje van zingende vrouwelijke kandidaten voor de gemeenteraad van Roermond. Nee, ik zoek het niet meer op, maar ze zongen vals, het was gekunsteld en het centrale middelpunt was de mannelijke burgemeester. Daar wil ik niet bij horen.
Maar het maakte wel dat ik nog eens goed naar de lijst van Zeist keek – waar staan de vrouwen en hoeveel zijn het er?
Ik sta zelf op plaats 6 dus voor het gemak heb ik dat getal aangehouden: als iedere partij 6 zetels zou krijgen, om hoeveel vrouwen gaat het dan?
PvdA – 4 mannen, 2 vrouwen
VVD – 4 mannen, 1 vrouw (dat is dan wel de enige vrouwelijke lijsttrekker)
CDA – 4 mannen, 2 vrouwen
Groen Links – 4 mannen, 2 vrouwen
Sesyt.nu – 4 mannen, 2 vrouwen
D66 – 4 mannen, 2 vrouwen
SP – 6 mannen
CU/SGP – 5 mannen, 1 vrouw
Pro Zeist – 4 mannen, 2 vrouwen
(H)eerlijk Zeist, 5 mannen, 1 vrouw
Over de hele lijst genomen varieert het aantal mannen tussen de 82% (CU/SGP) en 61% (D66 en (H)eerlijk Zeist). Op zich is het in de top dus nog redelijk vrouwvriendelijk.
Nu komen natuurlijk niet van iedere partij de eerste 6 in de Raad. Op basis van de huidige zetelverdeling is het beeld schever: er zouden slechts 6 van de 33 zetels worden bezet door vrouwen. (Volgens de website van de gemeente Zeist zitten in de oude raad 10 vrouwen).
Dus hoop ik op twee dingen: een verschuiving in de verdeling over de partijen.
En voorkeurstemmen, veel voorkeurstemmen voor vrouwen.
Zoals te verwachten komt de meeste kritiek en reactie op het stukje over Zeist en de poging nieuwe media vanuit de wereld van communicatiedeskundigen. Hier en daar doorklikkend op twitteradressen en bijbehorende websites zie ik de voorhoede van communicatief Nederland.
En omdat mijn hersenen nou eenmaal zo werken zit ik opeens weer met mijn gedachten bij mijn eigen opleiding HEAO Communicatie – heel lang geleden. Begin jaren tachtig (ja van de vorige eeuw) was de opleiding nieuw en bracht alleen al door het hoge percentage meisjes de rest van de school van slag.
Het leven was eenvoudig – de student met de broodtrommel en leren schooltas klaverjaste tussen de middag en deed Bedrijfseconomie. De flitsende jongens, en een paar meisjes, met samsonite-koffertjes kwamen voor Commerciele Economie. Dan was er een klein groepje met een soort loodgieterstassen – die zaten vol met wetboeken want zij waren van de richting Economisch Juridisch.
Daar tussendoor liep de groep met canvas boodschappentassen, met van de leren handvaten, circa 50-50 jongens/meisjes: wij van Communicatie, de vreemde eenden in de bijt.
Het was een leuke tijd en ik denk er nog steeds met plezier aan terug. Aan meneer van Vlijmen die commerciele economie gaf en allerlei marktaandelen liet berekenen voor pakjes pudding en soep. Aan lessen communicatietheorie met zenders, ontvangers en ruis. Aan de lessen Spaans: de docente had het leerboek zelf geschreven, had een apart gevoel voor humor en voor kleding. Aan Van Dijk die bedrijfscalculatie gaf en iedere keer weer vol goede moed uitlegde hoe dat nu zat met machine A en machine B. Aan die vreselijke cursus Interpersoonlijke Communicatie ergens in Nijmegen waar we braaf moesten wachten tot ook de laatste langslaper zijn roes had uitgeslapen voor we weer een groepsproces konden beginnen. Ik zou daar graag alsnog weg willen lopen – toen was ik veel te braaf, nog braver dan nu.
Mijn klasgenoten van toen ben ik uit het oog verloren, toen wij van school afkwamen was het ook crisis en de banen lagen niet voor het opscheppen. Zeker niet met een diploma op zak van een opleiding die niemand goed kende.
Ik rolde in de personeelsselectie en pas jaren later kwam ik terug in de (marketing) communicatie. En dankzij de nieuwe media (ha, daar zijn ze weer) kom ik opeens weer bekende namen tegen. Leve LinkedIn.
Een maand of zo geleden werd er een borrel georganiseerd, een soort van impromptu reunie in het Bonte Paard in Laren.
Enthousiast meldde ik mij aan en reed de betreffende vrijdagmiddag naar Laren. Voor wie het Bonte Paard niet kent: een mooi, oud cafe in het midden van Laren waren heel veel mensen de week afsluiten met collega’s.
Toen ik binnenkwam was het dan ook bomvol.
En toen drong het als een donderklap bij mij door: de mensen die ging ontmoeten had ik in zeker 25 jaar niet gezien. Ik had dus geen idee hoe ze er uit zagen. Ik keek om mij heen, schuifelde een beetje door de drukte heen maar overal stonden mensen van mijn leeftijd , die allemaal best iets communicatiefs zouden kunnen doen voor hun levensonderhoud.
Ik deed nog een rondje, kon de moed niet opbrengen om iedereen aan te spreken en te vragen “ben jij ook van de HEAO van vroeger?” En ik ging weer naar huis.
Er is heel wat te zeggen voor officiele reunies met badges.
Wie weet, komt dat nog eens een keer. Ben ik er zeker bij, want ik ben dol op vroeger.
Twee aparte dingen.
1. Bij het zoeken naar de verkiezingslijst op http://www.zeist.nl stuit ik per ongeluk op een kaartenactie. Het is zondag, ik heb wat extra tijd om er over na te denken en hoe langer ik dat doe, hoe verbaasder ik ben en hoe verontwaardigder ik word.
Dus schrijf ik er mijn stukje over.
2. Toevallig zie ik op een website over politiek en sociale media Marc Dubach staan. Hem ken ik vanuit mijn werk en ik bekijk zijn weblog en twitter. We blijken beiden D66-kandidaat. En ik besluit hem een link te twitteren naar mijn stukje. tenslotte is hij ook van de lokale politiek en de communicatie. Hij besluit meteen het te reTweeten.
En dan gaat het in een keer heel snel. De bezoekerstatistieken van dit weblog maken overuren, de reTweets vliegen me om de oren, er verschijnen reacties en nieuwe volgers in mijn mailbox.
GeenStijl wordt getipt door iemand anders in mijn huishouden en de Gemeente Zeist krijgt van een groot deel van communicatief Nederland een onvoldoende.
Ik leer nu echt in de praktijk wat social media teweeg kunnen brengen.
En wat twittert de mevrouw van de afdeling Communicatie van de Gemeente Zeist?
Doet u nog maar een lesje!
Komende week verspreidt de Gemeente Zeist huis aan huis kaarten om vooral jongeren op te roepen te gaan stemmen op 3 maart. Mooi initiatief maar wel heel curieus uitgevoerd.
Hoe zou het gegaan zijn op het gemeentehuis in Zeist?
“We willen vooral jongeren bereiken, hoe pakken we dat aan?”
“Ik heb thuis even gevraagd en mijn zoon zegt: internet, een eigen site, twitter, sms.”
“Ja, ja. Daar heb ik wel eens van gehoord maar geen idee hoe het werkt.”
“Laat dat maar ons over burgemeester, wij zijn tenslotte van de afdeling Communicatie!”
En dit is het resultaat. Een ‘coole’ gedrukte kaart vol nieuwe media. We beginnen bovenaan met de website.
Een stemblog, dat is leuk! Meteen even kijken op http://www.zeistLink.nl!
Die bestaat dus niet.
Maar je kan kennelijk wel chatten met de burgemeester. Dat spellen we dan wel als Burgermeester want spelfouten maken is jong en hip. Of uh, vet cool. Of zo.
Chatten met burgemeester Janssen? Zou hij een twitteraccount hebben?
Helaas, geen burgemeester of burgermeester op Twitter te bekennen.
Laten we vooral niet vergeten dat ouderen ook kunnen chatten.
Ja, ja. En Carla is natuurlijk heel erg geïnteresseerd in de voorzieningen voor jongeren…..
“Wacht even, moeten we ook niet iets met MSN doen? Dat doet mijn dochter ook de hele dag: MSN-en.”
Ik weet het niet hoor maar al die jaren dat ik MSN gebruik heb ik nog nooit ‘Re@’ gezien. Bij Twitter wel en ach wat scheelt het zullen we maar zeggen.
De poll! Waren we bijna een poll vergeten. Zoiets interactiefs hoort er natuurlijk bij. Het is dan wel op een briefkaart en je kan het wel invullen en dan gebeurt er niets mee. Maar een poll hoort erbij!
We hebben nog een stukje wit over, wat dachten jullie van een mobiele telefoon? Maar dan wel heel jeugdige tekst…
Gelukkig vindt ook de gemeente dat we het allemaal met een knipoog moeten bekijken. Dus zetten ze er voor de zekerheid dit bij:
Gemeente Zeist: willen jullie dat nooit meer doen? Dingen doen waar jullie geen verstand van hebben?
En voor wie het niet gelooft kan het hier zelf bekijken!
’s Middags rijd ik naar huis terwijl op de radio live het debat in de Tweede Kamer te horen is. In theorie gaat het over Afghanistan, Uruzgan en brieven van de NATO. In praktijk wordt er met man en macht gezaagd aan kabinetsstoelpoten. En wat je voelt is de frustratie van de oppositie die door een minderheid te zijn niet meer serieus genomen hoeft te worden en daarmee machthebbers sterkt in hun arrogantie.
’s Avonds zit ik in de Raadszaal van Zeist, op de publieke tribune. In theorie gaat het over het Sanatoriumbos en amendementen, van D66, Leefbaar Zeist en Seyst.nu, om het definitieve besluit te kunnen uitstellen. In praktijk is het een laatste poging om bezwaren en bezorgdheid van betrokkenen duidelijk te laten horen. Mijn gevoel: respect voor oppositiepartijen die het vier jaar lang hebben volgehouden om positief kritisch mee te blijven denken, initiatieven te blijven nemen en te blijven beargumenteren. En ook: coalitiepartijen die gewend zijn geraakt om altijd gelijk te hebben en rustig, soms zelfs geirriteerd, achterover leunen, wachten tot de oppositie klaar is en dan stemmen wat ze toch al wilden stemmen. Het enige wat je hoeft te doen is opletten dat je op het juiste moment je hand opsteekt.
Straks zitten er 33 verse raadsleden in de gemeenteraad. 33 intelligente, betrokken, enthousiaste mensen die stuk voor stuk het vertrouwen hebben gekregen van de kiezers.
En toch vormen straks een deel van die 33 een coalitie, een blok, en nemen de leiding in het besturen van Zeist.
In theorie is het de totale gemeenteraad die, iedere keer opnieuw, beslist, alle argumenten en feiten even zorgvuldig overwegend.
In praktijk ben ik wellicht te naief.
Maar dat gevoel wil ik voorlopig nog even houden.
Nope. Full time baan, full time campagne en full time winter zijn kennelijk iets te veel van het goede.
Keelpijn, verkouden, zwaar hoofd, zwetend in bed maar het toch koud hebben – gewoon een griepje dus.
Tot morgen.
Valentijnsdag – hier thuis in de doorzonwoning doen we daar niet aan. Het commerciele verzoeknummer om elkaar opeens cadeautjes te geven vindt bij ons geen gehoor. Wij zijn eigenwijs genoeg om zelf te willen bepalen of en wanneer we eens extra lief zijn voor elkaar.
Maar dit soort feestdagen kunnen wel een mooie aanleiding zijn om iets of iemand een extra in het zonnetje te zetten. Als D66 Zeist doen we dat ieder jaar door een Hart-voor Zeist-taart uit te delen aan iemand die zich buitengewoon heeft ingezet voor en/of binnen onze gemeente.
Dit jaar valt Valentijn in de verkiezingscampagne en daarom pakken we nog een extra uit: negen taarten gaan deze dagen naar even zoveel uitblinkers.
Samen met Pieter ging ik daarom naar Bosch en Duin, naar Annemarie Treurniet en Gitta Kreeftmeijer.
En naar Kyra van Ramele in Huis ter Heide.
En tenslotte terug naar Den Dolder, naar het bestuur van de Torteltuin.
Gemeentepolitiek: hardstikke leuk!
Zaterdagochtend en om 8 uur gaat de wekker, nog 10 minuten rekken, douchen, aankleden, boterham, geen tijd voor koffie. Kopjes uit de verkiezingswinkel afwassen, in tasje doen, keelpastilles opzoeken, allebei op het aanrecht laten staan. Kwart voor negen rijdt Pieter voor in de Prius en begint de campagnedag.
Eerst taarten ophalen bij de bakker in Zeist – mooie witte hartvormige taarten met daarop in groen: ‘D66 – Hart voor Zeist’. Maar daar over later meer.
Eerst plakken. Op een aantal borden zijn D66-posters verdwenen – alleen die van D66 dus zelfs voor iemand die zo positief naief is als ik wordt het lastig om daar toeval in te zien. Maar we laten ons niet kisten en gewapend met nieuwe posters, lijm, borstel en trapje rijden we door Zeist. Onder op de borden zijn nog twee lege vakken en daar maken we ook maar meteen gebruik van door een extra poster te plakken.
Na het plakken van onze eigen posters zijn we ook niet te beroerd om onze collega’s een handje te helpen, je wilt zo’n bord niet laten verloederen. Dus ook de hoekjes van Groen Links plakken we netjes vast.
En ook Jacqueline Verbeek van de VVD hangt er wat losjes bij, dat kan natuurlijk niet.
Met een beetje lijm….
… en een liefdevolle aai na ziet ze er weer keurig uit.
Nou wil het toeval dat we bij gemeentehuis Het Rond een hele VVD-ploeg tegen het lijf lopen. Druk bezig met het aantrekken van oranje hesjes, het vullen van emmers en het uitdelen van bezems want er gaat schoongemaakt worden.
En ze willen best even op de foto.
We zijn nog niet verder onderweg of in de auto gaat de telefoon: lijsttrekkerJacqueline. Dat het tegen de afspraak is om extra posters te plakken op de lege plaatsen en kennelijk kan je D66 niet vertrouwen. (Mijn korte versie).
We trekken ons er niets van aan want wie is er nou voor leegstand en we plakken over niemand anders heen.
En bij een van de volgende borden blijkt er sprake van een zekere dubbele moraal: ook de VVD plakt dubbel!
Doorzonwoning 