Zo praten wij

We wandelen door Duitsland, de zoon en ik. Dat deden we vorig jaar ook maar dan in Ierland en het gaat daarmee bijna op een traditie lijken.

We kozen voor een stapje zwaarder: rond de 20 kilometer per dag door het heuvelachtige landschap van het Röhrtal. Soms praten we achter elkaar door, soms zijn we ieder met onze eigen gedachten bezig. Of met een leeg hoofd, dat kan natuurlijk ook.

Soms krijg je dit soort conversaties.

Ik zie een vlinder.
“Weet jij nog hoe die vlinders heetten in die serie Under the dome?”
“Emperor?”
“Nee, maar het lijkt er wel op.”

In mijn hoofd loop ik langzaam het alfabet door, een trucje dat vaak helpt bij het herinneren van woorden en namen. Nu ook.

“Monarch! Ook koninklijk…”
“Hm. Emperor zijn natuurlijk die pinguins.”
“Maar dan zouden die tv-serie ‘Under de snowdome’ heten.”
“Mahaam!”

En dit zijn andere vlinders. Ook mooi.

Bejaardenbosje

Het is een vaste bestelling bij de bloemenkraam op zaterdag: een bejaardenbosje. Dat staat voor: felle kleuren en moet minstens een week staan. Het zijn de bloemen die iedere zondagochtend meegaan naar het verpleeghuis waar ‘mijn bejaarde’ nu al weer 2 jaar naar alle tevredenheid woont. En ze is en blijft dol op bloemen.

Ze wordt prima verzorgd, moet niets, mag veel. Ze hoeft niet ‘gezellig’ naar de huiskamer, ze mag lekker de hele dag in bed blijven liggen als ze daar zin in heeft, er wordt niet gezeurd als ze haar eten niet op heeft maar dan zetten ze andere lekkere dingen voor. Ze is tenslotte 95. Al is ze zelf opgehouden met tellen bij 91 en kijkt ze verbaasd als er vier jaar blijkt te zijn bijgekomen.

Haar ogen worden minder en minder, vandaar ook dat de bloemen lekker fel van kleur moeten zijn. De Telegraaf ligt nog steeds onder handbereik, vooral uit gewoonte want verder dan de voorpagina komt ze niet. MAX Magazine is nu haar belangrijkste houvast – zo houdt ze de dagen nog een beetje bij en weet ze wat er op de televisie is. En een pen – want ze wil altijd iets op kunnen schrijven. Ze klaagt niet snel maar natuurlijk is ze af en toe gefrustreerd: als ‘die jonge meisjes’ niet duidelijk genoeg spreken of ze de alarmknop niet om hebben gedaan. Dan schrijft ze het op een briefje of op de rand van de tv-gids. Ze is wel 95 maar nog niet gek.

Desondanks ben ik tevreden

De jaarlijkse stress van ‘de papieren’ en ‘de cijfers’ is weer voorbij: de jaarrekening van Krakeling Communicatie en de belastingaangifte voor 2017 zijn klaar en ingediend.

Boekhouden is niet mijn sterkste punt maar in de afgelopen jaren heb ik een voor mij prettig systeem ontwikkeld voor het bijhouden van de zakelijke inkomsten en uitgaven. Alle facturen (inkomend en uitgaand) zitten in Moneybird en dat levert met één druk op de knop ieder kwartaal de BTW-aangifte op.

In februari begint het verzamelen van alle soorten jaaroverzichten, de WOZ-waarde en andere nuttige papieren. Sommige moeten bij de man des huizes vandaan komen en traditiegetrouw werkt hij zich daarbij zuchtend door de papierstapels op zijn bureau, al mopperend over ‘belasting is diefstal’.

Ieder jaar ben ik er van overtuigd dat we het nu echt in één keer goed hebben aangeleverd bij de accountant. En ieder jaar blijkt er toch weet iets te missen of niet helemaal duidelijk te zijn. Geduldig leggen ze het nog een keer uit en duik ik opnieuw in de bestanden, scans, bonnetjes en bank-apps.

Ook dit jaar moet ik flink bijbetalen. De voorlopige aanslag van begin 2017 was niet passend bij mijn echte inkomsten. Dat wist ik natuurlijk wel en er staat genoeg gereserveerd om straks de definitieve aanslag af te rekenen.

Want het gaat goed met mijn inkomen. En daarmee gaat het ook goed met het inkomen van de overheid. Hieronder de ontwikkeling van 2014-2017: de bruto-sprong omhoog wordt netto een stuk kleiner. De sterkste schouders, etcetera.
Maar we hebben het goed. Zeuren over wat je ‘mist’ doe ik liever niet, ik ben tevreden met wat ik overhou.