De vrouw van Alexander

Zaterdag, eind van de ochtend.
“Ingrid, we zijn nu aan het folderen in het centrum van Zeist. Hebben we al een flyer over de de bijeenkomst met Alexander Pechtold?”
“Nee, maar misschien kan ik wat in elkaar zetten en kijken of MultiCopy het vandaag nog kan drukken?”
” Dat zou super zijn.”

Foto downloaden van Pechtold, logo opzoeken, tekst erbij. Het lijkt te gaan lukken. Nu MultiCopy bellen. In Zeist zijn ze niet open op zaterdag. Waar is de dichtsbijzijnde vestiging waar ze dat wel zijn? “Bij het stadion”, suggereert de baas van de hond. Het wordt Utrecht-West en ik bel op. Leg uit dat ik een pdf heb, dat we die willen laten printen en snijden naar A6. “Stuur maar op”, zegt de man aan de andere kant van de lijn. “We gaan om 1 uur dicht maar dat lukt wel.”

Het is al kwart over twaalf als ik het bestand opstuur.
Ik bel naar de folderende voorzitter: “Het gaat waarschijnlijk lukken, we rijden nu naar Utrecht”. Zij stappen net weer met koude voeten in de auto van Zeist Noord naar de verzetsheldenbuurt.

Onderweg naar MultiCopy bel ik voor de zekerheid nog een keer op. “Ja, het bestand hebben we gekregen, die offerte gaat nog wel lukken voor 1 uur.” “Maar ik heb de flyers vandaag nog nodig!” “Uh, dat gaat ook nog wel lukken, we gaan er nu naar kijken”.

1 minuut voor 1 staan we voor de deur. De man achter de balie is de rust zelve en heeft duidelijk geen haast. We lopen de details door: hoeveel, welk papier, kleur of zwart/wit? Koffie?

Intussen wachten we rustig af. De deur gaat op slot maar even later weer open voor nog een lastminute klusje.
We drinken onze koffie en kijken wat rond.
De jongen in de drukkerij is nog druk met een andere klant. “Die is van een uitgeverij. Morgen moeten ze naar een beurs en het ontwerp wat ze hebben is wat lastig echt mooi te krijgen.”

“Dit is voor D66”, leg ik uit. “Komende vrijdag is Alexander bij ons in Zeist en daar willen we natuurlijk reclame voor maken. Hoe meer mensen hoe beter”.
“Alexander? Dan moet je gewoon zijn vrouw uitnodigen, daar kom iedereen voor”, adviseert de man achter de balie.
“De vrouw van Alexander? Die ken ik eigenlijk helemaal niet?”
“Jawel, die wil iedereen toch zien! Hoe heet ze ook weer? Uh… Maxima!”

Ik help hem uit de droom. Ook hier blijft hij rustig onder.
We wachten rustig en gaan wat later met een doosje vol mooie flyers naar Zeist.

Daar worden de flyers en ik hartelijk ontvangen in onze verkiezingswinkel. Bijna net zo hartelijk als Maxima. Bijna.

Vorstverlet in Zweden

Glibberende auto’s, glijdende voetgangers. Straten vol sneeuw, de looppaden herkenbaar door de vermenging met zand. Temperatuur van min 8 terwijl het zonnetje schijnt.

Midden op straat staat een werkman een stukje straat af te zetten terwijl zijn collega’s hoog boven hem sneeuw van de daken vegen. Verderop wordt gestaag gebouwd aan een nieuwe steiger, hoog boven het verkeer.

Het is duidelijk: vorstverlet is niet voor vikingen.

Bang en balen

“Wacht maar, vanavond gaat het pas echt sneeuwen”. Wanneer een Zweed in Stockholm dit zegt mag je toch wel een beetje bang worden?
De overgang van Den Dolder via Schiphol naar hier viel op zich mee. Sneeuw? Hebben wij ook. IJs? Check. Koude wind? Die hebben ze hier wel meer dan thuis.

En het balen? Er zijn hier de meest prachtige plaatjes – van lampen gehuld in ijspegels tot prachtige historische gebouwen onder een sneeuwlaagje. En wat zegt mijn praktische, kleine fotocamera? Check battery pack 😦
Een paar dagen geleden opgeladen en nu al weer leeg.

Geloof me, het is hier prachtig! Echt.

Nee, niet weer…..

Gisteravond reed ik naar huis. In de sneeuw. De auto die mij inhaalde in de bocht van de A1 naar de A27 raakte in een slip, zwabberde, maakte anderhalve draai en net toen het leek dat het helemaal goedging tikte hij nog even de vangrail aan. Samen stonden we even op de vluchtstrook, knipperlichten aan, maar de bestuurder riep dat er niets aan de hand was. Die bibbers zullen later nog wel gekomen zijn.

Vanochtend was de hele wereld nog witter en daar had ik niet op gerekend. Ik was zo blij dat alle sneeuw en ijs bij ons in de straat eindelijk weggesmolten waren na al die weken. Maar nee hoor, weer sneeuw, weer glibberen en glijden.

Ik wil de schoonheid er niet van zien. Maar dan kijk ik naar mijn auto en zie het rood, zwart en wit.

En mijn slechte humeur smelt een beetje. In de tuin heeft de bamboestruik het zwaar met de sneeuwlast.

Na wat schudden voelen zowel de struik als ik veel lichter.

En dan kijk ik opzij en word blij:

Het blijft een prachtig plaatje. Daar kan ik niet chagrijnig bij blijven.
En ik mag weer naar binnen, dat helpt ook.

Officiele start campagne D66 in Zeist

Het plakken van posters heb ik nog nooit eerder gedaan. Ook gisteren niet. Terwijl de gemeente het nog wel zo makkelijk had gemaakt.
De sterke verhalen uit het verleden (met koude handen de hele gemeente door, borden met een fabricagefout waardoor de posters alleen bleven plakken met bisonkit, niet nader te noemen partijen die over anderen heen plakken): het is vanaf nu allemaal nostalgie. Deze keer stonden alle borden binnen in de verwarmde werkruimtes op de gemeentewerf. Geen ladders, geen koude vingers en de sociale controle zorgt ervoor dat iedereen keurig in zijn eigen vakje plakt. Koffie erbij, wat lekkers en met zijn allen de plakkers op de vingers kijken.

Johan laat zien hoe ervaren hij is: onder het toeziend oog van Koos kwast, plakt en poetst hij de posters op het bord.

De PvdA kwam er achter dat hun posters te groot waren voor de toegewezen ruimte. Dat werd snijden, knippen en plakken. En het vroeg natuurlijk om opmerkingen als  ‘een maatje te groot voor Lijst 1’ en ‘de PvdA moet nu de ambities al bijstellen’.

Omdat het plakken wat D66 betrof prima verliep trokken we met een aantal D66-ers alvast naar Belcour. Vrijdag vlogen namelijk in een keer de mailtjes heen en weer over een leegstaande winkel die we voor een klein bedrag konden huren als campagnekantoor. Binnen een paar uur was er een inventaris geregeld – tafels, stoelen, lampen, kacheltjes, glazen, koffieapparaat, kleden en een kamerscherm.
Om 12.00 uur wilden we officieel open en met man en macht werden lampen opgehangen, meubels op zijn plaats gezet, verlengsnoeren gehaald en werden lappen stof verwerkt tot een prima achterwand.

De voorzitter zorgde voor de inwendige mens:

Terwijl op de achtergrond gewerkt werd aan de afscheiding.

Posters kwamen onder en boven langs de ramen.

En ballonnen werden opgeblazen voor de decoratie, feestvreugde en eventuele kinderen.

Om 12 uur was alles klaar voor de officiele opening. De fotograaf stond er klaar voor.

Zodat, na wat inspirerende woorden, lijsttrekker Koos samen met jongste kandidaat Emma,  officieel de deur kon openen.

Binnen waren er champagne en nog meer mooie woorden.

En daarna de straat op met onze mooie nieuwe folders.
Kreeg ik toch nog koude vingers.

Volkskrant – persoonlijk?

De Volkskrant en ik hadden de afgelopen maanden een wat los-vaste relatie. Na jaren abonnement verslechterde de bezorging zodanig dat ik de menukeuze van de bezorgklachtenlijn bijna uit mijn hoofd kende.

Niet dat dat veel uitmaakte want reactie en verbetering kwam er niet. We bouwden langzaam af naar een weekendabonnement en een volledige stopzetting. Onder het motto ‘als je ze niets vertelt, kunnen ze er ook niets aan doen’ schreef ik nog één keer een brief om uit te leggen waarom we de krant wel wilden maar niet meer wilden.

De reactie was verbijsterend snel: dezelfde dag sprak ik drie verschillende medewerkers van de afdeling distributie. Dta het zo jammer was, dat ze er meteen iets aan gingen doen, of we toch niet nog gratis op proef wilden blijven proberen of het echt beter ging. En ook daarna werd regelmatig telefonisch geinformeerd of alles goed ging.

En het ging ook beter. Gaat ook beter moet ik zeggen. Los van de sneeuw en de feestdagen: de krant is er weer  op tijd en we kunnen hem lezen voor we naar het werk gaan
Toen er laatst dan ook gevraagd werd of weer een echt betaald abonnement wilden, heb ik ja gezegd. Helemaal warm van alle belangstelling en persoonlijke aandacht.

Vandaag kreeg ik een brief van de Persgroep. Dat de bezorging te wensen had overgelaten, dat het nu verbeterd is en bedankt voor het geduld.

Ben ik nou een pietlut of mag ik me echt verbazen over het feit dat de brief gericht is aan de heer, mevrouw I. Wong en ondertekend met Bezorgservice de Persgroep Distributie bv? We hadden net zo’n leuke band gekregen….

Oh, oh, Den Haag!

Als je wordt uitgenodigd voor de Tweede Kamer dan zeg je natuurlijk geen nee. En daarom stapte ik zaterdagmiddag uit op Den Haag CS.

Op weg naar het Binnenhof.

Voor de start van de D66 campagne voor de gemeenteraadsverkiezingen. In de hal van het Tweede kamergebouw verzamelden zich ruim 500 lokale ‘toppers’ – vertegenwoordiges van de top 5 van de kieslijsten, de voorzitters, campagneleiders en andere direct betrokkenen op lokaal niveau. En natuurlijk toppers op landelijk niveau van partijbureau tot fractie.

Na een welkomstwoord van de campagneleider ging iedereen naar de verschillende sessies. Het was even file-lopen voor de roltrap.

Samen met Jolanta (onze nummer 4) woonde ik de sessie bij over Campagne voeren. Een goede presentator, veel bekends dat goed was om weer even te horen en aangevuld met nieuwe informatie. Praktisch, informatief en inspirerend. Bij het verlaten van de zaal kregen we allemaal een pingpongbal – om te kunnen stemmen later voor het campagnelied.

Koos (nummer 1) kwam uit de sessie over media. Hij had onze poster meegenomen en zag een mooie gelegenheid: “Kom op, dan overhandig ik die aan Alexander en dan maak jij een foto!’

Wij waren niet de enigen die Alexander benaderden: later op de middag was er een complete fotosessie bij een van de banners. Het leken vooral vrouwen te zijn die daar gebruik van wilden maken….

Drie bands kregen de kans om met een optreden en een verkiezingslied gekozen te worden. Informatie en teksten stonden al in het informatieboekje – twee in het Engels en eentje in het Nederlands.
Dat laatste leek mij sowieso het meest aantrekkelijk en na de opkomst van Asman in speciale D66-shirts hadden ze mijn pingpongbal al verdiend. Het nummer was bovendien lekker fris en up tempo – ik kan me wel voorstellen dat straks bij de aankomst van de verkiezingsbus deze muziek over de straten schalt!

’s Avonds kreeg ik een sms’je van Koos: “onze poster is te zien op het RTL4  nieuws”. Ik zapte meteen maar zag alleen Bin Laden 🙂
Via de RTL site zag ik het vanochtend alsnog:

Koos heeft zo’n mediasessie helemaal niet nodig.

Lokale politiek online

De lokale website van D66 Zeist is nu redelijk up to date. Het kost nog wat worstelingen met het content management systeem – bepaalde pagina’s strubbelen een beetje tegen maar daar word aan gewerkt.

Rondstruinend op de sites van onze lokale collega’s merk ik dat wij niet de enigen zijn waar af en toe wat hapert. Bij het CDA leidt klikken op de successen van 2006-2010 naar een ‘bad request’ en de informatie over de vier (?) kandidaten is beperkt tot de namen.
Bij de VVD hebben ze een poll op de voorpagina: op welke partij zou u nu stemmen. D66 staat daar nu bijna op 60% … 🙂
De verkiezingen bij de SP zijn nog blijven steken in Europa, Groen Links heeft al wel het programma online maar nog niet de kandidatenlijst. De CU en PvdA zijn nog het meest compleet. En ProZeist (de opvolger van Leefbaar Zeist en Seyst.nu) staat nog in de startblokken.

De komende week hoop ik dat de enquete-uitslagen allemaal online te vinden zullen zijn, idem dito voor het verkiezingsprogramma. Als de techniek het wil…..

Geld van de gemeente

Vanochtend al weer vroeg in de trein naar Utrecht, door een warm Hoog Catharijne en een koude stad naar het Academiegebouw aan de voet van de Dom.

Vandaag heb ik daar bijgeleerd over begrotingen van de gemeente, de rol van de gemeenteraad, balansen, het gemeentefonds, algemene reserveringen, speerpunten en programma’s.

Voor de groep twee experts uit de D66 gemeenteraadpraktijk met financiële belangstelling, kennis, ervaring  en vooral veel enthousiasme. En in het publiek meer en minder ervaren lokaal actieve D66-ers die net als ik beter beslagen ten ijs willen komen als het om gemeentelijk geld gaat.

Zelf is mijn enthousiasme voor alles wat met boekhouden te maken heeft in de kiem gesmoord met het prachtige vak Economie 2 op de middelbare school. Het echte, ouderwetsche boekhouden met journaalposten. Toen verzekeringspremies die je in één keer had betaald over in 12 maandelijkse termijnen moesten worden weggeboekt zag ik dat meer als werkverschafifing dan als zinvol. Betaald is betaald en geld wat je niet meer hebt moet je gewoon kunnen boeken als ‘kwijt’.
Kortom, voor mij zijn financiën een noodzakelijk kwaad en typisch werk dat je beter door een ander kan laten doen.

Binnen de gemeentelijke politiek is dat in feite ook zo – zowel binnen het ambtenarenapparaat als in de fracties zijn er financiële specialisten. Dat laat onverlet dat het goed is om te weten hoe het spel gespeeld wordt om dan min of meer vanaf de zijlijn kritisch mee te kijken, vragen te stellen en suggesties te doen.

Geld speelt een hele belangrijke rol in de gemeentelijke politiek. Met de komende bezuinigingen neemt dat alleen nog maar toe.
Minder kunnen uitgeven is op zich nooit leuk. Maar het biedt ook mogelijkheden. Je wordt gedwongen om duidelijke keuzes te maken en prioriteiten te stellen – wat vinden we echt belangrijk en wat kan even wachten. Om creatief te zijn – met minder geld nog steeds je doelstellingen halen.

In de campagnes zal er nog niet veel over worden gesproken maar het worden interessante jaren, dat is duidelijk.

Ondergesneeuwd….

Het is wit buiten en het blijft maar wit buiten. Is de sneeuw bijna weg, valt er weer nieuwe. Of het is glad. Of het wordt glad.
En voorlopig nog geen warm watebui in zicht.

Maar het had ook kunnen waaien, natte sneeuwen of hagelen – laat ik ze niet op ideeën brengen daarboven.

Qua werk is het ook druk, zo na ruim een week vakantie. Activiteiten die eerst heel ver weg leken, komen nu met grote sprongen dichterbij. Bovendien wordt mijn laptop volgende week vervangen en hij voelt dat kennelijk aan en gaat regelmatig in staking.

Voor D66 draait de voorbereiding op volle toeren. Ook hier is IT de bron van vreugde en frustratie met een online systeem voor het maken van folders en een websitesysteem die beiden beter waren dat wat er vroeger kennelijk was. Maar echt gebruikersvriendelijk en intuitief is het allemaal niet. Als het goed werkt. Als je afbeeldingen kwijt raakt, tekst niet kan publiceren of je weer even vergeten bent hoe je van het ene deel naar het andere moet navigeren – dan levert dat gefrustreerde uitingen. Om het netjes te zeggen.
Of zoals de baas van de hond zei: ” Zo is D66 de grootste supporter voor atheisten”. En dat mocht hij van mij niet twitteren….

En dan zijn er de trainingen en bijeenkomsten: gisteren D66 training voor beginnende raadsleden in de regio (er volgen nog 2 avonden), morgen een informatiesessie van D66 over gemeentefinanciën (dan heb ik het in ieder geval allemaal een keer gehoord), volgende week fractieberaad en zaterdag de landelijke start van de verkiezingscampagne van D66 in Den Haag. Daarna nog training van de griffiers van de regiogemeenten op drie avonden. En de gemeenteraadsvergaderingen. En de campagnedagen. En folderen. En vast nog meer.

Dat zeg ik: ondergesneeuwd tot 3 maart……