Foto’s op mijn iPhone

Regelmatig gaan de foto’s genomen met de iPhone richting de laptop. Want daar wordt regelmatig een backup van gemaakt en foto’s zijn die moeite waard.
Het zijn tenslotte momentopnamen die je bijna niet over kunt doen.

Dit zijn een paar foto’s van de oogst van de laatste download.

Het melkmeisje in de Zakkendragersteeg in Utrecht. Er heeft vroeger zichtbaar een raam gezeten dat ooit is dichtgemetseld. Met de schildering is het raam-dat-was weer bijna een raam-dat-is.

Heel ander verhaal.
In onze kelder zit een muis. Minimaal. De ervaring leert dat muizen nooit alleen zijn. Bijna alle voedingsmiddelen zitten potten, bakken en dozen maar toch weten ze iedere keer iets te vinden om aan te vreten. En bovendien proberen ze iedere keer ook nestjes te maken.
Ik ben niet bang voor muizen maar wel voor dode muizen. Een muizenval is dan wel rationeel gezien de meest humane oplossing maar het weghalen en opruimen: niet voor mij. In een kooitje vangen en dan ergens uitzetten lijkt ook niet echt doeltreffend.
De man des huizes heeft dan ook besloten dat het gif moest worden.
En dit is wat de muizen er mee deden: ze maakten er een nestje in.
Het volgende doosje krijgt wat meer respect gelukkig.

Kan je foto’s maken van Twitter? Ja hoor, je kunt eenvoudig de afbeelding op je scherm vastleggen.
Geheel los van elkaar komen hier  een vraag en antwoord achter elkaar bij mij binnen. Omdat iedereen weer andere mensen volgt, ziet iedere timeline er anders uit. Toeval dus maar wel leuk…..

Er gebeurt van alles in Den Dolder. Los van de hele discussie rondom de spoorwegovergang en het fietstunneltje is er binnenkort een Poppodium, een Kunstmarkt en staat het 100-jarig bestaan al volop in de feeststeigers. Maar het aankondigingsbord vlakbij het station denkt maar aan één ding: de Paaskermis. Nog of al – dat is de vraag.

Nog eentje dan.
Wij van de digitale generatie spreken graag over de brievenpost als ‘snailmail’ of ‘slakkenpost’. Maar onze brievenbus is daar toevallig wel heel geschikt voor!

Rechtshandig, linksorig en linksogig?

Gisteren bij de oogkliniek ging het over dominante ogen. De aanleiding was wat ingewikkeld – over het niet helemaal corrigeren van één van mijn ogen om een leesbril overbodig te maken (voorlopig).

Maar door te meten kunnen ze zien of je het merkt wanneer één oog beter is dan het andere. Of dat je hersenen het automatisch corrigeren en compenseren tot een net, scherp beeld.

Mijn linkeroog is dominant.
Grappig. Want ik bel ook altijd met de telefoon aan mijn linkeroor.
De optometriste vond het eerst ook logisch. “Ik bel ook altijd met links, ik ben ook linkshandig.”

Maar ik ben rechtshandig. Mij leek het logisch om met links te bellen omdat je dan met rechts aantekeningen kan maken. Maar die logica is er dus niet.

Ik suggereerde dat daar misschien eens onderzoek naar zou moeten worden gedaan: wat bepaalt je voorkeur voor de kant waarmee je schrijft, luistert en kijkt? Is dat aanleg? Toeval? Aangeleerd?
Geen idee wat je er wijzer van wordt en wat je met die kennis zou kunnen doen maar wel leuk om te weten.
“Je haalt er in ieder geval nu.nl mee”, zei de optometriste.

Hoe zit dat met jullie? Links, rechts, geen voorkeur?

 

To see or not to see….

Of eigenlijk: een bril of geen bril?

Op elfjarige leeftijd sprong ineens mijn hele omgeving weer op scherp na het aanmeten van een bril. Er waren meer kinderen in de klas met een bril maar echt interessant was Evelien. Zij had als een van de eerste kinderen in Nederland contactlenzen. We spreken over om en nabij 1972. Dat was zo bijzonder dat het niet eens tot mij doordrong dat het een alternatief zou kunnen betekenen voor het brilletje.

Dat duurde nog een paar jaar maar toen spaarde ik al mijn vakantiewerk- en verjaardagsgeld bij elkaar voor mijn eerste, echte paar contactlenzen.
Dat gaf voordelen ten opzichte van de bril: geen last in de regen, geen beslagen glazen, geen voorzetzonnebril. De minder leuke kanten: zand achter je lenzen, gesjouw met flesjes en opbergbakjes en voorzichtig tastend over de vloer als er weer eens eentje gevallen was.

Het klimaatsysteem van de nieuwe werkgever, ergens rond 1998, was de nekslag voor mijn lensgebruik. De droge lucht maakte dat ik de hele dag door zat te druppelen en toch nog rode ogen hield.
Terug naar de bril dus. En die heb ik nog steeds, sinds een paar jaar zelfs met een ingebouwd leesgedeelte.

Daar waar hele discussies worden gevoerd over het al dan niet vergoeden van rollators en gehoorapparaten  is er voor brildragers geen subsidie. Ik klaag niet maar het is wel een beetje vreemd want zonder bril ben ik behoorlijk hulpeloos. En een nieuwe bril is een prijzige aanschaf, niet direct door het montuur maar vooral ook door de glazen.

Vandaag zat ik bij de Oogkliniek Heuvelrug – zou laseren een optie voor mij zijn? Technisch qua ogen dus. Een vriendelijke optometriste nam mij en mijn kopje thee mee van het ene testkamertje naar het andere. Sterkte meten, pufje lucht voor de oogdruk, traanvocht, nog meer sterkte (‘is deze beter of slechter?’) en uitgebreide uitleg over het verschil tussen Lasik en Lasek.

Dan de oogarts zelf en zijn oordeel. Ja,  het kan en de risico’s zijn heel erg klein. En de voordelen heel erg groot. En de apparatuur die hij heeft is prachtig, zijn ogen gaan er van glimmen als hij uitlegt over microns, flapjes en het verschil tussen mechanisch snijden en met laser.

De teerling is geworpen, de beslissing genomen: eind september ga ik onder het mes. Sorry: onder de laser. Het kost wat maar dan heb je ook niks: geen bril meer.
Dat zal wennen worden.

 

Bij de tandarts

Het was weer tijd voor de tandarts, voor de halfjaarlijkse controle. De praktijk is volledig afgesloten van ontvangst voor mobiele telefoons. Geen telefoon, geen email, geen Twitter.
Er liggen volop bladen en het verrast me dat het blad Arts & Auto echt bestaat.

Twee flatscreens aan de muur: op de ene iets National Geographics-achtigs over een man die stoer aan het overleven is in de wildernis. Survivor heet het, enkelvoud. Maar wie filmt hem dan?

Op het andere scherm zijn ze aan het schansspringen. En het duurt even voor tot me doordringt dat weer niet echt zomers is maar dat wintersport wel wat overdreven is. Maar ze springen vanaf een groene schans en eindigen op een mooi grasveldje. Het blijft een raar gezicht maar het is leuk voor die jongens dat ze geen gedwongen zomerstop meer hebben kennelijk.

Dan zijn we aan de beurt. De man heeft geen gaatjes. Hij heeft nooit gaatjes.
En ik gedraag me heel volwassen en zeg eerlijk dat linksonder en linksboven het zeer doet bij koude lucht. De tandarts vraagt of ik het zeker weet. Even twijfel ik en hoop tegen beter weten in. Ik moet de tandarts bijna overtuigen om beide plekken te testen met een ijskoud staafje. En dan is hij het jammer genoeg met mij eens: boven en onder is het mis.

Straks, na de vakantie, wordt het minimaal één zenuwbehandeling. En een vulling langs een randje.
Fijn.

Onzichtbare lichaamsdelen

Mijn moeder was gymjuf op lagere scholen en één van haar vaste vragen aan de kinderen was of ze hun hurken even wilden aanwijzen.
En dat kan dus niet.

Je kan op je hurken zitten maar ze niet aanraken. Hoewel na een dagje werken in de tuin je er wel spierpijn kunt hebben. En ik spreek momenteel uit ervaring.

Je kunt iemand bij zijn lurven grijpen. Of in zijn kladden. Maar ze aanwijzen: ho maar.
De kuierlatten kun je nemen, je trammelantstaafjes roeren (met dank aan @keaus) maar zelfs de beste chirurg kan het mes er niet in zetten.

Dit doet me ook denken aan de biologieles op de middelbare school. We hadden naast een skelet (Hein) ook een pop zonder benen en armen maar wel met uitneembare organen (Carla).
De leraar vroeg of wisten waarom het een zij was. Hilarisch gelach was zijn deel terwijl iedereen naar de onderkant van de pop keek.
Hijzelf was heel verbaasd want voor hem zat het wonder van het verschil tussen man en vrouw verstopt achter een paar meter darm: de baarmoeder en eierstokken.

We zijn weer begonnen

Het politieke seizoen is weer begonnen – het reces is voorbij. Voorbij gevlogen kun je wel zeggen.
Begonnen met een sessie voor de fractie hebben we ook al weer een informeel overleg (raad en college), fractieoverleg, overleg met belangengroepen en een informatiesessie over verkeer achter de rug. En dat binnen een week.

De hoogtepunten?
Allereerst natuurlijk de terugkeer van David van Ballegooijen (CU) in de Raad: na ernstig ziek geweest te zijn is hij weer van de partij gelukkig.

Voor wat betreft het fractieoverleg maakten we een goede start en waren nu eens een keer niet de laatsten die het pand verlieten. Een grote fractie betekent ook veel meningen 🙂

De belangenverenigingen kwamen uit Den Dolder, Bosch & Duin en Huis ter Heide. Onderwerp zijn de plannen voor het Drieluik Den Dolder waar vanuit de bewoners en andere betrokkenen nogal wat weerstand is. Gelukkig zijn we het wel allemaal eens dat het om veiligheid gaat. Het worden interessante bijeenkomsten in de raad de komende weken!

En dan verkeer. Een onderwerp dat lijkt op voetbal: iedereen heeft er verstand van of in ieder geval een mening over. De belangen zijn anders voor omwonenden, automobilisten, fietsers en voetgangers.
We hebben gesproken over de taken van de gemeente, de manier waarop je burgers bij de plannen en besluitvorming kan betrekken. Over wegbeheerders, voorlichting, drempels, burgerinitiatieven, roerige bijeenkomsten en de onmogelijkheid om het iedereen naar de zin te maken.

Maar de vraag die mij nog steeds bezig houdt is deze: waar ligt de grens voor veiligheid tussen de (gemeentelijke) overheid en de individuele verkeersdeelnemer?
Als we een oversteekplaats voor scholieren zo inrichten dat ze met grote groepen tegelijk over kunnen steken maar ze rijden nog steeds massaal door het rode licht?
Als we de verkeerslichten op een kruising zo maken dat maar één stroom verkeer tegelijk kan rijden: heel veilig maar de wachttijden lopen zo op dat steeds meer mensen via de woonwijk het kruispunt gaan mijden?
Mag een ouder tegen een ambtenaar zeggen dat deze verantwoordelijk is als een kind wordt doodgereden?
Moeten we een hele wijk inrichten met drempels omdat regelmatig dezelfde bewoner van de wijk zijn snelheidsrecord wil verbeteren?

Voor mij is het antwoord een lastige: het is nooit voor iedereen goed. Maar laten we er wel het beste van maken!

Leermomenten op zaterdag

Je leert iedere dag wel wat, soms zinnig, soms zinloos.
Mijn leermomenten van deze zaterdag:

1. Het minimumsaldo van een OV-chipkaart die je wil gebruiken in de trein is 20 (twintig) Euro. Plus de 7,50 die je toch al kwijt bent voor de kaart zelf. Bij het inchecken op het station krijg je alleen de mededeling dat het saldo ontoereikend is, wat het dan wel moet zijn kost diepgravend speurwerk op de pagina’s van TransLink. Leuker kunnen ze het niet maken en makkelijker kennelijk ook niet.

2. De winkels houden van muziek. Of het personeel van de winkels houdt van muziek. En dan ook nog muziek waar ik persoonlijk knettergek van wordt. Ik zal wel hyperaudiosensitief zijn of zoiets, maar het onderdrukt mijn neiging om geld uit te geven in zeer hoge mate.

3. Schoenenwinkels reserveren ongeveer 90% van hun oppervlakte voor uitverkoop. Met stellingen vol minder courante schoenen, min of meer per maat gesorteerd. Dat het nog weinig zomers weer is geweest blijkt wel uit het grote aanbod flutsandalen, slippers en andere open schoenen. Die staan gezellig zij aan zij met ander onpraktische schoenen als naaldhakken en plastic ballerina’s.

4. De 10% overige ruimte in de schoenenwinkels is gevuld met laarzen en schoenen met hakken. En ik wil platte schoenen, netjes, comfortabel en die er leuk uitzien. Mission Impossible.

5. Midden in het centrum van Utrecht kun je met je telefoon volop bereik hebben, inclusief 3G, en toch geen verbinding krijgen.

6. Twitteren dat je naar de vismarkt gaat levert mee-etende kinderen op.

7. Ik ben dol op Roamler en het uitvoeren van een betaalde opdracht biedt toch troost voor een mislukte schoenenjacht. Hoewel de jongen in de bioscoop in Hoog Catharijne absoluut niet begreep waarom ik een foto wilde maken van de Pringles in het schap.

8. Albert Heijn op zaterdagmiddag blijft een aanslag op mijn humeur.

9. Tarbot is heerlijk, zeker in gezelschap van een heerlijk sausje, krieltjes, sperziebonen, witte wijn en twee ‘kinderen’.

10. Wordfeud heeft mij geleerd dat ‘krees’ een geaccepteerd woord is. Mijn papieren Van Dale kent het niet maar de internetversie geeft aan dat het de verleden tijd van krijsen kan zijn. ‘De kinderen krezen in Albert Heijn zo hard dat ze mijn antipathie tegen boodschappen doen op zaterdag weer bewezen”.

En de zondag heeft mij al weer geleerd dat je het hardlopen op zaterdagochtend wel een dag kunt uitstellen maar niet als het regent dat het giet.

Tegeltje, tegeltje aan de wand….

Ik heb een hoop dingen van mijn oma: mijn eigenwijsheid en drang naar onafhankelijkheid, maar ook mooie herinneringen. Niet alleen in mijn hoofd maar ook tastbaar.
Eén daarvan hangt naast mijn bureau:

Het helpt mij bij mijn natuurlijke aanleg om alles zo veel mogelijk van de positieve kant te bekijken. Alles is relatief, zeuren helpt niet, elk nadeel hep ze foordeel en genieten van het leven is belangrijk.

Soms zak ik ook wel eens weg in irritaties, zie ik vooral de problemen en overheerst het negatieve.
Maar dan verander ik mijn focus, kijk naar wat ik wel leuk vind en geniet weer.

Een mooi voorbeeld is Twitter: een afspiegeling van het ‘echte’ leven. Het is makkelijk om je daar te ergeren aan mensen: iedereen twittert tenslotte op de manier die het beste bij hem of haar past.

De schreeuwers met grote woorden en meningen.
De mededelers die graag willen laten weten waar ze zijn, wat ze eten en met wie.
De ‘kijk-mij-eens-goed-zijn-ers’ die bij een complimentje niet dank je wel zeggen tegen de gever maar het retweeten aan de hele wereld.
De ‘ja-ik-wil-winnen-dus-ik-retweet-ers’ die meedoen aan iedere prijsvraag en daarmee ongegeneerd al hun volgers lastig vallen.
En de goedgelovigen die zonder enige check boodschappen retweeten die geld moeten opleveren voor een goed doel.

Maar ook de helpers en meedenkers die anwoord geven op hulpvragen.
De netwerkers die mensen aan elkaar koppelen.
De attenten die feliciteren met verjaardagen, informeren naar je gezondheid en steunen bij leuke  en minder leuke gebeurtenissen.
De grappenmakers die je binnen 140 tekens aan het lachen kunnen maken.
De delers die interessante artikelen, websites en andere informatie doorsturen.

Wat verschilt het Twitter-dorpsplein dan nog van het echte, stenen dorp? Met de roddelaars, oproerkraaiers, belhamels, dorpsgekken, zorgende buurvrouwen, hulpvaardige buurmannen en wijze oudjes?

Tel wat je hebt en niet wat je mist.
Tel je zegeningen, geniet van het goede.
En daarvan biedt Twitter heel veel. Gelukkig maar.
(Maar eerst nadenken en dan retweeten zou ik wel prettig vinden…)

Vrijheid in gebondenheid

Als zzp-er ben je eigen baas: je hoeft geen verantwoording af te leggen, alleen aan jezelf.
Dat is de theorie en dus niet waar. Verantwoorden moet je natuurlijk wel aan je klanten, aan diegenen die betalen voor wat je levert.
En aan de belastingdienst.
Want om in aanmerking te komen voor de mooie geste van de startersaftrek moet je wel kunnen bewijzen dat je zzp-bestaan ook je hoofdbezigheid is. Om te voorkomen dat iedere Nederlander opeens op papier een eigen bedrijfje start, puur en alleen voor het belastingvoordeel.
Dat snap ik wel.

Wat ik echter niet snap is dat de Belastingdienst dat vaststelt aan de hand van het aantal uren dat je in je onderneming steekt: minimaal 1225 uur per jaar. Want dat betekent dat ik minimaal zo’n acht maanden van het jaar zit bij te houden hoeveel tijd ik besteed aan WongWorks en wat ik dan doe.

En ik heb daar moeite mee, om verschillende redenen.

Allereerst moet ik iedere werkdag weer bedenken: wat heb ik eigenlijk gedaan vandaag? Hoeveel tijd heb ik waaraan besteed. Reken maar dat er maar weinig werknemers zijn die dat voor hun baas hoeven te doen. Ja ik, toen ik voor een PR-bureau werkte en dat droeg aardig bij aan de werkdruk. Maar daar werd ook per gewerkt uur voor mij betaald.

Maar belangrijker : wat zeggen die uren nou helemaal?  “Ja, maar”, zei de meneer van de belastingen die vorig jaar langskwam om mij als starter te helpen, “We hebben wel eens een mevrouw gehad die zei dat ze vier uur deed over het sturen van een rekening”.
Ja, en? Wat maakt dat uit? Hoe lang mag je dan wel doen over het maken en versturen van een factuur?

Stel nou eens dat ik met twee uur heel efficiënt en hard werken per dag uitstekend kan verdienen. En daarna de rest van de tijd lekker ga wandelen in het bos, vrijwilligerswerk doen, lekker koken en veel boeken lezen. Ben ik dan geen ondernemer? Verdien ik dan niet zelf de kost? Dan wordt je gestraft omdat je slimmer werkt dan een ander.

Hoe makkelijk zou het niet zijn als de Belastingdienst gewoon kijkt naar je totale inkomen. Is meer dan de helft afkomstig uit je onderneming dan kom je in aanmerking voor de startersaftrek en ander ondernemersvoordelen.
Geen gezeik over het bijhouden van uren. Geen verantwoording af leggen over je tijdsbesteding: alleen maar over de kwaliteit van je werk. Aan de klanten die ervoor betalen. Zoals het hoort.

Geld naar Kenia

Het is een goede gewoonte aan het worden: mijn maandelijkse lening via Kiva.

Vaak laat ik de selectie over aan de site maar deze keer heb ik zelf gekozen voor Kenia, het dichtst bij het rampgebied de Hoorn van Afrika, en voor landbouw.
Het werd Raphael Simiyu in Kitale.