Van broeder naar moeder

Al vanaf het begin deel ik de doorzonwoning, althans de tuin, met een aantal krielkippen. En zeker in de afgelopen thuiswerkjaren is het extra genieten van het gescharrel door de tuin. Op dit moment bestaat het clubje uit een haan, twee kippen en een kuiken. De twee dames leggen regelmatig een ei en meestal in het leghokje zodat ze makkelijk te rapen zijn. Soms zoeken ze een andere plek maar dat houdt de boel spannend en maakt dat het bij ons meerdere keren per jaren pasen is.

Hoewel de dames dus regelmatig eieren leggen is de behoefte om deze uit te broeden maar heel beperkt. Zo één keer per jaar slaan de hormonen om en blijft er een kip op de eitjes zitten. Hoe dat bij anderen kippenhouders is weet ik niet maar hier is het besmettelijk en kruipt de andere hen er ook bij. Twee kippen, gezusterlijk broedend op een aantal eieren.

Helaas is dat niet altijd even succesvol. Twee jaar geleden hadden de kuikens zoveel moeite om uit het ei te komen dat ze uitgeput binnen een dag het loodje legden. Vorig jaar bleken er weer vier dode kuikentjes in een verlaten nest te liggen. Oorzaak onbekend.

Dit jaar waren we dan ook alerter. De natuur moet zijn loop hebben, dat kunnen we billijken, maar in de gaten houden en eventueel een handje helpen leek ons een goed plan. De stippelkip begon met broeden en al gauw trok het kleine zwarte kipje bij haar in. We besloten dat drie kuikens voldoende moest zijn en haalden de extra eieren weg.
Drie weken duurt het, van ei tot kuiken, en we bleven controleren.

Op een ochtend lag er een eierschaal buiten het hokje maar geen kuiken te vinden. Het zou toch niet weer een herhaling worden van de jaren daarvoor?
We verscherpten de controle en de volgende dag tilde ik de kip op en ja hoor: een prachtig klein piepkuiken.

Na het maken van de foto zette ik het beestje terug bij de moeders. Waarop de stippelkip fel uithaalde naar het kuikentje en maar net naast het koppie pikte. Ai. Hier had de natuur even vergeten een knopje om te zetten van ‘broeden’ naar ‘moederen’. Met het kuiken in de hand voerde ik telefonisch overleg met de man des huizes. Uit elkaar halen was de enige optie en proberen of de andere kip het beter zou snappen.

Het werd een apart kooitje in het kippenhok voor het kuiken en het zwarte kipje. Gelukkig ging dat goed en het kuiken zat al gauw onder moeders vleugels. De stippelkip mocht het derde ei nog uitbroeden maar dat was weinig succesvol, na een paar dagen was er nog geen barstje te zien en zetten we er een punt achter.

Intussen gaat alles weer zijn gewone gang. Haan en stippelkip sjouwen samen rond en dat geldt ook voor moeder en kind. Steeds vaker zijn ze ook met zijn vieren en de aparte kooi is al lang opgeheven.
Nu is het alleen nog spannend of het een haan of een hennetje is. In het laatste geval blijft alles zoals het is, in het eerste geval zal er een keuze gemaakt moeten worden want twee hanen is teveel van het goede in de tuin van een doorzonwoning. We zullen zien.

Stresskip

Je kent ze wel, die druk rondrennende vrouwen, even de prioriteiten niet meer op een rijtje en de paniekmodus op volle sterkte. Daar plakken we al snel een etiketje op: stresskip.

Nou hebben wij kippen in de tuin, van de zeer scharrelige soort trouwens, en uit ervaring kan ik zeggen dat een hele duidelijke overeenkomst is tussen bovenstaande vrouwen en een gestresste kip. Soms raakt hier een kip lichtelijk in paniek, bijvoorbeeld door een hond die iets te hard langs komt rennen. Dan stuift de kip weg, al kakelend en blijft dan nog minstens een minuut of tien vast zitten diezelfde alarmkakel. Onderwijl schichtig om zich heen kijkend alsof er minstens een tiental vossen met mes en vork in de aanslag likkebaardend door de tuin marcheren. De paniekkakel neemt heel langzaam af en dan wordt het gewone leven weer hervat.

Het nut van dit stresskippengedrag was ons niet helemaal duidelijk. Tot afgelopen week. We hebben namelijk een kuikentje. Het hele broedverhaal is nu even te lang om te vertellen maar de kleine zwarte kip voedt heel kundig en keurig een nieuwe generatie op.

Afgelopen dinsdag mochten ze met de andere kip en haan mee naar buiten. Kennelijk vond moeder het tijd om de het grote kippenhok te verruilen voor de leerschool van de grote buitenwereld want ze stond al te wachten tot de deur van het hok open ging.
Na ongeveer een uur stoof de hond al blaffend de achtertuin in, kennelijk was er iets dat heel nodig weggejaagd moest worden. Moederkip nam het zekere voor het onzekere en ging in de aanval, de hond gooide er nog een schepje bovenop en uiteindelijk zat er een luid kakelende stresskip op de schutting. En geen kuikentje te bekennen.

We zochten overal maar vonden niets. We speculeerden over loslopende katten, loerende eksters en brutale kauwen. We probeerden ons te herinneren wat nu precies oorzaak en gevolg waren: was er een rover in de tuin en schoot de hond te hulp? Of had de hond iets anders in de kop en voelde de kip zich aangevallen? We zullen het nooit weten.

Intussen kakelde de moederkip op de schutting maar door, als een een hangende langspeelplaat. Heel, heel langzaam werd ze wat rustiger. En nog veel later sprong ze op de grond, in de tuin van de buren. Vanuit de werkkamer zagen we vlak daarna het zwart kipje onder de schutting door komen en het grasveldje oversteken. De paniekkakel was weg maar nu maakte ze een klukklukkend geluid – en ja hoor, daar kwam in één keer het kuiken tevoorschijn. Door de paniek- en alarmroep van moeders had die zich keurig verstopt en gedeisd gehouden.

Kijk, en daar is het stresskippen dus goed voor: de aandacht afleiden.

Moeder en kind, vader en tante maken het trouwens nog steeds goed.

Mijn debuut

De kleuterschool in Bussum. Veel weet ik er niet meer van. De juffrouw heette Vader, ik heb eens voor vaderdag een sigarettenkoker gemaakt en ooit mocht ik Roodkapje zijn en me verstoppen onder tafel voor de ‘wolf’.

Gelukkig maakte mijn vader regelmatig foto’s en daaruit blijkt dat ik opgetreden heb in het uitbeelden van een rijmpje. Ik was de juffrouw zonder schoen.

Koen, maak je mijn schoen?
Ja, juffrouw, ik zal het dadelijk doen.
Koen, maak je hem sterk?
Ja, juffrouw, dat is mijn dagelijks werk!

Koen, is mijn schoen al klaar?
Ja, juffrouw, betaalt u maar!
Koen, ik heb geen geld ontvangen…
Wel, dan blijft uw schoen daar hangen.

Want op klanten zonder geld,
Daar ben ik niet op gesteld.
Dag, Koen!
Dag, juffrouw zonder schoen!

Gevoel voor kunst

Vanmiddag was ik bij de opening van de tentoonstelling van vier kunstenaars van Totem. De vrolijke keramiek, mooie schilderijen en prachtige beelden zijn ook morgen (6 juni) nog te bekijken in P’Arts aan de Antonlaan in Zeist.

Eén van de andere aanwezigen was Jan, collega uit de gemeenteraad (SP), met zijn hond Tara de blindengeleidehond. Als fractieassistent is hij regelmatig in de commissie Samenleving en af en toe breng ik hem na afloop even thuis. “Ik ga je zien,” roept Jan dan altijd bij het afscheid. En ik maan hem om vooral goed uit te kijken.

Voor Jan is een kunsttentoonstelling nou niet per definitie aantrekkelijk maar die van vandaag wel. Eén van de kunstenaars, Patrick, maakt namelijk prachtige beelden. Een enorme bidsprinkhaan van oud ijzer trekt als eerste de aandacht. En het geheel is stevig en robuust genoeg voor Jan om het hele beeld goed te kunnen voelen: van de kleine, gladde kop tot de enorme scharen.
Samen lopen we ook de andere beelden langs. Een kop van een samuraikrijger van stevige keramiek. Een borstbeeld van een oude indiaan met hoofdtooi. De gegoten, enorme schildpad.
Met de vis aan de muur, gemaakt van stukjes betonijzer, heeft Jan het moeilijker om zich een beeld te vormen. Dat geldt ook voor de boom van roestige steeksleutels en dopsleutels. (Ik zei ‘Engelse sleutels’ maar werd door de mannen om mij heen direct gecorrigeerd).

Met wat moeite haalde ik de verlegen Patrick over om even kennis te maken zodat Jan hem kon bedanken. En ik ook trouwens, want de beelden zijn ook mooi om te zíen.

Ik heb dus te weinig foto’s gemaakt maar deze slak is ook van Patrick.