Van broeder naar moeder

Al vanaf het begin deel ik de doorzonwoning, althans de tuin, met een aantal krielkippen. En zeker in de afgelopen thuiswerkjaren is het extra genieten van het gescharrel door de tuin. Op dit moment bestaat het clubje uit een haan, twee kippen en een kuiken. De twee dames leggen regelmatig een ei en meestal in het leghokje zodat ze makkelijk te rapen zijn. Soms zoeken ze een andere plek maar dat houdt de boel spannend en maakt dat het bij ons meerdere keren per jaren pasen is.

Hoewel de dames dus regelmatig eieren leggen is de behoefte om deze uit te broeden maar heel beperkt. Zo één keer per jaar slaan de hormonen om en blijft er een kip op de eitjes zitten. Hoe dat bij anderen kippenhouders is weet ik niet maar hier is het besmettelijk en kruipt de andere hen er ook bij. Twee kippen, gezusterlijk broedend op een aantal eieren.

Helaas is dat niet altijd even succesvol. Twee jaar geleden hadden de kuikens zoveel moeite om uit het ei te komen dat ze uitgeput binnen een dag het loodje legden. Vorig jaar bleken er weer vier dode kuikentjes in een verlaten nest te liggen. Oorzaak onbekend.

Dit jaar waren we dan ook alerter. De natuur moet zijn loop hebben, dat kunnen we billijken, maar in de gaten houden en eventueel een handje helpen leek ons een goed plan. De stippelkip begon met broeden en al gauw trok het kleine zwarte kipje bij haar in. We besloten dat drie kuikens voldoende moest zijn en haalden de extra eieren weg.
Drie weken duurt het, van ei tot kuiken, en we bleven controleren.

Op een ochtend lag er een eierschaal buiten het hokje maar geen kuiken te vinden. Het zou toch niet weer een herhaling worden van de jaren daarvoor?
We verscherpten de controle en de volgende dag tilde ik de kip op en ja hoor: een prachtig klein piepkuiken.

Na het maken van de foto zette ik het beestje terug bij de moeders. Waarop de stippelkip fel uithaalde naar het kuikentje en maar net naast het koppie pikte. Ai. Hier had de natuur even vergeten een knopje om te zetten van ‘broeden’ naar ‘moederen’. Met het kuiken in de hand voerde ik telefonisch overleg met de man des huizes. Uit elkaar halen was de enige optie en proberen of de andere kip het beter zou snappen.

Het werd een apart kooitje in het kippenhok voor het kuiken en het zwarte kipje. Gelukkig ging dat goed en het kuiken zat al gauw onder moeders vleugels. De stippelkip mocht het derde ei nog uitbroeden maar dat was weinig succesvol, na een paar dagen was er nog geen barstje te zien en zetten we er een punt achter.

Intussen gaat alles weer zijn gewone gang. Haan en stippelkip sjouwen samen rond en dat geldt ook voor moeder en kind. Steeds vaker zijn ze ook met zijn vieren en de aparte kooi is al lang opgeheven.
Nu is het alleen nog spannend of het een haan of een hennetje is. In het laatste geval blijft alles zoals het is, in het eerste geval zal er een keuze gemaakt moeten worden want twee hanen is teveel van het goede in de tuin van een doorzonwoning. We zullen zien.