Vroeger was alles beter – ja,ja.

Vroeger speelden wij veel buiten. Tot mijn zesde was dat vooral het binnenplein van een flat.  Er stonden wat auto’s en er was een speeltuintje met een grote zandbak en wat klimrekken. Toen ik jaren later weer ging kijken was het plein een heel stuk kleiner dan in mijn herinnering. Dat gold ook voor de zandbak en de speeltoestellen trouwens.

Vanaf 1967 woonden we aan de rand van Huizen. Een nieuwbouwwijk met uitzicht op de weilanden. Wat zeg ik, uitzicht: de weilanden begonnen aan de overkant van de straat. Weilanden met koeien, prikkeldraad en sloten en tussendoor  liep een klinkerweggetje.

De andere buurkinderen kwamen ook allemaal uit een min of meer stadse omgeving en we gooiden ons helemaal op het buitenspelen.
De huizen achter ons waren nog niet afgebouwd en wij speelden verstoppertje in onafgemaakte schuurtjes, klommen voorzichtig op ladders en steigers en verzamelen losse spijkers. We ‘vonden’ ook wel eens een hele doos met spijkers maar daar mochten we niet meer mee thuiskomen.
De losse spijkers werden wel allemaal bewaard, in oude jampotjes, gesorteerd op grootte. Daar hebben we nog jaren plezier van gehad. Ik maak me sterk dat mijn vader er nog steeds restanten van heeft.

Aan de overkant van de straat stortten we ons op de natuur. We banjerden door de weilanden, plukten boterbloemen, pinksterbloemen en sigaren uit de sloot. We zochten in de sloten naar kikkers, stekelbaarsjes en andere waterbeesten.
In mijn herinnering scheen trouwens ook altijd de zon.

Vorige week kwam ik bij toeval deze foto tegen:

Zoals het binnenplein van de flat bij nader inzien maar heel klein was, zo blijkt de prachtige speelplek in de natuur ook een stuk smeriger dan in mijn herinnering.

En toch was het heerlijk spelen.

Origineel

Afgelopen vrijdag, ja de dertiende, was het tijd om na te denken over wat ik eigenlijk wil en doe met WongWorks. Soms is het even nodig om met anderen om je heen, zonder afleiding en met goede begeleiding hardop te zeggen wat je doet, wat je wilt en waar je naartoe werkt.
‘Mijn ideale jaar’ van Hennie Tibben bleek daarvoor heel erg geschikt. Pragmatisch, lekker tempo en vooral ook een leuke groep van acht mede-denkers.

Alleen al door weer nieuwe mensen te leren kennen is zoiets voor mij eigenlijk al geslaagd. Desondanks ging ik huiswaarts volop energie, goede voornemens en plannen.

Naast mij zat Yvonne (@opgeruimd), zij noemt zich life coach en helpt anderen om op te ruimen en te organiseren. Alleen al naast haar zitten heeft zo’n goede invloed dat ik subiet ben begonnen met het ordenen en opruimen van mijn ongemerkt steeds meer dichtslibbende werkplek. Heb je een wat grotere berg waar je tegenaan zit te hikken dan kan ik haar van harte aanbevelen.

Veel tekst-en taalmensen ook. Maar ook sieradenontwerpster Suzanne Schaars (van Clic) en natuurlijk Mies.

Mies komt bescheiden over maar gaat stralen als ze het heeft over haar webwinkel Paper Originals. Ze houdt van mooie en bijzondere papierproducten en haar visitekaartje is een mooi voorbeeld.

Door haar enthousiasme ga ik ’s avonds meteen op haar site kijken.

En ze heeft gelijk: ze verkoopt prachtige dingen. Zo prachtig dat ik meteen een bestelling plaats.
Vandaag is het afgeleverd – origineel en prachtig.

Kleurig verpakt

 

Netjes beschermd

Genieten!

En dat is dan ook meteen een mooi motto voor mijn ideale jaar 2012: origineel en prachtig!
En structuur. Vooral structuur. En genieten.

Verschil in generaties

Komende vrijdag wordt mijn dochter 25.
Toen zij geboren werd, was ik zelf 25.
Toen ik geboren werd, was mijn moeder 25.
Toen mijn moeder geboren werd, was mijn oma 25.
En ja, mijn dochter en ik hebben al besloten dat deze reeks op toeval mag berusten en niet hoeft worden voortgezet.

Maar leuk is het wel, vooral ook omdat het vergelijken zo makkelijk maakt.

Toen ik geboren werd moest mijn moeder stoppen met werken en mijn oma had nog nooit buitenshuis gewerkt. En mijn overgrootmoeder was al jaren dood.  0-25-50.

Toen mijn dochter werd geboren bleef ik twee dagen per week werken. Mijn moeder was net gestopt met haar één dag lesgeven in de week, mijn oma woonde met mijn opa in een seniorenflat. 0-25-50-75.

Nu, 25 jaar later. Mijn dochter heeft haar eerste eigen bedrijfje al achter de kiezen en werkt gedetacheerd als secretaresse. Ik werk full time en zit in de gemeenteraad. Mijn moeder woont (met mijn vader) in een zeer ruime seniorenwoning,  wandelt met de honden, doet vrijwilligerswerk bij de hondenclub en bekommert zich actief om mensen die het nodig hebben in haar sociale netwerk. 25-50-75.

En over 25 jaar? Klus ik dan nog bij om mijn pensioengaten aan te vullen? Heeft mijn dochter dan een vaste baan of maalt ze daar niet om?

The times, they are achanging….

‘Bien etonné de se trouver ensemble’

Een mooie manier om te zeggen dat je in onverwacht gezelschap verkeert. En dat de zes jaar Frans van de middelbare school niet helemaal voor niets geweest is (en ongetwijfeld is het citaat niet geheel foutloos maar ik heb geen zin om te Googlen). (Ik dacht ook altijd dat de Franse brieven die ik moest schrijven foutloos waren maar die kwamen toch meestal geheel roodgestreept retour).

Enfin. Afgelopen vrijdag, in Café de Pont in Amsterdam Noord, bevond ik mij dus in een bont maar zeer aangenaam gezelschap. Het Broodfonds waar ik sinds kort lid van ben bestaat uit allemaal enthousiaste mensen met een gemene deler van gezond vertrouwen, sociaal gevoel en behoefte aan kleinschaliger zorg voor elkaar. Anders word je geen lid van een Broodfonds. Maar we zijn ook geen van allen Gekke Gerrit en realiseren ons dat sociale verbondenheid een belangrijke succesfactor is voor het goed functioneren van zo’n Broodfonds. Daarom vormden we bij de officiële oprichting een aantal kleine groepjes tussen de 5 en 8 leden met de opdracht om elkaar beter te leren kennen.
Een subbroodfondsgroep dus.

De onze bestaat uit acht leden en dat levert een gedifferentieerd gezelschap op. Afgelopen vrijdag kwamen we bij elkaar voor de eerste bredere kennismaking. We volgen elkaar al  op Twitter, er zijn kaartjes uitgewisseld en sommigen weten al meer van wat ons beroepsmatig bezig houdt, waar we ons brood mee verdienen.

Vrijdag kwamen de gesprekken op gang. De flarden die zijn blijven hangen:
“Wij maken ogenschijnlijk eenvoudige oplossingen voor complexe problemen”
“Ik kan er een boek over schrijven maar dan krijg ik geen cliënten meer toegewezen”
“Waar schaam jij je voor?”
“Waar kan ik jou mee helpen?”
“Waar ben jij goed in?”
En we praatten over het verschil tussen schamen en schuldig voelen. Over reality TV en de grens tussen gebruiken en misbruiken. Over het boek dat een van ons heeft geschreven en dat al is uitverkocht. Over producten, prijsstelling en uren. Over Eigen Kracht, persberichten en fietsen aan de verkeerde kant van de weg.

Het was een heerlijke middag. Alsof ik door een deur stapte in een kamer die vertrouwd aanvoelt maar toch nieuw. Met stuk voor stuk heerlijke, aardige, interessante mensen.
Bij elkaar gebracht door Twitter en toeval.
Mooi hè?

Parttime griep

Kun je ziek zijn in deeltijd? Ik wel.

Het begon maandag met keelpijn. Niet onoverkomenlijk, wel lastig.
Maandagavond was de nieuwjaarsreceptie van de gemeente Zeist in het Slot. En nee, ik heb geen toezeggingen gedaan om hard te lopen. Het kan wel zijn dat ik gezegd heb dat NLDoet en de Voedselbank wellicht leuke projecten zijn om in raadsverband aan mee te doen. Maar of mijn mederaadsleden dat al weten?

Buiten op de stoep stond Jantje Paasman van de SP met een bord. Nieuwsgierig naar het hoe en waarom stond ik een tijdje buiten met hem te praten. Net als vorig jaar had hij zich door de veiligheidsdienst buiten laten zetten. Politieke actie hoort niet echt thuis op een receptie waar het draait om bijpraten, goede wensen en luisteren naar de vele soorten muziek en zang van Zeister groepen. Eigenlijk wist hij dat ook wel maar het levert natuurlijk wel weer een zelfgeschreven persbericht op over ‘incident op nieuwjaarsreceptie’.
En alhoewel Jantje van de SP en ik niet dezelfde ideeën hebben over politiek en oplossingen hebben we wel een gedeelde zorg voor mensen die het niet zo goed getroffen hebben. En mijn geplande sponsoring van de Voedselbank heb ik hem definitief toegezegd.
Nou helpt het wel bij opkomende keelpijn om bij dit soort gesprekken buiten een jas aan te doen.

Dinsdagmiddag werd de keelpijn dan ook nog erger. Mijn hoofd gaf bij onverwachte bewegingen door dat niet prettig te vinden. En mijn voeten waren koud. Tegen drie uur gaf ik het op en verhuisde naar mijn bed. Na twee uur was ik nog niet warm.
Bekers warme thee met honing hielpen een beetje.

Na een onrustige nacht was het woensdagochtend een stuk beter. Ik deed boodschappen, ging naar de Open Coffee Zeist en ging weer aan het werk achter de laptop. Halverwege de middag ga ik het weer op en stapte zelfs onder de warme douche om op temperatuur te komen. De zakdoeken waren ook niet meer aan te slepen.

Donderdagochtend ging het wel weer maar nu was de keelpijn over, de loopneus ook maar was het de beurt aan de hoest. Stilzitten gaat goed, bij beweging gaat vanzelf de hoestreflex aan.

Is dat ziek zijn? Soms. Ik heb tussendoor best nog het een en ander kunnen doen qua werk.
Het is dus een deeltijdgriepje.

En is het nu over. Heb ik besloten. Gewoon een kwestie van niet teveel bewegen.

Gegeven wat ik gekregen heb

Theorie in de praktijk, terwijl u wacht.

Zaterdag won ik een prachtige bos tulpen bij @bloemenvanthijs. En die staan nu te pronken bij een lieve, oude dame in Zeist West.

@slotstadnieuws maakte de foto.

‘Geven wat ik krijg’

Het is vandaag het begin van de week, van de maand, van een nieuw jaar: zo’n moment waarop je (al is het alleen maar voor jezelf) weer even formuleert wat je zou willen, waar je naar streeft.

Vorig jaar nam ik mij vijf dingen voor en daarvan heb ik er vier gerealiseerd.
De Fairtrade Businessloop is gelopen, zij het met knarsende tanden en een nieuw voornemen om voortaan mijn grote mond te houden tijdens de nieuwjaarsreceptie. Maar het meer bewegen zetten de man en ik wel voort in ons tweewekelijks bezoek aan de sportschool.
De reis naar Argentinië hebben we toch nog even uitgesteld. De tijden zijn ons iets te onzeker om zoveel geld en tijd te investeren in een vakantie. Maar het voornemen blijft op het lijstje staan.
Dit jaar aten we tomaten, peultjes en pastinaken uit eigen tuin. En pepertjes uit eigen vensterbank. Komend jaar concentreren we ons op aardappels en sperziebonen.
Het aantal nieuwe mensen dat ik heb leren kennen is groot. Via Twitter, het Broodfonds, opdrachtgevers. En bovendien kwamen oude bekenden ook opeens weer in beeld. Feest!
En last but not least: het lukt steeds beter om digitaal te werken. De hoeveelheid papier in het gemeentelijke postbakje is geminimaliseeerd. En het bevalt prima, dank u.

En dit jaar? Dit jaar hou ik het simpeler. Vanochtend kwam deze tweet voorbij:

Geven wat ik krijg.
Dat lijkt me een prima motto voor 2012.
Delen wat ik krijg. Aandacht, tijd, geld.
Dat betekent vrijwilligerswerk blijven doen. Meedenken en helpen waar het uitkomt. Blijven microfinancieren via Kiva.
De Voedselbank sponsoren.
En natuurlijk mijn best blijven doen in de gemeenteraad. En WongWorks nog meer vormen naar mijn ideaalbeeld.

Genoeg te doen maar dat geeft energie. En wat ik krijg, geef ik door.