Wereldberoemd

“Nu ben ik wereldberoemd”, zegt ze met een lachje. En ze kijkt er ongelooflijk trots bij.
Zo introvert en bescheiden als ze is werkte ze toch graag mee aan een artikel voor het blad van revalidatiecentrum De Hoogstraat.

Halverwege de jaren vijftig was ze daar als één van de eerste patiënten om te herstellen van een zware rugoperatie. De vlotte Friese jongen die iets later aankwam zag haar staan en vertelde zijn begeleider direct dat zij zijn vrouw zou worden. Het duurde wel eventjes maar het is hem gelukt. Een huwelijk van bijna vijftig jaar eindigde negen jaar geleden toen hij, toch nog onverwacht, overleed aan een hartstilstand.

Zijn foto staat in zicht op tafel, even verderop staat het tafeltje dat hij in De Hoogstraat maakte, ondertussen lerend om te staan op zijn houten kunstbeen. Het tafeltje waarvoor zij de materiaalkosten moest betalen om het mee te mogen nemen. En een kast verderop staan twee lakleren hertjes. Die moest zij op haar beurt maken om de handen soepel te houden. De stipjes waren teveel priegelwerk voor haar maar daar wilde hij wel bij helpen. En of ze hem uit wilde leggen hoe dat allemaal ging met dat handwerken, want daar had hij geen verstand van. Het was hun eerste contact. Pas veel later hoorde ze dat hij maandenlang smyrnakleden had geknoopt om de tijd door te komen tussen zijn vele operaties.

En nu staan ze samen op de foto, in het blad van De Hoogstraat.

Het hele artikel kun je hier lezen: OpdeHoogte_mwSpitse

Zur Goldenen Rose

Is het saai om ieder jaar naar dezelfde plek op vakantie te gaan? Volgens mij wel.
Is het saai om ieder jaar op dezelfde plek je vakantie te beginnen? Niet als die plek Hotel Zur Goldenen Rose in Karthaus, Italië is.

Al voor de negende keer rijden de man des huizes en ik samen in één lange ruk naar dit kleine dorpje in het Schnalstal. Twaalf uur rijden, twaalfhonderd meter hoogteverschil en we zijn in een andere wereld. Een wereld van bergen, prachtige grashellingen, witte huizen met houten balkons en ongelooflijk veel bakken met geraniums. En aardige mensen, vooral ook veel gastvrije, aardige mensen.
Hier is het waar de internationale zomerschool wordt gehouden van de universiteit en waar een computernetwerkje moet worden opgezet. En zo begint onze vakantie: met het begroeten van inmiddels oude bekenden, topdocenten op het gebied van ijs en klimaat uit IJsland, Groot Brittannië, Denemarken, Hong Kong, Nederland, Zweden, Duitsland en nog wat andere landen. En ruim dertig studenten uit diezelfde en nog andere lnden die tien dagen lang worden bijgespijkerd over mass balance, formules, data, en andere ijzige beta-zaken.

Tot de bekenden horen ook de eigenaren en personeelsleden van het hotel Zur Goldenen Rose. Het hotel is al generaties eigendom van de familie Grüner, eigenlijk vermoeden wij dat hele dorp ongeveer bestaat uit Grüners. In de zomer is het een uitvalsbasis voor wandelaars, in de winter voor wintersporters.

Wat zo mooi is aan Zur Goldenen Rose is dat het aan alle kanten sfeer ademt, met liefde en aandacht voor het oude. En daarnaast is het qua onderhoud in topconditie. Alles zit strak in de verf en er is geen buts of streep te bekennen. Veel grenen en ander hout, mooie stenen vloer, lopers in de gang, balkon bij iedere kamer.

Aan alle comfort en details is gedacht, van de comfortabele dekbedden en de drie kussens tot de leenparaplu en de kruik in geborduurde kruikenzak. Overal verse bloemen op tafel, ’s middags staat de thee met vier soorten cake klaar voor de liefhebbers (complimenten van het huis) en na één bestelling aan de bar is je kamernummer bekend.

Het eten is heerlijk: Italiaanse kwaliteit in Oostenrijkse kwantiteit. Bij het ontbijt staat de koffie al op tafel voordat je er aan kan denken, ’s middags drie gangen lunch, ’s avonds vier gangen diner. In sommige opzichten is het beter voor ons dat we maar een paar dagen blijven.

Maar we komen weer terug. Over tien dagen om de computers weer in te pakken en mee te nemen naar huis. En volgend jaar weer. Zeker weten.

Bartje

Lezen gaat niet zo makkelijk meer, haar ogen tranen veel. Maar met een loep werkt ze nog iedere dag de krant door en op de computer speelt ze online Stepbridge.

Boeken lezen gaat lastig maar sinds een jaar heeft ze een eReader. De letters staan op groot en zo kost het allemaal ietsje minder moeite. Oude boeken heb ik voor haar er opgezet, niet direct vanwege de kosten maar vooral omdat ze daarbij aan vroeger denkt, aan hoe ze als redelijk introvert meisje het liefst op haar kamer zat en boeken las.
Dik Trom, Onder moeders vleugels, Alleen op de wereld: ze heeft ze weer uitgelezen.
Welke boeken zou ik nu voor haar opzoeken? Ze moet er even over nadenken. Mijn suggesties van Gejaagd door de wind, De negerhut van oom Tom en Pride and Prejudice vindt ze prima. En Bartje, vraagt ze, kan dat ook? Tuurlijk.

Want ik weet uit de verhalen dat ze daar een speciale band mee heeft. In 1944 wordt ze met haar ouders en zusje geëvacueerd uit het gebombardeerde Arnhem. Het bombardement dat haar redt van het Duitse tribunaal in Vught nadat de onderduikers bij hen thuis zijn verraden. Het bombardement waar zij van haar eigen onderduikadres (dat tribunaal was nu eenmaal niet aanlokkelijk) dwars door de stad naar haar huis liep en rende. Tussen de vluchtende Duitsers door, met vliegtuigen zo laag dat ze de piloot kon zien zitten.

Ze haalde het en haar familie ook. Ze kregen een tijdelijk onderkomen in de buurt maar naar enige tijd moesten ze verder en het werd Drenthe. Haar oudste zus woonde in Groningen maar daar was alleen plaats voor haar ouders en zusje. “Ze hadden ook onderduikers dus het was te vol.”
Het werd voor haar een boerderij in Eursinge – daar hadden ze liever een echte evacuée dan iemand die gestuurd werd door de Winterhulp. Om de boerin niet voor de voeten te lopen leerde ze genoeg om de boer en zijn zoon te helpen. Koeien melken en zelfs paarden mennen zodat ze kon mee kon met het oogsten van het koolzaad, voor de dauw moest dat binnen zijn. Ze werd een soort van bezienswaardigheid, die stadse die boerenwerk deed.

Ze woonde daar vlak aan het kanaal en aan de overkant woonde schrijver Anne de Vries. Jazeker, die van Bartje. Het silhouet van Bartje met zijn knapzak was de windwijzer op de schoorsteen. Hij kwam regelmatig koffie drinken op de boerderij. Later woonde hij in Zeist en ze heeft er heel stiekem wel eens aan gedacht om hem op te zoeken.

Maar als introverte en bescheiden vrouw doe je dat niet.

Het is een goed jaar voor…..

Het is een een uitstekend jaar voor eikels. Dat is leuk voor de vlaamse gaaien en de eekhoorns. Iets minder is het voor ons mensen want de eiken in onze tuin zijn behoorlijk aan de maat, zo’n twintig meter hoog, ze steken ruim boven het dak uit.

Enig idee hoe hard zo’n eikel aankomt na een vrije val van twintig meter?
Nu al horen we regelmatig een harde ‘pok’ wanneer er eentje neerkomt op de houten tafel.
En dan moet de herfst nog beginnen. We leggen de valhelmpjes alvast klaar.

Maar voor die tijd gaat de hele tuin op de schop. Het blijft een bostuin maar wel met een betere en evenwichtigere inrichting. De bloei en het groen worden eerlijker en gelijkmatiger verdeeld over de tuin en de seizoenen. De vijver wordt een maatje groter en vooral ook dieper zodat kikkers er ook in strenge winters in kunnen overleven. Het ratjetoe aan tegels maakt plaats voor mooie klinkertjes.
Wat blijft is de ruimte voor de kippen om te scharrelen en de voederplekken voor de vogels. Maar straks is er ook meer te vinden voor de vlinders. En is het uitzicht vanachter mijn bureau nog mooier.

Het is een goed jaar.