Tussen de spaties door

Ik vroeg woorden om mijn stukjes aan op te hangen, het helpt mij om al die feiten, meningen en herinneringen een beetje te stroomlijnen. Het woord van vandaag is ‘fiets tunnel’ en komt van @paulsmink.

Paul is mijn collega in de gemeenteraad maar dan van het CDA en daarmee ook van de oppositie. Zijn perspectief en belang zijn dan ook niet altijd die van mij en daar is niets mis mee. Het blijkt ook uit zijn keuze voor het woord: het is een zeer beladen onderwerp in de gemeenteraad waarbij het CDA regelmatig laat horen dat de partij zeer ervaren is met spinnen en framen.

Helaas voor Paul is dit blog er niet voor de politieke analyse van complexe, al jaren durende projecten.

Nee, in mijn hoofd klikte en ratelde het anders toen ik zijn tweet kreeg:

Ik zag namelijk alleen maar die spatie tussen fiets en tunnel. Het is verbazingwekkend hoe vaak mensen tegenwoordig woorden opnnodig opsplitsen, zelfs op Twitter waar de beperking van 140 tekens (en ja, de spaties tellen ook mee) toch naar verwachting zou betekenen dat zuinigheid troef zou zijn.

Zelfs Paul maakt zich er schuldig aan terwijl hij toch altijd zeer zorgvuldig met taal omgaat, in ieder geval met zijn formuleringen. De inhoud laat ik even buiten beschouwing.

Komt het doordat we zo veelvuldig worden blootgesteld aan de Engelse taal? Of zijn we bang geworden van te lange woorden? Zelf heb ik het bijna opgegeven om woorden als marketingmanager of contactcenter te schrijven: er is altijd wel iemand bij de opdrachtgever die ze toch weer in tweeën splitst.
Nou kan ik het bij dat soort uit het Engels geleende termen nog wel begrijpen. Maar vaak genoeg leveren die extra spaties ook meteen een andere betekenis op. Er is toch echt een verschil tussen een lange afstandsloper en een langeafstandsloper. Dit voorbeeld en vele anderen worden al een tijd verzameld op de website voor Signalering Onjuist Spatiegebruik (SOS).

Deze bijvoorbeeld.

Jazeker, er zijn ergere dingen dan het onjuist gebruik van spaties. En dan politieke collega’s die je denken in een lastig parket te brengen met beladen woorden.
Maar dan heeft hij zich mooi vergist in hoe mijn hoofd werkt.

Ongeletterdheid

Het woord van vandaag komt van Henk Kwant (@HenkJKwant): ongeletterdheid.

Een paar weken geleden belde ik aan bij zijn flat. Zijn begeleider had me gewaarschuwd dat het daar waarschijnlijk erg rommelig zou zijn. Daar was niets aan gelogen. Laten we zeggen dat het een puberkamer en studentenhuis in het kwadraat was. Maar hij had keurig een plekje vrij gemaakt aan de tafel en daar stond de iPad al klaar.
Die had hij gekregen van Abrona, onder andere om met zijn begeleider te kunnen beeldbellen. Maar hij was wel benieuwd of ik hem wat extra uitleg kon geven.

“Hij leest niet zo makkelijk vanwege zijn dyslexie” was de informatie die ik had meegekregen.

Naast me zat een aardige jongen van in de twintig die enthousiast vertelde over zijn werk, Feyenoord, het plan om naar de kermis in Tilburg te gaan en het idee om met een aantal vrienden mee te doen aan een ralley naar Barcelona. Met een auto van maximaal 500 Euro en allerlei opdrachten onderweg. Hij had al nagedacht over de verzekering, het repareren en zelfs over de terugreis en of je makkelijk zo’n auto zou kunnen verkopen in Spanje.

Op de iPad keek hij graag YouTube-filmpjes, vooral van muziek. Opzoeken was lastig met zijn dyslexie maar daar had hij zelf al wat op gevonden: in een app voor spraakherkenning sprak hij de zoekwoorden in en de geschreven tekst knipte en plakte hij in het zoekveld van YouTube.
De ingebouwde spraakherkenning van YouTube en Google die ik hem kon wijzen maakte het hem nog gemakkelijker.

Spellen speelde hij ook. Schaken bijvoorbeeld. “Maar ik ben niet zo goed hoor, ik kan maar zestien zetten. Vooruit denken.” Tegen de computer spelen vond hij saai worden en samen zochten we een versie waar je tegen anderen kan spelen.

Een ander spel dat hij had gevonden was een strategiespel met specifieke aanvals- en verdedigingskaarten. Dat had hij zelf ook al uitgevogeld en de gratis levels uitgespeeld.
Met Clash of Clans was hij blijven hangen, daar was het nodig om gegevens in te vullen en was de geschreven taal en hindernis. Ik las voor en hij vertelde wat ik moest intikken. Om de naam die hij wilde gebruiken moest ik glimlachen omdat daaruit duidelijk bleek dat hij wel zeker gevoel voor taal had.

Werken met de instellingen op de iPad, foto’s maken en ordenen: één keer voordoen en hij wist het. Dito voor het gebruiken van een iTunes-tegoedkaart.

Na dik een uur ging ik weer weg. Toch verbaasd hoe het kan dat een slimme jongen als hij de hindernis van onze geschreven taal niet heeft weten te nemen. En blij verrast hoe hij heel inventief om die handicap heen werkt.

En stiekem denk ik dat het toch mogelijk moet zijn om met zijn intelligentie stappen verder te komen met lezen en schrijven. En wat voor wereld er dan voor hem open zou kunnen gaan.
Maar wie ben ik om me daar mee te bemoeien?

Postcoderoos

Het woord van vandaag is ‘postcoderoos’ en werd mij gegeven door @lviss oftewel Loes Visser.

Ze is een groot voorstander en ambassadeur van alternatieve vormen van energie. Haar enthousiasme over zonnepanelen en windenergie zijn aanstekelijk. Nog niet waar het de doorzonwoning betreft want de man des huizes houdt van praktisch, wetenschappelijk bewezen en rendement. Wij wachten dan ook nog even op betere technieken.
Maar aan Loes zal het niet liggen. Zelf heeft ze panelen op het dak, aandelen in een windmolen en een elektrische scooter. En ze is mijn broodfondsmaatje en ook daarvan is ze trouwens op en top ambassadeur.

Bij het woord postcoderoos gaan haar ambassadeursstekels overeind staan, het staat symbool voor tegenwerkende ambtenaren die de grote energieleveranciers de hand boven het hoofd houden. Als ik het goed begrijp komt het er op neer dat je zelf energie mag opwekken en terugverkopen aan het net maar alleen binnen je eigen buurt. Wie in een huis woont waarvan het dak niet geschikt voor panelen mag wel investeren in bijvoorbeeld een project dat gebruikt maakt van het platte dak van een school. Maar die moet dan wel staan in een straat met een aanpalende postcode als die van jezelf.
Nut en noodzaak ontgaan mij een beetje maar er zal over nagedacht zijn neem ik aan. In wiens belang daar heeft Loes duidelijk haar idee over.

Zelf verbaas ik me vooral ook over het woord zelf. Hoe komt zoiets tot stand? Was het een jonge ambtenaar met ambitie die dit de ideale gelegenheid vond om een eigen woord te munten? “Ja, weinig mensen weten dat nog maar de postcoderoos, dat was dus mijn vinding.”
Of was het een groepsproces? “Hoe gaan we dit noemen, jongens? Het is een postcodegebied plus de gebieden daaromheen.” En dat iemand dat even snel met cirkels op een bord tekent. En dat een collega voorzichtig oppert dat het zo wel een beetje op een bloem lijkt. Een zonnebloem is misschien wel toepasselijk? Vrolijk en een leuke referentie naar energie? Postcodezonnebloem: nee, dat klinkt toch een beetje als een loterij voor gehandicapten. Een bloem met klasse moet het zijn. Postcoderoos, dat wordt het.
Het enige scenario dat me nog erger lijkt is dat er een communicatiebureau voor is ingehuurd.

Postcoderoos. Mijn eerste beeld was van een ouderwetse postbode, in het grijs met rode randje van de vroegere PTT, sjokkend door de straat, de leren tas met brieven over de schouder. Een schouder witbespikkeld door roos, postcoderoos.
Een triest beeld. En dat klopt dan eigenlijk ook weer wel volgens Loes.

Kruisbessenvlaai

De komende weken word ik geholpen bij het schrijven door geschonken woorden. Vandaag is dat ‘kruisbessenvlaai’ van @buzzychain. Nieuwe woorden insturen mag, per email, twitteren naar @ingridwongworks of in het commentaar hieronder.

Is er iets leukers dan eten uit eigen tuin? Heel lang geleden kregen mijn broer en ik een eigen stukje tuin, achter de schuur. We mochten zelf bepalen wat er in kwam en in mijn geval werden dat aardbeien en ijsbloemen. Want die laatste zagen er zo fantastisch mooi uit op het zakje. Dat daar beroepsbloemen voor poseren leerde ik pas veel later van de Bescheurkalender.
De aardbeien waren ook geen doorslaand succes, de paar stuks die richting rood neigden waren al aangevreten door de merels voordat ik aan oogsten kon denken.
Een beetje jaloers was ik op mijn tante die in de tuin bessenstruiken had staan: rode en witte. En ik denk ook kruisbessen maar ik kan me niet heugen die ooit geproefd te hebben. In onze doorzonwoningtuin staan frambozen, druiven en sinds vorig jaar herfst ook blauwe bessen. De frambozen en druiven lijken een goed jaar te hebben, van de blauwe bessen zullen we dan nooit weten want de kippen weten het verschil niet tussen groen en blauw. Het zekere voor het onzekere nemend hebben ze de kleine besjes direct na de bloei alvast geoogst.

Maar terug naar de kruisbessen: ook thuis kwamen die nooit op tafel. Op Wikipedia zie ik dat de teelt in Nederland zeer beperkt is en in België wat algemener is, misschien verklaart dat de relatieve onbekendheid op onze Gooise tafel?

Gelukkig: Albert Heijn helpt een handje want deze maand is de kruisbes fruit van de maand. Zo zie je maar: toeval bestaat niet.

Voor die twee Euro krijg je 18 bessen: dat is iets meer dan een dubbeltje per stuk. De smaak doet mij denken aan wat zurige druiven, wel fris van smaak. Maar zo lyrisch als @buzzychain kan ik niet worden, dat zal wel komen door de missende bijbehorende jeugdherinnering.

Het hele gekregen woord was kruisbessenvlaai. Dat klinkt als Limburg op zijn best. Vier jaar geleden deden we daar een korte vakantie. We aten er vlaai en zuurvlees. En ik fotografeerde een hele serie kruizen langs de weg.

Dichterbij kruisbessenvlaai kan ik niet komen. Rekenen jullie het goed?