Lijst 6, nummer 6

Met de sneeuw grotendeels gesmolten en de wegen weer redelijke begaanbaar fietsten we in het zonnetje het spoor over met in de fietstas 500 exemplaren van de uitslag van de wijkenquête Den Dolder.
Collega kandidaat raadslid Pieter van der Ploeg neemt dit keer Den Dolder Zuid voor zijn rekening.

Voor een dorp met zo’n 4000 inwoners is het eigenlijk al raar om het over noord en zuid te moeten hebben. Maar de spoorlijn heeft er niet alleen voor gezorgd dat Den Dolder ligt waar het ligt maar deelt het ook onherroepelijk in twee delen.
Ik sta regelmatig voor de dichte spoorbomen maar moet er niet aan denken dat deze verbinding permanent dicht zou moeten voor autoverkeer. Dat het een stuk veiliger kan en moet worden voor fietsers is buiten kijf en op lange termijn is het laten zakken van het spoor de enige echte oplossing.

Over het spoor slaan we linksaf de Willem Arntzlaan en beginnen met lopen van brievenbus naar brievenbus. Ik kom hier wel vaker maar heb nu de kans om wat uitgebreider rond te kijken. Veel woningbouw uit de jaren vijftig en zestig, net als aan ‘onze’ kant van het spoor. Wel meer huurwoningen, herkenbaar aan de gelijke voordeuren en kleuren schilderwerk.
En grappig straatje waar de huizen met de rug naar de straat staan en de ingang hebben aan een soort brede steeg met aan de overkant een stukje tuin en opbergschuur. Het doet denken aan Schiermonnikoog waar ook huisjes zijn die aan de overkant van hun straatje de (moes)tuin hebben.

Langs de Pleineslaan lopen we nog even het Stille Hofje op. Wij zijn niet zo van begraven in onze familie maar op zo’n mooi overzichtelijk kerkhof zou ik wel willen liggen.

http://www.uitvaartzorgdendolder.eu

Met gemengde gevoelens kijk ik naar de nieuwbouwwoningen  op de voormalige sportvelden. Een project dat helaas niet tegen te houden was. Ik gun iedereen een woning maar binnen de juiste verhoudingen – de vele woningbouwprojecten in Den Dolder trekken een grote wissel op een kleine gemeenschap met een toch al krappe infrastructuur. Zijn we hier dan toch te ver van Het Rond- uit het zicht, uit het hart?

Op weg terug naar huis denk ik aan het braakliggende terrein van het oude Overtoom-gebouw waar al jaren een project is gepland van meer dan 70 huizen en appartementen. Duur, krap en vlak aan het spoor. Het gerucht gaat dat er nog nauwelijks iets van is verkocht (de prijzen zijn ook idioot hoog) maar toch zijn de hekken pas geleden weggehaald. Het bouwen zal dan ook wel doorgedramd worden.

De bewoners van deze Tolhuislaan maken zich zorgen over de overlast van het geplande fietstunneltje met ouders die kinderen met de auto komen afzetten. Waarom geen parkeerplaatsen en keerlus op dit terrein?
Voor iedereen een mooie invulling. Behalve voor de bouwlobby.

Uit de enquête die we net verspreid hebben blijkt duidelijk dat de Doldenaren de spoorwegovergang open willen houden, dat de grens van woningbouw overschreden is en dat de bestaande infrastructuur zwaar onder druk staat.
Er moet veel veranderen in het bestuur van Zeist. Als nummer 6 van lijst 6 ben ik er klaar voor!

Kitsch Kerst

Vierde Kerstdag

In Wongema in Hornhuizen vierden ze op maandag 21 december het Midwinterfeest – met gezelligheid, eten, drinken en vuur werd het einde van de donkere dagen gevierd. Vanaf nu worden de dagen weer langer.
Het is dat het zo sneeuwde en dat midwinter op een maandagse werkdag viel maar anders waren we er graag bij geweest.
Als feestdag klink het veel logischer en leuker dan kerst – dat toch meer een verheidenst verchristelijkt heidens feest is. Het door de kerk geannexeerde winterfeest dat op zijn beurt weer door de commercie is overgenomen.

Maar omdat ik mij iedere keer voorneem om me alleen druk te maken om zaken die ik kan veranderen gebruiken wij kerst als aanleiding om met familie en vrienden gezellig te genieten van lekker eten. Gewoon lekker eten en geen zes gangen en liflafjes.
Geen kerstboom (“ja leuk, gaan we zitten kijken naar een boom die dood gaat” aldus de baas) maar op het laatste moment toch maar goudkleurige kertversiering in de kamerplanten en wat extra waxinelichtjes.

Ik heb maar één kersttraditie en dat is deze schaal:

Ooit goedbedoeld toegestuurd gekregen door een Amerikaanse collega, drie werkgevers geleden, vanwege verleende hulp bij een of ander project.
Zo lelijk dat ie bijna mooi wordt. Zo lelijk dat het bijna karakter heeft.
Zo kitsch dat ie bij kerst past. Deze schaal is eigenlijk gewoon onze kerst.
Ieder jaar blijft ie ons verrassen en ieder jaar ga ik trots rond met mijn schaal met lekkere dingen.

En ieder jaar berg ik hem met evenveel plezier weer op.

Voetje van de vloer – kippenversie

Kippen zijn niet de slimste dieren op deze wereld. Of ze kunnen het in ieder geval heel goed verbergen.
Voor een kip is de wereld simpel: je scharrelt wat, je fladdert eens naar de buren en weer terug en je gaat vroeg op stok. En sommigen leggen regelmatig een ei – dat die niet altijd op dezelfde plek liggen is dan misschien weer wel slimmigheid….

Deze week kwam een nieuwe beperking aan het licht van onze haan en vier hennen: de verandering van de wereld door de sneeuw is te veel van het goede.
Donderdag, de eerste sneeuwdag controleerde ik voor de zekerheid of hun hok wel open was want ik miste hun gescharrel. De deur stond open maar ze weigerden om ook maar een stap over de drempel te zetten. Zelfs voer strooien voor de deur hielp niet.
Pas laat in de middag waagde één kip zich in de sneeuw maar die had het na een uurtje ook wel bekeken.
Ook vrijdag hetzelfde verhaal – geen kip te bekennen.

Zaterdagmiddag liep de dapperste kip weer door de tuin en na lokken met veel voer durfden er nog twee naar buiten. Heel voorzichtig liepen ze een stukje en zaten al gauw op de schutting, weg van de sneeuw.
De twee zwarte kipjes waren nu alleen achtergebleven, keken het nog een keer aan en besloten tot de beste oplossing: ‘voetje van de vloer’.
Veel gefladder en hop, vanuit het hok bovenop de deur, naar de hazelaar en door naar de schutting.
En daar zaten ze dan, duidelijk spijt hebbend dat ze er in waren getrapt.

Vandaag, zondag, hebben ze zich nog niet laten zien….

Nee, dan Coosje, hoe meer sneeuw, hoe beter. Alles ruikt anders, het stuift zo lekker, de tennisballen worden vanzelf sneeuwballen – leuk, man!

Cryptogrammen en Cereal killers

Cereal killers van Terry Border

Ik hou van cryptogrammen. Of vooral: ik hou van gedachtenkronkels, woordspelingen en creatieve combinaties.

Ik heb ook een band met Indianapolis want daar zetelt mijn werkgever. Indy roept beelden op van leuke collega’s, eindeloze wegen, veel grote auto’s, enorme kerken en fastfood op iedere hoek.

Bent Objects combineert die twee: Terry Border woont en werkt in Indianapolis en maakt prachtige foto’s met een twist.
Een bezoek aan zijn website is de moeite waard of kijk hier voor een overzicht van zijn werk.

Met stip op… 6!

Een volle week met veel D66: zaterdag op straat in Den Dolder, zondagmiddag naar de uitslag van de lijstverkiezingen, dinsdag raadsvergadering bijwonen en woensdag algemene ledenvergadering over het verkiezingsprogramma.

Dat is druk maar verkiesbaar zijn is nu werkelijker en meer tastbaar.
Op de lijst met een indrukwekkend aantal van 32 namen sta ik op nummer 6 en daar ben ik als relatieve nieuwkomer heel trots op!
We hebben nu drie leden in de gemeenteraad. Gezien de ontevredenheid van veel inwoners van Zeist over belangrijke beleidsbeslissingen in de afgelopen vier jaar en de landelijke groei van D66 verwachten we een groei van de fractie. Of we de zes gaan halen? Dat is wel heel optimistisch maar, om politiek jargon te bezigen, we gaan er voor!

Het verkiezingsprogramma is uitgebreid besproken woensdag en goedgekeurd. Dat wordt in januari gepubliceerd.

Trots ben ik in ieder geval op de lijst met kandidaten die nu al op de website staat!

Vuurdoop met koude voeten

Gisteren, zaterdag 12 december, voor het eerst echt de straat op voor D66 Zeist. Gewapend met vlaggen, een paar ballonnen en maagdelijk witte jassen met logo.Maar vooral met de resultaten van de wijkenquetes in Den Dolder en Huis ter Heide. De huis-aan-huis verspreide enquetes zijn door een grote groep inwoners ingevuld en ingeleverd, de resultaten staan ook hier en hier.

Wat ik heb geleerd:

• Vraag niet: “komt u uit Den Dolder?” want dan hoor je vaak: “Nee, maar ik woon hier wel”
• Sommige mensen zeggen al “Nee” voor je kan uitleggen wat je wilt geven
• Je bent nooit te oud voor een plakje worst van de slager….
• Veel mensen zijn geinteresseerd en herkennen zich in de uitslagen
• We hebben grote onderwerpen in Den Dolder – over het spoor, tunnels en omleidingen heeft iedereen wel een mening en een oplossing
• Maar we hebben ook kleine onderwerpen die vrij eenvoudig kunnen worden aangepakt en daarmee de leefbaarheid verbeteren

Een voorbeeld van het laatste? Het oudere stel, hij met rollator, dat tussen de winkels en de Pelita-flat allerlei onnodige obstakels op hun weg vindt. Stukje stoep, uitritten, fietsers, boom midden op de stoep.
“Mevrouw, ze kappen hier links en rechts heel stukken bos om er huizen neer te zetten en die ene boom in de stoep mag dan niet weg?”

En een andere meneer belooft: “Mijn stem heeft u!”.  Hopelijk volgen er meer, veel meer!

Eind van deze zondagmiddag horen we de resultaten van de interne verkiezingen en daarmee onze plaats op de lijst. Ik ben benieuwd. Hoe dan ook, er zullen nog heel wat koude voeten gaan volgen in de campagne en zullen we het moeten hebben van gloedvolle argumentatie, verhitte discussies en een warm hart voor Zeist.
Gaat lukken.

D66Zeist in het hart van Den Dolder

De straat op voor D66

Morgen, zaterdag 12 december, ga ik voor het eerst de straat op voor D66. Op de hoek van de Dolderse weg en de Padualaan  zullen de uitslag van de enquetes uitdelen (Den Dolder en Huis ter Heide) en vragen naar de mening en wensen van mede-Doldenaren.

Nou maar hopen dat het droog blijft!

Copy kauw – auw

Achter in de tuin hangt in de grote hazelaar een eekhoornvoederkastje. Door een stukje plexiglas kunnen die beestjes het heerlijk voer zien en bovenop zit een dekseltje met een veertje. Eekhoorn op het plankje, dekseltje optillen en smullen maar.

En inderdaad zag ik een paar weken terug een eekhoorn op zijn kop in het bakje staan en zich te goed doen aan het voer en de pinda’s.  Om zijn bezoek vooral aan te moedigen gooien we nog extra doppinda’s in de strijd en tevreden zien we dat die redelijk snel ook weer verdwijnen.

Zo snel dat we ons afvragen of er soms ook andere beesten van mee-eten?
Al thuiswerkend hou ik het kastje zo geod mogelijk in de gaten en ja hoor, daar meldt zich een kauw. Hij landt op het plankje, bekijkt uitgebreid de etalage, tikt wat tegen het deksel maar het lukt niet om er wat uit te krijgen. De vlaamse gaai, die dit van de schutting heeft bekeken, waagt ook een kansje maar durft het toch niet aan om zijn kop onder het deksel te steken.
Tevreden concludeer ik dat het kastje vogel-proof is.

Te snel blijkt eergisteren. Er is beweging bij het kastje en ik kijk: een kauw. Hij kijkt door het ruitje, kiept het deksel op en pikt een pinda mee. De floeperd.
Zijn collega wil het ook proberen maar krijgt de deksel op de snavel – copy-kauw auw!

“Met de Volkskrant”

Gisteren schreef ik mijn open brief aan de Volkskrant en zette deze op dit blog. Daarna leek het mij fair om het ook direct aan hen toe te sturen. Rondzoekend op de website leek het meest logische adres dat van de ingezonden brieven en de email was snel verzonden.

Een paar uur later ging de telefoon: een meneer van de Volkskrant. Heel vriendelijk, vol verontschuldigingen en we hadden een prettig gesprek over gereorganiseerde klachtenafhandeling, bezorgtijden en verbeterslagen.
Ze zouden contact opnemen met de distributeur in Den Dolder en natuurlijk respecteerden ze het opzeggen van mijn abonnement maar mochten we het toch weer willen proberen dan kon hij dat eventueel voor een aantal weken gratis aanbieden.
Ik bedankte hem hartelijk voor het bellen en de terugkoppeling en beloofde dat we het zouden aankijken.

Weer een uur later, weer de telefoon. Dit keer een mevrouw van de Volkskrant, ook weer met excuses en dat ze contact hebben gehad met Den Dolder. De wijk van de bezorger is te groot maar zal vanaf volgende week gesplitst worden en zal de krant er op tijd zijn. Er waren al meer klachten geweest namelijk. Ik bedank haar voor de feedback en zij mij voor mijn tijd en begrip.

Vanmiddag ging opnieuw de telefoon. Weer een andere mevrouw die zich keurig heef ingelezen en -geleefd en opnieuw uitlegt dat de bezorging beter gaat worden. Ze herhaalt ook nog eens het aanbod om als het abonnnement in januari afloopt het gratis nog een paar weken te proberen.

Ik krijg een brainwave en vraag als het dan toch allemaal veel beter wordt of we dan niet nu al gratis de proef op de som mogen nemen. Aan de andere kant van de lijn onstaat er hoorbaar verwarring. Het wordt ingewikkeld: ik heb nu een betaald abonnement voor de zaterdag en hoe moet dat dan met een gratis totaalabonnement? Ze aarzelt, denkt hardop over systemen en hakt heel dapper de knoop door. Dat het goed is en dan zorgt ze er wel voor dat ik het teveel betaalde geld voor de zaterdag terug krijg.
Maar dat hoef ik helemaal niet: ik wil graag een krant, ik wil erg graag voor betalen (voor wat, hoort wat tenslotte) leg ik uit. Ik bedank haar, zij bedankt mij.

Volgens mij heeft ze daarna nog een tijdje geworsteld om mij en mijn rare wensen  in het systeem te persen.
We zullen vanaf maandag zien of het gelukt is.

Ik verheug me in ieder geval op koffie met een krant ’s ochtends.

Open brief aan de Volkskrant

Beste Volkskrant,

Jarenlang ben ik al abonnee maar op 24 januari 2010 is dat afgelopen. We delen een lang verleden samen. Opgegroeid met Het Parool thuis en na het samenwonend op eigen benen gaan staan met de Gooi- en Eemlander werd het gauw een gewoonte om op zaterdag de Volkskrant te kopen als aanvulling en niet lang daarna stapten we over op een abonnement.

Meer artikelen, meer diepgang en een goed cryptogram.

Vlak na mijn scheiding schrapte ik alle extra’s uit het budget en moest ik het een tijdje zonder krant doen. Maar het was een van de zaken die het eerste weer terug kwam toen het financieel allemaal mee bleek te vallen.

Met als link het cryptogram klikt het zelfs op een dating site en lezen we al jaren iedere ochtend samen de krant en vullen op zaterdag samen de vakjes in.

Dan begint de bezorgingsellende: regelmatig is er nog geen krant bezorgd als we even voor achten de deur uitgaan. En een ochtendkrant  ’s avonds lezen is echt mosterd na de maaltijd. Ik bel iedere keurig weer het geautomatiseerde systeem maar dat levert niet veel op. Ik zoek naar een adres op de site zodat ik een email kan sturen maar er zijn alleen telefoonnummers. Met keuzemenu’s en geautomatiseerde afhandeling.

Na weken geven we het op en besluiten ons maar neer te leggen bij het gegeven van de bezorging en over te stappen op een digitaal abonnement en een echte krant op zaterdag. Op zaterdag slapen we tenslotte toch uit dus dan luistert de bezorgingstijd minder nauw.

Ik bel met de servicelijn en worstel me door een menu met cijfers heen, kom af en toe in het niets terecht, bel weer opnieuw en via een ander cijfer krijg ik een aardige man aan de lijn. Ik geef door dat ik mijn abonnement wil omzetten en lucht meteen mijn hart over het feit dat op bezorgklachten helemaal niet gereageerd wordt, ook niet als je een paar keer achter elkaar belt. “Ja, dat zijn wij niet, dat is de bezorging. Maar als u echt iemand wilt spreken moet u gewoon uw postcode niet goed inspreken. Dan kunnen ze het niet verwerken en wordt u doorverbonden naar een medewerker.”

Ik ben er stil van, wat een uitgekiende service….

Maar mijn abonnement wordt omgezet. De krant online lezen bevalt niet echt maar gelukkig hebben we de krant op zaterdag nog. Meestal tenminste want de bezorging hapert nog steeds. En ik toets en spreek nog steeds braaf mijn klachten in.

Den krijg ik een bericht of ik mee wil doen aan een onderzoek omdat ik mijn abonnement heb opgezegd. Nou dat wil ik wel: misschien kan ik nu mijn boodschap wel over het voetlicht krijgen. Ik ben nu eenmaal optimistisch en wellicht soms wat naïef van aard.

Het is bij de Volkskrant nog niet echt doorgedrongen dat het omzetten van een abonnement wat anders is dan echt opzeggen, want ik krijg een hele reeks vragen waarom ik opgezegd heb en wanneer ik dat eventueel weer zou willen herzien. Maar aan het eind is er ruimte voor opmerkingen en daar maak ik gretig gebruik van. Ik vertel het hele verhaal over hoe ik eigenlijk heel graag iedere dag zou willen beginnen met mijn vertrouwde papieren krant maar dat dit niet wil lukken door een slechte bezorging. Op mijn weblog heb ik mijn hart ook al gelucht dus die link komt er bij.

Nu zal ik toch wel iets horen denk ik dan, al is het maar een bedankje voor de feedback en de moeite.

Maar nee hoor, niets.

Twee weken geleden op zaterdag vertrekken we om kwart over negen voor een weekendje weg en we verheugen ons op de krant voor onderweg. Niet dus, weer geen krant.

Dat was de druppel.

Ik bel weer op en zeg mijn abonnement nu helemaal op. Nog steeds met pijn in het hart en tegen mijn zin. De servicemedewerker vraagt naar de reden van opzegging. Ik lucht mijn hart. Hij zegt “O. Dan loopt uw abonnement per 24 januari af.”

Vandaag hoor ik dat het lezersbestand van de Volkskrant achteruit gaat en er flink gesneden gaat worden in de redactie.

Ik wil graag een krant, de Volkskrant, en wil er ook nog graag voor betalen.

De Volkskrant wil lezers en inkomsten.

Wie snapt het nog?

Ik niet.