Zinloos vragen

De Donald Duck en ik hebben samen een lange geschiedenis.
Mijn opa en oma hadden vanaf het eerste nummer een abonnement op het vrolijke weekblad voor mijn jongst tante en bij ieder bezoek en logeerpartij kwamen de dozen met oude Ducken tevoorschijn. Uren heb ik er in gelezen, maakte kennis met de Disneyfiguren maar ook met Ollie B. Bommel die als vervolgstrip in het blad stond. Dat was iedere keer weer zoeken in de dozen en stapels naar het volgende nummer om het verhaal te kunnen blijven volgen.

Thuis hadden we ook een abonnement op de Donald Duck. Ik denk dat het ergens eind jaren zeventig, begin tachtig is stop gezet door mijn ouders maar ondertussen stonden ook daar kisten vol die we op regenachtige zondagen en in vakanties regelmatig weer eens doorwerkten.
Op de middelbare school werd mijn liefde nog eens bevestigd door de leraar geschiedenis, Rijxman. Oudere heer, altijd keurig in het pak maar met vaak de nieuwste Donald Duck mee. Hij beweerde dat je daarin uitstekend de tijdgeest kon volgen en vooral ook kon leren over de Amerikaanse cultuur, normen en waarden.

Begin jaren negentig waren mijn eigen kinderen oud genoeg om een abonnement te kunnen verantwoorden. Toen ze gingen puberen werd de Donald Duck te kinderachtig gevonden en zette ik er met pijn in mijn hart een punt achter.
Een paar jaar later gaf ik eindelijk aan het kind in mijzelf en vanaf die tijd lees ik iedere week weer mijn favoriete tijdschrift.

Wel vond ik het tijd om een eind te maken aan losse stapels en dozen en investeerde in officiële verzamelbanden. Niet goedkoop maar dan heb je ook wat. Een keer per jaar of zo gaan alle Ducken netjes op volgorde in de gele mappen.

Maar mappen raken vol en er ligt nu al weer bijna anderhalfjaar aan Ducken op een stapel, te wachten op archivering. Vrijdag surfde ik dan ook naar donaldduck.nl en kwam via via terecht op de webshop van Sanoma Media, de uitgever. De verzamelbanden kosten 9,95, dat is redelijk prijzig maar ik heb niet veel keus. Op Marktplaats biedt niemand ze aan en na enige aarzeling besluit ik toch maar te bestellen. Hoewel ik 20 Euro per bewaarjaar best een dure investering vind. Dat maakt mij al niet tot een blije besteller.

Nu moet ik wel even vermelden dat op zich geen moeite heb met het verstrekken van (persoonlijke) gegevens zolang het maar zinvol is. Zonder problemen tik ik dan ook mijn naam en adresgegevens in want dat die het makkelijker maken om de banden ook inderdaad bij mij af te leveren is logisch.
Maar dan wil Sanoma ook nog mijn geslacht en geboortedatum weten. En dat vind ik onzin. Recalcitrant vul ik 1 januari 1901 in maar wordt het systeem tikt mij op de vingers. Kennelijk mag een 112-jarige geen verzamelbanden bestellen. Natuurlijk kan ik zomaar een andere willekeurige datum invullen maar ik voel me opeens principieel worden. Soms kan ik dat zo hebben.

Ik besluit mijn vraag te stellen op Twitter en krijg snel antwoord.

     

Dus iemand van 14 mag zijn of haar zakgeld niet bij Sanoma besteden in de webshop. Je kan wel bellen en gewoon bestellen en dan maakt leeftijd kennelijk niets uit.
Mag ik dat raar vinden? Heel raar zelfs?
En waarom geven ze geen antwoord op de essentie van mijn vraag?

Het wordt tijd dat ze daar bij Sanoma eens wat klantgerichter en klantvriendelijker hun systeem gaan inrichten. Ook, of misschien zelfs juist, als er sprake is van gedwongen winkelnering.

Crowdsourcen in een trein

Afgelopen weekend zat ik in de trein naar Eindhoven, op weg naar het D66-congres. Het was aardig vol maar dat bleek een reden te hebben. Bij vertrek uit Utrecht klonk de conducteur door de omroepinstallatie: “Het is druk in de trein zoals u merkt. Kennelijk heeft u allemaal besloten om vandaag gebruik te maken van uw kortingskaarten van Albert Heijn, Kruidvat en Blokker.”
Dat verklaarde wel de grote vertegenwoordiging van grijzende echtparen. Ik baalde wel even kennelijk de enige te zijn die de volle prijs had betaald maar stapte daar snel overheen.
De intercomstem ging verder: “Het is belangrijk om te weten dat er eerste klas en tweede klascoupées zijn en u mag alleen in de eerste klas zitten wanneer u daar een kaartje voor heeft. We gaan er een leuke dag van maken.” Persoonlijk zat ik niet te wachten op een soort reisleidster maar de grijze echtparen knikten waarderend. En eerlijk is eerlijk: verder hebben we niets meer gezien of gehoord van de conducteur.

Op het congres zat ik onder andere bij een sessie over en van ondernemers. Veel oude economie nog maar ook vleugjes nieuwe. Over het zoeken van investeerders werd vooral geklaagd over banken maar kwam toch ook even crowdsourcing en crowdfunding ter sprake.

Op de weg terug vond de man aan de andere kant van het gangpad een rode portemonnee op de bank. Hij liet hem aan mij zien en vertelde nadrukkelijk dat hij hem zo zou afgeven aan de conducteur. Er kwamen meer mensen om ons heen zitten. Halverwege de reis werd het duidelijk dat de kans op een conducteur vrij klein was. De man raakte in gesprek met het meisje naast hem, tegenover hem zat een jongen met dopjes in zijn oren naar zijn telefoon te luisteren. Tegenover mij zaten twee oudere dames die waren wezen winkelen in Den Bosch.

De man en het meisje besloten de portemonnee open te maken op zoek naar een naam of telefoonnummer. Ze vonden een naam, de jongen aan de overkant haalde de dopjes uit zijn oren en zocht op zijn telefoon naar de naam op internet en Facebook. Hij vond haar en stuurde een berichtje. Hij legde dat uit aan de vinder. Die snapte het wel maar niet helemaal. De dames tegenover mij ook niet: “Kan dat dan als je iemand niet echt kent en geen vrienden bent?”. Achter mij zaten kennelijk ook twee jongens die bereidwillig uitleg gaven over de instellingen op Facebook. De dames knikten min of meer begrijpend, beetje verbaasd over de mogelijkheden.
Daarna legde het meisje geduldig uit hoe het zat met een OV-chipkaart en de studentenversie ervan.

We naderden Utrecht. “Lopen jullie dan wel even met mij mee naar Gevonden Voorwerpen straks?’ Het meisje knikte, de man keek opgelucht. Blij dat hij niet hoefde te vertellen aan het loket over de actie met Facebook.

En ik was getuige van een ware crowdsourcing actie waarbij kennis en kunde er plekke werd gedeeld om een probleem op te lossen.

Soms is het zo simpel.

 

Vroeg

Vandaag was zo’n dag. Vroeg op moeten voor een training die om zeven uur ’s ochtends begint in Veenendaal. De telefoon buzzt op het nachtkastje. Ik sta op na een veel te korte nacht waarin mijn hoofd ook nog eens extra druk was (gevolg van twee vergaderingen op het eind van de dag en pas tegen half twaalf thuis zijn).

Opstaan, douchen, aankleden, haar drogen, telefoon pakken.
En dan zien dat het pas kwart voor zes is. Toch zeker een half uur te vroeg.
Het was niet de wekker die afging maar een alarmpje in de agenda voor het buitenzetten van de vuilnisbak. Vorige week voor het hele jaar er ingepland om af te zijn van de wekelijkse vraag: groen of grijs?

Bij de training moet ik eerder weg want er stond al een veel eerder gemaakte afspraak in Zeist op het programma. Om tien uur. Dacht ik. Tot het alarm in de agenda afging als waarschuwing voor mijn afspraak om half tien. Ai.

Iets eerder weggeslopen, keurig op schema met volgens TomTom een aankomsttijd van half tien. Tot de spoorwegovergang bij Driebergen. Iets te laat dus maar gelukkig maar een paar minuten.

’s Middags nog een afspraak. Ik rij keurig op tijd weg en kom nog keuriger op tijd aan. Iets te vroeg zelfs. Nou ja, iets te vroeg? Een hele dag te vroeg blijkt. Morgen een nieuwe kans.

Maar eerst vanavond bijtijds mijn bed in. Lekker vroeg.