In Geldermalsen barst de hel los met mensen die heel hard overal doorheen schreeuwen dat er niet naar ze geluisterd wordt. Dat vluchtelingen eng zijn en crimineel en gewelddadig.
Diezelfde avond meld ik mij voor het eerst om taalles te geven aan vluchtelingen uit de nieuwe noodopvang in het Officiershotel van Kamp Zeist, op de grens van Soesterberg en Zeist.
Ze zijn daar net komen wonen, de meesten zaten eerder in Amersfoort. Daar waren al vrijwilligers aan de gang met geven van taalles en zij dragen het ‘warm’ over.
Een beetje onwennig maak ik kennis met medevrijwilligers, ook nieuw of met een paar avonden ervaring. Die laatsten stralen van enthousiasme: het is hectisch, rommelig maar ongelooflijk leuk zeggen ze.
Intussen komen de eerste ‘leerlingen’ binnen. Ook zij zijn wat onwennig, praten met elkaar, begroeten hier en daar een bekende. De één spreekt al wat Nederlands, de ander meer of minder Engels en sommigen alleen hun eigen taal.
Langzamerhand ontstaan er vanzelf groepjes aan tafels en verdelen de vrijwilligers zich. Sommigen zijn toe aan grammatica, anderen zwoegen nog op ons alfabet. Maar leergierig zijn ze allemaal. Serieus wordt alles, maar dan ook alles genoteerd in schriftjes en blocnotes.
Een echte leermethode is er niet – gravend in een tas met materiaal kiest de vrijwilliger aan mijn tafel werkbladen over klokkijken. De leerlingen zijn twee Somaliërs van in de twintig, een Syriër van dezelfde leeftijd en een Syrisch meisje van veertien. De mannen spreken wat Engels, het meisje zit er wat stil bij. Ik besluit om haar wat te helpen. Met drie woorden Nederlands en twee woorden Engels worstelen we samen met ‘kwart over drie’, ‘tien voor half twee’ en ‘tien voor negen’. Ze herhaalt wat ik zeg maar snapt het niet echt.
Ik probeer te tekenen wat ‘voor’ en ‘over’ betekent. Het is geen succes.
Dan tekenen ik een grote cirkel met de cijfers van de klok. Een koffielepeltje wordt een grote en kleine wijzer.
Dat werkt beter. Ze begrijpt de logica van een half en een kwart. En we oefenen alle soorten tijden. Om de beurt schuiven we met de wijzers.
En als toetje tekenen we voor elkaar ons huis. Zij woonde in een flat in Damascus, ik probeer uit te leggen wat een rijtjeshuis is.
“Tot volgende week”, zeg ik. Ze kijkt me niet begrijpend aan. Met handen, pijltjes op papier en een beetje Engels probeer ik het nog eens. Haar gezicht licht op en ze knikt: “Tot volgende week”.
Zeker weten.
Doorzonwoning 