Relativiteitstheorie

Morgen geef ik weer een workshop Macaronimarketing voor een aantal zelfstandig ondernemers. Het gaat over vraag (wat wil de klant eigenlijk) en aanbod (hoe kan ik mijn diensten en producten zo verpakken dat ze aansluiten bij de vraag).

Eén van mijn favoriete onderdelen is het aantonen dat alles relatief is. De context bepaalt voor een belangrijk deel hoe we iets beoordelen. Visueel is onderstaand plaatje een mooi voorbeeld.

Het middelste vierkantje bovenop, op de voorkant en het losse vooraan zijn precies dezelfde kleur. Echt waar. Kijk hier voor het bewijs.
Het is de context van de omringende kleur en de schaduw waardoor onze perceptie wordt beïnvloed.

Maar ook voor producten en diensten kun je hier gebruik van maken. Stel je wilt als fotograaf 100 Euro vragen voor een portretsessie. Dan kun je deels zelf de context creëren waardoor deze prijs in perpectief wordt gezet. Bijvoorbeeld door drie duurdere opties te noemen in je prijslijst.
Of door aan te geven hoeveel tijd er in totaal gemoeid is voordat het portret ingelijst en wel aan de muur kan worden gehangen. Dan zet je het in perspectief van hoeveel waar je krijgt voor je geld.

Daarom heet de workshop Macaronimarketing. Dat is en blijft pasta: een mengsel van meel en water in een specifieke, herkenbare vorm.
Maar stop het in een kilopak en het is een snelle gezinsmaaltijd. In een doosje samen met wat verse groenten wordt het een culinair maaltijdpakket. In een zakje met verf, koord en glitters is het een knutselpakket.

Alles is relatief. En het is zelden zwart-wit. Want zwart-wit is voor luie mensen.

 

Mooi, mooier, mooist

“Zo kind, heb je schimmel op je ogen?”, vroeg mijn moeder toen ik met oogschaduw op naar beneden kwam. Ze bedoelde het vast niet kwaad maar het zijn niet de opmerkingen waar je je als pakweg 13-jarige een zelfverzekerd gebruiker van make up van gaat worden. Het was van die creme-oogschaduw, groen denk ik, en ongetwijfeld amateuristisch opgebracht. Van dat spul dat zich verzamelde in je oogplooien. En ja, de vergelijking met schimmel was waarschijnlijk niet echt vreemd.

Uren heb ik bij elkaar rondgehangen bij de cosmetica-afdelingen van warenhuizen en drogisten. Kijken, kijken en vergelijken van het aanbod aan oogschaduw, mascara, lipsticks en andere smeersels. Wikkend en wegend over eventuele aankopen, balancerend tussen zuinigheid en het verlangen naar een beetje glamour.

Ik en make-up zijn nooit dikke vrienden geworden. Beetje lippenstift, beetje mascara, wat pukkeltjes camoufleren en misschien wat oogschaduw is al uitzonderlijk veel.
Eén keer in de zoveel tijd verwen ik mezelf wel met een lekkere crème voor op het gezicht of de handen. Zeker in de winter kunnen die wel wat extra’s gebruiken. Ik moet daarbij vaak denken aan mijn oma. Waar ze het vroeger heerlijk vond om jonger geschat te worden dan ze was (ze betaalde liever vol tarief dan haar 65+-pas te laten zien), koketteerde ze later schaamteloos met haar leeftijd.

Ik zie ons nog samen lopen door V&D in Amersfoort. In het gangpad stond een meisje reclame te maken voor een duur merk handcrème en ze bood mijn oma aan om het uit te proberen. Die stak direct haar hand uit en zei: “Niet nodig hoor, kind, voel maar hoe zacht!”  Het meisje kon natuurlijk niets anders doen dan dit bevestigen. “En hoe oud denk je dat ik ben?” Typisch zo’n vraag waar je altijd een fout antwoord op geeft. Dapper zei het meisje: “Nou, misschien wel zeventig?” Mijn oma keek triomfantelijk: “Ik word dit jaar vijfennegentig. En altijd Nivea gebruikt!”
Ze beweerde trouwens ook dat ze haar hele leven haar was- en douchebeurt eindigde met koud water.

Zowel de Nivea als het koude water probeer ik wel eens, de eerste vaker dan het laatste.
Maar het allerlekkerste voor mijn gezicht vind ik tegenwoordig de Rozencreme van Weleda.

En dat kan je natuurlijk om meerdere plekken kopen maar mijn favoriet is Solobiomooi. Want zo kwam het binnen, als een echt kadootje voor mezelf.

Dag Henk

In de wereld van klantcontact is Henk Verbooy een bekende. Was een bekende want hij is er niet meer. Als journalist en uitgever maakte hij bladen waarin kennisoverdracht centraal stond. Een beetje tegen wil en dank moest ook wel commercieel zijn. Bladen uitgeven en seminars organiseren kost nu eenmaal geld. Journalist in zijn hart, uitgever uit noodzaak. En een beetje uit eigenwijzigheid.

We spraken elkaar tijdens borrels en een aantal keren zocht ik hem op in Rotterdam waar hij een kantoor had in het WTC. Om te praten over wat we voor elkaar konden betekenen. En misschien is het alleen mijn beleving maar in de loop der jaren kwam er steeds meer gelijkwaardigheid en respect in die gesprekken. Ik schrok niet meer zo van zijn kritische blik en begreep steeds beter zijn uitdagingen als uitgever, hij zag mij hopelijk niet meer als een PR-meisje-dat-alles-voor-niets-wil-hebben.
En zeker als ZZP-er groeide mijn respect voor ondernemers zoals Henk die niet alleen proberen hun eigen brood te verdienen maar ook de verantwoordelijkheid nemen voor medewerkers op een loonlijst. Een paar jaar geleden praatten we weer eens bij en kwam mijn zoon ter sprake die na een foute studiekeuze naar de School voor Journalistiek zou gaan. En Henk bood aan dat hij een tijdje bij hem mee kon lopen, om een idee te krijgen van de praktijk. Na een paar maanden was zijn oordeel kritisch , uitgesproken en oprecht, zoals we van hem mochten verwachten.

Gisteren kwam als donderslag bij heldere hemel het bericht dat Henk Verbooy er niet meer is. Plotseling overleden, in besloten kring gecremeerd. Het ging niet goed met zijn bedrijf, zo blijkt uit het persbericht van Essentials.
Eerst was er vooral de schrik van het plotseling wegvallen van een bekende, een leeftijdgenoot, een professioneel collega. En schieten clichees door het hoofd over genieten van het leven, niet teveel doen en laten waar je spijt van hebt.
Daarna ging het toch malen in mijn hoofd. Over de zware last die hij moet hebben gevoeld van de onbetaalde rekeningen, het gebrek aan zakelijk perspectief, de onmacht om geld te verdienen met zijn talent, kennis en kunde.
En ik hoop met heel mijn hart dat zijn overlijden geen direct verband heeft met die last.

Henk Verbooy: een geïnteresseerde, eigenwijze, kritische en vooral ook lieve man.
Dag Henk, ik zal je missen.