Sweet vibrations

Ik heb een bijzondere achterbuurman. Als ik nu over mijn laptop heen naar het zuiden kijk dan staan alleen een paar grote bomen en een rijtje huizen in de weg – anders kon ik zijn huis zien staan.

Jaren geleden kwamen we in gesprek: voor een PR-klant zocht ik naar een emailprogramma. De salesmanager bij de klant zei: “Dan moet je eens praten met Robert Rebergen, die doet iets met email. Ik ken hem nog van vroeger.”
En zo is het gekomen. Dat ‘iets met email doen’ klopte wel: E-Village maakt en gebruikt prachtige email-software. Volledige overkill voor een simpele nieuwsbrief maar het werkte prima en naar alle tevredenheid. De PR-klant kreeg eigen software maar we hielden contact, Robert en ik. Dat we bij toeval zo dicht bij elkaar bleken te wonen schept toch een band: Doldenaren onder elkaar.
Laatst kwam ik hem om de hoek tegen, op zijn Segway. En ik hoefde het niet eens te vragen. “Heb je al eens op zo’n ding gereden? Keertje proberen?”

Nu ik WongWorks ben kijken we we naar mogelijke zakelijke samenwerking. In het kader van die verkenning moch ik de afgelopen dagen leren om te gaan met hun geheel vernieuwde software: Clang. Prachtig spul waar ik allemaal creatieve, professionele inspiratie van krijg. En een certificaat met Clang Certified Professional.

Tussen de middag kwam Robert naar me toe. “Kom even mee”, zei hij en liep naar de gang. Daar staat een prachtige grote gong. Hij pakte de bijbehorende stok: “Hier, pak aan. En slaan, zo hard als je kan! Dat doen we hier altijd als een nieuwe klant tekent. Dat is vandaag ook gebeurd en aan jou de eer.”

Ik haalde uit en sloeg zo hard ik kon. Wat een machtig geluid, ik tril nog na. Dat Clang nog maar veel nieuwe klanten mag krijgen!

Ma’s Paastraditie

Ieder jaar met Pasen komt via mijn moeder dit paasgedicht boven drijven. Zij citeert het nog steeds uit haar hoofd.

Paasgepeins

Pa was éérste Paasdag jarig,
en de twééde Paasdag Ma;
Daardoor was ’t die Paasdag Ma’s dag,
Schoon ’t ook Paasdag was voor Pa.

Pa’s feest was dus dubbel Paasfeest,
En ziet, Ma’s feest dat was Paas;
(‘k Meen: op Ma’s feest was het Paasfeest,
Want Ma’s feest valt niet op Pa’s.)
En ik weet nog goed wat Pa zei,
toen Ma’s kip een Paasei lei:

Pa zei: ’t Paasei is niet pa’s ei!
Ma zei: Paasei is van mij.
Pa zei: Ma zei dus, dat Ma’s ei
Paasei was, maar niet voor Pa;
Ma zei: Ma’s ei is Ma’s Paasei
en Pa’s ei is óók van Ma.”

(Het gedicht staat in “Het nieuwe boek voor de jeugd” en is van Clinge Doorenbos)

(foto van http://bentobjects.blogspot.com/)

Blij met een ei

Van de veganisten mag ik geen eieren meer eten. Omdat er in de eierindustrie miljoenen hanenkuikentjes vergast worden.
Ze hebben er zelfs een website voor: www.waardelozehaantjes.nl.

Ik heb waardering voor vegetariers. Vleesloos gaat het niet worden bij ons in huis maar we kopen wel steeds bewuster: zoveel mogelijk biologisch of in ieder geval beest dat een goed leven heeft gehad.

Veganisten gaan nog een stapje verder: ook dieren uitbuiten mag niet. Geen honing want dat is zielig voor de bijen. Geen melkproducten want dat is zielig voor de koeien. En nu dan ook geen eieren want dat is zielig voor de kippen.

En dat gaat mij een stapje te ver. Tegen bio-eieren? OK.
Maar de dames  en heer in onze tuin dan?
Scharreliger dan deze vind je ze niet snel: de hele dag hobbelen ze door onze tuin en die van de buren.

En ze leggen regelmatig een ei. Momenteel krijgen we twee eitjes per dag, van iedere kip één.
Dat gaat niet ten koste van kuikens want broeds zijn ze niet.

En als ze dat wel zijn dan mogen ze dit jaar weer kuikentjes.
Ja, dan is de kans 50-50 op haantjes en hennetjes. Meer dan één haan in het kippenhok werkt niet – het mag van ons wel maar van de natuur niet.
Uit een vorig nest herinneren we ons nog met veel plezier Adriaan en Olivier die door pa als pubers het hok uit werden gebonjourd en de wijdere wereld introkken. Ze sliepen in bomen en kraaiden buurkinderen wakker.
De man des huizes dreigde met het hakmes maar het kwam er maar niet van. Uiteindelijk hebben ze allebei een goed huis gekregen en nog enige jaren rondgescharreld.

Mochten de kippen broeds worden dan mogen ze kuikens – een stuk of vier, vijf. En natuurlijk hopen we op hennetjes want dat scheelt een hoop zorgen. Maar komen er haantjes dan gaat het waarschijnlijk net als een paar jaar geleden: de man dreigt met het mes en uiteindelijk komen ze ergens anders goed onderdak.

Lieve veganisten: mogen we dan nu gewoon genieten van onze overheerlijke scharreleitjes?

Borg

In het kader van ‘wegwezen bij de ING want ze leren het nooit’ heb ik nu rekeningen bij de Triodos bank. Dat bevalt prima alleen hebben ze geen credit card en die is wel weer heel handig bij aankopen doen op het internet.

Dus vroeg ik een credit card aan via ASN – ook een nette bank. Per kerende post lag er vandaag een brief van ICS, International Card Services, dat ze mijn gegevens goed bekeken hadden. Helaas bestaat mijn bedrijf nog te kort om voldoende zekerheid te bieden maar als iemand borg wil staan?

Dat wil de man des huizes wel. Ik kijk nog eens goed naar het formulier. Degene die borg wil staan moet zijn/haar gegevens invullen maar onderaan moet de huwelijkspartner ook tekenen.  Dat is op zich niet echt raar want je mag je partner niet zo maar met mogelijke schulden opzadelen.
Nou heeft de man des huizes een geregistreerd partnerschap en dat is hetzelfde als getrouwd ware het niet dat trouwen al eens eerder gebeurd was in het verleden en je wil wel eens wat anders.
En zijn partner, dat ben ik.

Dus. Ik bied niet voldoende zekerheid voor een credit card. Mijn man mag borg staan. En ik moet daar weer borg voor staan. Dus sta ik eigenlijk borg voor mezelf.

Voor de zekerheid bel ik ICS maar het klopt helemaal en is het geen enkel probleem.

Ja, ik vind het prettig dat het zo makkelijk te regelen is.
En nee, het blijven rare instellingen die financiële dienstverleners.

Update, via Twitter:

En daarom hou ik van hem. 🙂

Technisch weer – deur aan deur

Het zijn prachtige, warme en zonnige lentedagen – echt wat je noemt ‘technisch weer’.
Ik hoorde die term voor het eerst tijdens vakantiewerk bij de gemeente Huizen, lang geleden. Het is het soort weer waar er opeens een sterke noodzaak is voor het inspecteren van technische zaken. Buiten, vanzelfsprekend. Even kijken hoe de gemeentelijke sportvelden er bij liggen. Of naar aanleiding van een klacht over een losliggende stoeptegel zelf poolshoogte gaan nemen. Of in ieder geval een afspraak buiten de deur regelen, bij voorkeur eentje tot een uur of half vier en dat het dan niet meer de moeite loont om terug naar kantoor te gaan.

Technisch weer dus.

En ook voor Jehova’s getuigen prettiger om met mooi weer de deuren langs te gaan. Het kan dan ook bijna geen toeval zijn dat er gisteren eentje voor de deur stond.
‘Goedemorgen mevrouw, ik wil graag met u praten over een heel oud boek, zeg maar.’
‘Nee bedankt, dat boek ken ik en zie er de toegevoegde waarde niet van in.’
‘Maar heeft u dan geen behoefte aan een geestelijk leven?’
‘……..’
‘Dat gun ik u echt hoor!’

Natuurlijk, zonder Bijbel heb je geen waarden, normen, moraal en/of geestelijk leven?
Het was technisch weer en ik blijf eigenlijk altijd wel aardig en vriendelijk. Daarom knikte ik maar vriendelijk, wenste hem succes (zo ben ik dan ook wel weer) en sloot zachtjes de deur.

De politiek op straat

Toegegeven: als er in mijn agenda ‘campagne D66’ staat begin ik niet meteen te juichen.
Het is altijd op zaterdag, de dag waar je de rest van de week naar uitkijkt omdat je dan even niets hoeft en moet.

Raar eigenlijk want als zzp-er bepaal je zelf wanneer je wat doet maar het begrip weekend is kennelijk diep ingesleten.

Gisteren stond dat ‘campagne D66’ weer in de agenda en om 11 uur stapte ik op de fiets en peddelde naar Belcourt, het winkelcentrum in hartje Zeist. Op weg naar de verzamelplek (we beginnen altijd met koffie/thee) kwam ik eerst mijn linkerbuurman in de Raad, Pieter van Ojen van de CU/SGP tegen. Ook hij was campagne aan het voeren, niet voor de partij maar voor het bijbehorende boek met een hoofdletter. Pro forma maar welgemeend bood hij mij een foldertje aan – we kennen en respecteren elkaars standpunten maar hij blijft het jammer vinden.
Binnen een paar minuten stond Paul Smink, CDA-raadslid, ook naast ons. Van geloof schoof het gesprek naar politiek naar wijnproeven bij de PvdA want ‘daar worden de echte afspraken gemaakt’. Dan maar geen afspraken want met campagne op straat zit mijn zaterdag politiek gezien wel vol.

Ik haast mij naar het ontmoetingspunt maar loop dan Reyn Schuurman tegen het lijf, de fotograaf van @slotstadnieuws. We praten even bij en dan word ik bijgehaald door D66-collega’s Rob Meijer en Pieter van de Ploeg. Het wordt echt tijd voor koffie!
En Jelke wacht al op ons, het eerste koopje thee al achter de kiezen. We praten wat bij, verzuchten allemaal dat we eigenlijk ander dingen zouden willen doen en praten even bij met Marlies Welschen (CDA) die langskomt met haar dochtertje.

Dan is het tijd voor het opzetten van de partytent, het ophangen van de vlaggen en het aantrekken van de D66-jassen. De flipover staat klaar en de vraag van de dag genoteerd: ‘Waar kunnen/moeten op bezuinigen in Zeist?’.

En dan gaat net als altijd het knopje om: het wordt leuk. We spreken mensen aan, een meisje tekent haar buurt en wat er mooi aan is, we praten over wat er goed is, wat er beter kan. Johan Varkevisser, D66 wethouder, en mede-raadslid Marion Huisman sluiten zich aan. Wouter Catsburg (CU) komt langs, @ReneScheffer (gemeente Zeist) staat op zijn vast plekje buiten H&M te twitteren.

De zon schijnt, mensen zijn vriendelijk, meningen verschillen, leuke ideeën worden geopperd en genoteerd, we krijgen complimenten en sterkte-wensen. We horen optimistische en pessimistische geluiden.
Maar vooral: het is leuk.

Ja, ik weet het: iedere politicus heeft op straat altijd ‘goede gesprekken’. Maar ik vind het heerlijk, die gesprekken met al die verschillende mensen met verschillende meningen en achtergronden. En het is goed.

Volgende maand weer. Op Belcour of ergens anders in Zeist.

Aan het begin van de wereld – Wongema

Vroeger pestten we elkaar, maakten ruzie en konden niet genoeg tenten en tassen tussen ons in hebben op de achterbank tijdens de lange vakantieautoritten.

“Je zit op mijn helft!”
“Niet waar, tot hier is van mij.”
‘Mam! Ze slaat mij!”
“Niet waar, mam, hij duwt mij juist!”

En dan waren we de eerste grens nog niet eens over.
De auto’s van toen waren smaller en de vakantieritten langer. Veel langer.

Maar goed, mijn broer en ik, we kunnen elkaar best wel goed hebben sinds we allebei het huis uit zijn.
Ik ben trots op hem, de zelfstandig grafisch ontwerper, docent aan de Rietveld en binnenkort uitbater van Wongema.

Van fervent stadsbewoner is hij namelijk verknocht geraakt aan het noorden van Groningen, aan het lege landschap, de kleine dorpjes, de hoge luchten. Hij kocht een klein huisje in Hornhuizen. Tegenover de kerk die vroeger ook dienst deed als vuurtoren.

Aan de andere kant van het kruispunt staat een oud leegstaand café.
Eén keer gebruikt voor een projectweek met Rietveldstudenten groeit het idee om het te kopen en om te bouwen tot inspirerend onderkomen voor groepen en eenlingen die ver weg van de randstad iets willen creëren.
En zo onstaat Wongema.
De ambities zijn hoog, de verbeelding groot, het doorzettingsvermogen dito.

Maar het pand is gekocht, de plannen gemaakt, de verbouwing gaat beginnen. Na de zomer kunnen de eerste gasten komen.
En als het net zo mooi, creatief en inventief wordt als de website dan kan het niet anders dan een succes worden.

Neem een kijkje en zie wat voor moois er komt daar aan het randje van de Waddenzee, aan het begin van de wereld.
En wees trots met mij.

Win-win wens

Ik ben optimistisch naïef en dat wil graag zo houden.
Maar toch ook weer niet zo naïef dat ik denk dat goede daden geheel en al zonder eigenbelang zijn. Goede daden doen levert voor jezelf ook een goed gevoel op, dat is dus win-win.
Gisteren kreeg ik de kans om iemand anders en mezelf een goed gevoel te geven.

Via Twitter (dankzij @jantje_paasman) kwam ik terecht bij de Wensenboom van Altrecht. Als je in Den Dolder woont kun en wil je niet om de Willem Arntszhoeve heen. De geschiedenis van de psychiatrische inrichting en het dorp zijn al bijna honderd jaar met elkaar vervlochten. Oudere Doldenaren spreken liefkozend over de Stichting.
Nu onderdeel van Altrecht en al 550 jaar oud. Zo lang geleden begon Willem Arntz in de stad Utrecht met het opvangen van mensen die geestelijk hulp nodig hadden. In zijn tijd vooruitstrevend en dat karakter is in voorbije eeuwen gebleven. Het respect voor de patienten, de eerste arbeids- en bezigheidstherapie: het blijft verbonden aan de naam Willem Arntz.

Maar goed: in het kader van het jubileum kunnen patiënten van Altrecht een wens op geven. Die staan op de website als appeltjes aan een boom en variëren van simpel tot complex, van groot tot klein, van hartverwarmend tot hartverscheurend. Zoals deze:

Vorig weekend klikte ik door al die appeltjes heen. Ik stuurde er een paar door via Twitter. En zelf koos ik deze uit:

Gisteren was het zover. Ik haalde de twee mannen op in Nieuwegein en met zijn drieën bezochten we alle hoeken van het Luchtvaartmuseum. We eindigden met koffie en appelgebak. Met slagroom.
En een goed gevoel voor ons alle drie. Win-win-win.

Er hangen nog heel wat appeltjes in de boom. Ik zeg: pluk ze! Je krijgt er geen spijt van.

Gisteren en morgen

Gisteren was het. Zo lijkt het. Dat ik in de vijfde klas overstapte naar de Montessorischool. Het hoe en waarom is een ander verhaal maar van een klas met ruim dertig klasgenoten van dezelfde leeftijd kwam ik de gemengde groep van klas 5 en 6 van meneer de Bruijn.

Het was dus de tijd dat je meneer zei tegen de leerkracht op de lagere school. Hij heette Jan trouwens maar zo sprak je hem niet aan, hooguit zeiden wij liefkozend ‘meneertje’.

Mijn moeder gaf een of twee dagen in de week gymnastiekles en dat betekende overblijven tussen de middag. Dat kon op school maar al snel mocht ik mee met Geertje. Slim, dun en twee staarten. Haar moeder was (en is) Montessoriaan in hart en nieren, haar vader deed iets technisch bij Philips en bouwde zelf een electrische piano in de kamer. Niet dat ik hem vaak zag maar dat was heel gewoon met vaders in die tijd. Geertje had nog een zus en een broertje. En een cocker spaniel Pippi maar de hoofdattractie was eigenlijk wel de grijze roodstaartpapegaai Louise. Die floot de hond, riep met de stem van de kinderen heel hard ‘mamaaaa!’ en ik zweer nog steeds dat ze een keer zachtjes achter mijn rug ‘hoe laat is het?’ heeft gevraagd.

Met Geertje liep ik qua schoolwerk aardig gelijk op en ze kon mij ook helpen met sommige typische Montessoridingen die haar met de paplepel waren ingegeven. We waren allebei redelijk serieus en absoluut geen giechelmeiden. Braaf ook trouwens.

Imposant vond ik dat zij met haar graatmagere armen zich schijnbaar moeiteloos omhoog kon trekken aan het wandrek of de touwen.
En met heel veel genoegen denk ik terug aan het dauwtrappen met Hemelvaart – ik met onze fox in een mandje voorop de fiets, zij met Pippi. De stilte, de leegte – het heeft indruk gemaakt.

Na de lagere school bleef ik in Huizen op de middelbare school en zij ging naar het Montessorilyceum in Amsterdam. We hielden contact zoals we dat nu ook nog doen: met tussenpozen maar altijd weinig woorden nodig om weer bijgepraat te zijn.

Na de Hogere Tuinbouwschool vertrok Geertje met haar ouders naar Noordgouwe op Schouwen en begon daar een biologisch tuinbouwbedrijf. En ik leerde daar plantjes poten, onkruid wieden, aardappels rooien, kapucijners plukken en geiten voeren. Samen met de kinderen spendeerde ik zelfs een ruime week in een tent in het aardappelveld – een goedkopen vakantie na de scheiding.
Maar zoals ze op kwekerij Zuidbos zeggen: “We aten er goed van.” Terecht, want ik heb nog nooit lekkerdere komkommers, raapstelen en tomaten gegeten als van de tuin in Noordgouwe.

Ik scheidde, zij trouwde. Ik twee kinderen, zij twee jack Russel’s en twee ezels. Zij een eigen bedrijf en ik mag er af en toe winkeltje spelen.

Morgen gaan we weer naar Zeeland. Lekker eten met Geertje en Ad bij de Ouwe Smisse. En dan zaterdag vieren dat ze 50 wordt.
En gisteren waren we nog 11.

 

Een nieuwe maand, een nieuwe kans

Iedere maand voeg ik een nieuw microkrediet toe aan mijn Kiva-portfolio.
Omdat ik het eigenlijk belachelijk goed heb. Omdat ik met een klein beetje geld zelfstandige ondernemers een steuntje in de rug kan geven. Geen bonussen, geen dure kantoren: ik kan geld missen, zij willen het lenen en als het terugbetaald is gaat het naar de volgende. Een echte bank kan er vast niet van bestaan maar ik slaap er goed van.

Mijn lening in april gaat naar Josephine op de Filipijnen. Als je snel bent kan je nog meedoen!