Van theorie naar gelei

Het is een goed jaar voor de druiven, de hele pergola hangt vol met trossen steeds blauwer wordende druiven. Het is wel vaker een goed druivenjaar geweest in de vijf jaar dat ik hier nu woon en iedere keer filosoferen we over wijn en zelfs over grappa.
Het komt er meestal op neer dat de kippen en andere vogels hun gang kunnen gaan. Tegen de tijd dat we eind september van vakantie terug komen is er niet veel meer over om de filosofie om te zetten in realiteit.

Vanavond plukte de baas achteloos een trosje druiven en gooide ze naar de kippen. Die zijn er inderdaad dol op en binnen een mum van tijd liggen er alleen nog steeltjes.

Ploteseling vond ik het zonde om het ook dit jaar weer bij filosoferen te laten en met een schaar knipte ik in een mum van tijd deze oogst bij elkaar.
Het past niet eens allemaal tegelijk in de grootste soeppan.

Met een bodempje water op een zacht vuurtje ziet het er al heel anders uit:

Ongeveer een uur later was het tijd om alles het sap van de rest te scheiden. Eerst alles door het vergiet en daarna nog eens door de zeef.
Het tussenresultaat is een grote pan met dik druivensap.
Morgen laten we het verder inkoken, suiker erbij en dan in potjes verdelen.
Die geleisuiker en potten moeten we nog wel even halen, we waren tenslotte eigenlijk nog heel theoretisch bezig.

Wordt vervolgd…..

Indrukken van een weekend

Vrijdag – de zomerborrel van D66 Zeist – prachtige lokatie in Bosch en Duin. Zo’n beetje de plek waar we jaren geleden al van besloten hebben dat we daar in het geval van een hoofdprijs of jackpot in de staatsloterij zouden willen wonen.|
Maar belangrijker: leuke mensen, interessante gedachtewisselingen en enthousiaste ideeen.

Zaterdag – de kippen van JDE. Het is al weer zeker zeker zes jaar geleden dat we bij dezelfde werkgever zaten maar we blijven elkaar in wisselende samenstellingen toch zeker twee keer per jaar ontmoeten bij een etentje. Dit keer met aanhang, indien mogelijk of gewenst, en bij ons thuis. Iedereen nam wat te eten mee dus het werk vooraf was voor ons beperkt. Veel plezier, veel bijgepraat. Dat we het nog maar lang mogen volhouden!

Zondag – bezoek uit Zeeland. Waarbij de twee Jack Russels zich zo sterk voelden dat ze Coosje geheel aan de kant zetten en deze zich na vechtpartij door ons maar naar binnen is gestuurd. Met het eten verdwenen de twee lefzusters in de auto en had Coosje weer haar terrein terug.
Na heerlijke risotto met kalfschnitzels en ruccola aten we het lekkerste ijs van Nederland. Inderdaad: bij de Hoop in Blaricum. Het smaakte net zo goed als we het ons herinnnerden…..

En de rij was gelukkig een stuk korter!

Colonial fame

I’m getting world famous! The first Wednesday World Wide Woman ever….

If you drifted over from the Women’s Colony: welcome! You will not find a lot of English on this blog but please feel free to look at the pictures. And Google translate will make all my writing instantly funny, so enjoy!

And if read this post and you have no clue what I am talking about: just follow the link and enjoy too…..

Familie

Kasteel Staverden, zonnige zondagmiddag.

‘Wij zijn nichten, dus wat is mijn dochter dan van jou?’
‘Volgens mij is zij mijn achternichtje.’

Die was nog simpel.
Mijn nichtje kijkt van haar eigen dochter naar de zwangere dochter van de zoon van de eerste vrouw van haar vader.
‘En wat zijn zij dan straks van elkaar?’
‘……’

We houden het op achternicht en -neef. De familie is al niet zo uitgebreid, dan moet je het niet al te ingewikkeld maken.

Lege-nest-syndroom

Een van de kippen was al een tijdje weg. Nou was het de meest ervaren van allemaal die haar eigen gang gaat en net zo lief in een boom slaapt. En bovendien de moeder van de kuikens van dit jaar. Kuikens trouwens die een interessante mix zijn van beide ouders, maar daar over een andere keer meer.

De kip was weg. Te oud en ervaren om echt in problemen te raken. Te jong om onder een struik te gaan zitten en dood te gaan.
Na een week of zo stond ze in de vroege ochtend opeens weer in de tuin. Hongerig en met veel meer getok en gekakel dan we van haar gewend waren. En daarna bleef ze weer weg.

Ze zou toch niet….?

Ja dus. Eergisteren zochten we in de achtertuin van onze buren en daar zat ze: tussen de klimop. Ik tilde haar op en verontwaardigd vloog ze al sputterend over de schutting, terug naar haar collega’s.

In het zelfgemaakte nestje lagen 12 eieren. Nu niet meer.

Gelukkig hebben kippen een beperkt geheugen. Ze blijft weer keurig bij haar bestaande ‘extended family en heeft kennelijk geen last van het lege-nest-syndroom.

Hobbels, een dal en een opkikker

De gewoonte van het bloggen is met de technische perikelen een beetje uit het systeem geraakt. Nadat het met Blogger niet meer lukte om foto’s te plaatsen ging de baas met mijn oude laptop aan de slag en toverde het om in een server. Nou lukken wonderen meteen maar toveren duurt iets langer dus daar gingen een paar dagen overheen.

Het idee was om alle tekst en plaatjes van de site op die server te zetten want daar is een zee van ruimte. Kennelijk zat het probleem niet in de ruimte want na het omzetten kon ik niet alleen geen plaatjes meer publiceren maar was alles onbereikbaar.

We gaven de schuld aan Blogger.

En we hadden goede dingen gehoord van WordPress. Een account is zo gemaakt, het blog ook zo over gezet maar in de vormgeving ging het niet helemaal goed. Kwestie van wennen bleek.

En intussen gaat het werkende leven ook door. Nog een paar weken voor de vakantie en de stapel ‘moet echt af voor ik wegga’ is groot. En lijkt ook niet kleiner te worden.
Zaterdag hoorde ik om 9 uur ’s ochtends een voicemail van de bewakingsdienst dat er ingebroken was op kantoor. Er heen gereden bleek een deur compleet vernield (breekijzer) en aan de andere kant een raampje ingeslagen. Veel glas aan de ene kant, splinters en een deur aan gruzels aan de andere kant.

Een beetje wezenloos liep ik rond, geen idee waar te beginnen. Alle deuren en kasten stonden open. Er leek niets weg te zijn – monitoren, telefoons en andere apparatuur stond er nog. De camera was er ook nog dus we hebben in ieder geval de foto’s nog…
Daarna opgeruimd wat ik kom, vingers geprikt aan het glas natuurlijk, allerlei mensen gebeld van beheerder tot politie.
Met alles zo goed als mogelijk afgesloten kon ik dan toch aan het weekend beginnen.
De afgelopen dagen zijn er nog alle opvolgingsactiviteiten – beveiliging bijstellen, reparaties, aangifte.

Maar met de hond gaat het goed: nietjes en hechtingen eruit, knobbeltjes bleken goedaardig, kap mag af en onze knieholtes zijn dus ook blij.
Nu alleen nog de tropische dag van morgen, inclusief buien, overleven en dan is alles weer gewoon.

Met ook gewoon weer de (bijna) dagelijkse berichtjes. Want er gebeurt genoeg in en om de doorzonwoning!

Hobbels

De techniek voor het maken van dit blog is van Blogger. Sinds een paar dagen wil deze op een of andere manier geen afbeeldingen meer plaatsen.
Ergens tussen mijn computer en de almachtige server blijft het proces iedere keer steken.

De baas is bezig met het installeren van een server bij ons thuis maar dat werkt nog niet helemaal zoals het zou moeten.

Voorlopig dus even zonder illustraties.

Privacy

Na het onfortuinlijke incident met de stuk voor stuk verwijderde nietjes, de draadhechtingen en een nieuwe rekening van de dierenarts loopt de hond rond met een kap om haar kop.

Nu begint ze aardig te herstellen en hoewel ze niet protesteert tegen dat ding wordt ze wel balorig.
Waar ze in het bos met grote takken zeult en precies weet hoe breed ze dan is en nergens tegenaan botst – nu loopt ze met grote regelmaat met die kap in je knieholtes. Of wil ze perse tussen twee stoelen door terwijl dat eigenlijk niet past.
En ze vanavond kreeg ze een pilletje (antibiotica) achter in haar keel met meteen daar achteraan een hondenkoekje. Nog geen halve minuut later had ze het pilletje weer uitgespuugd en het koekje opgegeten.

Met andere woorden: we hebben al bijna onze eigen, oude vertrouwde hond weer terug….

Eten kan ze ook met toeter:

De bak zit er gewoon onder.

Privacy gegarandeerd!

Eten uit en in de tuin

Van beneden naar boven: bladerdeeg, tomaat, courgette uit eigen tuin, mozzarella, olijfolie en parmezaan.
20 minuten in de oven en dan geserveerd met een koele witte wijn (uit Puglia natuurlijk) op het terras.

Zomerser kan niet.

Zo ziek als een hond…

Nee, de mexicaanse griep heeft nog niet toegeslagen in de doorzonwoning. Maar de hond is wel zielig.
Bij een tekencontrole vorige week voelden we wat kleine knobbeltjes bij de melkklieren die er niet thuishoren. Dat vond de dierenarts ook en afgelopen woensdag ging Coosje dan ook onder het mes.

Nog half verdoofd en met een soort balletpakje aan om de wond te beschermen kwam ze thuis. Daar kroop ze meteen in de tuin onder de struiken en wilde alleen maar liggen en zielig zijn.

De volgende dag was ze een tijdje alleen (dat krijg je met werkende bazen) en bij terugkomst was het pak uit en van wat we er van konden zien was de wond niet goed dicht meer.
Dus zaten we aan het eind van de dag weer bij de dierenarts. Daar bleek dat ze alle nietjes verwijderd had en dat de wond (toch zo’n 15 centimeter lang) weer helemaal open lag.

Weer een verdoving en dit keer werd de wond met naald en draad gedicht. Drain er zelfs in, het balletpak weer aan maar nu als extra een grote toeter om haar kop om herhaling te voorkomen.

Ze lijdt in stilte. Vanwege de wond of vanwege die rare kap, dat is niet helemaal duidelijk.
Toch gaat ze gelukkig met sprongen vooruit. Ook al is de drain vrijdag spontaan uitgevallen.
Maar ze kwispelt weer, blaft enthousiast als de bel gaat en eet weer als een hongerige wolf .
Morgen weer op controle.