Een geslaagde vakantie

Ja, het was heerlijk weer. De stappenteller draaide overuren, de landschappen waren prachtig, het eten heerlijk en de logies goed geregeld.
Maar of de vakantie echt geslaagd is wordt uiteindelijk bepaald door wat we hebben kunnen lezen. De rest van het jaar nemen we eigenlijk te weinig tijd en laten we ons afleiden door de schermen in huis. Ook ontspanning maar toch anders.

De stapel was ambitieus.

Het lezen deed ik, per ongeluk, op de foto gezien van onderen naar boven.
Evert Kwok is wat het hoort te zijn: heerlijke, flauwe woordgrappen en dito puzzels.
Saskia Noort las ik op de achterbank van de bus op de heenweg. De man en de twee meereizigers  hielden zich bezig met de route in het echt, op de TomTom, op GoogleMaps en een papieren kaart (“TomTom geeft aan over Mannheim, mijn GoogleMaps geeft daar 4 minuten vertraging en jou GoogleMaps 6 minuten. Reden we daar vorig jaar ook niet in de file? Volgens de kaart hebben we niet zo veel keus. O, kijk, nu is de file weer weg.”).

Ondertussen zat ik met mijn hoofd in de grachtengordel van Amsterdam, tussen alleengaande en -staande vrouwen, losgeslagen pubers, publieke opinies en een verdwenen minnaar. In Oostenrijk klapte ik Huidpijn tevreden dicht – boeiend en vlot geschreven, een verhaal dat je meetrekt en net even verrassend afloopt.

Orphan X moest even wachten tot de volgende dag. Na het genieten van het mooie weer en een prachtige wandeling door het Schnalstal vloog ik door  de eerste hoofdstukken heen, zittend op het terras met thee en huisgemaakt Kuche van Hotel Goldene Rose. Eigenlijk nemen we ieder jaar de nieuwe Lee Child mee maar die komt dit jaar pas uit in november. Orphan X wordt op de kaft van harte aanbevolen door Lee Child en ook door Olaf van boekhandel Kramer & van Doorn. Vol actie, bijpassend geweld, slimme wendingen en cliffhangers. Ultiem vakantievoer.

Dat geldt ook voor Nomad. Vorig jaar lazen we I, Pilgrim en Nomad is prima opvolger in het genre. Spanning, terrorisme, psychologie, verraad en dicht bij de actualiteit. Een pageturner.

En dan een Little Life. Olaf van de boekwinkel zei het al: “Dit is een boek dat je eigenlijk niet wilt uitlezen omdat je geen afscheid wilt nemen van de hoofdpersonen.” Het is het verhaal van vier vrienden die bij elkaar komen te wonen op college en de rest van hun leven hecht verbonden blijven. Het boek speelt zich vooral af in New York en volgt de ontwikkeling van de vier, ieder hun eigen kant op. Intussen wordt de omgeving bijna tastbaar beschreven, van de kleine appartementjes, kunstenaarsstudio’s, eettentjes, looproutes en feestjes.
Eén van de vier is letterlijk en figuurlijk getekend door de omstandigheden van zijn jeugd en dat loopt als de rode draad door het verhaal.
Het is prachtig geschreven en het verhaal laat je niet los. De onmacht, het verdriet, het onvermogen, de vriendschap, de onderlinge verbondenheid maakten dat ik regelmatig met tranen in mijn ogen zat te lezen. Dan doe je toch iets goed, als schrijver.

Catcher in the Rye ligt klaar voor dit weekend.
The Fountainhead zal nog even geduld moeten hebben.

Stapel vakantieplezier

Met een vakantie in het vooruitzicht is de gang naar de boekhandel ondertussen een vast gegeven. Bijna twee weken om afstand te nemen van het dagelijkse, werkende leven en dat doen we  door een flink aantal kilometers van huis te gaan en daar rond te rijden, einden te wandelen, lekker te eten én veel te lezen.

Digitale fans als wij zijn is de eReader toch nooit echt aangeslagen. Het gepruts met speciale, niet echt intuïtieve apps leverde altijd meer frustratie op dan plezier. Bovendien zijn ebooks ook niet echt goedkoop.

En we hebben een prima boekwinkel in Zeist met dito advies. Gisteren haalden we onze voorraad voor de komende reis. Zoekend voor de kast met Engelstalig sta ik met de nieuwe Dave Eggers in mijn handen.
“Is die net zo goed als The Circle?”, vraag ik.
“Hm, heel eerlijk? Ik vond het zelf tegenvallen, ik kreeg een hekel aan de hoofdpersoon, die vrouw met die kinderen in een caravan.”
Ik leg het boek weer terug op de stapel en laat me leiden door zijn advies. De ervaring leert dat het dan eigenlijk altijd wel goed komt. Het leverde andere keren onder meer ‘De hoge bergen van Portugal’ en ‘The Childrens Act’ op. Beiden een schot in de roos.

Dit is het leesvoer geworden voor de komende tijd:

Eerlijk is eerlijk: de onderste had ik zelf al gekozen als trouw volger van @evertkwok op Twitter en Instagram. Woordgrapjes galore!
Saskia Noort: om ons te overtuigen dat Nederlandstalig ook goed en spannend kan zijn.
Orphan X – de nieuwe Jack Reacher is er niet op tijd voor onze vakantie maar deze wordt door Lee Child zelf aanbevolen.
Nomad – zelfde genre als I am Pilgrim en hopelijk net zo spannend.
A Little Life – volgens de achterflap en onze boekenman een verhaal waarvan je het jammer vindt als het uit is, omdat de hoofdpersonen bij je gaan horen.
The Catcher in the Rye – de klassieker die ik nog nooit gelezen heb. “Als ik ooit terecht kom op een onbewoond eiland hoop ik dat dit boek mee aanspoelt.”

En dan The Fountainhead – tja, wat zal ik er van zeggen? De ideeën in de doorzonwoning over de organisatie van de maatschappij, Nederland, Europa en de wereld liggen op zijn zachtst gezegd niet op één lijn. Mijn genuanceerde, D66, sociaal liberalisme (zelfredzaamheid voorop maar hulp voor hen die het echt nodig hebben) botst vrijwel altijd met het libertarisch gedachtengoed van de man des huizes (weg met de overheid, ik regel alles zelf wel en de rest van de wereld ook).
Die ideologie is niet de mijne maar ik ga mij wel verdiepen in de principes. Altijd leerzaam.

Nu nog kiezen waar ik mee ga beginnen.

“It is very simple…”

We maken gebruik van de mogelijkheid om ’s avonds mee te eten in onze Agriturismo in Italië. De eerste avond is dat onder andere een heerlijke minestre (groentensoep) en een minstens zo lekkere schenkel, ook met groenten. We zijn benieuwd naar het recept en de dochter, die Engels spreekt, wil het graag geven.

“It is very simple. You start with the oil, good oil, in a big pan. Then add some onions and some garlic.” Ze denkt even na en zegt dan: “Basically every recipe in Italy starts with the oil, the onions and the garlic.”
“But, for the minestre, you put a lot of water and then a lot of fresh vegetables and any fresh herbs you have. And then it takes a long time.”
We proberen nog of ze iets specifieker kan zijn over die groenten en kruiden maar bij iedere suggestie bevestigt ze dat die allemaal kunnen. Tomaten, wortel, courgette, tijm, salie, rozemarijn – als het maar vers is.
In onze grote soepterrine op tafel zat ook een groot stuk vlees, waarschijnlijk gerookt spek. Of dat ook niet essentieel is? “Nah, any meat is good.”

Gisteren maakte ik mijn eigen minestre: olie, uien, knoflook, water en daarna tomaat, wortel, prei, courgette, sperziebonen en een handje gedroogde paddestoelen. En een runderschenkel. En lavas, salie, tijm en rozemarijn uit de tuin.
Het werd geen Italiaanse minestre maar wel een hele mooie groentensoep. Niet alleen al de moeite waard voor de heerlijke geur door het hele huis maar ook voor de smaak.

It is very simple….

Natuurlijk geen foto’s gemaakt van het huis zelf maar dit is één van de vijf katten die demonstreert dat er niets mis is met achter de geraniums zitten.

Op het randje van Toscane, tussen Parma en La Spezia, ligt Pontrémoli. Een paar jaar geleden vonden we daar op de terugweg naar huis voor de laatste nacht onderdak bij Il Glicine en la Lanterna, een Agriturismo die we ter plekke via internet hadden gevonden. Vanaf de weg een stukje naar beneden waar een beekje stroomt. Zo eentje waar je eigenlijk gelijk met blote voeten in wil staan, dammen bouwend met de keien. Over een houten brug kom je bij wat vroeger een grote boerderij is geweest met beneden opslagruimte en stallen en boven de woonruimtes. Dat alles is nu omgebouwd in grote comfortabele kamers, een grote keuken, een ontbijtruimte en eentje voor het avondeten. Comfortabel met karakter – daar houden wij van.
Il Glicine en la Lanterna kwam dan ook met glans op ons lijstje van willen-we-graag-nog-een-keer-heen. Dit jaar was het zover.
Il Glicine betekent trouwens blauwe regen.

6K

Sommige beslissingen kun je bijna niet uitleggen. Zoals bijna 6000 kilometer reizen om een hond op te halen. Een Hollandse Herder uit het oosten van Finland. Ja, het was bijna Rusland. Zo erg was het.

Maar we deden het wel en ook al is het uitleggen iedere keer weer een uitdaging: we hebben er nog geen moment spijt van gehad.

Het begon met het steeds meer missen van een hond in huis, het op wachtlijsten staan voor een ruwhaar hollandse herder en telkens net buiten de boot vallen en opeens op paasmaandag via Facebook geattendeerd worden op een pup.
Een langhaar hollandse herder, net zoals Coosje, en uit een echte werklijn, net zoals de man des huizes graag zou willen. Al tien weken oud dus zo op te halen. En met dit koppie.

Haar naam: Valithria en woonde dus in Eno, Finland. We gingen Googlen. We keken naar de afstand. En naar elkaar. En we besloten eerst maar eens een email te sturen.
Binnen een uur kwam er antwoord: ja, ze kende de man des huizes als fokker en kenner van langharen en ja, we mochten de pup hebben maar moesten haar dan wel persoonlijk komen ophalen.

En het grote plannen begon. Vliegen: het bleek een slechte optie door de het gebrek aan aansluiting van de binnenlandse vlucht op die naar Amsterdam. Een nacht op een vliegveld met een pup leek ons niet ideaal.

Met de auto dan? Pakweg 6000 kilometer heen en terug zei Google. We gingen rekenen: hoe ver kun je rijden in een dag? Hoe zit het met boten? Mag de pup overal komen?

Het werd de route Duitsland, Denemarken, Zweden, Finland. Een veerboot van Duitsland naar Denemarken en de nachtboot van Stockholm naar Finland. Terug was Zweden geen optie omdat onze pup nog niet ingeënt kon worden tegen rabiës. Dus werd het de boot van Helsinki naar Travemünde in Duitsland. We boekten boten en hotel en vonden onszelf belachelijk. Maar toch voelde het goed – ze was de juiste hond, op het juiste moment.
Bovendien hadden we net besloten dat we wat meer van onze reisplannen zouden moeten waarmaken. So let’s go roadtrippin’!

Op vrijdagochtend reden we vroeg weg en vanaf de Duitse grens werd het steeds zonniger. Op 10 minuten regen na in Finland bleef het ook prachtig weer. De weg was filevrij, het landschap was mooi en weids en langzamerhand gingen we terug in de tijd: de krentenbomen die bij ons al waren uitgebloeid stonden hier nog in knop.

De eerste dag reden we tot Jönköping in Zweden en genoten van een mooi oud hotel, een lekker diner en een prima ontbijt.

We hoefden pas aan het eind van de middag in Stockholm in te checken voor de boot dus we deden het rustig aan. Navigatiesysteem op ‘vermijd snelwegen’ en genieten van het Zweedse voorjaar.

Hoewel we wel verrast werden door de plotselinge mededeling van het systeem: “Rijd veerboot op”. Het bleek een zeer plaatselijke oversteek: onbemand en onbetaald.

In Stockholm aangekomen bleken we nog tijd genoeg over te hebben voor een uitgebreid rondje door de Gamla Stan – de oude stad.

 

Met de herinnering aan de nachtelijke oversteken van het Kanaal naar Engeland (kleine hutten, gammele ‘slaapstoelen’) viel de accomodatie ons heel erg mee. Heel erg zelfs.

Een ook het land aan de overkant van het water was boven verwachting. Weids, rustig en inderdaad ongelooflijk veel meren.

En dit is ze dan: het doel van onze reis. We noemen haar Zeska, naar de 6 K (duizend) kilometer die we er (afgerond naar boven) voor gereisd hebben.

En ze is het waard. Driedubbeldwars. Ze is minstens zo slim, aanhankelijk, mensgericht en eigenwijs als we gehoopt hadden.

De negentwintig uur op de boot terug verliepen prima. De boot had een hondendek met een enorme kattenbak en daar maakte ze keurig gebruik van. Minpuntje was wel dat ze eigenlijk nergens anders mocht komen waardoor een drankje halen of iets te eten een kwestie van smokkelen en improviseren werd.

Achter ons de Baltische zee, voor ons Duitsland.

De laatste paar honderd kilometer waren het zwaarst maar midden in de nacht van dinsdag op woensdag waren we thuis in Den Dolder.

Welkom thuis, Zeska.

Saillant detail: Coosje overleed op 11 februari, Zeska werd geboren op 12 februari.

Het voordeel(tje) van een lange file

Tussen ons en de jaarlijkse vakantie in Italië zitten zo’n 1100 kilometer en bij voorkeur overbruggen we die afstand zo snel mogelijk. Sinds de komst van de TomTom is dat nog erger geworden: zodra het doel is ingesteld staat er ook meteen een aankomsttijd bij die rekening houdt met gemiddelde snelheden en niet met pauzes. We verheugen ons dan ook iedere keer op het nieuwe stukje snelweg ergens in het zuiden van Duitsland dat onze TomTom nog niet kent want daar winnen we dan opeens twintig minuten mee.

Wegwerkzaamheden, regen en files zijn factoren waar TomTom ook geen idee van heeft. Dit jaar kwamen we onverwachts in een file terecht in Oostenrijk. Lang stilstaan, stapvoets, opeens even op volle snelheid en dan weer stilstaan. Achteraf kwam het allemaal door een klein stukje wegwerkzaamheden met verkeersregelaars waar beide kanten keurig om de beurt mochten passeren. Dat de file aan de ene kant om de bocht heel veel korter was dan aan de andere kant: daar hadden ze duidelijk geen idee van. Waar vanuit het zuiden de wachttijd hooguit een minuut of tien was, betekende het voor ons bijna twee uur vertraging.

Het had toch één voordeel: we zagen zo een hele bijzondere auto. In eerste instantie leek het een wat ruig uitgevallen bestickering maar bij nader inzien was het echt een speciaal geval. Door deze kleurstelling verdwijnt de diepte kon je absoluut niet zien om wat voor merk of model het ging: een testmodel van waarschijnlijk BMW of Audi. Was de file er niet geweest dan ook deze foto niet. Elk nadeel heeft met wat zoeken best wel een voordeel.

Zur Goldenen Rose

Is het saai om ieder jaar naar dezelfde plek op vakantie te gaan? Volgens mij wel.
Is het saai om ieder jaar op dezelfde plek je vakantie te beginnen? Niet als die plek Hotel Zur Goldenen Rose in Karthaus, Italië is.

Al voor de negende keer rijden de man des huizes en ik samen in één lange ruk naar dit kleine dorpje in het Schnalstal. Twaalf uur rijden, twaalfhonderd meter hoogteverschil en we zijn in een andere wereld. Een wereld van bergen, prachtige grashellingen, witte huizen met houten balkons en ongelooflijk veel bakken met geraniums. En aardige mensen, vooral ook veel gastvrije, aardige mensen.
Hier is het waar de internationale zomerschool wordt gehouden van de universiteit en waar een computernetwerkje moet worden opgezet. En zo begint onze vakantie: met het begroeten van inmiddels oude bekenden, topdocenten op het gebied van ijs en klimaat uit IJsland, Groot Brittannië, Denemarken, Hong Kong, Nederland, Zweden, Duitsland en nog wat andere landen. En ruim dertig studenten uit diezelfde en nog andere lnden die tien dagen lang worden bijgespijkerd over mass balance, formules, data, en andere ijzige beta-zaken.

Tot de bekenden horen ook de eigenaren en personeelsleden van het hotel Zur Goldenen Rose. Het hotel is al generaties eigendom van de familie Grüner, eigenlijk vermoeden wij dat hele dorp ongeveer bestaat uit Grüners. In de zomer is het een uitvalsbasis voor wandelaars, in de winter voor wintersporters.

Wat zo mooi is aan Zur Goldenen Rose is dat het aan alle kanten sfeer ademt, met liefde en aandacht voor het oude. En daarnaast is het qua onderhoud in topconditie. Alles zit strak in de verf en er is geen buts of streep te bekennen. Veel grenen en ander hout, mooie stenen vloer, lopers in de gang, balkon bij iedere kamer.

Aan alle comfort en details is gedacht, van de comfortabele dekbedden en de drie kussens tot de leenparaplu en de kruik in geborduurde kruikenzak. Overal verse bloemen op tafel, ’s middags staat de thee met vier soorten cake klaar voor de liefhebbers (complimenten van het huis) en na één bestelling aan de bar is je kamernummer bekend.

Het eten is heerlijk: Italiaanse kwaliteit in Oostenrijkse kwantiteit. Bij het ontbijt staat de koffie al op tafel voordat je er aan kan denken, ’s middags drie gangen lunch, ’s avonds vier gangen diner. In sommige opzichten is het beter voor ons dat we maar een paar dagen blijven.

Maar we komen weer terug. Over tien dagen om de computers weer in te pakken en mee te nemen naar huis. En volgend jaar weer. Zeker weten.

Hoe wij de lente ophaalden in Normandië

 

 

 

 

 

 

 

Het kan natuurlijk toeval zijn maar zo reden wij door Nederland. Door België. En door Noord-Frankrijk. En ik prees mij gelukkig met de stapel boeken die we bij ons hadden.

 

 

 

 

Bij aankomst zagen we de eerste stukken blauwe lucht. Van de gastvrouw van onze chambre d’hote (Les Moussiaux) kregen we een welkomstglaasje op het terras, uit de wind. En het leven was goed.

Het uitzicht vanuit de kamer was bijna nog beter. Soms met zicht op het strand. En soms was het strand weg. Ze noemen dat daar vloed.

Als er strand is, kan je er over wandelen. Halverwege onze tocht verdween het strand en klauterden we tegen de klif op naar boven. Eerst omhoog en daarna dwars op zoek naar een doorgang naar de weg. Liefst eentje zonder bramenstruiken.

We vonden de doorgang en we vonden iets te eten. Het grote voordeel van vlakbij zee is de verse vis. En de verse schelpen.

Geen Normandië zonder invasie. Die van 1066 naar de overkant sloegen we over. Wel bezochten we een aantal stranden en begraafplaatsen uit 1944. Tot de ergernis aan de toeristenstroom groter werd dan historische waarde.

En zo reden we terug. Met de zon in het zicht.
Graag gedaan.

 

Leerzame vakantie

We waren er een paar dagen tussenuit. Even de hond uitlaten in de Vogezen, de dichtsbijzijnde regio waar het volgens de weersverwachting droog en misschien zelfs zonnig zou zijn en dat klopte.
Via internet kwamen we terecht in Bussang, bij Le Chevalier des Vosges. Een chambre d’hote gerund door een Nederlander. Mooie plek, hond mocht mee en een redelijke prijs. Een prijs die ter plekke ook nog eens halfpension bleek in te houden en dat betekende een dagelijkse heerlijke viergangenmaaltijd. Naast een goed ontbijt, een bar voor drankjes en prima wandel- en ander reisadvies.

In de omgeving  van Bussang is het namelijk uitstekend rondrijden en wandelen. De Ballon d’Alsace, de Grande Ballon, de bron van de Moezel en de Elzas liggen allemaal praktisch om de hoek. De sfeer bij Le Chevalier is gemoedelijk en de contacten met de andere gasten vanzelfsprekend. En dat leverde leerzame momenten en inspiratie op.
De rondreizende zestigers zetten hard werken en handel in het juiste perspectief door al hun reisverhalen. Vooral het stel dat hun tuinderij aan het afbouwen is (“we doen alleen nog maar in vorm geknipte buxussen”) en bewust tijd neemt voor wandelen, fietsen en reizen. Woont de zoon een tijdje in Frankrijk dan gaan ze er op de fiets naartoe. ’s Middags een rondje lopen om de plas. Wandelen door Schotland. Fietsen langs de westkust van Ierland. Rondrijden over IJsland. Naar Zuid-Afrika, China, Canada.
In de Vogezen wandelen ze iedere dag, komen voldaan ’s middags weer binnen en maken ’s avonds weer plannen voor de dag erna. Een werk-vrije-tijd-balans om jaloers op te zijn.

De twee jonge Belgische jongens komen om te trainen, in het wielrennen. Tellen de cols, kilometers, gemiddelde snelheid, de klimmen en de afdalingen. Ze letten op wat ze eten en volgen keurig het voedingsadvies. Eén van de twee is onderdeel van de Belgische jeugdselectie, de Belofte, en vertelde dat in zijn ploeg er maar twee zijn die een opleiding volgen, waaronder hij. De anderen hopen op een profcontractje en zijn daarna overgeleverd aan ongeschoold werk. En je kan aan hem zien dat hij in zijn hart ook wel alleen maar zou willen fietsen maar gelukkig houdt hij zijn hoofd erbij.

De eigenaar van Le Chevalier is een Nederlander die er zijn droom probeert waar te maken. Hij geeft zichzelf drie jaar om er achter te komen of dat kan. Twee keer drie maanden is hij open, in de zomer en in de winter. In de tussentijd freelancet hij in Nederland. Ook een mooi voorbeeld van evenwicht tussen hart en verstand.

De zon, de buitenlucht, de prachtige omgeving, de mensen: ze hebben ons goed gedaan.
Eenmaal thuis blijf ik nog even weg van werk en politiek. We scheppen weer wat orde in de chaos van de achtertuin, strepen klusjes af die al veel te lang op het lijstje stonden.
Nu deze balans tussen hoofd en hart proberen vast te houden.

Steentijd

Afgelopen weekend ging de hond op vakantie en wij mochten mee. Naar Gasselte in Drenthe. De hond maakt het op zich niet veel uit waar we heen gaan als er maar ruimte en tijd is voor wandelen.
En als de hond het leuk heeft, hebben wij het ook leuk.

We waren trouwend nog nooit in Drenthe geweest en dat betekent een doorgestreepte bestemming op ons lijstje van gewenste vakantiebestemmingen. Dat is trouwens een heel lang lijstje dat grotendeels bestaat uit plaatsen waar de hond niet mee kan. Zuid Afrika, Argentinië, Praag: wees gerust, we zijn jullie nog niet vergeten!

Het was dus Gasselte en dat is zo klein als het klinkt. Je hebt ook nog Gasselternijveen en Gasseltenijveenschermond en daar geldt dat hoe langer de naam, hoe kleiner het gehucht.
Maar hoe kleiner het dorp, hoe meer open gebied. Bos, veel landbouwgrond, wat hei en zand. De hond was er, zoals gezegd, blij mee.

Wie Drenthe zegt, zegt hunebed. Je kan er niet op vakantie gaan en geen hunebed bezoeken. Dat is zoiets als naar Parijs gaan en niet even zwaaien naar de Eiffeltoren.
Gelukkig waren we in de buurt van de Hunebedhoofdstad.

Daar is het grootste hunebed van Drenthe. We hebben het met gepaste eerbied bekeken en ons verbaasd hoeveel energie mensen willen steken in het stapelen van stenen. Een gedachte die ook altijd bij mij opkomt in iedere domkerk of kathedraal.

Een andere hobby waar ik me vaak over verbaas is het fanatiek verzamelen van dingen, of het nou gaat om flippo’s, postzegels, schilderijen of geld. Altijd op zoek zijn naar het compleet maken van een overzicht, niet rusten voor ook dat laatste exemplaar in het bezit is.
Ook in Borger is een verzameling te zien: van stenen. Iemand is begonnen met het verzamelen van stenen die in de ijstijden door gletsjers hier zijn gedeponeerd. En in Borger liggen ze als een enorme rotstuin op het terrein, keurig met naambordjes erbij.

Een eindeloze hoeveelheid keien en keitjes.

Niet alleen door hunebedden en rotstuin waanden we ons af en toe in de Steentijd. Verwend als wij zijn om altijd en overal met iedereen en alles verbonden te zijn werden we nu geconfronteerd met niet of slecht functionerende telefoons.
Geen wifi. Geen 3G. Regelmatig helemaal geen verbinding.
We voelden ons inderdaad ver weg. Vakantie optima forma.

Terug in de tijd

We zijn weer terug in Nederland. Na een nachtvlucht met relatief veel slaap maar let vooral op het woord relatief. Met ondanks vertragingen toch geslaagde aansluitingen, zowel in de lucht als op de rails.
Met een temperatuursverschil van minstens twintig graden, een tijdsverschil van 3 uur en slaapverschil van ongeveer 8 uur.

Thuiskomen in je eigen huis, douchen in je eigen badkamer en de aanblik van je eigen bed maakt veel goed. We lagen er dan ook al vroeg in. Vastbesloten om ons van het tijdsverschil niets aan te trekken, daar hadden we in Dubai ook geen moeite mee gehad tenslotte.

De geest was gewillig maar het vlees duidelijk zwak: de vermoeidheid sloeg midden op de eerste dag al toe, vanaf zeven uur keken we al verlangend naar de klok of we al naar bed mochten. Duf hoofd, beetjes schrale keel, snuffende neus (er zat iemand met een heel naar hoestje bij ons in de buurt in het vliegtuig) – voor de tweede avond achter elkaar ging bij ons heel vroeg het licht al uit.

Maar vanaf gisteren ging het beter. Even door een dood punt heen aan het begin van de avond maar het was weer gewone tijd naar bed en gewone tijd wakker.

Ja, zo’n vakantie hakt er wel in! Gelukkig hebben we de foto’s nog 🙂