Hoe vult een week zich?

Mijn optimistische inschatting dat het raadswerk 1 tot 2 avonden per week zou kosten is geloof ik nog geen enkele week uitgekomen. Mijn hoop is nu gevestigd op de zomermaanden waarbij er in ieder geval 6 weken geen vergaderingen zijn – misschien dat het gemiddelde dan, afgerond naar beneden, nog in de buurt komt van de planning.

Deze week stond maandag in het teken van de plannen rondom het stationsgebied Driebergen-Zeist met een informatieavond in Antropia. Komende maandag is daarover het debat in de Raad en ben ik woordvoerder.

Dinsdag – tijd voor fractieoverleg. Een volle agenda maar we waren er voor elf uur doorheen…. De onderwerpen doorgenomen van de raadsvergadering van volgende week, de uitnodigingen en al afgelegde bezoeken, voorbereiding van moties en amendementen – al met al een hele waslijst.

Woensdag waren Marijke en ik present (samen met collega’s uit Zeist en een aantal ander plaatsen) bij Heel de Heuvelrug – een overkoepelende organisatie die zich inzet voor de Utrechtse Heuvelrug. Vanaf Naarden tot en met Rhenen. Na een korte presentatie in Hotel Maarsbergen reden we naar het Henschoter meer. Ik moet eerlijk bekennen dat ik er nog nooit was geweest en ik kan nu eerlijk zeggen dat dat geheel ten onrechte is. Een prachtig recreatiegebied met heel veel mogelijkheden, binnenkort ga ik eens brainstormen met iemand van het recreatieschap over de mogelijkheden om er nog meer uit te halen. Het is zo’n mooi centraal gelegen lokatie met volop parkeergelegenheid, afwisselend landschap en vooral ook enthousiaste beheerders. Ook de eigenaar van de naburige camping presenteerde enthousiast zijn plannen. Het leuke was dat zijn familie al eeuwen op het terrein woont – zijn opa begon eind jaren veertig met een kampeerboerderij en langzamerhand is dat uitgegroeid. Zelf breidt hij uit met huisjes en chaletjes maar dan wel gebaseerd op historische woningen uit Woudenberg – het hoeft dus niet allemaal standaard. Hadden ze daar in het centrum van Den Dolder ook maar naar gekeken! Na het Henschoter meer was het de beurt aan Landgoed het Kombos – nog in particuliere maar zeer zorgzame handen. Een prachtig stuk natuur, ingeklemd tussen de A12 en de provinciale weg maar wel met een 5 eeuwen oude eendenkooi en amfibiepoelen over het hele terrein. Veel tijd gaat er voor de eigenaar helaas zitten in alle regelingen, vooschriften, instanties en ambtenaren. Dat moet zeker anders en beter kunnen!

Donderdag was weer een beetje op stand want op Kasteel Heemstede woonde ik een informatiemiddag bij van Phanos over overheid, ICT, ontwikkelingen en bezuinigingen. Interessant en gelukkig waren er heel wat raadsleden en zelfs wethouders en burgemeesters. Helaas was ik wel de enige uit Zeist. Het is in ieder geval een onderwerp dat we binnenkort eens op de agenda van de gemeenteraad zouden moeten zetten – al was het alleen maar om de visie en kerntaken vast te stellen.
En vandaag fietste ik naar tennisvereniging SHOT – zij hadden ons uitgenodigd om te hun visie te horen over de plannen rond de Krakelingweg. Komende maandag is daar inspraakavond over maar zij wilden ons graag de situatie ter plekke laten zien en hun zorgen uiten. Dat gaat met name over de nieuwe ontsluitingsweg die er moet komen en die wel heel dicht langs hun banen gaat lopen. Ook D66-collega Robin was er, Frank Dirkse van Groen Links en Cor van Liempde en Hans Goorhuis van de PvdA. De opmerkingen en zorgen van SHOT zijn logisch maar de plannen in feite ook. Het was in ieder geval goed om het in het echt te zien. Dit weekend duik ik in de stukken en maandag gaan we goed luisteren naar de insprekers.

Zo, en dan nu…. weekend!

Mijn eerste honderd dagen in de gemeenteraad

Op 3 maart waren de gemeenteraadsverkiezingen, op 11 maart werd de nieuwe raad officieel geïnstalleerd. Met een keurig “Dat verklaar en beloof ik” begon ik aan mijn carrière als raadslid.

Het is in de politiek een goed gebruik om na de eerste 100 dagen te evalueren: de eerste honderd dagen van Obama, de eerste honderd dagen van Balkenende IV of zelfs van een lid van de Eerste Kamer.
Een leuk moment dus om even op deze fictieve mijlpaal plaats te nemen. Het waren hectische tijden en in het begin was het eigenlijk min of meer een passief  ‘go with the flow’. Langzamerhand gaat het zwemmen echter steeds beter en zelfs het sturen begint te lukken.
Een paar gedachten in reflectie:

• De installatie voelde als een kruising van een diploma-uitreiking en de avondvierdaagse: veel officiële momenten, veel traditie en veel bloemen.
• Het enthousiasme waarmee de uitnodigingen binnen kwamen om kennis te komen maken met de diverse organisaties in de regio was overweldigend.  Van gemeentelijke informatiemarkt tot Milieudienst, van Bestuur Regio Utrecht tot Hart van de Heuvelrug. Vanuit D66, vanuit zorginstellingen en vanuit culturele organisaties. Her blijft voorlopig doorgaan en ik doe (net als al mijn collega’s) mijn best om er zo veel mogelijk op in te gaan.
• Dan was er de frustratie en het verdriet over de afsplitsing van twee leden in een nieuwe fractie. Het telkens weer overdenken waar het fout is gegaan, of het te voorkomen was geweest, het uitleggen aan de leden, kiezers en andere belangstellenden, het vinden van een modus om er in de dagelijkse gang van zaken in de gemeenteraad mee om te gaan. Het is zoals het is, maar het is niet goed.
• Het conflict rondom de afsplitsing leverde ook veel moois op: een hechte, enthousiast, jonge fractie. Met veel te leren maar ook veel gelijkwaardigheid. De steun van collega’s van andere partijen in de Raad – de moeite en het geduld om ons goed op weg te helpen: onbetaalbaar!
• Het is vooral ook wennen aan de vorm en het formele van de Raad. Eerste termijn, tweede termijn, bij interruptie, amendement of motie, “dank u, meneer de voorzitter’ – het hoort er allemaal bij maar soms heb ik het gevoel dat de vorm de inhoud overheerst. De overstap van bedrijfsleven naar politiek is soms groter dan ik denk.
• Het papier – het is niet te stuiten. Ik heb me aangemeld bij het pilot project voor de papierloze raad maar dat levert nog niets op tot nu toe. Waar het precies stokt in de bureaucratie is niet echt duidelijk – de raadsleden willen graag, de griffie wil het graag, IT schijnt er aan mee te werken. Er is in de raadszaal een draadloos netwerk maar daar mag niemand gebruik van maken. Sinds deze week kan ik eindelijk met een “illegaal” gekregen password met mijn iPad op internet en daarmee ook bij alle stukken die ik via Dropbox beschikbaar heb gemaakt. Er is dus enige vooruitgang….
• Binnen de fractie hebben we de onderwerpen verdeeld en dat maakt het makkelijker om te selecteren wat er wel en niet gelezen hoeft te worden. Langzamerhand komen er ook onderwerpen aan de orde in de Raad waar we als nieuwe raadsleden vanaf het begin bij betrokken zijn. Dat voelt comfortabeler.
• De meeste collega-raadsleden kende ik voornamelijk uit de campagnetijd en dat betekent dat je toch min of meer concurrent bent en wat afstand houdt. Nu leer ik ze wat beter kennen en merk vooral wat ons bindt: het beste willen voor de inwoners van Zeist. Over het hoe en wat denken we soms verschillend maar ons doel is hetzelfde. We besteden er allemaal een hoop tijd aan en dat voornamelijk in de avonduren. In de raadszaal en daarna vaak nog even in de plaatselijke horeca op loopafstand…

Honderd dagen. Het is nog maar kort – de herinnering van de ijskoude campagne, de euforie van de verkiezingswinst en de installatie zijn nog vers. Maar het voelt ook al vertrouwd – de cyclus van Ronde Tafel, Debat en Raadsvergadering begint te wennen, ik ken de meeste namen bij de meeste gezichten, de bodes kijken niet meer verbaasd bij mijn binnenkomst.

Mijn goede voornemen voor de rest van dit eerste jaar? Een goede balans vinden tussen routine en verwondering – het vermogen blijven houden om op de juiste momenten naar het hoe en waarom te blijven vragen.

Het mysterie van de verdwenen kip

Vroeger was ik een grootverbruiker van de Agatha Christieverhalen – van Miss Marple tot Hercule Poirot – ik kon er geen genoeg van krijgen. En het bleek uiteindelijk ook uiterst nuttig want vele jaren later bleek het personeelsfeestje een Mystery Murder Dinner te zijn. Raad eens wie de eerste prijs won?

Dat leeswerk helpt niet bij het Mysterie van de Verdwenen Kip dat zich real time rondom de doorzonwoning afspeelt.
Een van de krielkipjes hebben we al meer dan een week niet gezien. De kans is natuurlijk dat ze het slachtoffer is geworden van een van de vele katten in de buurt. Of misschien zelfs van een vos. Tenslotte zijn de voorgangers van dit stel een paar jaar geleden door een passerende vos meegenomen. Het hok stond open dus het was een kwestie van: “Doet u mij maar 5 McChicken om mee te nemen”.

Maar er zijn aanwijzingen voor een andere mogelijkheid. Vorig jaar was dezelfde kip ook al even zoek en toen vonden we haar in de tuin van de buren, diep weggekropen in de klimop, broedend op twaalf (!) eieren. Van dat plan hebben we haar toen af geholpen. Kippetje opgepakt, terug over de schutting gezet en de eieren in de gft-bak.
Dezelfde truuk zou ze nu ook weer kunnen hebben uitgehaald. Maar onze eigen tuin hebben we al vele keren uitgekamd en die van de buren ook. En verder dan deze drie tuinen hebben we ze nog nooit zien gaan. Dat zou dan toch weer wijzen op mogelijkheid 1.

Er is echter ook nog indirect bewijs, circumstantial evidence zoals ze dat in het Engels zo mooi noemen. Van de andere drie kippen legt er nog maar eentje keurig haar ei in het hok. De andere twee legden tot voor een week of zo keurig ieder elke dag een ei, zelfs de hele winter door. En nu opeens niet meer, vreemd.  Mijn theorie is dat ze weten waar die kleine zwarte zit te broeden en daar keurig hun eieren afleveren.
Dan is er dus de kans dat over een paar weken het zwarte kipje weer opduikt. Met kuikens….
Het blijft een spannend mysterie.

Achter de schermen bij D66

Afgelopen zaterdag was ik bij een regiobijeenkomst van D66. Van tevoren had ik er niet al teveel verwachtingen van anders dan dat het leuk zou zijn wat collega’s uit andere gemeenten te leren kennen.

Het bleek uitermate interessant. Geen presentaties, powerpoints en agenda’s. Wel een kring van ruim twintig D66-ers uit de regio en drie verhalen uit de praktijk over campagne, verkiezingen en vooral coalitieonderhandelingen en alles wat daar bij komt kijken. Verhalen uit Woerden, Amersfoort en ons eigen Zeist.
Iedereen kwam vanuit de oppositie naar de coalitie en daar zaten natuurlijk veel overeenkomsten.
Veel leermomenten varierend van contact blijven houden met alle partijen, je onderhandelingsstrategie klaar hebben en niet te overmoedig zijn tot het managen van interne verwachtingspatronen en en de illusie van openbaar onderhandelen.

Maar de anekdotische details blijven natuurlijk het beste hangen: de SGP die een vrouwelijke wethouder levert in Woerden en de VVD die de coalitieonderhandelingen per persbericht stop zet in Amersfoort. En over Zeist moesten we naturlijk weer uitleggen hoe het kan dat teleurstelling over de keuze van portefeuille en wethouder kan leiden tot een afsplitsing.
Gelukkig merkten we ook nu weer dat uitleg en achtergrondinformatie leiden tot begrip.
Beetje bij beetje krijgen we zo de kans om de negatieve publiciteit weer wat recht te trekken – het is een langere weg dan het teruggooien van de modder maar een bewuste keuze.
“Don’t wrestle with pigs in the mud: you get all dirty and the pigs like it!”

Hoeveel is een vuvuzela waard?

Wij zijn geen voetbalfans. Dat is niet erg, we hebben er weinig last van.

Wij zijn geen vuvuzelafans. Dat is wel vervelend en we hebben er veel last van.

Heel even dachten we dat er een vuvuzelaverbod gold voor onze buurt. Maar het lag anders.

Nu is de grote vraag: is het uit de roulatie kunnen nemen en vernietigen van twee vuvuzela’s ons twee (minimaal!) GB waard?

Papier versus digitaal – the battle continues

Naast het inwerken en wennen aan alle inhoudelijke zaken rond de gemeenteraad is dit mijn grootste uitdaging:

De ongelooflijke berg papier.
Dat moet toch te digitaliseren zijn? Hoopvol bestelde en kreeg ik mijn iPad – in theorie alle nota’s, voorstellen, amendementen, moties en andere documenten in één apparaat bij elkaar.
De praktijk blijkt hardnekkiger dan verwacht.

Ten eerste hanteert de griffie verschillende formaten: Word-documenten, emails met tekst erin, PDF’s en een enkele keer Excel.
Ten tweede worden documenten per email toegestuurd, zodra ze beschikbaar zijn. Soms komen stukken eerst digitaal en daarna op papier, soms andersom.
En een keer per week krijgen we een nieuwsflits met linkjes naar handige documenten en dat betekent ‘klik’ linkje, ‘klik’ scherm met documentnaam, ‘klik’ downloaden, ‘klik’ terug naar nieuwsflits. En herhaal.
Ten derde is er post die niet digitaal beschikbaar is: wijkkranten, uitnodigingen, jaarverslagen en ander moois.

En dan is er de uitdaging van de iPad – die is vooral bedoeld om te consumeren. Video’s kijken, internet, spelletjes, etcetera. En officieel is ie nog niet uit in Europa dus het kopen van een applicatie vraagt om een omweg: via een tussenhandel een cadeaubon in dollars aanschaffen en die dan activeren op een apart account op de US iTunes-winkel. Maar dat is gelukt en nu heb ik onder andere Pages en Numbers gekocht en geïnstalleerd. En iAnnotate PDF.

Dat betekent dat het goed werken is op de iPad – Pages en Numbers zijn fantastisch. Werkt heel intuïtief, prachtig vormgegeven, boordevol nuttige functionaliteit. Ook iAnnotate werkt mooi – hiermee kun je PDF’s lezen en tegelijkertijd voorzien van allerlei markeringen en notities.

So far, so good om het in goed Nederlands te zeggen. Waar zit dan het probleem, sorry, de uitdaging?
In het uitwisselen van de bestanden tussen iPad en computer. Documenten gemaakt of bewerkt op de iPad kun je naar jezelf mailen (wifi) of via iTunes overzetten (snoertje). En dat maakt een andere slimme oplossing minder slim – DropBox is een applicatie waarbij je een map op de computer continue synchroniseert met een opslagplaats op het web (gratis tot een paar GB). Heb je toegang tot internet, dan heb je ook toegang tot je documenten. Dat is mooi maar zodra je een dergelijk document bewerkt op de iPad kun je het niet weer terugsturen naar DropBox. In feite moet je het dan naar jezelf emailen en later terugploppen in de DropBox-map.
Dat is een manier van werken waar je in moet groeien en dat zie ik ook wel gebeuren.
Het lastigste vind ik dat DropBox niet werkt als er geen internet is – en op het gemeentehuis is er wel draadloos internet maar je kunt er geen gebruik van maken. Zelfs niet van het account ‘zeist-bezoek’…. Erger nog: volop in het zicht van iedereen in de raadszaal staat al weken een draadloos-internet-apparaat te knipperen.
Dat is voor de pilot zeggen ze. Maar wanneer dat gaat starten, dat weet nog niemand.

Gisteren was er een raadsvergadering met een berg aan stukken. En het is me gelukt om toch zeker meer dan de helft via de iPad bij de hand te hebben. Alle moties, amendementen en zelfs een aantal onderliggende rapporten. Nu nog internet en ik kan echt overal bij!
De email om officieel toegang te mogen krijgen is al verstuurd. Kom op, gemeente Zeist, de vooruitgang is er maar wel een beetje door blijven lopen! 🙂