Hoe origineel is origineel?

Allereerst mijn excuses voor mijn vorige bijdrage die uitermate misleidend blijkt te zijn: onze uitklapbare klerenluchthanger hoort helemaal niet bij dit huis.
Althans niet origineel.

Zo zie je maar weer: altijd je feiten checken en vooral even met de baas praten.
Want die kent dit huis een stuk langer dan ik. En toen hij er kwam wonen was de klerenluchthanger er nog niet, die heeft hij persoonlijk op de muur geschroefd.
Ja maar, zei ik, iedereen in de straat heeft er eentje?
Ja, ja, iedereen. Net zoals vroeger iedereen al een horloge had behalve ik. Nou ja, toch zeker drie kinderen in de klas dan.

Ik kijk nog eens goed naar de huizen in ons rijtje. De buren rechts heb er eentje, de buren links niet maar die daarnaast weer wel. En verder inderdaad niemand.

Het verhaal is waarschijnlijk (want helemaal zeker weet de baas het ook niet meer) dat een van de buurmannen ze tegenkwam in het oosten van Duitsland en er een paar heeft meegenomen en uitgedeeld.

Waarvan akte.

Originele details

Wanneer bij te koop staande huizen in de omschrijving wordt gesproken van ‘originele details’ betekent dat meestal opletten geblazen. Dan gaat het vaak om verouderd sanitair, scheve kozijnen en/of zeer aan vervanging toezijnde elektrische bedrading.

Onze doorzonwoning heeft originele details die in een andere categorie vallen. Het zijn namelijk een aantal typische jaren zestig details nu oud genoeg zijn om van ouderwets over te stappen naar de categorie ‘nostalgisch’ en ‘karakteristiek’.

Een stoepje met tegeltjes, een doorgeefluik van de keuken naar de kamer en nog echte openslaande deuren in plaats van een schuifpui. Bijvoorbeeld.

Ik hou daar van. Misschien ook wel omdat het voor een deel doet denken aan de flat en het huis waar ik in ben opgegroeid en waar ik ook nog de gevlamde grijze tegeltjes op de vloer van de wc van kan uittekenen. En ondanks de later verbouwingen zie ik de schoorsteenmantel met van die ruwe gelige tegels nog voor me – vanwege de centrale verwarming was die al snel verdwenen trouwens.

Onze doorzonwoning heeft echter een origineel detail dat ik niet kende van vroeger.

Het bevindt zich aan de achterkant van het huis en is een metalen strip met gaatjes en inkepingen aan de bovenkant en kan opgeklapt worden tegen de muur maar dat doen we eigenlijk nooit.
Toen ik hier kwam wonen had ik geen idee wat het was. Maar nu wel.

Vanuit het slaapkamerraam kun je er kleerhangers met te luchten of te drogen kleding aan hangen. Door de ruim overstekende dakgoot hangt het daar redelijk beschermd tegen regen.

Handig!

Het lekkerste uit Limburg

Het was heerlijk in Limburg maar het heerlijkste was het zuurvlees van het plaatselijke eetcafé.
Zo lekker dat ik het twee avonden achter elkaar heb gegeten.

‘Zoervleisch‘ zeggen ze in Limburg en dan bedoelen ze rundvlees dat een tijdlang gemarineerd wordt in onder andere azijn en dan gestoofd/gesudderd met als extra ingrediënten ontbijtkoek (peperkoek) en appelstroop.
Het resultaat is om je vingers bij af te likken.

Het heeft maar 1 nadeel: het ziet er niet uit. Vandaar geen foto.

Maar in onze eigen koelkast staat een heerlijk riblap te marineren in azijn en water met wat laurier en jeneverbessen. Morgen lekker sudderen, de ontbijtkoek staat al klaar!

(Het twee na lekkerste was de vlaai die we hebben meegenomen: niet te zoet en boordevol verse pruimen)

In het zuiden

Daar waren we deze week een paar dagen: in het zuiden.
Na lange consulten van de buienradar en andere weersvoorspellingen reden we naar Mechelen in Limburg. Met de TomTom op ‘vermijd snelwegen’ vanaf het moment dat we over de Maas waren, zagen we het landschap steeds heuvelachtiger worden en het weer droger.
Pension Geuldal in Mechelen is precies wat de naam belooft: een pension in het Geuldal. We vonden het via internet en boekten drie nachten. De eigenaren zijn redelijk nieuw in het vak (dit seizoen begonnen) en Amsterdams gastvrij.

Amsterdams? Inderdaad, amsterdamser krijg je ze niet snel.
Dat betekent veel tijd voor een praatje, ruime toelichting op de tuin en moestuin, het weer, de oogst, de beesten en het leven in het algemeen.

Dinsdag kozen we een wandelroute van 11,5 kilometer door de omgeving. Het weer was fantastisch, de omgeving ook. Aan het eind misten we ondanks kaart, routebeschrijving en iPhone met GPS een afslag – dat leverde een omweg op van een paar kilometer.

Moe, bezweet en voldaan maakten we graag gebruik van de luxe tuinstoelen in de diepe achtertuin. Boeken erbij, drankje, zoutjes. Op en top vakantie.

Woensdag zou slechter weer worden en daarom stapten we in de auto naar Maastricht. Vanaf het Vrijthof volgden we de bordjes Grotten Noord, daar waren we nog nooit geweest tenslotte. Het was iets verder lopen dan gedacht maar de moeite waard. Allereerst vanwege het mooie uitzicht vanaf de Pietersberg. En natuurlijk vanwege de rondleiding van een uur onder de grond door het doolhof van mergelgrotten.
Zelfs de hond vond het leuk.

Het weer bleek prachtig te blijven en we wandelden dan ook terug naar het Vrijthof, namen een drankje en broodje in een zijstraatje op een terras, keken veel mensen, liepen nog een rondje en kwamen onverwacht de winkel van Kiki Niesten nog tegen (hele dure mode maar opdrachtgeefster van mijn broer).

Dat was wel weer genoeg stad en zon voor een dag en we togen terug naar ons tijdelijke thuis voor nog meer tuin en boek. Het weer werd steeds klammer en ’s avonds kwam uiteindelijk het verlossende onweer.

Donderdag via de beste vlaaienbakker in de buurt (volgens de Limburgse buurman, dus betrouwbare bron) in Slenaken weer terug naar de doorzonwoning.
Het begon met regenen en hield niet meer op.
Ook niet tijdens de korte (rook)pauze.

Vreemde gast

We hebben een vreemde gast. Vreemd als in: we hebben geen idee van zijn naam en achtergrond. Maar hij mag blijven want hij is leuk. Kijk maar.

Hij kwam met mijn schoonouders mee op mijn verjaardag, een lange sliert van een plant met netelachtige blaadjes en een distelachtige bloem. En uit die distel groeit de stengel door, heel apart.
Ondertussen is hij ook echt gaan bloeien met fel oranje bloemetjes die uit de distel komen.

Omdat hij nogal kwetsbaar lijkt met die lange stengel heeft hij een mooi plekje gekregen in de kruidenbak: uit de wind en met de muur als extra beschutting. En een nog stevigere stok als ondersteuning.

De uitdaging is nu om erachter te komen hoe hij officieel heet, voorlopig luistert hij nog naar ‘vreemde gast’.
En dat spreken we zeer liefdevol uit, laat daar geen misverstand over bestaan!

Het weekend voor een weekje vrij

Komende week zijn we allebei vrij.
Technisch gesproken heb ik dan ook vanaf gisterenavond vakantie.
Praktisch gesproken heb ik het weekend nodig om van werkstand in ruststand terecht te komen. Langzaam afstand nemen van het werk en met dezelfde snelheid voorzichtig plannen maken voor de komende vrije dagen.

Afhankelijk van het weer, de wind en hoe onze pet staat stappen we in de auto en rijden naar zuiden, oosten of noorden. Of allemaal. Of ergens tussenin.
Als het er maar mooi is, als we met de hond kunnen lopen, als ze er lekker eten hebben en een goed bed.
Wat heeft een mens nog meer nodig?

Intussen is de keuken gepoetst, is het halletje eindelijk opgeruimd en glimmen zelfs de ovenroosters weer.
Vanaf maandag wordt het mooier weer en trekken wij aan de kuierlatten….
De hond is er klaar voor, de baas ook en ik bijna.

Aansluitend

Mooi op tijd kom ik aan op ons lokale station. Zo mooi op tijd dat ik rustig een kaartje uit de automaat kan halen en dan, zonder een stap harder te lopen, zo in kan stappen in de trein naar Utrecht. Een trein vroeger dan ik had gepland.
Op station Utrecht Centraal loop ik rustig naar perron 7 voor de trein naar Schiphol: tijd genoeg tenslotte. Bovenaan de trap zie ik de trein klaar staan, ik stap in en we vertrekken.
Nog nooit zo’n mooie aansluiting gehad zonder ook maar een stap harder te lopen!

Op de luchthaven stagneert de zo vloeiende reis een beetje bij de paspoortcontrole. Een paar mensen voor mij in de rij heeft een man kennelijk een lastig verhaal en minder goede papieren maar na vijf minuten is dat ook opgelost.
Tijd te over voor mijn vlucht vertrekt, tijd die ik goed kan gebruiken om een beetje op schema te komen met Infinite Summer.

De vlucht vertrekt keurig op tijd en na een prachtig sightseeing rondje boven Londen landen we volgens schema. De paspoortcontrole is ruim bezet en de rijen zijn kort.
Alleen de lift naar het busstation hapert een beetje maar dat komt door een eigenwijze jongeman die op ‘0’ blijft drukken terwijl we daar al zijn en naar ‘1’ moeten.

De bus naar Slough staat al te wachten. Ik trek een klein sprintje want je kan niet zoveel geluk blijven hebben.
Inderdaad. Want als ik wil betalen voor mijn kaartje blijkt mijn vreeemde-valuta-portemonneetje geen Engelse ponden te bevatten maar Noorse kronen…..

De buschauffeur is aardig maar kan niks met kronen of Euro’s. Dat wordt terug naar het busstation waar ik iets kan kopen met Euro’s en wisselgeld krijg in ponden.
Gelukkig komt de volgende bus na een kwartiertje.

De stem van Albert Heijn

Sinds een jaar of zo kunnen we bij Albert Heijn zelfscannen. Je scant een bonuskaart bij de ingang, pakt de vrijgegeven scanner mee en bij alle boodschappen scan je de streepjescode.
Aan het eind zet je het apparaat terug in de houder bij de speciale kassa’s, scant weer de bonuskaart en volgt de instructies op de kassa, betaalt via de pinpas en je kunt doorlopen.
Geen rijen en alle boodschappen stop je meteen onderweg in de winkel al in de tassen.
Voor ons ideaal.

Het enige nadeel is de op zich vriendelijke stem van de kassa. Want Albert Heijn heeft bedacht dat je de instructies niet alleen kan lezen maar ook moet horen. En hoe vriendelijk de stem ook is, het wordt na een tijdje redelijk irritant om iedere keer te horen:
“Scan uw bonuskaart alstublieft”
“Kies uw betaalwijze”
“Volg de instructies op de pinautomaat”
“Vergeet niet uw bon uit te nemen”

Regelmatig maakten we de opmerking of die stem ook uit kon. Nee, zeiden de medewerkers dan, dat kan niet.
Tot een van hen ons de gouden tip gaf: “Ze spreekt geen Engels!”

Je kunt namelijk bij de start kiezen tussen Nederlands en Engels. En als je die tweede kiest, hebben ze er geen stem bij.
Nu rekenen we dus in alle stilte af. Heerlijk!

Gesprek met de Volkskrant Service

Wat er vooraf ging: de Volkskrant wordt regelmatig te laat bezorgd ’s ochtends en verdwijnt dan ongelezen ’s avond in de oudpapierbak. Regelmatig melden via het webformulier levert geen reactie op van de kant van de Volkskrant. Uiteindelijk besluit ik met pijn in het hart mijn abonnement om te zetten naar een digitale krant voor door de week en een papieren exemplaar op zaterdag.

De dag nadat (begin van het kwartaal) ingaat komt er een brief met een afneembaar pasje met abonneenummer en een bevestiging dat ik nu een digitaal abonnement heb. Uhhh, niets over de echte krant op zaterdag? Dan maar bellen…..

1.
Ik kies het servicenummer van de Volkskrant en krijg eerst in ruim een halve minuut te horen dat dit niet het nummer is voor bezorgklachten en dat veel informatie te vinden is op de website. Dat klopt. Maar voor abonnementswijzigingen moet je toch echt bellen staat op die zelfde website.
Na de intro volgt een keuzemenu “zodat wij u zo goed mogelijk te woord kunnen staan”. Ik kies optie drie voor abonnementen. Er volgt doodse stilte. Officieel is er nog verbinding maar er is geen audio. Ik hang op.

2.
We doen het nog een keer over: verhaaltje aanhoren, keuze maken: weer doodse stilte na het indrukken van de drie. Het ligt dus echt niet aan mij. Ik hang op.

3. Ik bel opnieuw naar het nummer, luister weer een halve minuut naar de intro en kies nu een twee, officieel bedoeld voor vragen over betalingen. Omdat ik uiteindelijk toch moet betalen voor welk abonnement dan ook lijkt met dat het meest passend.

En ja hoor, een vriendelijke meneer neemt op. Ik leg uit dat ik vanwege slechte bezorging mijn abonnement heb omgezet maar dat nu na het ingaan verkeerd blijkt te zijn. Het pasje met abonneenummer heb ik bij de hand maar hij vraagt alleen naar postcode en huisnummer. Zinloos pasje dus.

Inderdaad: het staat verkeerd in de computer maar hij gaat het meteen veranderen. De bezorging per direct en de rekening per eind van de maand, als tegemoetkoming.
Ik zeg dat ik dat erg aardig vind maar dat ik mij toch verbaas over het gebrek aan reactievermogen van de Volkskrant op mijn klachten en de late bevestiging van mijn abonnementswijziging.
“Ja, maar de bezorging, die hoort niet bij ons, dat is een andere organisatie”
Van mijn antwoord dat ik als abonnee gewoon met de Volkskrant bel snapt hij niets: “de bezorgorganisatie staat los van ons”, geeft hij aan.
Waarom er niet gereageerd wordt op een aantal klachten kort achter elkaar weet hij ook niet.
“Maar heeft u gebeld?”
Dat niet, ik heb keurig het webformulier gebruikt, met de telefoon kom je ook niet verder dan een spraakherkenningsyteem, je krijgt geen persoon aan de telefoon.

Maar daar heeft hij wel een oplossing voor: “O, maar dan moet u gewoon niet uw huisnummer inspreken, dan kunnen ze het niet verwerken en bellen ze u vanzelf terug”.

Ja, dat ik daar nou niet zelf op ben gekomen!
Wat mij betreft kan de klantenservice van de Volkskrant nog wel wat cursussen gebruiken.

Jarig….

Cadeautjes voor mijn verjaardag:

– een zoen om 7 uur vanochtend van een niet-ochtend-mens
– prachtig weer buiten en zingende vogels
– vanochtend in Hilversum IKEA meubels in elkaar zetten – dank je wel kind!
– vanmiddag gezellige instuif met familie en eten
– een vrije dag van de baas

Het is een prachtige dag!