Engelen

Het kerstboompje met lichtjes had ze nog niet staan – ze had er niet zo’n zin in dit jaar. Iets doorvragend bleek het vooral opzien tegen de moeite om de spulletjes tevoorschijn te halen, een klusje dat ze fysiek niet meer aan kan.

Zittend op bed wijst ze aan waar alles ligt en samen zoeken we uit welke spulletjes ze neer wil zetten. Zo komt het boompje met lichtjes op het bijzettafeltje, de zilveren slingers leg ik ernaast zodat ze die er later zelf in kan hangen.
Hele oude sneeuwmannetjes komen tussen de wedgewood vaasjes in de grote kast, een setje van drie engeltje belandt op de televisie en de kerstkrans hangt aan zijn vertrouwde haakje aan de muur.
En zo is ze toch weer klaar voor haar een-en-negentigte kerstfeest.

De zondag voor kerst kom ik zoals altijd op de koffie. De slingers hangen inderdaad in het boompje en op tafel ligt het kerstkleed. De waxinelichtjes branden, de stapel gebruikte lucifers in de keuken verraadt dat dit niet eenvoudig is geweest met haar artritishanden en slechte ogen. Maar ze staan.

Als we aan de koffie zitten vertelt ze dat ze zo iets raars heeft meegemaakt: de televisie deed het niet. Althans: die bleef hangen op Net 1. Wat ze ook probeerde met de afstandsbediening, er gebeurde niets. Drie kwartier lang was ze er mee bezig geweest. Nieuwe batterijen hielpen niet. De TV uitzetten en weer aan – ook niet. Ze probeerde dat nog een keer en ja hoor, opeens werkte alles weer.

En ze had ook al uitgedokterd hoe het kwam: de engeltjes. Die stonden voor het kastje van Ziggo, precies voor het infraroodschermpje van de afstandsbediening. De bengeltjes.

Crowdsourcen in een trein

Afgelopen weekend zat ik in de trein naar Eindhoven, op weg naar het D66-congres. Het was aardig vol maar dat bleek een reden te hebben. Bij vertrek uit Utrecht klonk de conducteur door de omroepinstallatie: “Het is druk in de trein zoals u merkt. Kennelijk heeft u allemaal besloten om vandaag gebruik te maken van uw kortingskaarten van Albert Heijn, Kruidvat en Blokker.”
Dat verklaarde wel de grote vertegenwoordiging van grijzende echtparen. Ik baalde wel even kennelijk de enige te zijn die de volle prijs had betaald maar stapte daar snel overheen.
De intercomstem ging verder: “Het is belangrijk om te weten dat er eerste klas en tweede klascoupées zijn en u mag alleen in de eerste klas zitten wanneer u daar een kaartje voor heeft. We gaan er een leuke dag van maken.” Persoonlijk zat ik niet te wachten op een soort reisleidster maar de grijze echtparen knikten waarderend. En eerlijk is eerlijk: verder hebben we niets meer gezien of gehoord van de conducteur.

Op het congres zat ik onder andere bij een sessie over en van ondernemers. Veel oude economie nog maar ook vleugjes nieuwe. Over het zoeken van investeerders werd vooral geklaagd over banken maar kwam toch ook even crowdsourcing en crowdfunding ter sprake.

Op de weg terug vond de man aan de andere kant van het gangpad een rode portemonnee op de bank. Hij liet hem aan mij zien en vertelde nadrukkelijk dat hij hem zo zou afgeven aan de conducteur. Er kwamen meer mensen om ons heen zitten. Halverwege de reis werd het duidelijk dat de kans op een conducteur vrij klein was. De man raakte in gesprek met het meisje naast hem, tegenover hem zat een jongen met dopjes in zijn oren naar zijn telefoon te luisteren. Tegenover mij zaten twee oudere dames die waren wezen winkelen in Den Bosch.

De man en het meisje besloten de portemonnee open te maken op zoek naar een naam of telefoonnummer. Ze vonden een naam, de jongen aan de overkant haalde de dopjes uit zijn oren en zocht op zijn telefoon naar de naam op internet en Facebook. Hij vond haar en stuurde een berichtje. Hij legde dat uit aan de vinder. Die snapte het wel maar niet helemaal. De dames tegenover mij ook niet: “Kan dat dan als je iemand niet echt kent en geen vrienden bent?”. Achter mij zaten kennelijk ook twee jongens die bereidwillig uitleg gaven over de instellingen op Facebook. De dames knikten min of meer begrijpend, beetje verbaasd over de mogelijkheden.
Daarna legde het meisje geduldig uit hoe het zat met een OV-chipkaart en de studentenversie ervan.

We naderden Utrecht. “Lopen jullie dan wel even met mij mee naar Gevonden Voorwerpen straks?’ Het meisje knikte, de man keek opgelucht. Blij dat hij niet hoefde te vertellen aan het loket over de actie met Facebook.

En ik was getuige van een ware crowdsourcing actie waarbij kennis en kunde er plekke werd gedeeld om een probleem op te lossen.

Soms is het zo simpel.

 

Feestdagenjetlag

En in één keer is het afgelopen met de feestdagen.
Dan hebben we de zondag voor kerst gehad, de zondagen van kerst zelf, de zondag voor Oud en Nieuw, de zondag van 1 januari. Dan zijn de eten-met-familie-dagen voorbij, net als de verjaardag van opa, de verjaardag van oma, oliebollenavond en skischansspringenkijkenmiddag.

Opeens is het weer woensdag, die dan wel weer aanvoelt als een maandag. De nieuwjaarswensen en nieuwsbrieven beconcurreren elkaar in de Inbox, op de voet gevolgd door uitnodigingen voor nieuwjaarsrecepties en -bijeenkomsten.

Het to-do-lijstje bestaat uit een mengeling van goede voornemens en concrete werkactiviteiten. De koelkast is bijna ontdaan van bijzondere kaasjes, de laatste kerstkransjes zijn opgegeten, de vogels in de tuin werken het restant gekregen appelflappen weg.

De administratie van 2012 is op de post naar de boekhouding. De eerste mails van de griffie over de gemeenteraad zijn al weer binnen. De laatste losse touwtjes van vorig jaar zijn (bijna) vastgeknoopt.

Deze eerste werkweek van drie dagen van het nieuwe jaar voelt als een jetlag. De maandag is een woensdag. Oud en nieuw lopen nog door elkaar. De ene helft van Nederland is al weer aan het werk, de andere helft viert nog vakantie.
Maar vandaag is het vrijdag en het voelt ook als een vrijdag. Het gaat goed komen dit jaar.

Serious jeu de boules

Jeu de Boules is een serieuze bezigheid, daar had ik me toch een beetje op verkeken. In het kader van 100 jaar Den Dolder waren er afgelopen week een aantal sporttoernooien en omdat mijn vader zeer regelmatig boult schreef ik ons samen in.

Mijn vader speelt twee keer in de week, het is een clubje senioren (tusssen de 62 en 93 jaar) en het speelterrein is het plantsoen naast het oude gemeentehuis in Huizen. Af en toe doen ze een toernooitje, met prijsjes.

In Den Dolder is Jeu de Boules een onderdeel van sportvereniging DOSC. Er is een buitenbaan en een binnenbaan. Er wordt competitie gespeeld tegen andere verenigingen. Er zijn scoreborden en gooihoepels. Geen idee of dat laatste een goed woord is maar waar je op de camping in Frankrijk met de punt van je schoen een streep trekt zodat iedereen vanaf dezelfde plek gooit, daar hebben ze hier een mooie rode hoepel.

Het was vrijdagavond volle bak bij DOSC en vanwege de twijfelachtige weersomstandigheden speelden we op de binnenbaan. Een prachtige hal met een soort gravel en verdeeld in 16 banen. De organisatie had er voor gekozen om ervaren jeu de boulers van de vereniging te mengen met de amateurs, beginners en andere minder geoefenden.
Er werden nummertjes getrokken en het lot bepaalde baan, teamgenoot en tegenstanders. Mijn vader en ik werden gesplitst. En ik had nog wel zo gerekend op de steun van zijn ervaring en kunde!

Maar in een rap tempo werd ik ingewijd in de spelregels, de puntentelling, de tactiek en de techniek.
Na drie potjes sprak ik geroutineerd over “we liggen op twee punten”, “dat wordt een kwestie van ketsen” en “wordt het plaatsen of rollen?”.
Voor een groot deel was dat theoretisch want ik kon vroeger al belabberd gooien en in de loop der jaren is dat niet veel beter geworden. Gelukkig is er nog zoiets als geluk, mazzel en uitstekende teamgenoten die de boel konden repareren. In de praktijk werden de meeste punten dan ook niet dankzij maar vooral ondanks mij gescoord.

En hoe gezellig het ook was om mee te mogen doen: kijken blijft nog leuker.
De zeer serieuze discussies over de positie van ballen, de meetlintjes, het nonchalant wegwerken van een kuiltje in het gravel en het achter de rug houden van de ballen zodat de tegenstander goed moet tellen om te weten hoeveel er nog in het spel zijn.

Wat dus eigenlijk mist bij DOSC is een terras waar je in de schaduw van de plantanen onder het genot van een glaasje rustig de beste stuurlui aan wal kan zijn.

Groots dorp

Het mooie van wonen in een dorp dat om en nabij honderd jaar bestaat is dat er nog meer te doen is dan anders. Het is in 2012 zo lang geleden dat de gemeenteraad van Zeist in alle wijsheid besloot om het ontstane dorpje rondom station en zeepfabriek Den Dolder te noemen, daarbij de alternatieve naam ‘Duivendorp’ in de vergetelheid duwend.

En honderd jaar is een leuke aanleiding voor een feestje of, liever gezegd, meerdere feestjes. In maart gingen we van start met toneel, muziek en zang en binnenkort is er een complete sportweek. Gisteren was een soort tussenfase met toneel én sport in de vorm van regionale brandweerwedstrijden.

Meer dan twintig korpsen in de omgeving hielden zich bezig met twee praktische opdrachten. Bij het DOSC-terrein ben ik eerst wezen kijken. Een personenauto was op een tankwagen gebotst. Slachtoffer op de grond en een man klem tussen auto en de flink lekkende tank.

De deelnemende teams weten niet anders dan dat ze met hun wagen zijn opgeroepen voor een 1-1-2-tje. Dat vertelde de mevrouw waar ik naast stond: zij doet medische keuringen voor de brandweer en wist er veel meer van. Zij zag ook meteen dat de stabiele zijligging waarin het slachtoffer werd gelegd helemaal niet zo stabiel was. De mannen, in dit geval  van Montfoort (dat je uitspreekt als Montfóórt begreep ik ook van haar), leken het verder allemaal rustig en weloverwogen aan te pakken.

Zelf genoot ik van de, ongetwijfeld niet direct relevante, details. Er stond bijvoorbeeld verderop een politieagent die denkbeeldig publiek stond weg te houden. En dat deed hij vol overgave: iedere keer als ik in zijn richting keek bleek hij nog steeds tegen het niets met zijn armen te gebaren dat iedereen afstand moest houden. Een mooie rol.
En verder viel mij op dat er met het slachtoffer dat klem zat tussen auto en tank helemaal niet werd gesproken. Iedereen was druk bezig met alle procedures, regels en andere technische zaken maar niemand die even informeerde bij hem of het nog wel ging of uitlegde wat er ging gebeuren.
Maar ja, communicatie is mijn vak en ik kan weer geen branden blussen en mensen redden.

Twee jongetjes schoven, onderweg naar het voetbal, even aan bij het dranghek. Het team van Montfoort was net alles aan het opruimen maar de mevrouw naast mij vertelde hen dat er straks weer een nieuwe ploeg zou komen. “O”, zei een van de jongetjes, “dat is goed hoor, we hebben toch geld genoeg.”
“Jullie bedoelen zeker ‘tijd genoeg'”, zei de mevrouw hoopvol. Het jongetje keek haar nietbegrijpend aan.
Ik zei nog: “Tijd is geld’ dus eigenlijk maakt het niet uit.”  Maar het jongetje was al weg dus zeker weten zullen we het nooit.

De andere oefening was wel spannend voor de teams maar minder voor het publiek. Een kantoor op de Dolderse weg met rook uit de brievenbus. Dat het vroeger een bankgebouw was en er nog een uitgebreide kelder zit waar de voormalige geldstortkoker uitkomt, dat kan je niet direct zien.
Maar de oefening is vooral binnen en daarmee was het als publiek interessanter om te luisteren naar alle professionals, semi-professionals en amateurs in het publiek. En te kijken naar het opruimen.

Het mooiste bewaarde ik voor het laatst: de prachtige oldtimer brandweerwagens. Glimmend rood en koper met trots poetsende eigenaars. Kinderen konden er een rondje op meerijden. Ik aarzelde nog even maar heb het maar op kijken gehouden.

Over brood en spelen

Vrijdag en zaterdag stonden in het teken van twee belangrijke groepen. Beiden kwamen onverwacht op mijn pad, beiden hebben mijn hart.

Vrijdag borrelden, praatten, aten, lachten, discussieerden en verwonderden wij ons: het subgroepje van het Broodfonds. Bij toeval, via twitter en tamtam, vonden wij elkaar in een gezamenlijk gevoel van solidariteit, vertrouwen en optimistisch pragmatismen. Verbonden in de drang om voor elkaar te zorgen als dat nodig is. Met als bonus een nieuwe kennissenkring vol interessante mensen.
Om elkaar beter te leren kennen zijn er binnen ons broodfonds van ruim veertig deelnemers subgroepjes gemaakt met de opdracht het sociale cement te versterken.
Negen van ons zaten dan ook met elkaar om de tafel. Uren later ging ik naar huis met het gevoel dan dit broodfonds echt een geschenk is – niet alleen omdat het een zekerheid geeft in geval van ernstige, langdurige ziekte maar vooral omdat ik in één klap zoveel verschillende, aardige, interessante mensen mag leren kennen. Nieuwe en bekende werelden, verschillen en overeenkomsten – maar vooral met een gevoel van thuis zijn.

Zaterdag reisden de man van de doorzonwoning en ik samen voor de zevende keer samen naar het Dorpshuys in Cothen, naar de Cryptogrammen Conferentie. De eerste keer was in 2002 en ik weet nog dat ik toen dacht: “Een cryptogrammenconferentie, daar moet ik heen want dat maak je maar één keer in je leven mee.” Maar er volgden er nog zeven.

Een zaaltje vol met fanatieke en flegmatieke puzzelaars, woordkunstenaars, taalkronkelaars en hokjevullers die elkaar kennen van Jaspers Cryptogrammen Site – de ideale plek voor hulp bij missende woorden in cryptogrammen, conversaties over punniken en ander crypto-irrelevante conversaties.
Aardige mensen, van verschillende leeftijden, achtergronden en puzzelniveau. Met een gedeelde liefde voor taalvondsten, woordgrappen, doordenkers en puzzels.
Cryptogrammen maken we thuis eigenlijk nog veel te weinig maar de bijeenkomsten in Cothen slaan we nooit over en ook zaterdag voelde als een warm bad.

Het Broodfonds en de Cryptogrammen Conferentie – cadeautjes zijn het, allebei.

Voor de liefhebbers van een denkspelletje: Zoek de zevende dwerg. Klikken op de tekening geeft een beter beeld.
Met dank aan Frans Wentholt, de bedenker en tekenaar.

PS. Een smurf is geen dwerg en de oogjes zijn van de kat…

Steentijd

Afgelopen weekend ging de hond op vakantie en wij mochten mee. Naar Gasselte in Drenthe. De hond maakt het op zich niet veel uit waar we heen gaan als er maar ruimte en tijd is voor wandelen.
En als de hond het leuk heeft, hebben wij het ook leuk.

We waren trouwend nog nooit in Drenthe geweest en dat betekent een doorgestreepte bestemming op ons lijstje van gewenste vakantiebestemmingen. Dat is trouwens een heel lang lijstje dat grotendeels bestaat uit plaatsen waar de hond niet mee kan. Zuid Afrika, Argentinië, Praag: wees gerust, we zijn jullie nog niet vergeten!

Het was dus Gasselte en dat is zo klein als het klinkt. Je hebt ook nog Gasselternijveen en Gasseltenijveenschermond en daar geldt dat hoe langer de naam, hoe kleiner het gehucht.
Maar hoe kleiner het dorp, hoe meer open gebied. Bos, veel landbouwgrond, wat hei en zand. De hond was er, zoals gezegd, blij mee.

Wie Drenthe zegt, zegt hunebed. Je kan er niet op vakantie gaan en geen hunebed bezoeken. Dat is zoiets als naar Parijs gaan en niet even zwaaien naar de Eiffeltoren.
Gelukkig waren we in de buurt van de Hunebedhoofdstad.

Daar is het grootste hunebed van Drenthe. We hebben het met gepaste eerbied bekeken en ons verbaasd hoeveel energie mensen willen steken in het stapelen van stenen. Een gedachte die ook altijd bij mij opkomt in iedere domkerk of kathedraal.

Een andere hobby waar ik me vaak over verbaas is het fanatiek verzamelen van dingen, of het nou gaat om flippo’s, postzegels, schilderijen of geld. Altijd op zoek zijn naar het compleet maken van een overzicht, niet rusten voor ook dat laatste exemplaar in het bezit is.
Ook in Borger is een verzameling te zien: van stenen. Iemand is begonnen met het verzamelen van stenen die in de ijstijden door gletsjers hier zijn gedeponeerd. En in Borger liggen ze als een enorme rotstuin op het terrein, keurig met naambordjes erbij.

Een eindeloze hoeveelheid keien en keitjes.

Niet alleen door hunebedden en rotstuin waanden we ons af en toe in de Steentijd. Verwend als wij zijn om altijd en overal met iedereen en alles verbonden te zijn werden we nu geconfronteerd met niet of slecht functionerende telefoons.
Geen wifi. Geen 3G. Regelmatig helemaal geen verbinding.
We voelden ons inderdaad ver weg. Vakantie optima forma.

Parttime griep

Kun je ziek zijn in deeltijd? Ik wel.

Het begon maandag met keelpijn. Niet onoverkomenlijk, wel lastig.
Maandagavond was de nieuwjaarsreceptie van de gemeente Zeist in het Slot. En nee, ik heb geen toezeggingen gedaan om hard te lopen. Het kan wel zijn dat ik gezegd heb dat NLDoet en de Voedselbank wellicht leuke projecten zijn om in raadsverband aan mee te doen. Maar of mijn mederaadsleden dat al weten?

Buiten op de stoep stond Jantje Paasman van de SP met een bord. Nieuwsgierig naar het hoe en waarom stond ik een tijdje buiten met hem te praten. Net als vorig jaar had hij zich door de veiligheidsdienst buiten laten zetten. Politieke actie hoort niet echt thuis op een receptie waar het draait om bijpraten, goede wensen en luisteren naar de vele soorten muziek en zang van Zeister groepen. Eigenlijk wist hij dat ook wel maar het levert natuurlijk wel weer een zelfgeschreven persbericht op over ‘incident op nieuwjaarsreceptie’.
En alhoewel Jantje van de SP en ik niet dezelfde ideeën hebben over politiek en oplossingen hebben we wel een gedeelde zorg voor mensen die het niet zo goed getroffen hebben. En mijn geplande sponsoring van de Voedselbank heb ik hem definitief toegezegd.
Nou helpt het wel bij opkomende keelpijn om bij dit soort gesprekken buiten een jas aan te doen.

Dinsdagmiddag werd de keelpijn dan ook nog erger. Mijn hoofd gaf bij onverwachte bewegingen door dat niet prettig te vinden. En mijn voeten waren koud. Tegen drie uur gaf ik het op en verhuisde naar mijn bed. Na twee uur was ik nog niet warm.
Bekers warme thee met honing hielpen een beetje.

Na een onrustige nacht was het woensdagochtend een stuk beter. Ik deed boodschappen, ging naar de Open Coffee Zeist en ging weer aan het werk achter de laptop. Halverwege de middag ga ik het weer op en stapte zelfs onder de warme douche om op temperatuur te komen. De zakdoeken waren ook niet meer aan te slepen.

Donderdagochtend ging het wel weer maar nu was de keelpijn over, de loopneus ook maar was het de beurt aan de hoest. Stilzitten gaat goed, bij beweging gaat vanzelf de hoestreflex aan.

Is dat ziek zijn? Soms. Ik heb tussendoor best nog het een en ander kunnen doen qua werk.
Het is dus een deeltijdgriepje.

En is het nu over. Heb ik besloten. Gewoon een kwestie van niet teveel bewegen.

Leermomenten op zaterdag

Je leert iedere dag wel wat, soms zinnig, soms zinloos.
Mijn leermomenten van deze zaterdag:

1. Het minimumsaldo van een OV-chipkaart die je wil gebruiken in de trein is 20 (twintig) Euro. Plus de 7,50 die je toch al kwijt bent voor de kaart zelf. Bij het inchecken op het station krijg je alleen de mededeling dat het saldo ontoereikend is, wat het dan wel moet zijn kost diepgravend speurwerk op de pagina’s van TransLink. Leuker kunnen ze het niet maken en makkelijker kennelijk ook niet.

2. De winkels houden van muziek. Of het personeel van de winkels houdt van muziek. En dan ook nog muziek waar ik persoonlijk knettergek van wordt. Ik zal wel hyperaudiosensitief zijn of zoiets, maar het onderdrukt mijn neiging om geld uit te geven in zeer hoge mate.

3. Schoenenwinkels reserveren ongeveer 90% van hun oppervlakte voor uitverkoop. Met stellingen vol minder courante schoenen, min of meer per maat gesorteerd. Dat het nog weinig zomers weer is geweest blijkt wel uit het grote aanbod flutsandalen, slippers en andere open schoenen. Die staan gezellig zij aan zij met ander onpraktische schoenen als naaldhakken en plastic ballerina’s.

4. De 10% overige ruimte in de schoenenwinkels is gevuld met laarzen en schoenen met hakken. En ik wil platte schoenen, netjes, comfortabel en die er leuk uitzien. Mission Impossible.

5. Midden in het centrum van Utrecht kun je met je telefoon volop bereik hebben, inclusief 3G, en toch geen verbinding krijgen.

6. Twitteren dat je naar de vismarkt gaat levert mee-etende kinderen op.

7. Ik ben dol op Roamler en het uitvoeren van een betaalde opdracht biedt toch troost voor een mislukte schoenenjacht. Hoewel de jongen in de bioscoop in Hoog Catharijne absoluut niet begreep waarom ik een foto wilde maken van de Pringles in het schap.

8. Albert Heijn op zaterdagmiddag blijft een aanslag op mijn humeur.

9. Tarbot is heerlijk, zeker in gezelschap van een heerlijk sausje, krieltjes, sperziebonen, witte wijn en twee ‘kinderen’.

10. Wordfeud heeft mij geleerd dat ‘krees’ een geaccepteerd woord is. Mijn papieren Van Dale kent het niet maar de internetversie geeft aan dat het de verleden tijd van krijsen kan zijn. ‘De kinderen krezen in Albert Heijn zo hard dat ze mijn antipathie tegen boodschappen doen op zaterdag weer bewezen”.

En de zondag heeft mij al weer geleerd dat je het hardlopen op zaterdagochtend wel een dag kunt uitstellen maar niet als het regent dat het giet.

Kistjes schuiven en ontsnappen

Lang, lang geleden, toen mijn computer het formaat had van een bagagekluisje op de sportschool, kreeg ik een paar spelletjes op een floppy. Toen in die tijd dat je wel een computer had maar geen internet. Ja, zo oud  ben ik.
In ieder geval was één van die spelletjes op dat floppy Sokoban: in een soort van doolhof liet je een mannetje kistjes duwen naar het magazijn. Er aan trekken kon niet dus een kistje in een hoek of tegen een muur betekende overnieuw beginnen. Ik vind dat soort puzzels heerlijk.

Tegenwoordig zie je nog steeds varianten op dit spel en één van de leukste online versies vind ik persoonlijk Phantom Mansion. Veel uitgebreider dan alleen het schuiven van kistjes maar de levels gaan van simpel naar ingewikkelder. Er is een hele regenboogversie: van rood tot en met zwart. Daar zijn heel wat avonduren in gaan zitten.

Een ander soort spel dat ik leuk vind om te doen zijn de zogenaamde Room Escape games. Eén van de eerste die ik tegen kwam was deze: The Blue Chamber. Met wat hulp van forums kwam ik er uit en ging op zoek naar meer van dit soort spelletjes. Er zijn er legio tegenwoordig en niet allemaal zijn ze even leuk of logisch.
Maar regelmatig zijn er juweeltjes, qua vormgeving en puzzeltjes. Een mooi voorbeeld zijn die van Neutral zoals Sphere.

En weer anders maar ook prachtig: de serie Grow van Eyemaze. Het verloop is afhankelijk van de volgorde van de verschillende knoppen. Heerlijk om naar te kijken en een uitdaging om alles op het hoogste level te krijgen.

Zo, mijn reputatie van aan-de-computer-vastgebakken-nerd-met-tijd-over is weer bevestigd. Jullie ook een prettige zondag!