Straat

Vorige week was er hier voor het eerst een straatbarbecue: gezien het feit dat de eerste huizen in 1960 werden opgeleverd mag dat best een mijlpaal worden genoemd. De eerste datum, op Koningsdag, werd op het laatste moment afgelast vanwege de kou en regen. Augustus, aan het eind van de zomervakantie, leek een goed alternatief qua weer en aanwezigheid van buurtgenoten.

Een goede gok bleek dat. Regen op vrijdag en zaterdagochtend maar daarna brak de zon door. Vanaf vier uur mochten de hekken op straat om doorgaand verkeer tegen te houden en een groot deel van de bewoners verplaatste hun auto’s een stuk verderop om ruimte te maken. Partytenten met bbq’s op de oprit en iedereen zette de eigen tuintafels en stoelen op straat. Schaaltjes met nootjes, zoutjes en rauwkost verschenen vanzelf, net als de wijn, het bier en de limonade. Net als later de salade en brood (gezamenlijk ingekocht) en het vlees op de bbq.

De stickers met naam en huisnummer maakte kennismaking waar nodig extra makkelijk. Van eerste bewoner (1960!) tot een paar maanden geleden hier komen wonen: het was gezellig, gemoedelijk en leuk.
Zelfs de fikse regenbui om een uur of half negen mocht de pret niet drukken. Voor een deel een mooi moment om op te ruimen terwijl de rest verder verbroederde, al schuilende onder de partytenten.

De kinderen vermaakten zich ook prima: meer dan een lege straat hadden ze niet nodig. Fietsen, steppen en stoepkrijten.

Volgend jaar weer, dat staat vast. Weer simpel, niet te veel georganiseer: twee hekken (met vergunning, natuurlijk), twee bbq’s, een stapel stokbrood en salades. En verder eigen inbreng.
Van de kinderen mag het waarschijnlijk zelfs vaker, blijkt uit deze tekening.

80 is het nieuwe 100

Honderd dagen iets doen, om de gewoonte in te slijpen.
Honderd dagen (bijna) iedere dag een blog schrijven hier op De Doorzonwoning.
Het was goed.
Het was leuk.
Maar het venijn zit in de staart.
De vaart is eruit, de inspiratie wat minder, de druk op de schouders te groot.

En er zijn nieuwe plannen, nieuwe taken, nieuwe ideeën om uit te werken. Een workshop netwerken moet nog afgerond met een leuke praktijkoefening, de Krakeling-website schreeuwt om onderhoud, Den Dolder Voor Elkaar schuift iedere keer naar onderen op het to-do-lijstje, de blogs voor opdrachtgevers schrijven zichzelf niet en de stationsplannen vragen ook aandacht.

Dit is blog #80 in het project. Een mooi rond getal.
Het bloggen blijft, de stok achter de deur haal ik weg.

 

#100dayproject – dag #80

Wie zijn telefoon verliest moet…..

 

Het was mijn eigen stomme schuld. Had ik mijn telefoon maar niet moeten laten liggen in een publiek toilet. En je kwaad maken over een oneerlijke vinder is verspilde energie. Toch kan ik er heel af en toe nog boos over worden omdat het zo’n kleine moeite was om mijn telefoon af te geven bij de balie. En omdat het toestel met alle blokkades (dank aan Apple en T-mobile) niet te gebruiken is en bij verkoop misschien een paar tientjes opbrengt.

Intussen heb ik bij elkaar al weer uren gespendeerd aan een nieuwe simkaart en het opzoeken en terugzetten van informatie op de tijdelijke reservetelefoon. Regelmatig je telefoon synchroniseren blijkt niet hetzelfde als een backup maken – een harde maar belangrijke les. De apps zijn zo weer te downloaden en geïnstalleerd maar het is vaak weer wel zoeken naar gebruikersnamen en passwords. Nu, na een week, lijkt het eindelijk allemaal weer een beetje bij het oude.

De reservetelefoon is een ouder model en daardoor wat traag. Relatief dan natuurlijk en in feite gezeur maar bij iedere paar seconden wachten tot iets het gaat doen voel ik weer even de pijn en ergernis van de verloren/gestolen telefoon.
Dat gaat ook nog wel even duren want het is verstandig te wachten tot eind september de nieuwste versie uitkomt van de iPhone: net zo duur maar dan wel op een aantal fronten beter dan het huidige model. Kan ik er weer een tijd tegen. Moet ik hem nergens laten liggen natuurlijk.

 

#100dayproject – dag #79

(On)eerlijke vinder

Voor mijn project voor de gemeenteraad van Zeist werkte ik vandaag een half dagje op het gemeentehuis. Om half twee was de batterij van de laptop leeg, waren de nuttige gesprekken en contacten weer achter de rug en pakte ik alles in. Omdat de binnenpoetsbeurt van Suzie Wong langer duurde dan verwacht besloot ik naar huis te lopen.
Op weg naar de uitgang besloot ik vanwege de hoeveelheid koffie van die ochtend tot een sanitaire stop en zette daarna koers richting het noorden.
Halverwege greep ik naar mijn kontzak waar normaal gesproken mijn telefoon in zit. Niets. Snel terugdenkend wist ik het eigenlijk wel: op het publieke toilet van het gemeentehuis. Stom, stom, stom.

Het zwembad was 5 minuten verder en daar belde ik naar huis. De man kwam voorrijden en samen sjeesden we naar het gemeentehuis, het was intussen een uur of drie. Ik rende naar het toilet: noppes. Dan maar naar de balie, hopend dat iemand de telefoon als gevonden voorwerp had aangegeven. Helaas.

Terug bij de auto constateerde de man via Find my iPhone dat de telefoon nog binnen in het gebouw moest zijn. Terug naar binnen en mij realiserend dat mijn visitekaartje in het hoesje zat liep ik terug naar de griffie om te vragen of iemand mijn telefoon misschien gebracht had. Noppes. We stuurden wel een emailtje aan ‘Everyone’ voor het geval iemand er nog mee rondliep.

Ik stapte weer in de auto, de man bevestigde dat mijn telefoon nog steeds in het gebouw was (maar de locatie is niet precies genoeg om echt te zoeken en er zijn vier etages en een parkeerkelder) en ik ging er vanuit dat iemand de telefoon gevonden had en er nog niet aan toe was gekomen om mij te bellen of te mailen.

Thuis schakelde ik de laptop aan en zag in Find my iPhone mijn telefoon aan de wandel rond de Dreef en toen stoppen op de Laan van Vollenhove.

Hoopvol stuurde ik via de Lost-mode nog een bericht met ons vaste telefoonnummer: misschien was iemand onderweg en had nog geen tijd gehad om te bellen of te emailen.

Een kwartier later werd mijn hoop en geloof in het goede in de mens de bodem ingeslagen toen de telefoon offline ging: hij was bewust uitgezet.
Gelukkig kun je vanaf afstand de sim-kaart blokkeren en er zit ook een toegangscode op dus ik ga er vanuit dat mijn gegevens veilig zijn.

Morgen een nieuwe sim-kaart halen en gelukkig had de man nog zijn oude iPhone liggen als reserve. Die ligt nu op te laden en de laatste updates op te halen. Daarna moeten de belangrijkste app’s er weer op en de usernames en passwords weer opgezocht en ingevoerd. Voor mijn werk kan ik mij niet veroorloven niet bereikbaar te zijn.
Gedoe allemaal. En jammer dat ik net die oneerlijke vinder tref.

 

#100dayproject – dag #78

Drie dingen

1. Minder regen betekent grotere lunchrondjes lopen met de hond en tussen alle bossen en bosje hebben we ook een stukje hei. En die begint nu met bloeien, heel voorzichtig.

   

2. De dagen vliegen voorbij. In het weekend doe je boodschappen, draait een was, eet met de kinderen, doet twee visites en het is alweer voorbij.

 

3. In de supermarkt herken je direct de net-terug-van-vakantie-gangers: te optimistisch gekleed, vergetend dat zomer in Nederland dit jaar zo’n 19 graden is. Intussen verheugen wij ons langzamerhand op de vakantie die nog in het vat zit. Het stapeltje boeken groeit langzaam. De nieuwste Harry Potter hoeft niet meer mee, die is al uit.

#100dayproject – dag #77

Kippenepos

Een korte update over het doorzonkippenhok: hier wonen op dit moment de haan, vijf tienerkippen en een moederkloek met drie kuikens.

De broedse hen hebben we met nest en al verplaatst uit de tuin naar het kippenhok. Met twee verse kuikentjes, een piepend ei en twee ‘stille’ eieren. Het was even spannend wat de rest zou doen maar het bleef rustig. Eén kuikentje heeft het niet gered, het vijfde ei bleek leeg.

En nu is er een mooie balans ontstaan. De haan waagt zich geregeld van zijn hoge slaapstok op de grond. Het tienertuig verplaatst zich nog steeds als een vijf-eiïge vijfling door het binnen en buitenhok. De moederkloek loopt daar rustig tussendoor met de drie piepkleine kuikens, twee gestreepte en een pikzwarte.

Het lijkt erop dat er een soort van rooster is gemaakt: als de kip met kuikens buiten loopt, blijven de tieners binnen. Het is net het speelplein van de basisschool.
De kleine kuikentjes kunnen nog door het gaas heen blijkt, regelmatig staat er eentje aan de andere kant maar het cluppie komt toch iedere keer wij bij elkaar.

De haan slaapt op de bovenste stok, de vijf tieners op de lage slaapstok en moeder met kuikentjes in het nest op de grond.

En wij blijven maar duimen dat er niet al te veel hanen tussen zitten.

 

#100dayproject – dag #76

Ik had al lang dood moeten zijn….

Op de middelbare school wilde de leraar Nederlands eens het verschil duidelijk maken tussen de leefomstandigheden nu en pakweg de middeleeuwen.
“Wie heeft er een bril?”, vroeg hij. “En wie heeft wel eens wat gebroken? Wie is wel eens geopereerd?” Kansloos waren we geweest een paar eeuwen geleden.
Met mijn bril en een blindedarmoperatie hoorde ik moeiteloos bij de jonggestorvenen.

Laatst greep ik naar de Ventolin, de inhaler tegen benauwdheid. Zonder dat simpele pufje af en toe zou mijn leven een stuk zwaarder zijn met veel benauwdheid en hoesten.
Zonder de medische wetenschap van nu had ik die blindedarmontsteking misschien nog wel overleefd maar met mijn bijziendheid zou een behoorlijke handicap zijn. Misschien had ik die kunnen voorkomen door minder te lezen, wie weet.
Maar die aangeboren afwijking die zorgde voor een woekering van aders rondom mijn lever had waarschijnlijk mijn leven een stuk korter gemaakt als ik niet in deze tijd had geleefd.

Extra leef-tijd, al jarenlang.

 

#100dayproject – dag #75