Van 0 naar 2850 meter

Om en nabij dan. Van Den Dolder naar de Hochjoch in Süd Tirol.
Het begin van mijn vakantie maar nog werk voor de man des huizes. Vanaf Karthaus verder het Schnalstal in, omhoog naar de skihut Schöne Aussicht/Bellavista en de gletsjer. Daar plaatst de universiteit Utrecht een automatisch weerstation (AWS) en ik mag mee.

Ik krijg zelfs een taak: het maken van een gat van 15 meter diep in het ijs met een stoomboor. Dat geeft me een nuttig gevoel hoewel de opmerking van één van de mannen “dan kunnen wij ons bezig houden met de belangrijke dingen” dat ietwat teniet doet.

De stoomboor blijkt het werk voornamelijk zelf te doen: de staaf waar stoom uitkomt trekt de vijftien meter lange slang bijna vanzelf naar beneden. Maar ik hou streng toezicht en mijn handen blijven lekker warm.

Intussen sleutelen de mannen het weerstation in elkaar. Meetinstrumenten bovenop en alles keurig met snoertjes naar de kast met dataloggers. Alles met tiewraps vastgezet. Veel tiewraps.

Een paar honderd meter verderop staat de skihut Schöne Aussicht en daar gaat het werk verder. Een antenne aan de buitenkant en via kelders, nissen, spouwen en gaten loopt de kabel die de data doorgeeft uiteindelijk naar de computer en monitor.

Het AWS staat hier. En de gegevens zijn (meestal) op deze webpagina te zien. Soms is er even geen stroom.
En vrees niet: er komt nog een versie voor ‘Dummies’ met uitleg en plaatjes.

Gletsjer en tango

Het gesprek aan tafel schakelt van Engels naar Nederlands en weer terug. Het gaat over hoe het vorig jaar was en het jaar daarvoor. Over wie er wel komt en wie niet.

Het gaat over hellingen, ijs, gletsjers en Bella Vista. Over internet in een smal dal dat afhankelijk is van die ene kabel naar de rest van de wereld.
Over lecture notes, aio’s, onderzoeken en geldstromen. Over reorganisaties van het onderwijs, de universiteit, de bètafaculteit en het instituut in het bijzonder. Over hoe het gaat in Utrecht, Cambridge, Stockholm.

Over kinderen, middelbare scholen in Nederland en Zweden.
Over de tango uit Argentinië – de een is gepassioneerd danser, de ander even gepassioneerd muzikant.

Het gaat over de pannacotta en de gelijkenis met gletsjers: ze lijken solide en bewegen toch alle kanten op. Over theoretische modellen en de mogelijkheid van vierkante gletsjers en hoeken.

En dat gaat allemaal over waarom ik het ieder jaar zo leuk vind om hier naartoe te komen – de internationale summerschool IJs en Klimaat in Karthaus, Italië.

Maar het was voor een goed doel

Wat viel het tegen.
Het leek zo mooi: een goed doel, conditie verbeteren en dat samen met collega’s uit de gemeenteraad. De Fairtrade Businessloop was na maanden voorbereiding afgelopen donderdag 8 september dan eindelijk een feit.

Voorbereiding in de vorm van rondjes hardlopen in de buurt. Voorzichtig opgebouwd en uitgebreid en met de hoop het zelfs leuk te gaan vinden.
Het opbouwen gingen boven verwachting maar het hardlopen leuk vinden is nooit gelukt.

Wel leuk was dat we met twee teams vanuit de gemeenteraad meededen. Op papier met twee keer vijf deelnemers, in de praktijk werd dat twee keer vier.
Maar wel met een wethouder, een griffier en zes lopers van verschillende partijen – een mooie afspiegeling, al zeg ik het zelf.

Donderdagochtend stond in het teken van de buienradar, het begin van de middag ook nog. Het leek er op alsof het vanaf een uur of vier even droog zou zijn maar motregen kun je al niet zien op de radar.
Uiteindelijk viel het mee. Het parcours was wat ingekort om de echt modderige stukken bos te vermijden en tijdens het lopen zelf was het gelukkig praktisch droog.
Want het was afzien. Voor mij persoonlijk in ieder geval wel, het viel gewoon erg tegen. Of het aan het weer lag, aan de tijd van de dag of aan het wedstrijdelement: ik was niet vooruit te branden. Het was vier ronden worstelen. De poedelprijs zijn we toch ruimschoots misgelopen door de andere sterke lopers in het team.

Wat ik geleerd heb?

1. Ik vind hardlopen echt niet leuk.
2. Als het dan toch moet dan wel graag met de enthousiaste support zoals afgelopen donderdag.
3. Ik ga geen weddenschappen meer aan op nieuwjaarsborrels
4. Bewegen is wel goed, vanaf oktober wordt dat wel overdekt in de sportschool
5. Stretchen na het sporten heeft wel zin: ik deed het niet donderdag en heb daar nu nog plezier van ;-(

Voor wie het niet gelooft of het leuk vindt om anderen te zien bewegen: op Slotstadnieuws staat een filmpje en op de site van de Atletiek Unie staan heel veel foto’s.

En ja, ik ben de enige die wandelend op foto’s staat.

Wasmand

Iedere keer als ik de schone was uit de droger haal (of van de wasmolen – maar deze ‘zomer’ dus niet zo vaak)  dan neem ik mij voor om de hele mand meteen weg te werken.
Alles vouwen wat kan en strijken wat moet.

Op één of andere manier wil dat niet lukken. Het lijkt vaak zo logisch om te wachten op de volgende lading, dat is efficiënter of in ieder geval minder moeite. Maar het belangrijkste: het is niet nu.

Na wasmand twee is de drempel om er aan te beginnen weer wat hoger. Vanavond. Morgenochtend. Zaterdag. Misschien.
En iedere avond staan die manden er nog.

Soms keer ik zo’n mand vast enthousiast om op het bed. Dan kan ik er niet meer omheen. Dan moet ik er wel wat mee voor ik naar bed ga.
Maar meestal betekent dat alles weer in de mand schuiven en het spel begint opnieuw.
Op zich groeit de stapel was nu minder hard want het vissen is begonnen: ondergoed, sokken, een handdoek – net wat nodig is.

Onze vakantie is in zicht en de stapel was drukt op mijn schouders. Samen met een hele rij aangegane verplichtingen qua werk en politiek.
Ik klaagde er afgelopen zondag even over tegen mijn grote zoon. Hij luisterde. En bood aan dat hij eventueel van de week langs kon komen om te strijken voor me. De lieverd.

En dat was het duwtje wat ik nodig had: maandagavond was het even doorbijten met wassen, drogen, vouwen en strijken maar ik ben weer helemaal bij. De kast is vol, de manden leeg.

Nu nog twee klantverhalen, twee persberichten, twee raadsvergaderingen, een nieuwsbrief en de twintig andere klusjes. Maar zondag zijn we onderweg: met schone kleren, naar het zuiden, naar de zon. Ha.

Mag ik me even voorstellen: we kennen elkaar

Het is één van de leukste dingen die ik ken: aanschuiven aan tafel bij onbekenden. Maar dan wel onbekenden die het leuk vinden om bekenden van elkaar te worden.
Voor mijn werk heb ik regelmatig in mijn eentje aan een hoteltafeltje zitten ontbijten of dineren, in een zaal vol met alleen etende andere gasten. Vaak met een boek naast het bord of spelend met een telefoon want een beetje in het niks staren is ook zo wat. Het had mij leuk geleken als  hotels en restaurant een soort aanschuiftafel zouden hebben voor iedereen die het leuker vind om gezelschap te eten.
Helaas ben ik zo’n tafel nooit tegengekomen.

Maar het kan wél en zonder ver te reizen. En je hoeft er ook niet alleen voor te zijn. Want Indonesisch restaurant Mooi Zeist organiseert tegenwoordig de Twitterrijsttafel. En voor wie niet van twitteren houdt: dat is geen enkel bezwaar. De naam komt voort uit het eerste initiatief waarbij via Twitter deelnemers zich konden aanmelden en het was meteen een succes.

Gisterenavond schoven wij aan bij nog dertien andere gasten. Sommige kenden we al, maar eigenlijk alleen via Twitter. Een aantal andere gasten twitteren niet of nauwelijks maar kwamen via een andere sociaal netwerk.
Het levert leuke voorstelrondjes op. “Ja, jou herken ik van je foto op Twitter”. “Ik twitter niet maar ga daar vandaag nog mee beginnen.”
Het gezelschap was gemeleerd: een fotograaf, een juriste, een aantal horeca-handelaars, een eigenaar van een reclamebureau, een handelaar in heftrucks. We kwamen onder andere uit Leusden, Houten, Nieuwegein en Zeist. Maar wat we gemeen hebben is dat we het leuk vinden om nieuwe mensen te leren kennen. En we houden wel van Indisch eten natuurlijk.

Tijdens de vanzelfsprekend heerlijke rijsttafel praat iedereen met iedereen, we rouleren en praten door met de nieuwe buurman of buurvrouw. Hier en daar worden kaartjes gewisseld, we gaan met zijn allen op de foto en er wordt druk getwitterd.

Het is na elven als we naar huis rijden. Dat gaan we vast en zeker vaker doen!

(PS bij Mooi Zeist kun je natuurlijk ook ‘gewoon’ eten – de sateh blijft er even lekker door! Volg @mooizeist voor de volgende twitterrijsttafel of bel ze gewoon even.)