Verboden toegang

Ze werkt en woont op de Willem Arntzhoeve, als verpleegkundige in opleiding. Het is mooi weer, het is zondag en haar nieuwe collega wil wel wat van de omgeving zien.
Ze stappen op de fiets en al pratend gaan ze er op uit. Zelf kent ze de Veluwe goed van de fietstochten vroeger met haar vader en zusje.
Vanaf Den Dolder rijden ze dan ook het bos in, richting zuidoosten. Het is gezellig en er valt heel wat te kletsen. Het fietst lekker over de verharde weg in het bos hoewel ergens vaag een alarmbelletje rinkelt.

Terecht blijkt even later. Twee agenten, een jonge en een oudere, staan plotseling voor hen. Waar ze denken heen te gaan? Hebben ze het bord verboden toegang niet gezien?
Nee, dat hebben ze inderdaad niet.

De jongste agent wil hen beiden arresteren en meenemen, op verboden terrein en ook nog eens zo dicht bij het vliegtuig van de prins! Hij stelt barse vragen en wordt nog zekerder van zijn zaak als haar nieuwe collega alleen Duits spreekt, ze komt net uit Hongarije en hoopt hier op een betere toekomst.

De oudere agent is milder, hij ziet wel dat ze het bord echt niet hebben gezien. Al geeft ze wel toe dat zo’n geasfalteerde weg in het bos een beetje raar is en zich had moeten realiseren dat er iets niet klopte.
De oudere man praat als Brugman en weet zijn collega te overtuigen. Ze mogen gaan.

Ze kijken om zich heen en zien de vliegtuigen staan, dichtbij staat het toestel van prins Bernhard.
Het is 1949 en ze staan midden op het militaire vliegveld Soesterberg.

Steentijd

Afgelopen weekend ging de hond op vakantie en wij mochten mee. Naar Gasselte in Drenthe. De hond maakt het op zich niet veel uit waar we heen gaan als er maar ruimte en tijd is voor wandelen.
En als de hond het leuk heeft, hebben wij het ook leuk.

We waren trouwend nog nooit in Drenthe geweest en dat betekent een doorgestreepte bestemming op ons lijstje van gewenste vakantiebestemmingen. Dat is trouwens een heel lang lijstje dat grotendeels bestaat uit plaatsen waar de hond niet mee kan. Zuid Afrika, Argentinië, Praag: wees gerust, we zijn jullie nog niet vergeten!

Het was dus Gasselte en dat is zo klein als het klinkt. Je hebt ook nog Gasselternijveen en Gasseltenijveenschermond en daar geldt dat hoe langer de naam, hoe kleiner het gehucht.
Maar hoe kleiner het dorp, hoe meer open gebied. Bos, veel landbouwgrond, wat hei en zand. De hond was er, zoals gezegd, blij mee.

Wie Drenthe zegt, zegt hunebed. Je kan er niet op vakantie gaan en geen hunebed bezoeken. Dat is zoiets als naar Parijs gaan en niet even zwaaien naar de Eiffeltoren.
Gelukkig waren we in de buurt van de Hunebedhoofdstad.

Daar is het grootste hunebed van Drenthe. We hebben het met gepaste eerbied bekeken en ons verbaasd hoeveel energie mensen willen steken in het stapelen van stenen. Een gedachte die ook altijd bij mij opkomt in iedere domkerk of kathedraal.

Een andere hobby waar ik me vaak over verbaas is het fanatiek verzamelen van dingen, of het nou gaat om flippo’s, postzegels, schilderijen of geld. Altijd op zoek zijn naar het compleet maken van een overzicht, niet rusten voor ook dat laatste exemplaar in het bezit is.
Ook in Borger is een verzameling te zien: van stenen. Iemand is begonnen met het verzamelen van stenen die in de ijstijden door gletsjers hier zijn gedeponeerd. En in Borger liggen ze als een enorme rotstuin op het terrein, keurig met naambordjes erbij.

Een eindeloze hoeveelheid keien en keitjes.

Niet alleen door hunebedden en rotstuin waanden we ons af en toe in de Steentijd. Verwend als wij zijn om altijd en overal met iedereen en alles verbonden te zijn werden we nu geconfronteerd met niet of slecht functionerende telefoons.
Geen wifi. Geen 3G. Regelmatig helemaal geen verbinding.
We voelden ons inderdaad ver weg. Vakantie optima forma.

Cadeautje op de deurmat

Ik ben dol op cadeautjes en daarom geef ik ze regelmatig, ook aan mijzelf. Ik heb zelfs een abonnement.

Nummer 6 viel gisteren in de bus dus het moet al bijna anderhalf jaar geleden zijn dat ik ergens op het internet struikelde over de site van Limitee.
Daar maken ze T-shirts. Hele bijzondere.
Allereerst zijn de shirts zelf van biologische, verantwoorde katoen en ze worden ook nog eens net zo verantwoord bedrukt.

Op zichzelf is dat gelukkig nog niet zo uniek. Iets aparter is al dat je een abonnement kan nemen: per jaar vier T-shirts die vanzelf naar je toe komen in een met de hand beschreven, gestempelde en gefrankeerde envelop.

Echt heel bijzonder is de opdruk: iedere keer krijgt een nieuwe ontwerper de vrije hand. En iedere keer heeft het ontwerp een verhaal, een verhaal dat aan de binnenkant van ieder T-shirt staat afgedrukt.
Alles bij elkaar straalt het aan alle kanten uit dat het met liefde en zorg is ontworpen, gemaakt en verstuurd.

Gisteren vond ik dus nummer 6 in de brievenbus, met een mooi Limitee-stempel in de bovenhoek.

De kleur van het T-shirt is iedere keer anders en deze keer is het een prachtig blauw. Persoonlijk ben ik altijd blij als het niet wit is, gewoon omdat het dan al snel grauw wordt in ons wassysteem.
Ieder exemplaar is genummerd trouwens dus exclusief is het ook nog eens keer.

Het ontwerp is van Levi Jacobs en het verhaal erachter gaat over het vasthouden van het smeltwater op de hellingen van de Kilimanjaro zodat de verdroging en verwoestijning daar stopt. Het systeem aan geulen is daarvoor bedacht door een Nederlander.

En ja, ik bestel een XXL – omdat ze echt heel klein vallen. Echt.

Dit is hem dan in levende lijve, of eigenlijk om mijn levende lijve.
Hoe langer je kijkt, hoe meer je ziet.
En ook deze ga ik weer met heel veel plezier dragen.

Voor meer informatie: dit is de website van Limitee.
Ik heb trouwens al eerder over Limitee geschreven: hier en hier bijvoorbeeld.

Wilhelmus

Ja, ik ken de tekst van het Wilhelmus, zowel couplet 1 als 6.
Zingen doe ik het zelden. Sportwedstrijden en medailleceremonies zie ik meestal per ongeluk en dan op televisie. Ik hoor ons volkslied, ik kijk licht ontroerd naar zwaar ontroerde sporters en probeer te zien of ze zelf echt meezingen of gewoon een beetje hun mond bewegen. Zelf houd ik mij stil.

Alleen op 4 mei, dan speelt het Wilhelmus wel een rol. Vroeger na de stille tocht in Huizen en tegenwoordig bij het monument in Den Dolder heeft het voor mij ook een mooie functie. Het symboliseert toch de verbondenheid, het samen sterk moeten staan, in goede en slechte tijden.

Ik zing mee, zo goed ik kan, uit volle borst en ongetwijfeld een beetje vals.

Maar alleen het eerste couplet.
Het tweede krijg ik grotendeels niet meer over mijn lippen. Ik los het op door respectvol mee te neurieën.

Het is maar tekst, zeggen velen. Dat van het Duytschen bloed en die Spaanse Koning is toch raar, zeggen ze.
Maar dat kan ik in de historische context plaatsen en heel idealistisch zegt het ook nog eens iets over onze Europese, internationale wortels. En er is veel compensatie in de woorden ‘het vaderland ghetrouwe’, ‘tot in den doet’ en vrij onverveerd’.
Maar ik ga niet zingen dat ik vertrouw en bouw op een god waar ik niet in geloof. Misschien vind ik het daarom zo hypocriet klinken.
Dus ik neurie. En haak weer in bij ‘de tirannie verdrijven die mij mijn hart doorwond’.

‘T is maar goed dat ik geen burgemeester wil worden.

Weg kwijt

Waarschijnlijk heeft onze TomTom het ergens vreselijk naar zijn zin en geniet van een welverdiende vakantie. Of welverdiende coma want de batterij heeft zijn beste tijd al lang geleden gehad.

In ieder geval woont-ie niet meer hier in huis, in mijn tas of in één van onze twee auto’s. Afscheid hebben we niet van elkaar genomen, het was gewoon een kwestie van plotseling misgrijpen.
Nu hoef ik niet zo heel vaak naar een vreemd adres dus met van te voren even orienteren op internet kwam ik een heel eind.

Maar gisteren moest ik van een plek die ik niet goed ken naar een adres waar ik nog nooit was geweest. Van een industrieterrein in Nijmegen naar een dito terrein in Elst.

Voor alle zekerheid zocht ik nog eens op alle mogelijke en onmogelijke plekken naar de TomTom maar niks, noppes, nada.
Hardop dacht ik na: misschien dan toch maar TomTom aanschaffen op de iPhone? Navigeren met GoogleMaps had ik ook al eens geprobeerd maar bleek niet echt handig.

De man des huizes suggereerde Navigon: als T-mobile klant krijg je die gratis.
Zo gezegd, zo gedaan. Via de AppStore gedownload en geïnstalleerd. Bij het opstarten moest de wifi uitgezet vond Navigon. Daarna wilde Navigon toch wel graag nog wat bestanden downloaden en of ik de wifi dan maar weer aan wilde zetten?
Achteraf was dat een veeg teken.

De weg naar Nijmegen rijd ik regelmatig dus dat was een goede route om de nieuweling te testen. Het kostte geen moeite om het adres in te voeren maar de instructie op gang krijgen was wat lastiger. Uiteindelijk bewoog het stipje mee op de kaart en vertelde afwisselend een man en een vrouw waar ik heen moest. “Ik hoor stemmen.” “Dat is Navigon maar.”

Voor de tweede etappe ging de iPhone voor de zekerheid  aan de accu en vrolijk startte de navigatie. Het was perfect, soepeltjes reden we door Nijmegen, over de snelweg, over de brug en daar was Elst al in zicht. Op de rotonde rechtsaf en dan almaar rechtdoor zei Navigon.

Helaas: daar werd aan de weg gewerkt. Zo hard gewerkt dat de hele weg was afgesloten.
Niet getreurd, gewoon een stukje verder rijden en ja hoor, Navigon herpakte zich en bedacht een nieuwe route. Rechts, links, rechts: ho, een doodlopende weg. Volgende alternatief: eindigde ook in een doodlopende weg.
Na drie keer gaf ik het op: welkom terug, GoogleMaps.

Ook niet foutloos maar met enige vertraging, de kaart en het betere gokwerk was ik niet eens heel erg te laat op mijn afspraak.
Met een bijna lege telefoon want het kostte kennelijk niet alleen mij veel energie.

Gelukkig was het gesprek uitermate leuk en boeiend. En ik ga vast nog wel een keer naar Elst. Maar zeker niet met Navigon.

En verder mag ik er eigenlijk niet over zeuren, het is tenslotte gratis.

Wat natuurlijk niet wil zeggen dat alles wat gratis is waardeloos zou zijn. 🙂

Wie ben ik?

Gisteren, een verjaarsfeestje, nieuwe mensen en bijna direct gaat het over politiek.
“Weet je wat ik vreemd vind van de WOZ….?”
“O, verkeer? Heb jij ook dat kruispunt daar aangelegd?”
“Bezuinigen? Er kunnen zo een aantal ambtenaren uit!”
“Maar die WOZ, hè? Waarom taxeren ze niet ieder huis apart?”

Toegegeven, het was de verjaardag van een fractiegenoot dus de introductie maakt het wel makkelijk: “Dit is Ingrid, ook van D66 in de gemeenteraad.”

Maar toch. Er gaat veel tijd zitten in het werk voor de gemeenteraad. Maar nog meer tijd besteed ik aan WongWorks, mijn eigen bedrijfje, waar ik mijn brood en beleg mee verdien. Dat doe ik net zo lang als die vermaledijde politiek maar dat is kennelijk niet zo interessant.

En dan heb ik het nog maar niet over al die opmerkingen, te pas en te onpas, over mijn vermeende politieke aspiraties: wanneer word ik wethouder of lid van de Tweede Kamer of zelfs lijsttrekker van D66?
En ik hou helemaal niet van die politieke kant van het raadslidmaatschap. Ik hou van het breed scala aan onderwerpen waar ik kritisch naar mag en moet kijken, van de contacten met ambtenaren, organisaties en individuele inwoners en ondernemers in Zeist. Gelukkig voelen anderen in de fractie zich meer op hun gemak in debatten, coalitieoverleg en tactiek. Ieder zijn eigen sterke punten.
Dus politieke carriere? Niet voor mij.

Maar omdat jullie er niet naar vragen, bij deze: het gaat goed met WongWorks. Leuke vaste klanten en de beslissing om ook een nieuwere kant op te gaan lijkt goed uit te pakken. Morgen zijn er drie klanten voor mijn ZP-consult 3.0 en vorige week was het een vreselijk leuke workshop Macaronimarketing bij Seats2Meet in Amersfoort.
Geen last van de crisis, vernieuwing in wat ik doe en tevreden klanten: ik ben een gelukkig mens. Daar mag je ook best naar vragen, op een verjaardag.

Tussen werk, politiek en privé

Verhalen

Vandaag realiseerde ik me hoe belangrijk verhalen zijn in mijn leven en manier van werken.

Komt het door al die boeken die ik heb verslonden als kind? Alle jeugdboeken van de plaatselijke bibliotheek (nou ja, de dependance dan, maar toch) heb ik gelezen. ’s Avonds in bed nog een paar hoodstukken, soms stiekem achter het gordijn bij het licht van de straatlantaarn.

Een hele plank vol sprookjesboeken had ik. Sprookjes uit alle soorten landen en culturen maar allemaal vooral verhalen met een verhaal erin en, natuurlijk, ook een moraal en boodschap.

Een vader die graag uitleg gaf in de vorm van vergelijkingen. Beeldend, praktisch en bijna tastbaar.

Een kip-en-ei-verhaal: hou ik van verhalen en vergelijkingen omdat ik er mee ben opgegroeid of zoek ik ze op omdat ze zo goed bij mij passen?

Gelukkig ben ik niet de enige – vandaag vertel ik een verhaal over de P’s van marketing aan ZP-ers. En daarbij ga ik ze vergelijken met pasta, met name macaroni.

Omdat het zo lekker uitlegt.

OK, en omdat het zo lekker klinkt: macaronimarketing.

Het vertellen in verhalen is weer in en het heet nu storytelling.

Zo zie je maar: als je jezelf blijft wordt je vanzelf weer hip.