Gun mij mijn onzekerheid

Net als iedere ochtend ging vanochtend de wekkerradio aan met het radiojournaal.  En ik dacht eerst even dat ik het niet goed gehoord had: zzp-ers moeten dezelfde verplichtingen krijgen als mensen in loondienst. Dat vindt een meneer van de SER. Verplicht verzekeren tegen ziekte, arbeidsongeschiktheid, werkloosheid of inkomensverlies.

Waarom? Omdat een groep zelfstandigen te weinig zou verdienen (minder dan 25.000 Euro per jaar) en daarmee onder het minimuminkomen terecht komt. Daar moet een vangnet voor komen. Dat mag niet. Dat is verborgen werkloosheid.

Ik ben een voorstander van vangnetten. Maar ik ben vooral ook voorstander van zelfredzaamheid. Ik wil zelf kunnen bepalen welke risico’s ik loop en hoe ik die afdek. Ik regel zelf mijn pensioen en doe mijn uiterste best om de gaten te vullen die gecreëerd zijn door mijn respectievelijke werkgevers en woekerpolisverstrekkers in het verleden. Voor eventuele langere ziekte (die week griep moet ik makkelijk zelf kunnen ‘betalen’) heb ik heel binnenkort ons Broodfonds. Geen gezeik over kleine lettertjes maar 45 gelijkdenkende, zelfstandige, verstandige ondernemers die elkaar steunen wanneer dat echt nodig is.

En verder wil ik mij helemaal niet verzekeren. Ik zorg voor een flinke buffer voor de eventuele slechtere tijden. Ik zet de tering naar de nering en de nering naar mijn mogelijkheden. En als het echt niet anders kan ben ik tevreden met het uiterste vangnet van de bijstand, waar we allemaal aan mee betalen via de belastingen.

Ik ben heel bewust zelfstandige geworden. Omdat ik het zat was om iedere keer weer verantwoording te moeten afleggen aan leidinggevenden. Me te moeten conformeren aan ongetwijfeld nuttige bedrijfsregels, processen en systemen maar die ik steeds meer als een last ging ervaren bij het uitoefenen van mijn vak.
Ik koos voor meer vrijheid, meer zelfbeschikking, meer zelfstandigheid en daarmee ook voor meer onzekerheid.
En ik heb er nog geen moment spijt van gehad.

Toen een paar weken terug de urennorm voor de zelfstandigenaftrek werd afgeschaft, stond ik te juichen. Eindelijk verlost van het dag in, dag uit moeten verantwoorden van mijn dagbesteding. Want het voelde net als op kamers wonen terwijl je iedere avond je moeder moet bellen om te vertellen wat je gedaan hebt.

Dus meneer van de SER: als u zich zorgen maakt over een groep zzp-ers die het qua inkomen niet goed redt en tussen de mazen van vangnetten door dreigt te vallen dan vind ik dat prima.
Maar in godsnaam, repareer dat niet door het creëren van allerlei verplichtingen voor een grote groep die er geen behoefte aan heeft.

Maak het wel gemakkelijker voor zzp-ers om de handdoek in de ring te gooien en zich als werkzoekende te melden bij het UWV. Zorg er voor dat het UWV dan ook echt wat voor ze kan doen en mensen niet verzuipt in bureaucratische handelingen. (Laat u zich vooral eens inschrijven en huiver over de meerdere sessies die nodig zijn om je in het administratieve systeem te duwen. Huiver over het onbegrip van je kennis en kunde: “U deed marketing communicatie voor een softwarebedrijf: dat is mooi, hier is een vacature voor programmeur. Dat is toch ook IT?”)

Zorg voor transparante verzekeringen voor diegenen die dat willen: zonder ritsen van uitsluitingen, uitzonderingenen kleine lettertjes en met een realistische premie.

Maar gun mij en mijn collega’s de vrijheid en onzekerheid waar we bewust voor hebben gekozen.
Mijn inkomen, mijn zorg.

Openbaar vervoer 3.0

Wat zo lekker was van de vakantie: dat je ’s avonds de deur niet meer uit hoeft. Geen gehaast met eten, geen vergaderingen of bijeenkomsten.

Maar ook dat was gisteren afgelopen. Commissievergadering van de gemeenteraad en het onderwerp op de agenda was de Visie op het Openbaar Vervoer van de BRU. Dat is het Bestuursorgaan Regio Utrecht.

Het BRU krijgt veel minder geld. De grote OV-knelpunten zijn Utrecht Centraal en de Uithof. Rendabel, snel en capaciteit zijn de kernwoorden. Corridors, onderliggend netwerk, intercitystatus, servicenetwerk en vertramming: dat zijn de vaktermen die het meest voorbij komen.

Natuurlijk willen we graag dat iedereen in Zeist overal in Zeist kan komen met de bus en de trein. Dat in Austerlitz alle dagen regelmatig een bus langskomt. Dat je het liefst voor de deur kan instappen en voor de deur wordt afgeleverd.
Maar dat gaat niet gebeuren. Bussen zijn op sommige momenten veel te vol en later veel te leeg. In de bus willen we snel van A naar B, in de auto vloeken we zachtjes als de bus voorrang krijgt en we opnieuw een ronde moeten wachten op groen licht.

Het BRU wikt en schuift, plant nieuwe stations, komt met meer tram en lijdt zichtbaar onder hun gebrek aan budget.
(Niet dat het veel helpt maar minder duur drukwerk zou zeker schelen!)
Intussen roepen we vanuit de raad dat meer innovatie welkom zou zijn. “Vroeger ging ik al met de tram, nu is de vernieuwing nog steeds een tram?”

En dan denk ik aan Society 3.0 (goed en inspirerend: downloaden, kopen, lezen!).
Stel we laten dat los op het OV: hoe zou dat er dan uit moeten zien?
Zeg het maar.

Kappen!

Om de hoek van de doorzonwoning ligt een mooi stukje bos. Niet zo heel groot maar wel goed voor een leuk rondje met de hond. En als we die echt moe willen krijgen (en onszelf ook) dan banjeren we door de zandverstuiving in het midden en gooien met een bal of stok.

Het bos was van niemand. De man van de doorzonwoning vertelt nog wel eens stoer over de tijd dat de eigenaar er een hek omheen wilde zetten maar het ’s avonds door de buurmannen weer werd weggehaald.
Op het drieplaatsenpunt tussen Bilthoven, Bosch en Duin en Den Dolder is het een ideale plek om honden, kinderen en volwassenen uit te laten.

Onderhoud was er niet of nauwelijks. Omgewaaide of gevallen bomen blijven rustig liggen. Alleen als ze  een pad blokkeren komt er wel eens een zaag aan te pas. Prachtige elfenbanken vermolmen de stammen. In het hele bos vindt je overal  beginnende of ingestorte hutten.

In het voorjaar stond er opeens een bordje en bleek ‘ons’ bos van het Utrechts Landschap. En het heet Okkersbos.

In het najaar verschenen er allemaal gekleurde strepen op de bomen. Vooral de vogelkers en amerikaanse eik waren getekend. En de afgelopen weken is het echte werk begonnen.

De bomen stapelen zich op langs de rand van het bos. De paden zijn breder dan ooit door de trekkers die er overheen gereden hebben. De hond weet van gekkigheid niet meer wat ze moet doen met al die stokken….

Op de website van het Utrechts Landschap staat aangegeven dat het gaat om uitdunnen en dat vooral de inheemse planten en de zandverstuiving tot hun recht moeten kunnen komen.

Het doet even zeer maar dan hebben we straks weer een stuk bos dat met recht een naam mag hebben.
Okkersbos.

Terug in de tijd

We zijn weer terug in Nederland. Na een nachtvlucht met relatief veel slaap maar let vooral op het woord relatief. Met ondanks vertragingen toch geslaagde aansluitingen, zowel in de lucht als op de rails.
Met een temperatuursverschil van minstens twintig graden, een tijdsverschil van 3 uur en slaapverschil van ongeveer 8 uur.

Thuiskomen in je eigen huis, douchen in je eigen badkamer en de aanblik van je eigen bed maakt veel goed. We lagen er dan ook al vroeg in. Vastbesloten om ons van het tijdsverschil niets aan te trekken, daar hadden we in Dubai ook geen moeite mee gehad tenslotte.

De geest was gewillig maar het vlees duidelijk zwak: de vermoeidheid sloeg midden op de eerste dag al toe, vanaf zeven uur keken we al verlangend naar de klok of we al naar bed mochten. Duf hoofd, beetjes schrale keel, snuffende neus (er zat iemand met een heel naar hoestje bij ons in de buurt in het vliegtuig) – voor de tweede avond achter elkaar ging bij ons heel vroeg het licht al uit.

Maar vanaf gisteren ging het beter. Even door een dood punt heen aan het begin van de avond maar het was weer gewone tijd naar bed en gewone tijd wakker.

Ja, zo’n vakantie hakt er wel in! Gelukkig hebben we de foto’s nog 🙂

Tik, tok – een bonus van 27 uur

Tijd is relatief.
Vijf minuten gratis winkelen duurt veel korter dan vijf minuten wachten met een volle blaas in de rij voor de toiletten.

Tijd is kunstmatig. Ergens moet een grens liggen tussen de ene dag en de andere. Vijf voor twaalf ’s nachts is is nog vandaag, zes minuten later is het morgen.

Tijd is gerelateerd aan licht. De zon komt op in de ochtend en als het donker wordt is het avond. Dat is overal op de wereld anders en daarom zijn er tijdzones. Ik sta op als het licht is en loop daarmee momenteel drie uur voor op Nederland.

Tijd is economisch. We zetten jaarlijks de klok voor- en achteruit om onszelf en de elektriciteitsmeter voor de gek te houden.

En dat heeft consequenties.
“Het is in Nederland vroeger, maar wij lopen toch voor hier?”
“In het voorjaar gaat de klok naar voren want dan is het eerder licht of juist later?”
“We vliegen om 1.45, is dat dinsdag of woensdag?”

Het goede antwoord op de laatste vraag is woensdag. Maar in mijn hoofd zat dinsdag. Omdat ik zo bang was om op de verkeerde dag midden in de nacht op een vliegveld te staan.

En nu hebben we onverwacht een dag extra vakantie. Plus die drie uur.

Van groot naar groter

Giga kantoorgebouwen. Hoog. Veel glas. In aanbouw of net af. De een nog groter dan de andere.

Vanuit de bovengrondse metro (prachtige stations, net zo’n ingewikkeld chipkaartsysteem, spotgoedkoop) kijk ik mijn ogen uit naar de kolossale hoeveelheid beton, staal en glas. En kan me bijna niet voorstellen dat er ook mensen in wonen, werken, eten, leven.
Het is te groot en groots voor mij. Ik ben meer van het kleine.

Maar natuurlijk is dat er ook in Dubai. We lopen door de goudsouk met alle kleine winkels die horloges, ringen, armbanden, kettingen, oorhangers verkopen. Naar onze noordeuropese smaak te kitscherig maar opeens kom je de mensen tegen. De verkopers die proberen om je in hun winkel binnen te krijgen. De klanten in de winkels. De verkopers in het straatje met flesjes water en blikjes frisdrank.

Een stukje verderop is de spicesouk: winkeltje na winkeltje met zakken, dozen, kisten vol kruiden en specerijen. De geuren zijn heerlijk. De verkoper prijst zijn waren aan en vertelt wel vier keer dat ze ook viagra leveren . ‘Natural viagra, for men and women’. We kopen er wat specerijen, tegen een veel te hoge prijs natuurlijk want ons hoofd staat nog niet op afdingen. We krijgen er wel chocolaatjes bij. En de man krijgt bij het afscheid nog een keer mee: ‘And you know, sir, where you can go for viagra’. En er volgt een dikke knipoog.

De volgende stop is weer een andere wereld: de Dubai Auto Show. En voor wie daar geen zin in heeft: de Dubai Jewelry Show. Maserati’s, Porsche Cayenne’s, Infinity’s en Audi Q7’s: en dat is alleen nog maar op de parkeerplaats. De mannen gaan zich binnen vergapen het nieuwste van het nieuwste, het duurste van het duurste.
“Welke auto zou je kopen als je een miljoen had?”
“Een miljoen is dan nog niet genoeg…..”

Van die auto’s dus.

Wij vrouwen voldoen aan de vooroordelen en gaan naar de Jewelry Show. Het is blingbling waar je kijkt. Goud, geler dan bij ons. Met glimmende steentjes, ook in de overdrive. Stand, na stand, na stand. Een goudsouk in het kwadraat.

Na een paar uur praten we elkaar bij op een terras. De man lust wel een biertje. Maar dat kan hier echt niet. Geen alcohol-license.
Zijn we opeens weer echt in het Midden-Oosten.

Zon, zwart, wit, grijs

We zijn even niet in de doorzonwoning. We logeren in een land met veel zon in een prachtige woning met goed gezelschap. De temperaturen zijn heerlijk, zo tussen de 25 en 30 graden, de kost en inwoning zijn geweldig geregeld en de bedragen delen we door 5.
Verder leidt ieder autoritje ons door een catalogus van flatgebouwen: allemaal anders, de één nog hoger dan de ander. En er wordt hard gewerkt aan uitbreiding van het assortiment. De benzineprijs is een lachertje, zo’n 50 cent de liter. En dat is inclusief bediening aan de pomp en een schone autoruit.

Ze hebben hier mussen maar ook een soort oversized kuifmezen en een kruising tussen eksters en kauwen met slimme kraaloogjes en gele oogtekening. De werkweek eindigt op donderdag als je geluk hebt en als je pech hebt op vrijdagmiddag. De werkweek begint op zondag en als je pech hebt op zaterdagochtend.

Met andere woorden: we zijn in Dubai.

De leukste plek om een ander land te leren kennen is de supermarkt. Daar vind je de specialiteiten, de producten die lokaal heel gewoon zijn maar voor ons bijzonder. Zo vergapen wij ons in Italie altijd aan de honderdduizend soorten pasta.
Hier in Dubai is een bezoek aan de supermarkt net zo interessant, het is een afspiegeling van het lokale dagelijks leven. Er lopen Europeanen, Indiërs, Pakistani en Aziaten. De koopwaar komt uit minstens zo veel landen: verse groene kruiden uit Nederland, mango’s uit Australië en Kenia, drie verschillende soorten aardbeien, vis uit Azie, jam uit Engeland. Ja, zelfs ontbijtkoek ligt er in de schappen.

Het is zoeken naar lokale producten. Er groeit hier weinig, alles komt van buiten. Schappen vol import.
En dat geldt ook voor de mensen. Waarschijnlijk zijn de enige echte Dubainezen die we hebben gezien de douaniers op het vliegveld. Verder zijn het vooral buitenlanders die hier hun geld komen verdienen. Als expat in een goede baan en als je minder geluk hebt werk je voor een schijntje in de bouw, onderhoud je tuinen of ben je een inwonende huishoudster.
Of je bent een inwoner uit de wijde regio, op vakantie in Dubai in één van de vele luxe hotels. Dan draag je als man de witte jurk en hoofddoek of als vrouw de zwarte versie met gezichtsbedekkende sluier. Kinderen in stralend witte jurkjes of bloesjes en soms met een aziatische nanny op de achtergrond voor als ze lastig zijn.

In het winkelcentrum (house rule: no kissing or open display of affection) zie ik een jonge man en vrouw, beiden traditioneel in het lange gewaad, zij met sluier. Maar wel hand in hand.
Verderop sjouwt een vader, in het lang en met hoofddoek, met zijn dochter op de arm.
Daar passeert een kleine dame met snelle pas. In het zwart, met sluier. En met glimmende pailletjes en strass-steentjes langs de naden.

Het is nooit zo zwart-wit als onze vooroordelen.
Ook niet hier in Dubai.

 

Be careful what you wish for…

Regelmatig beloven de man van de doorzonwoning en ik elkaar dat we samen oud willen worden. En door te stoppen met roken maakt hij die kans een stukje groter. De lieverd.

Zaterdag kwam ik een oude bekende tegen. Ik ken hem nog niet zo heel lang maar hij is wel oud. Hij heeft een twinkel in zijn ogen en rijdt regelmatig zijn kleinkinderen rond in een bakfiets.

“Hoe gaat het met je?”
Hij kijkt vermoeid en zijn mimiek zegt “zo,zo”.
“Je ziet er moe uit.”
Hij knikt.
“En hoe is het met je vrouw?”
“Niet zo goed.” En hij maakt met zijn hand een gebaar van afglijden.
“Lichamelijk of geestelijk?”
“Allebei.” En zijn blik wordt verdrietig. En machteloos.

Wat moet je daarop zeggen?

Ik wil samen met jou oud worden – misschien moet ik voorzichtiger zijn met mijn wensen.

Recht hebben op

Gisterenavond zaten vertegenwoordigers van alle fracties uit de gemeenteraad van Zeist samen met een aantal deskundige ambtenaren bij elkaar om te praten over de toekomst van de WMO, AWBZ, Jeugdzorg en aanverwante regelingen waarvoor straks de verantwoordelijkheid voor de uitvoering bij de gemeente komt te liggen.

Achter de afkortingen, instanties, wetten, regelingen, transities en budgetten met efficiencykortingen zitten vooral heel veel mensen. Kinderen, jongeren, volwassenen – iedereen die tijdelijk of permanent ondersteuning nodig heeft om het dagelijks leven aan te kunnen.

Soms met begeleiding, soms met materiële hulp of een tegemoetkoming in de kosten. Van de rolstoel in bruikleen vanwege een gebroken been tot en met dagbesteding, trapliften en vervoerskosten.

De afgelopen jaren werd vooral gekeken naar de verschillende regelingen en getoetst of een aanvrager aan de voorwaarden voldeed. U vraagt een rolstoel, wij kijken of dat kan.
Dat wordt nu anders en ambtenaren noemen dat De Kanteling. Ik noem het meer gezond verstand maar dat maakt niet uit, het is absoluut een verbetering.

Want nu doen we moeite om de vraag van iemand in de juiste context te plaatsen. Wat is het probleem, wat wil iemand, wat zijn de belemmeringen? Pas daarna wordt gekeken naar de oplossing.
Vraagt iemand een scootmobiel aan dan gaat er eerst iemand op gesprek. Informeel en gericht op het zo goed mogelijk in beeld krijgen van de vraag achter de vraag. Een scootmobiel is misschien niet altijd het juiste antwoord op de vraag “eigenlijk wil ik graag meer naar buiten” of “ik kan de boodschappentas niet meer dragen”.

Of het allemaal dan niet veel duurder wordt was één van de vragen vanuit de fracties. Daar is nog niet echt antwoord op, dat moet nog blijken uit de praktijk. Soms kan iemand geholpen worden met iets dat goedkoper en eenvoudiger is dan de eerste vraag om hulp.

Maar deze opmerking van een ervaren WMO-consulente vond ik wel verrassend omdat het bepaalde vooroordelen over de verwende jongere generaties weerspreekt.
“Bij oudere mensen hoor je vaak: ik heb recht op die vergoeding, daar heb ik altijd hard voor gewerkt. Bij jongere mensen, van veertig, vijftig, zie je veel vaker dat mensen zelf op zoek gaan naar een oplossing en minder eisen van de overheid.”

Het komt nog best goed met ons.