Iets van vinden

Mijn broer en ik, we hebben wat afgeruzied vroeger. Allebei even eigenwijs, allebei geleerd dat het goed is om ergens over na te denken en er iets van te vinden. Het verschil zat vaak in de verwoording, hij was overtuigder van zijn gelijk dan ik. Waar hij zei: “Het is lelijk”,  zei ik: “Dat vind ik niet zo mooi”.
Ik geloof dat hij het verschil niet zo hoorde en zag maar voor mij was die belangrijk. En is het nog steeds.

Mijn mening is ook niet altijd even genuanceerd en aardig maar ik probeer het wel netjes te verwoorden.  Daar kan ik ook niets aan doen, zo ben ik nou eenmaal.

Daarom was mijn eerste reactie op het Koningslied dan ook: “ik vind het niet mooi”. Dat begint al met het feit dat het een lied van ons allemaal moet zijn. En we moeten het allemaal meezingen. En ik hou niet zo van moeten. Maar wij zijn er niet op 30 april dus meezingen is sowieso theoretisch.
Daarnaast hou ik ook niet zo van de Nederlandse musicalmuziek of van Marco Borsato. De kans dat ik blij zou worden van de muziek van dit Koningslied was dan ook erg klein. En ja, de tekst is een beetje vreemd maar dat zijn liedteksten wel vaker.
Mijn gevoel vrijdag bij het horen van het lied was vooral medelijden met de kinderen op alle lagere scholen die geacht worden om het mee te zingen. Ik doe het ze niet voor en niet na.

Maar Nederland telt miljoenen beste stuurlui aan wal, bondscoaches en ander soort beterweters die het kennelijk prettig vinden om luidkeels aan anderen te vertellen wat er niet aan ze deugt. In sterke bewoordingen, soms met persoonlijke bedreigingen. Wedstrijdjes overtreffende trap in zeuren en schofferen.

Gelukkig zag ik vandaag ook dit filmpje. En ik denk, ik vind dat we er allemaal wat van kunnen leren. Van iemand die 108 jaar oud is. Die het vernietigingskamp overleefde. Lachend. Omdat ze ket kwade wel kent maar liever het goede ziet. Omdat ze nog iedere dag uren prachtig piano speelt.
‘Everything is a present.’
Alles is een cadeautje.

Kijken  dus. En stoppen met zeuren over onze nationale cadeaus, liederen, appeltjes en andere franje. Vind ik.

 

 

 

De pup met de grote oren

Ze is er weer, de pup met de grote oren. Al weer ruim een jaar oud maar we houden het nog even op pup. Zwart-grijs stug krulhaar, hoog op de poten, grote oren en ingebouwde springveren.

Het leven is leuk voor de pup. De kippen buiten vindt ze mooie televisie. De tuin zelf is een eindeloze bron van stokken, ballen en geursporen van katten, muizen en anderen passanten.
Verwachtingsvol komt ze regelmatig informeren of we misschien iets leuks gaan doen. Bij voorkeur de wijde wereld in. En bij gebrek aan beter werpt ze zich op als bezigheidstherapeute voor Coosje. Ze lokt stoeipartijen uit, sjouwt met botjes of pikt favoriete ligplekjes in. In het bos brengt ze stokken en daagt Coosje uit om ze af te pakken.

Deuren snapt ze niet echt. Gaat één van ons naar de wc dan verwacht ze die terug te zien achter de klapdeur in het halletje. Eerder dan wie ook heeft ze in de gaten als een van ons weer thuis komt met de auto. En liggen doet ze het liefst met haar kop op je voeten of tegen de wieltjes van de bureaustoel.

Morgen wordt ze weer opgehaald. We zullen haar missen.