Jongens

In mijn omgeving waren er veel ’59-ers – allemaal vrijgesteld van militaire dienstplicht. En veel van de mede-61-ers werden bijzonder dienstplichtig. Mijn broer uit ’64 – hoefde niet in dienst. De enige met militaire ervaring in onze familie was mijn vader die zich als officier bij de verbindingsdienst (want HBS-B gedaan) zelf nog het meest verrast leek dat er naar hem geluisterd werd en dat hij met wat blufpoker de juiste kapotte radiolijn wist aan te wijzen.

Bij het selectiecentrum voor de politie kwam bij het doornemen van de CV’s vaak ook de militaire dienst ter sprake maar die verhalen gingen vooral over verveling, de obscure functies (zoals lijntrekker of herkenner van Russische militaire voortuigen) of het behaalde vrachtwagenrijbewijs.

Afgelopen week was ik op een veteranendag van Unifil. Daar liep mijn generatie mannen rond, zij die als dienstplichtige, al dan niet vrijwillig of aangewezen of als beroeps, eind jaren zeventig, begin tachtig naar de eerste vredesmissie gingen in Libanon. En die terugkwamen na zes, twaalf of achttien maanden in een Nederland dat geen of weinig benul had wat deelname aan zo’n missie inhield.

De veteranendag was een reünie, met de jongens die het echt hebben meegemaakt. Rondom-de-vijftig-ers liepen alleen rond of in groepjes. Sommigen in hun gewone burgerkloffie, sommigen in vol ornaat. Sommigen met badges op hun jas of zelfs tatoeages als symbool van de blijvende invloed van de uitzending op de rest van hun leven. Terwijl de één herinneringen ophaalde aan een fantastische buitenlandse reis kon de ander nog niet zonder PTSS-hulphond.

 

En veel blauwe baretten, de één nog iets meer verschoten dan de andere, maar allemaal met trots gedragen. Hoewel soms in de kontzak. Gezien de striemen op sommige hoofden paste de baret niet iedereen meer even goed als 35 jaar geleden.

 

Te doen, streep, gedaan

Ik ben dol op lijstjes, vooral lijstjes waar je kan afstrepen.
Mijn eerste dagen op de Montessorischool, waar ik in de vijfde klas instroomde, bracht ik door met het maken van een aftekenschrift. Bladzijden en bladzijden in een ruitjesschrift, stuk voor stuk gewijd aan een serie werkjes of kaarten. Per serie een eigen kolom, ieder met een eigen lengte, ieder werkje een eigen hokje. Taal, rekenen, aardrijkskunde –  het stond er allemaal in.
Had je een kaart of werkje goed afgerond dan werd deze afgetekend in het schrift. De onderwijzer noteerde de datum en zelf kleurden we de vakjes vaak nog voor extra effect.
Zo kon je precies zien wat je al gedaan had en wat er kwam. Aan het eind van de zesde klas was mijn schrift praktisch helemaal vol. Wat een heerlijk voldaan gevoel was dat.

Boodschappenlijstjes – tegenwoordig maak ik ze wel eens in Appie, de app van Albert Heijn. Die sorteert de boodschappen zelfs op looproute van onze eigen vestiging. En met één tikje streep je door wat er al in het karretje ligt. Heerlijk.

Sinds een paar weken heb ik een Fitbit – een bandje om mijn pols die telt hoeveel stappen ik heb gedaan. Met een bijpassende app op mijn telefoon waarop ik kan zien of ik mijn doel al heb gehaald. Tienduizend stappen is de bedoeling, iedere dag weer. Als ik dat haal dan knipperen de vijf kleine lichtjes op de armband en begint deze te trillen. Supersimpel maar het werkt wel. Nu loop ik graag drie keer per dag het rondje met de hond door het bos en soms neem ik zelfs een extra lange route om mijn doel eerder te halen.
Zo simpel kan meer bewegen dus zijn.

En dan natuurlijk de to-do-lijst – het lijstje met alle dingen die ik graag zou willen doen op een dag. Of zou moeten doen. Er staat eigenlijk altijd te veel op en meestal kijk ik aan het eind van de dag wat teleurgesteld naar de paar vinkjes die ik heb kunnen zetten.
Vandaag deed ik het anders. Naast het to-do-lijstje lag een done-lijstje: dat werd in de loop van de dag een lange lijst van allemaal nuttige zaken die ik wel had gedaan maar die niet op de to-do-lijst stonden. Omdat ik ze even vergeten was of te gewoon vond (email bijvoorbeeld en Twitter) om ze te plannen.
Ik ga dat vaker doen, zo’n done-lijstje. Omdat het een lekker gevoel geeft.

Tuut, tuut, terug naar de natuur

In de jaren tachtig was Den Dolder wereldberoemd dankzij de reclame van een lokale onderneming: Overtoom. ‘Tuut, tuut, dat is snel – het lijkt Overtoom wel!’

Telefonisch bestellen en de vrachtwagen al voor de deur horen stoppen voordat je de hoorn had neergelegd – een leveringstijd waar de snelste webshops vandaag de dag nog niet aan kunnen tippen.

Overtoom was gevestigd bij ons aan het eind van de straat – logistiek en buurttechnisch niet ideaal met de toenemende hoeveelheid vrachtwagens die door de woonstraten heen moest. In 2003 verhuisde het bedrijf dan ook naar de andere kant van de provinciale weg, naar het industrieterrein De Eland. Nog steeds in Den Dolder, dat wel.

Het oude kantoor en magazijn werd afgebroken, de grond gesaneerd en een bouwplan gemaakt door een ontwikkelaar. Er zou ruimte moeten zijn voor pakweg 65 appartementen en woningen maar de markt bepaalde anders. Het bord met de aankondiging van de bouwplannen hield het een jaar vol maar verdween.

Intussen bleef het terrein leeg. Nou ja, leeg? De natuur greep voorzichtig haar kans. Gras, planten en bomen wilden het wel proberen. Het was een mooi stukje om even een relatief klein rondje met de hond te doen. Het begon een beetje op een Engelse ‘common’ te lijken, een leeg stuk grond in de buurt van iedereen en van niemand.
Een paar buurtbewoners maakten er misbruik van en stortten er tuinafval. Daar werd over geklaagd en dat resulteerde in een hek.

Nu, zo’n tien jaar na het vertrek van Overtoom wacht het braakliggende stuk grond tot er eindelijk gestart gaat worden met de aanleg van het fietstunneltje en de uitvoering van een aangepast bouwplan met wat minder woningen.
Nog even en er is een kapvergunning nodig om aan de gang te gaan.

Langs het hek staat nu een berkenbosje, langs het spoor staan de uit de kluiten gewassen coniferen van vroeger nog.

Verderop langs het spoor vormen de sparren ook lanzamerhand een bosje met hier en daar een hollandse eik.

Een paar pollen hei.

En kleine juweeltjes zoals deze zwammetjes en mooie paarse bloemetjes.

Als het goed is kunnen we er nog even, stiekem, van genieten.

Wie vraagt….

Wie heeft het vroeger niet gehoord: “Kinderen die vragen worden overgeslagen”? Thuis hadden we nog een variant “Eerst grote mensen en dan hangoren” maar dat had meer te maken met de rangorde bij het uitdelen van lekkers.

Nu is er niets mis mee om bescheiden te zijn en over het algemeen komen we niets tekort met alles wat ons al vanzelfsprekend wordt aangeboden.
Toch heb ik in het afgelopen jaar me weer gerealiseerd dat door te vragen je ook kunt geven, namelijk aandacht.

Een welgemeend “Hoe gaat het met je?” of “Kan ik je ergens mee helpen” kan soms heel welkom zijn. Neutraal, ruimte latend aan degene die je aanspreekt en met volle aandacht voor het antwoord.

Zakelijk werkt het prima bij netwerkbijeenkomsten: “Waar kan ik jou mee helpen?” Het heeft mij al verraste blikken en interessante gesprekken opgeleverd.
En privé is een”Hoe gaat het met je?” neutraal genoeg om de ander alle ruimte geven voor de goede en de minder goede zaken die hem of haar bezig houden.

Mijn natuurlijke neiging is om te komen met oplossingen en ideeën. Daar probeer ik nu mee te wachten tot er om wordt gevraagd. Dat dan weer wel.