Iedereen kan borden maken. Toch?

Hoera! Het beloofde fietstunneltje onder het spoor door wordt eindelijk aangelegd. Daar zijn we in de buurt blij mee natuurlijk. Zelfs nog toen we hoorden dat de straat verderop een jaar lang wordt afgesloten vanwege de bouw. Ach, want wat is tenslotte een jaar als er tussen plan en uitvoering al zo’n tien jaar zit?

Geen afsluiting zonder omleiding. En geen omleiding zonder borden. Gele borden, gemaakt met plakletters. Ineens krijg ik dan visioenen van zelfgemaakte posters op school met van die wrijfletters. Een enorme uitdaging voor wie van recht, netjes en regelmatige spatiëring houdt.
Dat geldt ook voor de omleidingsborden. Want die ‘g’ onderaan intrigeert en irriteert mij mateloos.

Daarnaast is stratenkennis en kunnen spellen niet direct een functie-eis voor omleidingsbordenbeplakker. De Dolderweg moet toch echt Dolderseweg zijn.

En wij wonen nog altijd op de Hezer Enghweg, niet Enchweg.
Nu we het er toch over hebben: die spatie achter het haakje mag gewoon weg, hoor.
Dat geldt ook voor ‘kunnen omrijden’ en ‘te bereiken’. En van ‘om’ vervangen door ‘naar’. Hoef je ook niet af te stappen om het hele bord te kunnen lezen voor je weet wat de bedoeling is.

Zo zie je maar; ook het maken van omleidingsborden is een vak. We moeten hier zeker een jaar mee doen, dan mag het toch wel kloppen?

Je zou er bij moeten zijn (en dat kan)

Bijna drie weken oud zijn ze nu. Per dag worden ze nog leuker en meer hond. Van de blinde molletjes in week 1 naar de marmotten van week 2 en nu zijn het toch echt hondje aan het worden.

De eerste stappen zijn gezet en langzaam stiefelen ze door de puppyren. Het kleed is om op te slapen en daarbuiten wordt  geplast en gepoept. Nou ja, ook dat is een leerproces.
Dus zodra ze wakker worden staan we klaar met de mop en keukenrol.

Het geluid is ook al harder. Onrust en ongenoegen worden omgezet in gepiep, gejengel en geloei. Eten blijft bovenaan hun lijstje staan en we voeren ze bij met flesjes melk. Daarvoor komen ze zelf in de rij staan en kruipen op schoot. De tandjes komen door en dat is voor moeder Zeska des te meer reden om het voeden af te bouwen. Los daarvan is is het al heroïsch dat ze drie weken lang die negen uitzuigers heeft weten zoet te houden.

Ze groeien gestaag  qua gewicht zitten ze pakweg tussen de 1 en 1,5 kilo. De oogjes zijn open en ook de oren zitten niet meer dicht. De neusjes doen het prima.
Regelmatig pakken we een pup op schoot om te wennen en sinds gisteren mogen ze ook een rondje door de huiskamer.

Bijna alle nieuwe eigenaren zijn al langs geweest en de voorkeuren worden duidelijk. We wachten nog een week of zo hoe ze zich verder ontwikkelen en dan worden de kleuren definitief namen. De kennismakingen waren heel positief: ze krijgen allemaal prima huizen met eigenaren die zich verheugen op een actieve hond waar ze lekker mee het bos in kunnen. Eentje gaat zelfs boswachtershond worden: mooier kan een hondenleven niet zijn toch?

Het is dus veel visite de laatste tijd en dat is logisch. Maar ook virtueel hebben we de hele dag bezoek: met een oude iPhone zijn de puppen (bij daglicht) live te zien via meerhuisje.nl/blog.
Puppyvisite 2.0!

Daar zit geen geluid bij (we houden toch best wel van onze privacy) en daarom dit voorbeeldje van wakker wordende puppies. Het beeld is wat donker maar het geluid helder….

 

Medicijn voor alles

Het zijn roerige tijden waar zelfs een geboren optimist het regelmatig moeilijk heeft. Ellende genoeg, ver weg en dichtbij.
Maar gelukkig hebben wij puppies.
Negen stuks, geboren in de nacht van zondag op maandag 28 november. Twee reuen, zeven teefjes – een verdeling waar wij blij mee zijn en die het gedoe goed maakt van de vijf kuikens die allemaal hanen bleken.

Tussen de 275 en 410 gram groot, een prima start in de buitenwereld.

Verder is het leven vooral slapen, drinken, beetje jeremiëren, groeien, slapen, rinse, repeat.

De zachtste pootjes, nog nooit op gestaan en dus zonder eelt.

En afgelopen donderdag gingen de eerste oogjes open: ‘Hello world!’

Van molletjes worden het beertjes en af en toe wordt het al een beetje honds. Opgekruld slapen in plaats van rechtuit.

Het is een vermoeiende business, dat mag duidelijk zijn.

Rood en groen zijn de jongens. De donkere in het midden is de benjamin en we grappen dat toen de stroming op was. Maar een beetje coup soleil heeft ze wel.

En vandaag wordt er massaal gewaggeld waar tot nu toe gekropen werd. De eerste is al over de rand gevallen, binnenkort mogen ze echt los in de puppy-ren.
En allemaal zijn ze gereserveerd door nieuwe eigenaren. Want over een week of vijf, zes zijn zij toe aan een eigen huis en baas. En wij aan wat rust.