Vroeger was alles… beter?

Iedere zondagochtend praten we samen, de 89-jarige en ik. Over het nieuws, de tv, de computer en vanzelfsprekend ook veel over vroeger.

Ze is opgegroeid in de jaren twintig, dertig van de vorige eeuw als de oudste van twee nakomertjes in een redelijk bemiddeld gezin. Haar vader was een hoge ambtenaar bij de gemeente en ze hadden het goed thuis. Een grote moestuin zorgde bovendien voor groentes, aardappelen, fruit, eieren en kippen. Haar jeugd was er één van liefde, zorg en aandacht.

Gisteren verwoordde ze zoals vaker haar zorg over de veranderende wereld: “Het wordt er niet beter op. Ik maak me wel eens zorgen om de kinderen van nu.” In haar jeugd was het wereldnieuws ver weg, moord en doodslag  waren niet aan de orde. Nu wordt ze overstroomd in de krant en op tv met ellende van ver weg en dichterbij. Het wordt steeds meer de boze buitenwereld en ze kan zich slecht voorstellen dat de toekomst er voor iemand rooskleurig uitziet.

Zo kwamen we op vroeger en dan blijkt ook de goede oude tijd zijn zwarte randjes te hebben.
Ze vertelt over haar moeder die moeders van arme gezinnen een handje hielp door de kinderen te eten te geven. Bij haar thuis want een pan soep langsbrengen was niet aan de orde: daar werd gecontroleerd door de sociale dienst en wie eten in huis had, hoefde kennelijk geen steun. De werkeloze onderwijzers die langs de deur kwamen om klusjes te doen. Haar oudere broer die zijn schoenen weggaf aan een kind op school omdat die op blote voeten moest lopen.

De kinderziektes waar niemand wat tegen kon doen. De longontsteking die rondwaarde en heel wat jonge kinderen het leven kostte. De difterie kwam en spaarde ook hun gezin niet: haar jongere zusje van een jaar of vijf  kreeg het en werd opgenomen in een speciale ziekenbarak. Maandenlang. Bezoek mocht alleen aan de buitenkant bij het raam, samen met al die andere moeders die zo even met hun kind konden praten. Hopend op de derde negatieve uitslag op een rij, dan mochten ze weer naar huis. De andere kinderen in het gezin mochten intussen niet naar school.
De school waarvoor je trouwens eerst moest zijn ingeënt tegen pokken en bewijs daarvoor leverde je met je pokkenbriefje.

Samen concludeerden we dat het vroeger en nu anders is. Maar wat is nou ‘beter’?

Notaris

Driehonderd paraafjes en vijf handtekeningen blijken je een eind op weg te helpen in het oversluiten van een hypotheek. De beleggingspot van de huidige hypotheek en een flinke dosis spaargeld gebruiken we om flink af te lossen. Klaar met al het paraferen en tekenen (koningin wordt dan ook meteen een nog minder aantrekkelijke betrekking) werd ons voorzichtig gevraagd of we het deel van de beleggingspot even konden voorschieten. Want dat komt wel vrij maar pas als de nieuwe hypotheek officieel is en dat is pas het geval als alles betaald is. Juist ja.

De rest van de dag besteedden we dan ook onverwacht aan het rekenen, tellen en schuiven van geld van de ene rekening naar de andere. Belletje hier, formuliertje daar, het komt allemaal goed.

Dan is het tijd voor de volgende stop: de notaris. Er moet een nieuwe hypotheekakte komen maar belangijker nog: de partnerschapsvoorwaarden moeten worden aangepast aan de veranderde omstandigheden.

Het was een aardige notaris en ook een aardig gesprek. Informatief ook trouwens. Want het erfrecht, daar hadden we nog niet helemaal bij stil gestaan. Over hoe het zit met vrijstellingen, erfdelen, erfbelasting, vruchtgebruik en rentes. En wie eigenlijk de erfgenamen zijn als de één wel kinderen heeft en de ander niet. Dat op dit moment wanneer we samen tegen een boom rijden het tijdstip van overlijden zeer relevant is voor de erfenis van mijn kinderen. Niet dat we plannen hebben, maar toch.
Straks doen we dus nog een rondje tekenen en paraferen.

En nu zitten we wel aan onze tax als het gaat om papieren. Belastingen, hypotheek, verzekering, lijfrentes, partnerschapsvoorwaarden en testament: voorlopig even niet meer.

Papieren

We zitten aan de eettafel met de financieel adviseur. Het gaat over het huis dat straks ook een beetje mijn huis wordt. Het gaat over Box 1 en Box 3, over bruto en netto, over hypotheekgarantie en potjes. En over papieren, heel veel papieren.

Ik zoek, scan en print jaaropgaves, verklaringen, saldi en overzichten.
We tekenen en paraferen tientallen pagina’s.

Acht jaar geleden verhuisde ik naar de doorzonwoning. De man des huizes had deze net met pijn en moeite opnieuw gefinancieerd na een scheiding en stond niet te springen dat allemaal weer over te doen. Mij interesseerde het formele eigendom niet veel. Mochten we ooit uit elkaar gaan dan zocht ik zelf wel weer nieuw onderdak. Ik bedong alleen het recht om dan tot die tijd in het kippenhok te kunnen gaan wonen.

Maar nu was het tijd om de financiering opnieuw te bekijken en na acht jaar is het logisch om de lusten en de lasten van het huis ook officieel eerlijk samen te delen.
En dus worstel ik mij door alle papieren rompslomp heen. Want diep van binnen vind ik het wel gaaf om na mijn hele leven te hebben ingewoond, gehuurd en ingewoond nu echt eigenaar te worden. Al is het maar van een hypotheekschuld.

Het gaat geweldig!

Het zal wel aan de regen liggen. Aan het gebrek aan echt zomerse dagen. Niet buiten zitten, niet buiten eten. Sokken aan. Trui aan.

Dat is vast de reden dat ik mezelf af en toe in mijn nekvel moet grijpen om ervoor te zorgen dat ik geen zeurpiet wordt. Terwijl ik toch een rasechte optimist ben, tot op het irritante positief.

Ik hoor mezelf opeens zeuren over babyboomers die op hun beurt zeuren dat we van hun pensioen moeten afblijven. Bedwing me nog net om te gaan klagen over de zonnige tweets uit verre vakantieoorden. Loop een beetje mopperend door de natte tuin. Stop zuchtend de mand met was in de droger.

En dat is dus nu mooi afgelopen. Om het goed te maken een lijstje met leuke, positieve dingen van de afgelopen tijd.

• Er staat een glimmend, nieuw, rood autootje voor de deur. Helemaal zelf gespaard en betaald. Ik geniet van de speciale nieuwe-auto-geur, van de nieuwe knopjes, de slimmere opbergvakjes en zelf van het USB-stekkertje.
• De tuin ligt er prachtig groen bij. Het is iedere dag weer druk met grote en kleine vogeltjes. Een familie koolmees dartelt een paar keer per dag langs. De kleine rode specht komt weer buurten, net als de boomkruiper en de boomklever.
• Er ligt een mooi plan om samen de lasten van het huis in een aantal jaren sterk terug te brengen. Geen idee hoe ons leven en inkomen er over vijftien jaar uitziet maar onze woonlasten zijn dan in ieder geval overzichtelijk.
• Afgelopen week verzonnen we de actie ‘MOVE that bus’ waarbij MOVE staat voor Maatschappelijk Ondernemen voor Eline en de bus voor de rolstoelbus waar de Vrienden van Eline voor sparen. Met een aantal experts geven we consulten voor 50 Euro per half uur en de opbrengst gaat in zijn geheel naar de actie. Binnen een dag hadden we al enthousiaste reacties van experts die daar graag tijd voor maken. Hartverwarmend!
• Binnenkort gaan mijn nieuwe visitekaartjes gedrukt worden: op de echte handdrukpers van Letterpers. Dat worden de kaartjes die echt bij mij en mijn manier van werken passen: maatwerk, persoonlijk, eenvoudig maar goed verzorgd, net even anders en met een prima prijs/kwaliteitverhouding. Die ga ik met plezier en trots uitdelen.
• Mijn klanten betalen nog steeds keurig op tijd. De ene achterstallige rekening bleek bij de klant intern te zijn blijven hangen en na een mailtje stond het geld de volgende dag al op mijn rekening.
• Ik zit nog boordevol plannen voor nieuwe activiteiten met WongWorks. Ik leer nog iedere dag wat bij en soms zelfs wat af.
• Het formulier dat ik nodig had van de gemeente lag de volgende dag al ingevuld en getekend in mijn postbakje.
• De man des huizes heeft zoveel naaktslakken gevangen dat de dahlia’s hun kans hebben gegrepen en flink groeien.

Zo. We zitten droog en warm, we hebben werk, we zijn gezond. En die zon gaat vanzelf ook wel een keer schijnen.

Ouder, wijzer, gekker

Deze foto is vandaag precies achttien jaar oud: hij werd genomen op 9 juli 1994. Dat wist ik niet meer maar gelukkig had ik toen een fototoestel dat automatisch de datum afdrukte op de voorkant van iedere foto.

Achttien jaar geleden was het ook mijn verjaardag en waren zowel mijn moeder als mijn oma op bezoek. We grepen de gelegenheid en mijn vader maakte deze viergeneratiefoto: mijn dochter, mijn moeder en ik allemaal met onze eigen moeder vastgelegd.
Mijn oma was toen 85, mijn moeder 59, ik precies 33 en mijn dochter  7.

Achttien jaar maakt veel verschil. Mijn oma leeft al lang niet meer, lichaam en geest werden brozer en brozer. Mijn moeder loopt nog iedere dag met de honden door het bos, onderhoudt de sociale contacten en helpt in de kantine van de hondeclub. Mijn dochter staat op eigen benen en bevecht haar plekje op de arbeidsmarkt. Zelf ben ik helemaal thuis bij de jaren later gevonden man, hond en doorzonwoning.

Wel voel ik wel eens de spagaat: qua werk is het (gelukkig) druk met WongWorks en de gemeenteraad maar aan de andere kant lonkt de vrijheid. De kinderen zijn zelfstandig, voor de ouders hoeven we nog niet te zorgen: dit zijn de jaren waarop reizen nog kan. Argentinië, Ierland, Praag, Zuid Afrika – ze staan allemaal op het lijstje.
Ze zeggen: ‘Wijsheid komt met de jaren’ en ‘Hoe ouder, hoe gekker’.

Dan gaan we maar met wijsheid zoveel mogelijke gekke dingen doen.

Pragmatisch verbonden

Acht jaar geleden kwam ik in Den Dolder wonen, bij de man met de leuke hond en de doorzonwoning. En vandaag acht jaar geleden gaven wij elkaar in het bijzijn van drie ambtenaren de rechterhand en beloofden plechtig voor elkaar te zorgen. Op zich een zeer serieuze zaak maar de ceremonie was voor ons puur een formaliteit. We kozen dan ook voor geregistreerd partnerschap (trouwen had we allebei al een keer gedaan) en dat leverde toch humoristische formuleringen op als “dan verklaar ik u hierbij tot geregistreerd partners”. Het geregistreerdpartnerboekje hebben we aan ons voorbij laten gaan en de feestelijkheden beperkten we tot een kop koffie bij Figi.

Vandaag wordt in de Tweede Kamer ook besloten over het paal en perk stellen aan de zogenaamde weigerambtenaar. En daar ben ik blij om. Zelf ben ik een gewetensbezwaarde met betrekking tot het zesde couplet van het volkslied. Maar door dat te neuriën in plaats van te zingen volg ik waarschijnlijk niet de wet maar vel ik ook geen enkel moreel oordeel over hen die dat wel uit volle borst meezingen.

Als je als ambtenaar bent aangesteld om twee mensen formeel aan elkaar te binden dan mag je dat wat mij betreft alleen aan de letter van de wet toetsen. Of die twee mensen dat nu doen uit romantische of pragmatische overwegingen, uit volle overtuiging of met twijfel, gelijk of ongelijk in leeftijd, opleiding, achtergrond of geslacht: dat gaat je als ambtenaar niets aan.
Ja, ook dat is een oordeel. Maar ik ben geen ambtenaar en uitvoerder van democratische wetten.
Als je je beroept op principes moet je daar ook de consequenties uit trekken.

Zo, en dan ga ik nu met mijn geregistreerd partner lekker Italiaans eten.