En terwijl ik werk….

… is dit een illustratie van de uitdrukkingen ‘hondsmoe’ en ‘working like a dog’. En ja, deze foto’s zijn op één ochtend gemaakt.

Krakelingweg en de nieuwe politiek

De gemeentepolitiek is weer volop begonnen, het eerste Debat is weer achter de rug. In de commissie Ruimte is de Krakelingweg aan de orde – een plan dat al vele jaren loopt maar dat nu toch echt in de eindfase zit. Een herstructurering van een doorgaande weg, nu een prachtige laan met bomen en straks weer. Nu smal en met een rare aansluiting, straks gescheiden rijbanen en rechtstreeks uitkomend bij de A28. De weg loopt deels door het Zeister Bos dat onderdeel is van de ecologische hoofdstructuur, kent vele aanwonenden natuurlijk en is de toegang tot twee grote en nog groeiende sportaccomodaties.
Om een lang verhaal kort te maken: voor de zomer was de inspraakronde (Ronde Tafel) en de sfeer was vooral ‘dwars’. Zowel de betrokken bewoners en andere belanghebbenden als de de ambtenaren en planontwikkelaars waren in posities gegroeid waar niet meer het gevoel was dat er naar elkaar werd geluisterd laat staan serieus genomen.
Tijdens de zomervakantie is er hard aan gewerkt om dit te doorbreken en dat lijkt grotendeels gelukt. Het is een illusie dat bij zoveel overlappende en tegengestelde belangen het iedereen naar de zin kan worden gemaakt. Maar er is door veel partijen samen gekeken naar de mogelijkheden van geven en nemen en is er constructief overleg. Het kan natuurlijk altijd nog beter maar voorlopig: hulde aan alle partijen. Een mooi voorbeeld van wat wij als coalitie voor ogen hebben als nieuwe politiek.

Voor mij is het een leuk dossier, zoals dat in ons jargon heet, omdat het contact betekent met de mensen achter de stukken. Een bezoek aan tennisvereniging SHOT, gesprekken met de ambtenaren over het hoe en waarom van bepaalde keuzes, contacten met individuele insprekers, veel overleg ook met mede-raadsleden – het maakt het heel concreet en tastbaar.

Kinderen en winkelwagentjes

Een paar weken geleden loop ik met de zoon in Albert Heijn en gewoontegetrouw duw ik de kar.
“Mam, laat mij maar!”
Nou moet ik omhoog kijken als ik met hem praat en is hij zelfs volgens de strengste wettelijke regels volwassen  maar toch aarzel ik, ook gewoontegetrouw.
Dus zeg ik: “OK, maar doe voorzichtig.”
Jarenlang pedagogisch indoctrineren en corrigeren moet kennelijk langzaam slijten.

“Waarom mocht ik vroeger eigenlijk nooit het karretje duwen?”
“Omdat ik een hekel heb aan kinderen die tegen je hakken aanrijden, tegen je kar botsen en dwars in het pad hangen. Dus dat wil ik een ander ook niet aandoen”

“Ach”, zegt het kind, “dat valt toch wel mee?”
En prompt wordt hij geraakt door een kind met kar van rechts.

Zo krijg ik jaren na dato toch nog goedkeuring van mijn opvoedkundige principes. En ik moet zeggen, dat voelt erg goed.

PS Ik hou trouwens ook niet van rondrennende kinderen, krijsende koters en kleppende huisvrouwen – en zeker niet in de supermarkt. Maar dat terzijde.

PS 2 De uitvinders van plastic blokfluiten, vuvuzela’s en blikken trommeltjes mogen wat mij betreft opgesloten worden met een kleuterklas vol gebruikers van hun producten.

PS3 De speciale winkelkarren met een autootje ervoor kunnen nog net. Maar dan wel met ouders er netjes meer kunnen rijden en kinderen die blijven zitten en zeker niet gaan zitten gillen.

Doorzonnigerwoning

De titel van dit blog is Doorzonwoning, daar wonen wij namelijk ik. Eerst vrij onbewust maar een aantal jaren geleden riep mijn broer (die verstand heeft van veel dingen) dat ons huis zo’n mooi doorsnee rijtjeshuis doorzonwoning was.
(En daarmee waren we geselecteerd als opnamelokatie van een viraal filmpje voor MadeBy dat hij produceerde. Wat weer betekende dat een dag lang de straat werd geblokkeerd door een hoogwerker, het hele huis en de tuin bezet werden door een crew van pakweg 20 man/vrouw inclusief catering. Het leverde een extra deurbel, een nieuw ruit in de deur en eeuwige roem op van onze voordeur. Allemaal op mijn laatste werkdag ,inclusief een afscheidsetentje, en de dag daarna gingen we op vakantie. Maar dat is een heel ander verhaal).

Dat doorzonwoning bleef in ieder geval hangen en het klopt ook: typisch jaren zestig met grote ramen voor en openslaande deuren achter. En enkel glas. Afgezien van de kogelgaten in het studeerkamerraam was het ook wel tijd voor dubbel glas en modern hang-en sluitwerk. Het houtwerk was allemaal nog origineel en dus vijftig jaar oud. Tijd voor vernieuwing.

Dus stapten vorige week maandag drie timmermannen de doorzonwoning binnen. Ieder met een forse koelbox vol eten en drinken en met zo’n echte bouwvakradio.

Binnen een dag lagen op drie verdiepingen bijna alle kozijnen eruit en was de doorzonwoning nog doorzonniger dan anders.

Donderdag was het allemaal af.

Mooie kozijnen, dubbelglas, kantelbare en openslaande ramen en goed hang- en sluitwerk. We kunnen er weer vijftig jaar tegen.

Overhoop en het verhaal van de kogelgaten

Vanaf morgen ligt ons huis overhoop.
Dan komen de mannen (we gaan er maar vanuit dat het allemaal mannen zijn) om praktisch overal nieuwe kozijnen te plaatsen. En natuurlijk de oude te verwijderen.
Dat betekent dat we de afgelopen week druk bezig geweest zijn om de ramen bereikbaar te maken.
In eerste instantie vooral mentaal druk waarbij we vanaf de bank of de tuinstoel hardop bedachten wat er zou moeten gebeuren.
Gisteren gingen we echt aan de slag. Of het vanwege de gedegen mentale voorbereiding was of dat het eigenlijk allemaal wel meeviel weet ik niet. Maar na een paar uur opruimen en verplaatsen (hetzij naar de kliko hetzij naar de zolder) lijkt het erop dat we er klaar voor zijn.
Straks alleen nog de bureaus met computers verplaatsen.

Het doel is het waard: nieuw houtwerk en en nieuw, dubbel glas.

Het meeste effect gaat dit hebben op wat wij groots de studeerkamer noemen.
Daar kijk ik al meer dan 5 (!) jaar tegen dit beeld aan:

En dit is het verhaal wat er bij hoort.
In november en december 2004 zat de baas van de hond op Antarctica en hielden de zoon en ik het fort, samen met de hond. Een memorabel jaar want op de dag van zijn vertrek werd Theo van Gogh vermoord.
Op een avond, vlak voor Sinterklaas, zat ik achter de computer, met de gordijnen open. Buiten was het natuurlijk donker en binnen had ik het licht aan.
Opeens hoorde ik een scherpe knal en zag stukjes glas vliegen. Mijn eerste reactie was dat er een lamp was gesprongen maar vrijwel meteen daarna gebeurde hetzelfde nog een keer.
Er werd geschoten op mijn raam: de stukjes glas kwamen uit het raam!

Buiten was het een donker vlak.

Geschrokken schoot ik de kamer uit en viel uit tegen de hond omdat die door het glas wilde lopen.
Mijn hart bonkte in mijn keel.

Wat te doen?
Zoon was niet thuis en aan de hond had ik ook niet veel.
Als er twee keer was geschoten waarom dan niet nog eens?

Ik belde 112. “Er is op mij geschoten.” Binnen no time stonden er twee aardige agenten op de stoep. Intussen was het stil gebleven. Ik vroeg me af of ik gek was en er eigenlijk wel echt geschoten was. De agenten keken nog wat beter dan ik en vonden de kogeltjes van een luchtbuks. Ik was niet gek.
We keken in de tuin en zoonlief werd bij thuiskomst verrast met het schijnsel van een maglite in het gezicht….

Waarschijnlijk hebben jongens vanaf het dak van de garages schuin achter ons huis gekozen voor een makkelijk doelwit: een verlicht raam. En goed mikken konden ze ook nog: de gaten zitten nog geen dertig centimeter uit elkaar en dat van een afstand van een meter of dertig.
Een paar dagen later zag de zoon in de buurt twee jongens met een luchtbuks. De politie is gaan praten met de vader maar die beweerde dat ze die avond niet in de buurt waren. Bewijs het tegendeel maar eens…. Ik had ze graag duidelijk gemaakt wat ze aan stress hadden veroorzaakt. Klojo’s!

De glasschade repareerde ik zo lang met tape en daarna werd het vervangen van de ruiten plaveisel op weg naar de hel.
Maar deze week gaat het dan eindelijk gebeuren: nieuwe kozijnen en nieuw glas.
Ik zal ze nog missen: mijn gaten, tape en artistieke barsten….