Ontroering – de vrouwen van Karthaus

Ieder jaar start onze vakantie in Karthaus, in Sud Tirol. Vroeger Oostenrijk, nu Italie maar voor alles Sud Tirol. Het dorpje ligt halverwege een dal, halverwege een berg, met het mooiste uizicht op de bergen, de alpenweiden en de blauwste lucht van de wereld.

Ooit stond er een klooster van de Karthuizer monniken, vandaar de naam Karthaus. Delen van de muur, stukken van cellen, een kloostertuin herinneren nog aan die tijd. De monniken wijdden hun tijd aan God en in dank daarvoor verwachtten zij onderhouden te worden door de lokale bewoners. Het mag duidelijk zijn dat er niet echt getreurd werd toen het klooster werd opgeheven.
Maar het geloof speelt nog wel steeds een sterke rol in dit dorpje aan het begin van de wereld. In het dorp staat een katholieke kerk met alles er op en er aan en met een prachtig verzorgd kerkhof erachter. Bloemen op ieder graf, brandende kaarsjes – hier zijn de familiebanden sterk.

Maar een stukje verderop, beneden aan de helling staat deze kleine Maria-kapel.

Een steil pad leidt naar beneden en in gedachten zie ik de vrouwen van het dorp, oud en jong, dit pad afdalen tot aan deze eenvoudige deur.

Binnen is het ooksimpel: houten bankjes, kale muren. Alles is gericht op het Maria-altaar.

Ik heb niets met religie en nog minder met kerkorganisaties. Maar hier ben ik ieder jaar weer ontroerd. Dit is een kerkje van de mensen zelf. Een plek van troost, een plek om hulp te vragen, gerustgesteld te worden, steun te krijgen of misschien gewoon even alleen te zijn.
Bidprentjes van overleden familieleden. Souvenirs uit bedevaarsoorden. Geborduurde en gecalligrafeerde dankbetuigingen voor verhoorde gebeden: Maria sei Dank.
Een beetje jaloers ben ik wel, op het saamhorigheidsgevoel en het vertrouwen, op de troost en de dankbaarheid.
Een stukje van mijn hart ligt in Karthaus.

Van zomer via winter naar herfst

Gisteren zijn we weer teruggekomen van een korte vakantie in Italie: via Karthaus in Sud Tirol naar Piemonte en weer terug. We hebben heerlijk weer gehad – zo rond de 25 graden, af en toe bewolkt maar veel zon. Bij toeval kwamen we terecht in La Morra en vonden onderdak in Il Gelso – een zogenaamde agriturismo met een stuk of vijf kamers/appartementen. En een fantastisch uitzicht, onder andere op Barolo.

Vanaf dit terras. Waar we  eensgezind onder andere de Millennium-trilogie lazen.

En waar ze zelf wijn maken en verkopen. Waarvan 24 flessen nu in onze kelder liggen.

We boekten eerst drie nachten en toen nog drie erbij. Daarna was het tijd om weer naar huis te gaan.
Zaterdag reden we in de stromende regen richting de Reschenpas. Voor ons reed een auto met een raar wit dak. Wit dak? Het zou toch niet? Het zou toch wel: sneeuw. Een halfuurtje later zaten we er midden in.

En nu zijn we weer thuis. Er ligt een tapijt van eikels in de achtertuin. De laatste druiven zijn geoogst en staan ‘as we speak’ in te koken tot overheerlijke gelei.

Van de zomer via de winter naar de herfst – in iets meer dan twaalf uur. Brr.

Spreken: zilver of goud?

Iedereen die mij in het ‘echies’ kent, weet dat praten voor mij geen probleem is. Communicatie is niet voor niets waar ik mijn brood mee verdien en over het algemeen kan ik met spreken goed uit de voeten. Of het nu gaat om een gesprek, interview, vergadering of presentatie.

Waar ik wel moeite mee heb is de raadsvergadering. Daar gaat het niet alleen over dingen zeggen maar vooral ook over wanneer je iets zegt en en hoe. Het is wat vooral door mannen liefkozend het ‘politieke spel’ wordt genoemd. Ik hou van discussies en ga die ook zeker niet uit de weg. Maar bij de vorm van een debat voel ik me nog niet thuis. Het lijkt een beetje op de ‘Stiften’-sketch van Jiskefet: je mag meedoen met een spel maar je krijgt geen grip op de ongeschreven regels, laat staan dat je ze kan toepassen of, beter nog, in je voordeel kan gebruiken.

Het is een kwestie van wennen. Maar eigenwijs als ik ben hoop ik ook iets te kunnen veranderen. Een voorbeeld? Bij ieder onderwerp wil iedere partij het eigen standpunt toelichten en dat is logisch. Tenslotte wil je  je achterban laten weten dat je in de praktijk probeert waar te maken wat je beloofd hebt. Het probleem is dat de standpunten vaak niet heel erg van elkaar verschillen en dat betekent bij tien partijen ook tien keer bijna hetzelfde verhaal.

Hoe los je dat op? Ik heb het laatst geprobeerd door kort aan te geven dat een aantal elementen door collegapartijen al goed waren verwoord en ben daarna kort ingegaan op de accenten die wij wilden leggen. Volgens mij zouden we dat vaker kunnen doen: “Wij van D66 sluiten ons aan bij de argumentatie van het CDA over de verkeersveiligheid voor fietsers, bij GroenLinks over de sociale veiligheid en willen daarnaast zelf graag de aandacht vestigen op het zoveel mogelijk voorkomen van geluidsoverlast voor de aanwonenden”. (En dat is natuurlijk even fictief qua inhoud, collega raadsleden!)

Het woord krijgen en dan gebruiken is één, het interpelleren is weer een andere kunst. Heel direct reageren op de uitspraak van een ander, timing, argumenten en ook nog letten op de anderen partijen. En het is niet alleen je eigen mening maar ook meteen die van je fractie.
Kortom, ik vind het een hele kunst. Maar het is vast te leren.
Ik heb nog zeker drie-en-half jaar.

Plannen of leven?

Ik ben dol op mooie en leuke quotes. Van die oneliners waarvan je mondhoeken even krullen, je even laten nadenken of soms ook fronsen. Sommige zijn zo goed dat je denkt dat je ze altijd zult onthouden. Die wil je dan aan een ander vertellen en je hebt geen idee meer wat het ook weer was. Of is dat de leeftijd?

Een mooie zin die ik wel altijd heb onthouden (en met mij ongetwijfeld vele anderen) is deze: “Life is what’s happening while you’re busy making other plans.” De essentie daarvan voor mij is dat je niet alles kan plannen, dat dingen op je pad komen die soms zelfs veel leuker zijn dan je zelf had kunnen bedenken.

Dit weekend was ik op een Business Bootcamp van Open Circles. Die geven en verkopen trainingen om succesvol en financieel onafhankelijk te zijn en benaderen heel slim zzp-ers, kleine ondernemers en starters met een aanbod voor een tweedaagse training voor 47 Euro. Dat dekt net de kosten van de catering. Zaal, licht, materiaal, menskracht: dat zijn de kosten die ze zelf voor hun rekening nemen. Een mooi concept: als potentiële cursist krijg je een goed beeld van wat je eventueel later koopt en die vervolgcursussen zijn uiteraard wel marktconform geprijsd.
Prima concept en met 1200 man in het Nieuwegein Business Center is het voor iedereen een win-win.

Ik heb me prima vermaakt zaterdag. Veel nieuwe mensen ontmoet die allemaal enthousiast en geïnspireerd als zzp-er of ondernemer hun geld verdienen of dat willen gaan doen. Van wijninkoper tot loopbaancoach, van vastgoedontwikkelaar tot evenementenorganisator. De presentatie zelf was ook enthousiast en inspirerend. Heel knap wordt er ook een sfeer gecreëerd van saamhorigheid, positivisme en energie. Maar aan het eind van de middag had ik het wel gehad met de high fives, het opstaan en samen hardop beloven dat je succesvol gaat zijn.
In combinatie met een opkomend griepje, het prachtige weer buiten en de behoefte aan een rustdag besloot ik zondag te spijbelen.

Was zaterdag een verloren dag? Zeker niet. Het leven gebeurt dan wel gewoon terwijl je druk bezig bent met het maken van plannen. Maar dat maakt het maken van plannen en het stellen van doelen niet minder nuttig. En die doelen mogen ook best ambitieus zijn. Daar ga ik de komende weken eens rustig over nadenken.