De twaalf in de klok

Zittend achter mijn bureau voel ik dat er naar me gekeken wordt, van links beneden. Ik draai mijn hoofd en zie dit:

 

Ik kijk op de klok en zie dat het twintig minuten over elf is. Ik kijk weer naar links naast mij en nu ligt er ook een voorpoot op mijn arm.
Twintig over elf is tien voor half twaalf. En half twaalf is bijna twaalf uur. Dat is praktisch tussen de middag en dus is het tijd voor een rondje door het bos om de hoek.
Vindt Zeska.

Ze kent de woorden bos, uit, rondje en lopen. Het woord ‘straks’ weigert ze op te nemen in haar vocabulaire. Ze kijkt me nog eens indringend aan, rent vast de trap af, komt weer terug, gaat nog eens naar beneden en ik hoor de klapdeur naar het halletje. Het blijft even stil maar na een paar minuten dringt het tot haar door dat ik het nog steeds niet heb begrepen. Ze neemt weer de trap en springt enthousiast tegen me op.

‘Nee’, zeg ik en ze kijkt me licht verbijsterd aan. Nee? De twaalf zit in de klok, ze heeft een briljant idee en ik zeg nee? Ze wil en kan het gewoon niet geloven.
Wat een hondenleven.

6K

Sommige beslissingen kun je bijna niet uitleggen. Zoals bijna 6000 kilometer reizen om een hond op te halen. Een Hollandse Herder uit het oosten van Finland. Ja, het was bijna Rusland. Zo erg was het.

Maar we deden het wel en ook al is het uitleggen iedere keer weer een uitdaging: we hebben er nog geen moment spijt van gehad.

Het begon met het steeds meer missen van een hond in huis, het op wachtlijsten staan voor een ruwhaar hollandse herder en telkens net buiten de boot vallen en opeens op paasmaandag via Facebook geattendeerd worden op een pup.
Een langhaar hollandse herder, net zoals Coosje, en uit een echte werklijn, net zoals de man des huizes graag zou willen. Al tien weken oud dus zo op te halen. En met dit koppie.

Haar naam: Valithria en woonde dus in Eno, Finland. We gingen Googlen. We keken naar de afstand. En naar elkaar. En we besloten eerst maar eens een email te sturen.
Binnen een uur kwam er antwoord: ja, ze kende de man des huizes als fokker en kenner van langharen en ja, we mochten de pup hebben maar moesten haar dan wel persoonlijk komen ophalen.

En het grote plannen begon. Vliegen: het bleek een slechte optie door de het gebrek aan aansluiting van de binnenlandse vlucht op die naar Amsterdam. Een nacht op een vliegveld met een pup leek ons niet ideaal.

Met de auto dan? Pakweg 6000 kilometer heen en terug zei Google. We gingen rekenen: hoe ver kun je rijden in een dag? Hoe zit het met boten? Mag de pup overal komen?

Het werd de route Duitsland, Denemarken, Zweden, Finland. Een veerboot van Duitsland naar Denemarken en de nachtboot van Stockholm naar Finland. Terug was Zweden geen optie omdat onze pup nog niet ingeënt kon worden tegen rabiës. Dus werd het de boot van Helsinki naar Travemünde in Duitsland. We boekten boten en hotel en vonden onszelf belachelijk. Maar toch voelde het goed – ze was de juiste hond, op het juiste moment.
Bovendien hadden we net besloten dat we wat meer van onze reisplannen zouden moeten waarmaken. So let’s go roadtrippin’!

Op vrijdagochtend reden we vroeg weg en vanaf de Duitse grens werd het steeds zonniger. Op 10 minuten regen na in Finland bleef het ook prachtig weer. De weg was filevrij, het landschap was mooi en weids en langzamerhand gingen we terug in de tijd: de krentenbomen die bij ons al waren uitgebloeid stonden hier nog in knop.

De eerste dag reden we tot Jönköping in Zweden en genoten van een mooi oud hotel, een lekker diner en een prima ontbijt.

We hoefden pas aan het eind van de middag in Stockholm in te checken voor de boot dus we deden het rustig aan. Navigatiesysteem op ‘vermijd snelwegen’ en genieten van het Zweedse voorjaar.

Hoewel we wel verrast werden door de plotselinge mededeling van het systeem: “Rijd veerboot op”. Het bleek een zeer plaatselijke oversteek: onbemand en onbetaald.

In Stockholm aangekomen bleken we nog tijd genoeg over te hebben voor een uitgebreid rondje door de Gamla Stan – de oude stad.

 

Met de herinnering aan de nachtelijke oversteken van het Kanaal naar Engeland (kleine hutten, gammele ‘slaapstoelen’) viel de accomodatie ons heel erg mee. Heel erg zelfs.

Een ook het land aan de overkant van het water was boven verwachting. Weids, rustig en inderdaad ongelooflijk veel meren.

En dit is ze dan: het doel van onze reis. We noemen haar Zeska, naar de 6 K (duizend) kilometer die we er (afgerond naar boven) voor gereisd hebben.

En ze is het waard. Driedubbeldwars. Ze is minstens zo slim, aanhankelijk, mensgericht en eigenwijs als we gehoopt hadden.

De negentwintig uur op de boot terug verliepen prima. De boot had een hondendek met een enorme kattenbak en daar maakte ze keurig gebruik van. Minpuntje was wel dat ze eigenlijk nergens anders mocht komen waardoor een drankje halen of iets te eten een kwestie van smokkelen en improviseren werd.

Achter ons de Baltische zee, voor ons Duitsland.

De laatste paar honderd kilometer waren het zwaarst maar midden in de nacht van dinsdag op woensdag waren we thuis in Den Dolder.

Welkom thuis, Zeska.

Saillant detail: Coosje overleed op 11 februari, Zeska werd geboren op 12 februari.

De dag die je wist dat zou komen

Deze week elf jaar geleden zag ik Coosje voor het eerst. Enthousiast, nieuwsgierig en springerig stond ze net iets eerder binnen dan de cryptogrammenman. Het werd een gezellige middag. De man dronk bij uitzondering thee (daarna nooit meer) en het oordeel van de puberzoon vatte het goed samen: een coole gast met een leuke hond.

We werden een stel, de man en ik. Hij bracht de hond in, ik de kinderen. Allemaal waren ze al zindelijk.

Bluffend roep ik altijd dat je de kinderen en de huisdieren krijgt die bij je passen. Of die je verdient.
Een intelligente, vriendelijke, eigenwijze en soms zelfs eigengereide hond. Vol energie en zeker de eerste jaren met ingebakken springveren. De man was de baas maar van mijn positie in de rangorde waren we allebei niet zo zeker. En ik werd dan ook subtiel door haar getest – mocht ze los bij het wandelen dan sprong ze snel even in mijn rug of hapte in mijn kuit. Nooit hard maar om even uit te proberen. En ik leerde dat ik dat terug mocht doen, zelfs móest doen. En het hielp. Langzamerhand had iedereen de juiste plek: man, vrouw, hond.

En een hond met gevoel voor communicatie – de oren spitsend naar bekende woorden, precies wetend hoe ze zonder te bedelen toch kon zorgen dat ze aan haar trekken kwam. Aanvoelen wanneer de jassen aangingen maar ze toch thuis moest blijven (‘pas je goed op het huis?’) of dat er een wandeling in het bos in zat. Altijd in voor een zoekspelletje – dennenappels zoeken die wij vastgehouden hadden of hondenkoekjes in de kamer –  of het zeulen met stokken, hoe groter hoe mooier.

Hoe ze de aanvallende scharrelkrielhaan onder controle hield – met open bek op de grond drukken, wachten tot hij zich gedroeg en dan pas weer loslaten. Geen veertje gekrenkt.

Hoe ze vol protest kon gaan liggen – ieder botje bonkend op de vloer laten afrollen – als ze het er niet mee eens was dat we niet gingen wandelen. Hoe ze met enthousiaste blik kon suggereren dat jij net bedacht had dat ze wel een koekje mocht.

Na die fikse buikoperatie toen ik een nietje op de grond vond. En nog eentje. En nog één. Boven lag een hond die het ‘gympak’ had uitgetrokken en alle nietjes had verwijderd. Alles moest opnieuw gehecht en ze kreeg een kap op. Waarmee ze balorig ons regelmatig in de knieholtes liep.

Verleden tijd is het. Ze zou twaalf worden in april en hoewel jong van geest werd de buitenkant al ouder. Moeilijker opstaan, hier en daar rare bulten. En we spraken theoretisch over hoe het zou moeten – in ieder geval geen pijn en geen behandelingen zonder echte verbetering.

Maandag werd ze ziek, letterlijk zo ziek als een hond. De dierenarts constateerde een fikse ontsteking, waarschijnlijk aan de nieren. Ze somde op wat we eigenlijk al wisten: oud, atrose, rare bulten en daarbij nu de nieren. Pijn had ze, dat was duidelijk. Pijnstillers konden, ontsteking bestrijden ook. Maar de rest zou blijven en ons hoofd wist eigenlijk al het antwoord. Een doorwaakte nacht waarin het alleen maar bergafwaarts ging gaf de doorslag.

’s Middags om half vier zaten we weer bij de dierenarts. Na de eerste injectie kreeg ze al de rust die ze verdiende, na de tweede was ze echt weg.

Het was goed maar het voelde (en voelt) klote. Dag Coosje.

Stresskip

Je kent ze wel, die druk rondrennende vrouwen, even de prioriteiten niet meer op een rijtje en de paniekmodus op volle sterkte. Daar plakken we al snel een etiketje op: stresskip.

Nou hebben wij kippen in de tuin, van de zeer scharrelige soort trouwens, en uit ervaring kan ik zeggen dat een hele duidelijke overeenkomst is tussen bovenstaande vrouwen en een gestresste kip. Soms raakt hier een kip lichtelijk in paniek, bijvoorbeeld door een hond die iets te hard langs komt rennen. Dan stuift de kip weg, al kakelend en blijft dan nog minstens een minuut of tien vast zitten diezelfde alarmkakel. Onderwijl schichtig om zich heen kijkend alsof er minstens een tiental vossen met mes en vork in de aanslag likkebaardend door de tuin marcheren. De paniekkakel neemt heel langzaam af en dan wordt het gewone leven weer hervat.

Het nut van dit stresskippengedrag was ons niet helemaal duidelijk. Tot afgelopen week. We hebben namelijk een kuikentje. Het hele broedverhaal is nu even te lang om te vertellen maar de kleine zwarte kip voedt heel kundig en keurig een nieuwe generatie op.

Afgelopen dinsdag mochten ze met de andere kip en haan mee naar buiten. Kennelijk vond moeder het tijd om de het grote kippenhok te verruilen voor de leerschool van de grote buitenwereld want ze stond al te wachten tot de deur van het hok open ging.
Na ongeveer een uur stoof de hond al blaffend de achtertuin in, kennelijk was er iets dat heel nodig weggejaagd moest worden. Moederkip nam het zekere voor het onzekere en ging in de aanval, de hond gooide er nog een schepje bovenop en uiteindelijk zat er een luid kakelende stresskip op de schutting. En geen kuikentje te bekennen.

We zochten overal maar vonden niets. We speculeerden over loslopende katten, loerende eksters en brutale kauwen. We probeerden ons te herinneren wat nu precies oorzaak en gevolg waren: was er een rover in de tuin en schoot de hond te hulp? Of had de hond iets anders in de kop en voelde de kip zich aangevallen? We zullen het nooit weten.

Intussen kakelde de moederkip op de schutting maar door, als een een hangende langspeelplaat. Heel, heel langzaam werd ze wat rustiger. En nog veel later sprong ze op de grond, in de tuin van de buren. Vanuit de werkkamer zagen we vlak daarna het zwart kipje onder de schutting door komen en het grasveldje oversteken. De paniekkakel was weg maar nu maakte ze een klukklukkend geluid – en ja hoor, daar kwam in één keer het kuiken tevoorschijn. Door de paniek- en alarmroep van moeders had die zich keurig verstopt en gedeisd gehouden.

Kijk, en daar is het stresskippen dus goed voor: de aandacht afleiden.

Moeder en kind, vader en tante maken het trouwens nog steeds goed.

De pup met de grote oren

Ze is er weer, de pup met de grote oren. Al weer ruim een jaar oud maar we houden het nog even op pup. Zwart-grijs stug krulhaar, hoog op de poten, grote oren en ingebouwde springveren.

Het leven is leuk voor de pup. De kippen buiten vindt ze mooie televisie. De tuin zelf is een eindeloze bron van stokken, ballen en geursporen van katten, muizen en anderen passanten.
Verwachtingsvol komt ze regelmatig informeren of we misschien iets leuks gaan doen. Bij voorkeur de wijde wereld in. En bij gebrek aan beter werpt ze zich op als bezigheidstherapeute voor Coosje. Ze lokt stoeipartijen uit, sjouwt met botjes of pikt favoriete ligplekjes in. In het bos brengt ze stokken en daagt Coosje uit om ze af te pakken.

Deuren snapt ze niet echt. Gaat één van ons naar de wc dan verwacht ze die terug te zien achter de klapdeur in het halletje. Eerder dan wie ook heeft ze in de gaten als een van ons weer thuis komt met de auto. En liggen doet ze het liefst met haar kop op je voeten of tegen de wieltjes van de bureaustoel.

Morgen wordt ze weer opgehaald. We zullen haar missen.

Persoonlijk

Dit is de eerste post in de serie terugkijken op 2012 en dat kan niet zonder persoonlijk te worden. Het zijn tenslotte de mensen en personen die het leven de moeite waard maken.

Dichtbij huis
Op de allereerste plaats natuurlijk de man des huizes die zonder al te veel morren iedere avond weer iets lekkers op tafel zet, alleen maar vraagt hoe laat ik ’s avonds weg moet en lief een lichtje aan laat als het weer eens laat wordt.
Hij houdt bovendien als kersvers libertariër de discussie scherp en zorgt dat ik mijn eigen standpunten en mening beter kan verwoorden.
Kinderen worden iedere dag leuker, dat zeg ik al bijna 26 jaar en ik meen het nog steeds. Ze zijn volwassen, staan min of meer op eigen benen en maken mij gepast trots.
Samen met de hond gingen we verleden week op de foto bij Bea, als een echt modern, samengesteld gezin. Wij samen met zijn hond en mijn kinderen en het voelt als onze hond en onze kinderen.

Maar er zijn zo veel meer personen in mijn leven die iets toevoegen. Collega’s uit de gemeenteraad, dwars door partijen en overtuigingen heen. Collega-zelfstandig-ondernemers die ik tegenkwam bij de Open Coffee Zeist, bij Seats2Meet, bij BNI.

Twitter
Een speciale categorie zijn de twitteraars die ik digitaal al sprak maar voor een deel ook in levende lijve tegenkwam en een stukje mee opliep. Iemand als @loestortike die via aardappels voor de moestuin van haar vader en koffie bij Lokaal Victoria een gewaardeerd tegenstander werd voor Ruzzle en Mindfeud. Met haar tweets bezorgt ze regelmatig een glimlach en soms ook een traan. En ons koffiegesprek was de aanleiding voor de bijeenkomst-van-leuke-mensen-uit-de-buurt-van-zeist.
Daar was bijvoorbeeld ook @DBaauw: door het enthousiasme van Denne maakte ik later kennis met haar nichtje Eline, het zorgintensieve meisje in de rolstoel met de prachtigste lach. En mocht ik helpen om voor haar rolstoelbus geld in te zamelen.

Ook via Twitter werd ik trouwe klant van Boekhandel Kramer van Doorn. Had ik hele discussies met Reinout van Chef! en fotograaf Menno Bausch over de reclamebelasting in Zeist. @peterdonker reageert regelmatig op mijn #raadzeist-tweets. En @bakkeralbert heeft er een fan bij. Om er maar een paar te noemen.

Broodfonds
De mensen uit mijn Broodfonds zijn me in het afgelopen jaar dierbaar geworden. Stuk voor stuk bijzondere mensen, met uiteenlopende bezigheden maar met een gedeeld sociaal vertrouwen. Zonder het Broodfonds was ik ze niet tegengekomen en dat zou echt jammer zijn.

Relatief
In de categorie heel speciaal hoort de bejaarde dame waar ik ooit als vrijwilliger binnenkwam om haar te helpen met de computer. Nu speelt ze al jaren online Bridge, mailt ze me af en toe en spreken we elkaar iedere zondag bij de koffie. Zij helpt me om nog meer te waarderen wat ik heb: een goede gezondheid, familie, werk. Negentig is ze nu en eigenlijk had ze het niet willen worden, zo zonder haar man. Maar ondanks dat gemis en de lichamelijke kwalen blijft ze betrokken bij de wereld van vandaag. Ze spelt iedere dag de krant, met een loep want de ogen willen niet echt meer. Ze kijkt iedere dag naar het nieuws en de actualiteitenprogramma’s, met de koptelefoon op want ook de oren zijn niet zo best. Ze is altijd vriendelijk en beleefd en spreekt iedereen met ‘u’ aan.

Alles bij elkaar: het leven is goed. En dat komt voor een belangrijk deel door de mensen.Waarvan ik er heel veel nog niet genoemd heb. Maar dat is niet persoonlijk bedoeld.

Leerzame vakantie

We waren er een paar dagen tussenuit. Even de hond uitlaten in de Vogezen, de dichtsbijzijnde regio waar het volgens de weersverwachting droog en misschien zelfs zonnig zou zijn en dat klopte.
Via internet kwamen we terecht in Bussang, bij Le Chevalier des Vosges. Een chambre d’hote gerund door een Nederlander. Mooie plek, hond mocht mee en een redelijke prijs. Een prijs die ter plekke ook nog eens halfpension bleek in te houden en dat betekende een dagelijkse heerlijke viergangenmaaltijd. Naast een goed ontbijt, een bar voor drankjes en prima wandel- en ander reisadvies.

In de omgeving  van Bussang is het namelijk uitstekend rondrijden en wandelen. De Ballon d’Alsace, de Grande Ballon, de bron van de Moezel en de Elzas liggen allemaal praktisch om de hoek. De sfeer bij Le Chevalier is gemoedelijk en de contacten met de andere gasten vanzelfsprekend. En dat leverde leerzame momenten en inspiratie op.
De rondreizende zestigers zetten hard werken en handel in het juiste perspectief door al hun reisverhalen. Vooral het stel dat hun tuinderij aan het afbouwen is (“we doen alleen nog maar in vorm geknipte buxussen”) en bewust tijd neemt voor wandelen, fietsen en reizen. Woont de zoon een tijdje in Frankrijk dan gaan ze er op de fiets naartoe. ’s Middags een rondje lopen om de plas. Wandelen door Schotland. Fietsen langs de westkust van Ierland. Rondrijden over IJsland. Naar Zuid-Afrika, China, Canada.
In de Vogezen wandelen ze iedere dag, komen voldaan ’s middags weer binnen en maken ’s avonds weer plannen voor de dag erna. Een werk-vrije-tijd-balans om jaloers op te zijn.

De twee jonge Belgische jongens komen om te trainen, in het wielrennen. Tellen de cols, kilometers, gemiddelde snelheid, de klimmen en de afdalingen. Ze letten op wat ze eten en volgen keurig het voedingsadvies. Eén van de twee is onderdeel van de Belgische jeugdselectie, de Belofte, en vertelde dat in zijn ploeg er maar twee zijn die een opleiding volgen, waaronder hij. De anderen hopen op een profcontractje en zijn daarna overgeleverd aan ongeschoold werk. En je kan aan hem zien dat hij in zijn hart ook wel alleen maar zou willen fietsen maar gelukkig houdt hij zijn hoofd erbij.

De eigenaar van Le Chevalier is een Nederlander die er zijn droom probeert waar te maken. Hij geeft zichzelf drie jaar om er achter te komen of dat kan. Twee keer drie maanden is hij open, in de zomer en in de winter. In de tussentijd freelancet hij in Nederland. Ook een mooi voorbeeld van evenwicht tussen hart en verstand.

De zon, de buitenlucht, de prachtige omgeving, de mensen: ze hebben ons goed gedaan.
Eenmaal thuis blijf ik nog even weg van werk en politiek. We scheppen weer wat orde in de chaos van de achtertuin, strepen klusjes af die al veel te lang op het lijstje stonden.
Nu deze balans tussen hoofd en hart proberen vast te houden.

Steentijd

Afgelopen weekend ging de hond op vakantie en wij mochten mee. Naar Gasselte in Drenthe. De hond maakt het op zich niet veel uit waar we heen gaan als er maar ruimte en tijd is voor wandelen.
En als de hond het leuk heeft, hebben wij het ook leuk.

We waren trouwend nog nooit in Drenthe geweest en dat betekent een doorgestreepte bestemming op ons lijstje van gewenste vakantiebestemmingen. Dat is trouwens een heel lang lijstje dat grotendeels bestaat uit plaatsen waar de hond niet mee kan. Zuid Afrika, Argentinië, Praag: wees gerust, we zijn jullie nog niet vergeten!

Het was dus Gasselte en dat is zo klein als het klinkt. Je hebt ook nog Gasselternijveen en Gasseltenijveenschermond en daar geldt dat hoe langer de naam, hoe kleiner het gehucht.
Maar hoe kleiner het dorp, hoe meer open gebied. Bos, veel landbouwgrond, wat hei en zand. De hond was er, zoals gezegd, blij mee.

Wie Drenthe zegt, zegt hunebed. Je kan er niet op vakantie gaan en geen hunebed bezoeken. Dat is zoiets als naar Parijs gaan en niet even zwaaien naar de Eiffeltoren.
Gelukkig waren we in de buurt van de Hunebedhoofdstad.

Daar is het grootste hunebed van Drenthe. We hebben het met gepaste eerbied bekeken en ons verbaasd hoeveel energie mensen willen steken in het stapelen van stenen. Een gedachte die ook altijd bij mij opkomt in iedere domkerk of kathedraal.

Een andere hobby waar ik me vaak over verbaas is het fanatiek verzamelen van dingen, of het nou gaat om flippo’s, postzegels, schilderijen of geld. Altijd op zoek zijn naar het compleet maken van een overzicht, niet rusten voor ook dat laatste exemplaar in het bezit is.
Ook in Borger is een verzameling te zien: van stenen. Iemand is begonnen met het verzamelen van stenen die in de ijstijden door gletsjers hier zijn gedeponeerd. En in Borger liggen ze als een enorme rotstuin op het terrein, keurig met naambordjes erbij.

Een eindeloze hoeveelheid keien en keitjes.

Niet alleen door hunebedden en rotstuin waanden we ons af en toe in de Steentijd. Verwend als wij zijn om altijd en overal met iedereen en alles verbonden te zijn werden we nu geconfronteerd met niet of slecht functionerende telefoons.
Geen wifi. Geen 3G. Regelmatig helemaal geen verbinding.
We voelden ons inderdaad ver weg. Vakantie optima forma.

Op herhaling

Het is niet voor niets dat het midden in de donkere dagen tijd is voor een feestje. Hier in de doorzonwoning waren we wel even toe aan een paar dagen rust. Even niets moeten, geen verplichtingen.

Die behoefte werd alleen maar groter na het afscheid op vrijdag van de buurvrouw. Het was druk, het was mooi en zo als altijd toch met meer impact dan je verwacht.
Eerste Kerstdag stond nog wel een etentje bij de schoonfamilie op het programma en een deel van de boodschappen moest nog gehaald. Dat had ik wat uitgesteld want alleen al het langsrijden bij de Albert Heijn hier in het dorp leverde stress op: teveel auto’s, teveel mensen, teveel volle karren.

En toen werd de hond ook nog ziek. Donderdag werd ze zo ziek als een man: niet klagen maar wel overduidelijk niet lekker. Op rare plaatsen gaan liggen, veel onrust, veel drinken.
Op vrijdagochtend besloot de baas van de hond het zekere voor het onzekere te nemen en langs te gaan bij de dierenarts. Daar moest ze meteen blijven: baarmoederontsteking. Het was een riskante operatie en het bleef spannend tot aan het telefoontje. Het was kantje boord: een dag later en de kans was groot dat het dan te laat was geweest.

Maar ze is er nog. Met kap op want een herhaling van de zelfverwijderde nietjes was niet de bedoeling. Een hoopje ellende die eerste dagen, dat wel. Die zich de bezorgdheid en de lekkere hapjes gewillig laat aanleunen. En gelukkig is ze weer haar  oude zelf, met twinkelende oogjes en uitstekende eetlust.

De supermarktstress heb ik ook overleefd: op zaterdagochtend om vijf over acht snelde ik door een goed met mensen en etenswaren gevulde Albert Heijn. En na het maken van soep, cranberries, stoofpeertjes en veel te veel koekjes was het echt tijd voor niets.

Beetje computeren, beetje lezen, nog een spelletje, lekker uitslapen. En dat in de herhaling.
Nog even en we zijn weer klaar voor het nieuwe jaar!

Een flits en hondenogen: niet de beste combinatie....

Kappen!

Om de hoek van de doorzonwoning ligt een mooi stukje bos. Niet zo heel groot maar wel goed voor een leuk rondje met de hond. En als we die echt moe willen krijgen (en onszelf ook) dan banjeren we door de zandverstuiving in het midden en gooien met een bal of stok.

Het bos was van niemand. De man van de doorzonwoning vertelt nog wel eens stoer over de tijd dat de eigenaar er een hek omheen wilde zetten maar het ’s avonds door de buurmannen weer werd weggehaald.
Op het drieplaatsenpunt tussen Bilthoven, Bosch en Duin en Den Dolder is het een ideale plek om honden, kinderen en volwassenen uit te laten.

Onderhoud was er niet of nauwelijks. Omgewaaide of gevallen bomen blijven rustig liggen. Alleen als ze  een pad blokkeren komt er wel eens een zaag aan te pas. Prachtige elfenbanken vermolmen de stammen. In het hele bos vindt je overal  beginnende of ingestorte hutten.

In het voorjaar stond er opeens een bordje en bleek ‘ons’ bos van het Utrechts Landschap. En het heet Okkersbos.

In het najaar verschenen er allemaal gekleurde strepen op de bomen. Vooral de vogelkers en amerikaanse eik waren getekend. En de afgelopen weken is het echte werk begonnen.

De bomen stapelen zich op langs de rand van het bos. De paden zijn breder dan ooit door de trekkers die er overheen gereden hebben. De hond weet van gekkigheid niet meer wat ze moet doen met al die stokken….

Op de website van het Utrechts Landschap staat aangegeven dat het gaat om uitdunnen en dat vooral de inheemse planten en de zandverstuiving tot hun recht moeten kunnen komen.

Het doet even zeer maar dan hebben we straks weer een stuk bos dat met recht een naam mag hebben.
Okkersbos.