Bijzonder. Arrogant. ZZP Netwerk Nederland.

Afgelopen week is mij verteld dat ik arrogant ben, vooringenomen en ambitieloos. En ik moest heel hard lachen.
Hoe het zo is gekomen?

Ongeveer een jaar geleden zag ik dat ZZP Netwerk Nederland zich als organisatie had aangemeld bij MKB Nederland. Ik zocht hun site op, keek eens rond en besloot mij er bij aan te sluiten. De stellingname dat een groot deel van de ZZP-ers ondernemer is en niet zit te wachten op allerlei betutteling sprak en spreekt mij aan. ZZP-ers zijn niet alleen zielige mensen die ergens ontslagen zijn en dan als zelfstandige hetzelfde voor minder mogen doen.

Word je lid van zo’n club dan krijg je een nieuwsbrief – met tips en aanbiedingen. En ik volgde hen op twitter. Af en toe las ik de column van voorman Jerry Helmers in de Telegraaf met daarin prikkelende stellingnames waar ik het niet altijd mee eens was maar dat hoeft ook niet.

Het was me ook al duidelijk dat ZZP Netwerk Nederland niet veel op heeft met het fenomeen broodfonds. Dat een tijd lang de ene ‘onafhankelijke’ column na de andere werd gepromoot over AOV’s door verzekeraar Kendall Mason zal daar ook wel mee te maken hebben. Ook daar zijn we het niet over eens. Ik ben nu ruim twee jaar lid van een broodfonds en bij mij past dat prima.

De irritatie werd wat groter bij het promoten van Debatbijeenkomsten onder het motto ‘hoe krijg je altijd gelijk bij je klant’ (of woorden van gelijke strekking). Persoonlijk vind ik debatteren meer een kunstje en een vorm van theatersport maar ieder zijn meug. Dat ‘gelijk krijgen’ zat mij meer dwars – ik ben wel overtuigd van mijn eigen kennis en vaardigheden maar lang niet altijd van mijn eigen gelijk. Door goed te luisteren naar de klant en mijn advies daar op aan te passen is in mijn ervaring de kans op een tevreden klant een stuk groter. It takes two to tango tenslotte.

Mijn initiële verliefdheid op ZZP Netwerk Nederland vanwege het MKB Nederand-initiatief begon dus al aardig te slijten. En toen kwam deze tweet:

Pieter Hilhorst is misschien geen goede politicus maar hij is wel een hele ondernemende man die continu op zoek is naar nieuwe vormen van samenwerking en dat ook als wethouder heeft geprobeerd. Ik hou van  idealistische, sociaal betrokken vernieuwers zoals hij die niet komen vertellen hoe het moet maar mensen stimuleren om zelf zaken te organiseren met en voor elkaar. En ja, naar aanleiding van zijn artikel over broodfondsen heb ik mij aangesloten bij zijn initiatief-broodfonds dus we waren een tijdje broodfondsgenoten.
Ik twitterde daarom terug:

En dit is het antwoord dat ik kreeg:

Naast de al ontstane irritatie was dat voor mij de druppel – ZZP Netwerk Nederland verwoordt niet mijn mening en hanteert zeker niet de toon die bij mij past. Als je het over zaken meer níet dan wél eens bent is dan is er voor mij maar één logische oplossing:

Ik vulde het opzeggingsformulier in op de website, koos bij opzegreden voor de optie dat ik het niet meer kon vinden met het standpunt en lichtte dat uitgebreid toe. Ik heb de tekst nog wel opgevraagd bij ZZP Netwerk Nederland en niet gekregen – maar de strekking was wat ik hierboven ook heb gezegd.

Dit was de conversatie die volgde:

Dus zonder mijn argumenten te vragen zullen die met groot gemak weerlegd worden?

 

 

Ik moet eerlijk zeggen: ik was onder de indruk van de aangekondigde actie: een lid dat opzegt een brief sturen vind ik best sterk. Maar toen werd het stil. De voorzitter heeft het ongetwijfeld druk en ik ben de eerste dit jaar die opzegt dus dan ligt er ook niet echt een standaardbrief klaar. Na een week vond ik dat ik mocht vragen naar de voortgang:

En daar ging mijn bloeddruk weer…..

Hard benodigde training? En nog wel gratis! Wauw, ZZP Netwerk Nederland heeft mij nog nooit gezien, nooit gesproken maar weet op basis van een paar tweets dat ik hard training nodig heb. En kennelijk wel zo hard dat ik het gratis! aangeboden krijg. Hun goedheid en zorg is ontroerend. *ironieteken*
Ik haalde diep adem, telde tot tien en hield het antwoord zo neutraal mogelijk:

 

En daarna zakte mijn broek af. En moest ik dus heel hard lachen.

Deze laatste twee tweets retweette ik met de belofte dat het hele verhaal nog zou volgen. Dat leverde de volgende reactie op van iemand die mij goed kent, zowel zakelijk als persoonlijk:

En na het daarop volgende antwoord ben ik nog veel blijer dat ik niet meer bij die club hoor. Ik weet niet wie hun twitteraccount beheert maar ik zou er geen gebruikte auto van kopen.

Dat vond Robin gelukkig ook.

Beter kan ik het hele verhaal niet samenvatten. #dewegkwijt

Relativiteitstheorie

Morgen geef ik weer een workshop Macaronimarketing voor een aantal zelfstandig ondernemers. Het gaat over vraag (wat wil de klant eigenlijk) en aanbod (hoe kan ik mijn diensten en producten zo verpakken dat ze aansluiten bij de vraag).

Eén van mijn favoriete onderdelen is het aantonen dat alles relatief is. De context bepaalt voor een belangrijk deel hoe we iets beoordelen. Visueel is onderstaand plaatje een mooi voorbeeld.

Het middelste vierkantje bovenop, op de voorkant en het losse vooraan zijn precies dezelfde kleur. Echt waar. Kijk hier voor het bewijs.
Het is de context van de omringende kleur en de schaduw waardoor onze perceptie wordt beïnvloed.

Maar ook voor producten en diensten kun je hier gebruik van maken. Stel je wilt als fotograaf 100 Euro vragen voor een portretsessie. Dan kun je deels zelf de context creëren waardoor deze prijs in perpectief wordt gezet. Bijvoorbeeld door drie duurdere opties te noemen in je prijslijst.
Of door aan te geven hoeveel tijd er in totaal gemoeid is voordat het portret ingelijst en wel aan de muur kan worden gehangen. Dan zet je het in perspectief van hoeveel waar je krijgt voor je geld.

Daarom heet de workshop Macaronimarketing. Dat is en blijft pasta: een mengsel van meel en water in een specifieke, herkenbare vorm.
Maar stop het in een kilopak en het is een snelle gezinsmaaltijd. In een doosje samen met wat verse groenten wordt het een culinair maaltijdpakket. In een zakje met verf, koord en glitters is het een knutselpakket.

Alles is relatief. En het is zelden zwart-wit. Want zwart-wit is voor luie mensen.

 

Dag Henk

In de wereld van klantcontact is Henk Verbooy een bekende. Was een bekende want hij is er niet meer. Als journalist en uitgever maakte hij bladen waarin kennisoverdracht centraal stond. Een beetje tegen wil en dank moest ook wel commercieel zijn. Bladen uitgeven en seminars organiseren kost nu eenmaal geld. Journalist in zijn hart, uitgever uit noodzaak. En een beetje uit eigenwijzigheid.

We spraken elkaar tijdens borrels en een aantal keren zocht ik hem op in Rotterdam waar hij een kantoor had in het WTC. Om te praten over wat we voor elkaar konden betekenen. En misschien is het alleen mijn beleving maar in de loop der jaren kwam er steeds meer gelijkwaardigheid en respect in die gesprekken. Ik schrok niet meer zo van zijn kritische blik en begreep steeds beter zijn uitdagingen als uitgever, hij zag mij hopelijk niet meer als een PR-meisje-dat-alles-voor-niets-wil-hebben.
En zeker als ZZP-er groeide mijn respect voor ondernemers zoals Henk die niet alleen proberen hun eigen brood te verdienen maar ook de verantwoordelijkheid nemen voor medewerkers op een loonlijst. Een paar jaar geleden praatten we weer eens bij en kwam mijn zoon ter sprake die na een foute studiekeuze naar de School voor Journalistiek zou gaan. En Henk bood aan dat hij een tijdje bij hem mee kon lopen, om een idee te krijgen van de praktijk. Na een paar maanden was zijn oordeel kritisch , uitgesproken en oprecht, zoals we van hem mochten verwachten.

Gisteren kwam als donderslag bij heldere hemel het bericht dat Henk Verbooy er niet meer is. Plotseling overleden, in besloten kring gecremeerd. Het ging niet goed met zijn bedrijf, zo blijkt uit het persbericht van Essentials.
Eerst was er vooral de schrik van het plotseling wegvallen van een bekende, een leeftijdgenoot, een professioneel collega. En schieten clichees door het hoofd over genieten van het leven, niet teveel doen en laten waar je spijt van hebt.
Daarna ging het toch malen in mijn hoofd. Over de zware last die hij moet hebben gevoeld van de onbetaalde rekeningen, het gebrek aan zakelijk perspectief, de onmacht om geld te verdienen met zijn talent, kennis en kunde.
En ik hoop met heel mijn hart dat zijn overlijden geen direct verband heeft met die last.

Henk Verbooy: een geïnteresseerde, eigenwijze, kritische en vooral ook lieve man.
Dag Henk, ik zal je missen.

Feestdagenjetlag

En in één keer is het afgelopen met de feestdagen.
Dan hebben we de zondag voor kerst gehad, de zondagen van kerst zelf, de zondag voor Oud en Nieuw, de zondag van 1 januari. Dan zijn de eten-met-familie-dagen voorbij, net als de verjaardag van opa, de verjaardag van oma, oliebollenavond en skischansspringenkijkenmiddag.

Opeens is het weer woensdag, die dan wel weer aanvoelt als een maandag. De nieuwjaarswensen en nieuwsbrieven beconcurreren elkaar in de Inbox, op de voet gevolgd door uitnodigingen voor nieuwjaarsrecepties en -bijeenkomsten.

Het to-do-lijstje bestaat uit een mengeling van goede voornemens en concrete werkactiviteiten. De koelkast is bijna ontdaan van bijzondere kaasjes, de laatste kerstkransjes zijn opgegeten, de vogels in de tuin werken het restant gekregen appelflappen weg.

De administratie van 2012 is op de post naar de boekhouding. De eerste mails van de griffie over de gemeenteraad zijn al weer binnen. De laatste losse touwtjes van vorig jaar zijn (bijna) vastgeknoopt.

Deze eerste werkweek van drie dagen van het nieuwe jaar voelt als een jetlag. De maandag is een woensdag. Oud en nieuw lopen nog door elkaar. De ene helft van Nederland is al weer aan het werk, de andere helft viert nog vakantie.
Maar vandaag is het vrijdag en het voelt ook als een vrijdag. Het gaat goed komen dit jaar.

De leukste en de handigste

Geen terugblik zonder lijstjes. De kranten wemelen al weer van de overzichten met top 5’s, 10’s en 20’s. De ergste, de grootste, de slechtste en de mooiste van 2012. Dit zijn mijn lijstjes, in willekeurige volgorde maar ze zijn bijna allemaal werkgerelateerd.

Mijn leukste netwerken
1. Broodfonds Wikistad – dit kleinschalige, sociale systeem waarbij zelfstandige ondernemers elkaar verzekeren van ‘brood op de plank’ in het geval van langdurige ziekte. Een alternatief voor de bureaucratie van de AOV. Vol idealisme en enthousiasme ingestapt eind 2011 en in 2012 zijn mijn medeleden een verrijking geworden van mijn netwerk. Omdat het leuke en sociale mensen zijn en omdat ze vaak op hele andere vlakken actief zijn en mij daarmee een in kijkje geven in voor mij nieuwe werelden. Van politieke junkies tot boekenschrijvers, van films tot geestelijke gezondheidszorg, van gezondheidseducatie tot reïntegratie en het nieuwe werken.
2. BNI – dat staat voor Business Networking International en is een zakelijke netwerkorganisatie. Heel Amerikaans van opzet met chapters, trainingen en ranglijsten maar wel met het uitgangspunt: ‘geven loont’. Iedere week een ontbijtsessie waarbij we elkaar aan contacten, werk en omzet helpen. Mijn mede-leden in Zeist maken het iedere week weer de moeite waard om extra vroeg op te staan: allemaal enthousiaste professionals en ondernemers, met allemaal onze eigen expertises en netwerken. Maar bovenal aardige en leuke mensen.
3. Open Coffee Zeist – ze mogen wel eens genoemd worden: Jannetta Dorsman en René Hoksbergen van Woningadviseurs. Zij stellen iedere eerste woensdag hun kantoor ter beschikking voor mede-ondernemers die elkaar willen ontmoeten. Koffie, thee en stroopwafels maken de gastvrijheid compleet. Soms zijn er veel bezoekers, soms wat minder maar voor een vanuit huis werkende ZZP-er zoals ik is het een aardige manier om bij te praten.

Mijn handigste app’s op de iPad en telefoon
1. Evernote – een systeem om notities te maken en op te bergen in mappen. Handig op de iPad, iPhone en op de laptop maar het mooiste is dat alles meteen synchroniseert. Alle aantekeningen, teksten, ingescande bonnetjes, geluidsopnames of foto’s zijn altijd en overal beschikbaar. Een vergadering thuis voorbereiden op de laptop en later op het gemeentehuis mijn aantekeningen raadplegen op mijn iPad. Onderweg op mijn iPhone een activiteitenlijstje maken en dat dan later op de laptop weer uitwerken.
2. Todo – dit is precies wat het zegt: het maken van to-do-lijstjes. Of eigenlijk het plannen van activiteiten. Voor mij is het handig dat je aan elke activiteit een datum kan hangen en een categorie. Zo heb ik overzicht per klant van nog openstaande zaken en is het makkelijk om te schuiven in de tijd. Net als bij Evernote staat de applicatie op zowel mijn laptop als iPad als iPhone en synchroniseert alles onderling.
3. Twitterrific – een twitterapp, ook weer eentje die ik nu op alle drie de apparaten gebruik. Een makkelijke interface, prettige vormgeving. Twitter, mijn virtuele koffiemachine, wat zou ik het missen als het er niet was.
4. GeniusScan – zo simpel, zo makkelijk: bonnetjes fotograferen en dan meteen doorsturen naar Evernote voor mijn boekhouding. Geen stapels achterstallige papiertjes uit mijn portemonnee plukken maar meteen digitaliseren.

Mijn leukste investeringen
1. Een nieuwe auto – eigenlijk dezelfde die ik altijd al had, een mooie rode Suzuki Swift, maar nu op naam van de zaak. Omdat het financieel ietsje aantrekkelijker is. En omdat het ook wel cool klinkt: een auto van de zaak.
2. Nieuwe visitekaartjes – het werd tijd voor een kwaliteitsslag vond ik zelf en dat lukte met behulp van Tiny Risselada van Letterpers. Zij gebruikt nog een echte, ouderwetse voetaangedreven drukpers waardoor haar drukwerk echt reliëf heeft. Met een iets aangepast ontwerp, dikker papier en een kleurtje werden het de kaartjes waar ik nu zo trots op ben. Stevig, onderscheidend, goede kwaliteit en een tikje anders – precies wat ik met WongWorks wil uitstralen.
3. Een kwart schap in een slijterij – ik ben dol op mensen die zichzelf helpen. Petra de Boevere, ook bekend als het Slijterijmeisje, wilde verhuizen naar een nieuw pand maar de bank wilde haar voorraad niet zien als kapitaal en daar mee als onderpand voor de benodigde lening. Ze maakte een plan, boorde haar sociale netwerk aan en vroeg daar naar investeerders. De investering komt terug in de vorm van tegoedbonnen voor de slijterij. Ze kreeg haar ton aan kapitaal, verhuisde naar Sluis en doet het (net als daarvoor) uitstekend. Crowdfunding volgens het boekje.

Morgen de volgende aflevering van mijn persoonlijke terugblik op 2012. Is er nog een specifiek onderwerp waar je nieuwsgierig naar bent?

Het jaar van de macaroni

2012 was ook het jaar van de macaronimarketing – mijn eigenwijze manier om ZZP-ers op weg te helpen met hun positionering en herkenbaarheid.
De naam komt van een vergelijking de ik voor iemand maakte over wat marketing volgens mij kan betekenen voor zelfstandig professionals. In het schap met pasta staan veel verschillende soorten macaroni die fysiek niet veel van elkaar verschillen: bloem en water opgedroogd in een herkenbaar vormpje. Toch kun je door de manier van verpakken je verkoopverhaal aanpassen op een andere doelgroep.
Een groot en goedkoop pak voor gezinnen of sporters.
Een ‘Jamie-Oliver-versie’ met recept voor de hobbykoks.
De meergranenversie voor de gezonde, verantwoorde eter.
En een versie met verf en lijm voor knutselende kinderen.

Zelfde product, ander verhaal, andere doelgroep. De klant zoekt in het schap naar het product dat het beste bij zijn of haar wens ligt.
En dat moeten we als ZZP-ers ook doen: aansluiten bij de vraag van de klant en herkenbaar zijn als oplossing en antwoord.

Begin dit jaar begon ik met Focusgesprekken – iedere eerste maandag van de maand onder het motto ‘gratis maar niet voor niets’.
Het leverde hele leuke gesprekken op en iedere keer als de sirenes gaan komen de herinneringen weer bovendrijven.
Van de deelnemers kreeg ik in ruil weer feedback die ik mocht gebruiken op mijn website.

In de zomer besloot ik om het niet meer voor niets te doen: het concept had zich bewezen, de waarde ook en daar mag van de deelnemers best wat tegenover staan.

Naast de Focusgesprekken ontstond een groepsversie: eerst als Pasta en de 5P’s voor ZZP-ers en later kortweg als Macaronimarketing.

Leuk om te doen maar het werven van deelnemers is zeer intensief – ZZP-ers besteden niet graag geld aan workshops en kijken lang de kat uit de boom. Begrijpelijk. Maar voor mij reden om het anders te doen.
Nu probeer ik het via het Tupperware-model: geïnteresseerden in een workshop kunnen zelf mededeelnemers werven en krijgen per betalende klant zelf een korting. Aanbeveling van iemand die je kent werkt toch altijd het beste.

2013 wordt het jaar van Macaroni en Tupperware – wie doet er mee?

Voor jezelf, voor Eline en voor mij

Woon je in de buurt van Zeist? Ben je ondernemer, ZZP-er of wil je dat worden? Heb je kinderen in je omgeving die wellicht beelddenkers zijn?

Dan is dit voor jou bedoeld. Om ervoor te zorgen dat je jezelf, Eline en mij een plezier doet.  In die volgorde.

Zodat je op 1 september de kans grijpt om mij en een aantal andere experts optimaal het hemd van het lijf te vragen. Over creatieve marketingideeën,  boekhoudkundig advies, het aanboren van nuttige netwerken, aandachtspunten op HR-gebied, tips om je website te optimaliseren en social media  gebruik. Consulten over werk-privébalans en over makkelijker leren voor kinderen.
Om maar wat te noemen.

En dat alles voor een belachelijk klein bedrag – om eerlijk te zijn is de kwaliteit-prijsverhouding volkomen scheef. Het tarief is namelijk maar 50 Euro per half uur. En ieder volgend consult is slechts 25 Euro.
Dat krijg je nergens anders.

Voor jezelf
Dit is, om in marketingtaal te spreken, een unieke mogelijkheid om heel goedkoop professioneel en betrouwbaar advies te krijgen.
Allemaal op één lokatie, allemaal experts op hun vakgebied, allemaal pragmatisch en maar uit op één ding: antwoord geven op jouw vragen.  Een overzicht van de experts, wat zij kunnen en wat je hen zou kunnen vragen staat hier.

Voor Eline
En je doet het ook nog eens voor Eline: vijf jaar, met de mooiste lach van de wereld en zal nooit kunnen lopen. De totale opbrengst van de dag gaat naar de Stichting Vrienden van Eline, zij sparen mee voor de rolstoelbus die de 5 -jarige Eline en haar familie straks nodig hebben om samen op pad te kunnen blijven gaan. De aanpassingen worden betaald via de WMO maar de bus moet zelf worden aangeschaft.

Voor mij
En uiteindelijk doe je natuurlijk ook mij een plezier. Omdat ik er van overtuigd ben dat Eline en haar familie het verdienen. Omdat ik, ook zonder een vergoeding, het heerlijk vind om anderen te helpen met mijn kennis, ervaring en vooral ook creatieve ideeën.

Omdat ook deze manier van fondsenwerven in eerste instantie een idee van mij is. Omdat ik denk dat mensen eerder geld over hebben voor een goed doel als ze er zelf ook iets wijzer van worden. (Omdat ik het nog steeds raar vind dat mensen andere mensen sponsoren als die heel hard gaan lopen of veel gaan fietsen.) En omdat ik heel graag gelijk wil krijgen.

Voor mezelf, voor Eline en voor jou.

Kijk daarom op de webpagina met informatie over MOVE that bus!, kies een expert of liefst meerdere en stuur een mailtje om je consult(en) te boeken op 1 september. We zitten in het Koetshuys aan het Zusterplein en spontaan binnenlopen mag natuurlijk ook – maar dan kan het zijn dat je op je beurt moet wachten, afspraken gaan voor.

Help jezelf, help Eline. En o ja, help mij.

Mijn broer heeft gelijk

Een tijd geleden schreef ik een stukje over de tekst op deze foto en waarom mijn broer het op een muur schilderde. Gisteren was het opeens weer actueel maar nu voor mijzelf.

Al een tijdje neem ik één keer in de maand de tijd om met andere zelfstandige professionals gesprekken aan te gaan. De bedoeling is om de ander helpen na te denken over het werk, over wat je doet, voor wie je dat doet en vooral ook: wat je het liefste zou doen en hoe je dat kan waarmaken.
Dat zijn hele leuke gesprekken en tot nu toe hebben alle deelnemers aangegeven dat ze er veel aan hebben gehad. Dat ze ideeën hebben opgedaan waar ze mee verder kunnen.
Voorzichtig durf ik dan ook te concluderen dat wat ik het allerleukste vind om te doen voor anderen een toegevoegde waarde heeft.
En toch vind ik het moeilijk om er zelfs maar een prijskaartje aan te hangen.

En gisteren betrapte ik mezelf erop dat het nog erger is. Twee mensen waar ik tegenop kijk omdat ze goed zijn in hun vak, boeken hebben geschreven, tot experts en autoriteit worden gerekend (in ieder geval door mij) willen allebei een keer met mij om tafel. Omdat ze denken dat ze er wat aan zullen hebben.

Dus ik glim van trots en spreek mezelf streng toe: “Heb vertrouwen in jezelf!”

Kantoorhumor

Zo af en toe werk ik een dagje op een kantoor. Het is een eindje rijden maar dat is het meestal wel waard. Qua werk maar ook qua collegiale interactie.

Er wordt koffie voor me gehaald.
En ik wordt uitgenodigd voor de lunch: “Kom je ook eten?”

Dan schuif ik aan, met broodtrommel tegenwoordig want er wordt erg verantwoord geluncht met zelf meegebrachte boterhammen of gekochte groene salades van de supermarkt.
Er wordt geWordfeud en geRumbled met de collega aan de andere kant van de tafel.
Er worden verhalen uitgewisseld over sportieve activiteiten (vooral hardlopen  en fietsen), het weekend in het algemeen (geweest of aankomend) en familie.
En over gezamenlijke herinneringen.

Dat gaat heel associatief. Vandaag viel ergens het zinnetje ‘de eerste ronde’ en vandaar zaten we binnen een oogwenk bij Meneer Kaktus, Kweenie en Mevrouw Stemband. En vandaar op mislukte latenightshows en snoepgoed. En de overgang ben ik vergeten maar opeens evalueerden we typetjes van Koot en Bie –  zoals Prof. Dr.Ir Akkermans (“ja, ja, ik word genoemd”), de Oost-Europa deskundige Klavan, de burgemeester en wethouder van Juinen en de vieze man.

Tot de iPhone van de IT-beheerder op tafel kwam: hij heeft een hoesje dat lijkt op een ouderwets cassettebandje. Van bandjes maar platen, naar vinyl, naar platenwisselaars, de pickup waar je zo voorzichtig de naald op de plaat moest zetten en dat je nu ook met lasers oude platen kunt afspelen.

Even later, weer aan het werk, schoot de conversatie opeens naar Lieve Lita en Lieve Mona van de Story. “Zou die nog leven, eigenlijk?”
Ja, hoor: die leeft nog. Mooi toch, Wikipedia.

Bij het thee halen zoekt een collega in de snoeppot tussen de snoephartjes naar eentje met de tekst ‘kusje’. “Dan kan ik zeggen dat ik hem een kusje heb gegeven.”

Ik geniet daar van, zo één keer in de zoveel tijd. En het compenseert bijna de luidschallende radio met 538-muziek op de afdeling. Bijna.

Goeroe en presentatie

Een masterclass Presenteren. Gratis en voor niets, want zo werkt dat af en toe bij Seats2Meet. Free samples weggeven in de hoop dat de deelnemers je enthousiast aanbevelen bij mensen en organisaties die er voor willen betalen.

Nou ben ik altijd nieuwsgierig naar goede tips en ideeën, ook op het gebied van presenteren, en ik ging dan ook verwachtingsvol zitten. De leeftijd van de workshopgever was ergens begin twintig en hij stuiterde van enthousiasme. Hij geloofde echt de Heilige Graal van Presenteren te hebben gevonden en hij was er ook echt van overtuigd dat wij die net zo graag wilden als hij.
Zijn ogen waren geopend door de topgoeroe van Nederland op het gebied van presentaties, en die had het weer van een Amerikaanse goeroe. Overtuigender argument kon je niet hebben, dat was duidelijk.

Maar plop, mijn Nederlandse doe-maar-gewoon-dan-doe-je-al-gek-genoeg-aard stak direct de kop op. Wat nou, goeroe? Respect voor iemand die iets heel goed kan: prima. Maar op een voetstuk zetten? Je mee laten slepen door alles wat de goeroe zegt? Doe eens normaal, om het politiek te zeggen. Bij het woord ‘goeroe’ krijg ik rode vlekken in mijn nek.

De goeroe in wording ging even enthousiast door. Wij wilden toch ook iedereen boeien? En fantastische presentaties geven? En nooit meer zenuwachtig zijn? En de geheimen leren van de meesters? Vijf toptips kregen we, zomaar kado.

Mentaal haakte ik af. Ik geloofde hem niet. Zijn tips ware prima bruikbaar, daar niet van. Maar het bleef steken in het kunstje, het miste voor mij authenticiteit (‘zijn het wel je eigen ervaringen waar je het over hebt’) en autoriteit (‘wie ben jij dat je me dit gaat vertellen’).

Maar ik ben waarschijnlijk zijn doelgroep niet. Dat zeg ik ook altijd bij irritante reclames en programma’s. En goeroe’s.