Bijzonder. Arrogant. ZZP Netwerk Nederland.

Afgelopen week is mij verteld dat ik arrogant ben, vooringenomen en ambitieloos. En ik moest heel hard lachen.
Hoe het zo is gekomen?

Ongeveer een jaar geleden zag ik dat ZZP Netwerk Nederland zich als organisatie had aangemeld bij MKB Nederland. Ik zocht hun site op, keek eens rond en besloot mij er bij aan te sluiten. De stellingname dat een groot deel van de ZZP-ers ondernemer is en niet zit te wachten op allerlei betutteling sprak en spreekt mij aan. ZZP-ers zijn niet alleen zielige mensen die ergens ontslagen zijn en dan als zelfstandige hetzelfde voor minder mogen doen.

Word je lid van zo’n club dan krijg je een nieuwsbrief – met tips en aanbiedingen. En ik volgde hen op twitter. Af en toe las ik de column van voorman Jerry Helmers in de Telegraaf met daarin prikkelende stellingnames waar ik het niet altijd mee eens was maar dat hoeft ook niet.

Het was me ook al duidelijk dat ZZP Netwerk Nederland niet veel op heeft met het fenomeen broodfonds. Dat een tijd lang de ene ‘onafhankelijke’ column na de andere werd gepromoot over AOV’s door verzekeraar Kendall Mason zal daar ook wel mee te maken hebben. Ook daar zijn we het niet over eens. Ik ben nu ruim twee jaar lid van een broodfonds en bij mij past dat prima.

De irritatie werd wat groter bij het promoten van Debatbijeenkomsten onder het motto ‘hoe krijg je altijd gelijk bij je klant’ (of woorden van gelijke strekking). Persoonlijk vind ik debatteren meer een kunstje en een vorm van theatersport maar ieder zijn meug. Dat ‘gelijk krijgen’ zat mij meer dwars – ik ben wel overtuigd van mijn eigen kennis en vaardigheden maar lang niet altijd van mijn eigen gelijk. Door goed te luisteren naar de klant en mijn advies daar op aan te passen is in mijn ervaring de kans op een tevreden klant een stuk groter. It takes two to tango tenslotte.

Mijn initiële verliefdheid op ZZP Netwerk Nederland vanwege het MKB Nederand-initiatief begon dus al aardig te slijten. En toen kwam deze tweet:

Pieter Hilhorst is misschien geen goede politicus maar hij is wel een hele ondernemende man die continu op zoek is naar nieuwe vormen van samenwerking en dat ook als wethouder heeft geprobeerd. Ik hou van  idealistische, sociaal betrokken vernieuwers zoals hij die niet komen vertellen hoe het moet maar mensen stimuleren om zelf zaken te organiseren met en voor elkaar. En ja, naar aanleiding van zijn artikel over broodfondsen heb ik mij aangesloten bij zijn initiatief-broodfonds dus we waren een tijdje broodfondsgenoten.
Ik twitterde daarom terug:

En dit is het antwoord dat ik kreeg:

Naast de al ontstane irritatie was dat voor mij de druppel – ZZP Netwerk Nederland verwoordt niet mijn mening en hanteert zeker niet de toon die bij mij past. Als je het over zaken meer níet dan wél eens bent is dan is er voor mij maar één logische oplossing:

Ik vulde het opzeggingsformulier in op de website, koos bij opzegreden voor de optie dat ik het niet meer kon vinden met het standpunt en lichtte dat uitgebreid toe. Ik heb de tekst nog wel opgevraagd bij ZZP Netwerk Nederland en niet gekregen – maar de strekking was wat ik hierboven ook heb gezegd.

Dit was de conversatie die volgde:

Dus zonder mijn argumenten te vragen zullen die met groot gemak weerlegd worden?

 

 

Ik moet eerlijk zeggen: ik was onder de indruk van de aangekondigde actie: een lid dat opzegt een brief sturen vind ik best sterk. Maar toen werd het stil. De voorzitter heeft het ongetwijfeld druk en ik ben de eerste dit jaar die opzegt dus dan ligt er ook niet echt een standaardbrief klaar. Na een week vond ik dat ik mocht vragen naar de voortgang:

En daar ging mijn bloeddruk weer…..

Hard benodigde training? En nog wel gratis! Wauw, ZZP Netwerk Nederland heeft mij nog nooit gezien, nooit gesproken maar weet op basis van een paar tweets dat ik hard training nodig heb. En kennelijk wel zo hard dat ik het gratis! aangeboden krijg. Hun goedheid en zorg is ontroerend. *ironieteken*
Ik haalde diep adem, telde tot tien en hield het antwoord zo neutraal mogelijk:

 

En daarna zakte mijn broek af. En moest ik dus heel hard lachen.

Deze laatste twee tweets retweette ik met de belofte dat het hele verhaal nog zou volgen. Dat leverde de volgende reactie op van iemand die mij goed kent, zowel zakelijk als persoonlijk:

En na het daarop volgende antwoord ben ik nog veel blijer dat ik niet meer bij die club hoor. Ik weet niet wie hun twitteraccount beheert maar ik zou er geen gebruikte auto van kopen.

Dat vond Robin gelukkig ook.

Beter kan ik het hele verhaal niet samenvatten. #dewegkwijt

Identiteit

Zender – boodschap – ontvanger. Dat was de eerste les communicatie tijdens mijn HEAO-opleiding. Een model dat later uitgebreid werd maar deze drie elementen blijven de essentie. Geen communicatie zonder zender, boodschap of ontvanger.

Is het belangrijk om te weten wie iets zegt, om de zender te kennen? Niet altijd. Een grap, een woordspeling, een mooi verhaal – dan hoef ik niet per se te weten wie er precies achter de boodschap zit. Bij een mening wordt het al relevanter en interessanter: achtergrond, leeftijd, kennis en ervaring bepalen mede de waarde die ik hecht aan die opinie, stelling of uitleg.

Steeds vaker verschuilen mensen met een mening zich achter gefingeerde namen. En het zijn ook niet de minste meningen die ze uiten: ze gebruiken grote woorden, weten exact wat er niet deugt en zijn zeker en genadeloos in hun veroordeling van andere mensen. Mensen die kennelijk wel met naam en toenaam genoemd mogen worden.

Dan heb ik het niet alleen over de vele anonieme reacties op nieuwssites en blogs als GeenStijl. Vanochtend nog las ik een zeer kritisch betoog over het Sociaal Leenstelsel voor studenten. Ik kwam er via een linkje op Twitter. Een zeer pittig en veroordelend stuk en ik was dan ook benieuwd naar de achtergrond van de schrijver (of schrijfster) maar kon niets vinden. Jammer. Een anoniem weblog.

Een ander voorbeeld. In Zeist ben ik, net als een groot aantal andere raadsleden, actief op Twitter. Sinds kort is er een kritische plaatsgenoot die ons geïnteresseerd volgt, onder de naam @raadslid34 (de Raad van Zeist heft 33 leden). Dat kritisch is prima en de de toonzetting van de vragen op zich ook, na een aantal wat kort-door-de-bocht conclusies in het begin. En toch erger ik me aan de gekozen anonimiteit. Wel een naam en doel kiezen met pretenties, namelijk het kritisch volgen van de gemeenteraad, maar je dan zelf verschuilen achter een accountnaam vind ik jammer.

Vanaf vandaag gun ik mijzelf het privilege om alleen nog te reageren op boodschappen waar ik de zender van ken of kan leren kennen. Communiceren op gelijke voet, met open vizier.

Niet zeuren – vooruit één keertje dan

“Gatver, alweer zo’n positief stukje”, liet de man des huizes zich gisteren ontvallen bij het zien dit weblog.”Even doorlezen naar de laatste zinnen”, antwoordde ik.
“Hè, gelukkig”, zei hij.

De man des huizes compenseert mijn soms misschien iets te roze bril. Laten we zeggen dat hij wat kritischer van aard is. Dat levert interessante conversaties op in de doorzonwoning die lang niet altijd eindigen in consensus. Meer in een ‘we agree to disagree’ en dat bevalt ons over het algemeen prima.
Hij ziet de beren op de weg, ik de bloemetjes in de berm. Ik vertrouw op de goedheid van mensen, hij gaat er vanuit dat de auto’s voor hem op de weg bewust langzamer gaan rijden om hem dwars te zitten. Hij slalomt zo snel mogelijk door de AH, langs ouderen en kleine kinderen. Ik vraag hem gewoon even diep adem te halen.
En hij kookt iedere avond, de ene keer uitgebreider dan de andere maar altijd lekker. Ik smeer zijn brood voor tussen de middag.
Het is samen nog steeds vele malen leuker dan apart en dat houden we nog graag even zo.

Dus al hij zich verheugt op een potje zeuren van mijn kant dan wil ik mijn best wel even doen. Voor één keer.

Een lijstje ergernissen van 2012.

1. De ouders van onopgevoede kinderen – ik ben dol op mijn kinderen en vaak op die van een ander. Maar in een land zo vol als het onze mag je verwachten dat in de opvoeding het leren rekening houden met anderen een belangrijke rol speelt. ‘Mijn vrijheid stopt waar die van een ander begint’. Dus ouders: er is niets mis mee om je kinderen te verbieden om te rennen door een supermarkt. Of heel hard en hoog te gillen. Of het normaal te vinden dat automobilisten een hartverzakking krijgen omdat jouw kind zich rücksichtlos met fiets en al op straat stort.

Ik troost me altijd maar met de gedachte dat het ook hier een kleine groep is die een niet te negeren negatief beeld schept. Maar verbieden mag, grenzen stellen moet. Omdat daarmee de wereld voor iedereen leuker wordt.

2. Plastic om tijdschriften – het is vast economisch en/of milieutechnisch verantwoorder maar ik kan de tijdschriften die al dagen lang ongelezen op tafel liggen niet eens meer zo maar weggooien. Eerst moeten de plasticjes eraf voordat de rest in de papierbak mag. De VPRO-gids kwam altijd zonder wikkel of plastic – keurig met de adresgegevens erop gedrukt. Als de VPRO het kan dan kan dat toch ook bij jullie, andere uitgeverijen?

2a. Krakend bioplastic – om tijdschriften van deugende instanties zoals de Triodosbank en D66. En om biologisch fruit en groente. Van dat ongetwijfeld zeer verantwoorde afbreekbaar plastic maar ook onverantwoord veel lawaai makend. Zoveel lawaai makend dat het reden genoeg is om dat soort producten niet meer te kopen. En dat kan toch niet de bedoeling zijn?

3. Klantonvriendelijke ambtenaren – het afgelopen jaar heb ik een aantal keren als ‘burger’ contact gehad met de gemeente Zeist. Nou weet ik vanuit mijn werk als raadslid dat het onderwerp publieksgericht werken hoog op de prioriteitenlijst staat. Er is ook al veel veranderd maar toch zit het bij lange na nog niet in de ‘genen’. Brieven zijn vaak nog steeds erg geschreven vanuit de zender in plaats van de ontvanger en ze geven het gevoel dat juridisch indekken erg belangrijk is.
Bij een bezoek aan de Publiekshal vindt de receptioniste het nieten van stapeltjes papier belangrijker dan bezoek verwelkomen. Zelfs een ‘ik kom zo bij u’ kan er niet vanaf. Bij het maken van afspraak via de website voor het laten maken een nieuwe identiteitskaart moet je je eerst melden bij het loket Afspraken en dan alsnog wachten tot je aan de beurt bent. Mijn bejaarde dame kon niet zittend geholpen worden aan de lage balie maar moest moeizaam blijven staan bij het loket met het vingerafdrukapparaat.Sowieso zitten de ambtenaren allemaal net wat hoger achter de balie en kijken neer op hun ‘klanten’. Bij het loket dat vol hangt met briefjes dat ik niet mag bellen, niet mag fotograferen en vooral aardig moet zijn. Desondanks verdwijnt mijn verlopen paspoort zonder pardon in de prullenbak zonder dat gevraagd wordt of ik het misschien (ongeldig gemaakt) zou willen bewaren als souvenir.
Er is nog heel veel te leren. De organisatie en het management wil wel. Maar er moeten nog heel wat mentale knoppen om en oogkleppen af.

4. Harde muziek in winkels – Dat ik de doelgroep niet ben van jonge, hippe modezaken neem ik graag aan en dat daar de muziek keihard staat is dan ook nog te begrijpen. Maar ook in winkels waar ze me wel graag mijn geld willen laten besteden lijkt de muziek meer bedoelt voor het (jonge) personeel zelf dan voor de klanten. Ik snap het wel: de winkel is hun werkomgeving en voor hen zal het wel gezellig zijn. Maar ik ben vast niet de enige potentiële klant die zich binnen een minuut weggejaagd voelt. En wie betaalt dan hun salaris?

5. Irritant gebruik van Twitter – daaronder vallen wat mij betreft:
– “Retweet als je ook vindt dat….”
– “Ik wil zo graag meer volgers, waarom lukt dat niet?” – en wat ga je die volgers dan bieden?
– “Retweet en win een laptop/iPad/sticker” – familie van de kettingbrief en de FW.FW.FW.FW-emails van goedbedoelende bejaarden aan hun hele adresboek.
– Een tweet van iemand anders beantwoorden als retweet – de variant “kijk mij eens leuk interessant antwoorden op een opmerking”
– Een leuke/interessante tweet van iemand anders retweeten met een spatie/punt/uitroepteken ervoor, want stel je voor dat je volgers niet in de gaten hebben dat jij degene bent die in de gaten had dat het zo’n leuke/interessante tweet was en het doorgestuurd hebt?
– Bedrijven die alleen maar zenden.
– Interessante, wijsgerige quotes van bekende mensen. OK, af en toe is het leuk maar een paar per dag?
– Mensen die Twitter alleen gebruiken om te roepen wat er niet deugt – in Nederland, in een bedrijf, een winkel, een product. Bij voorkeur met de woorden #fail, #keihardefail en #belachelijk in de tekst. Daarna hoor en zie je ze weer maanden niet.

6. Zeuren over gratis dingen – “If you are not paying for something, chances are you are the merchandise”. We willen van alles voor niets: FaceBook, spelletjes, Twitter, software.  Het mag niets kosten maar moet het wel altijd doen, beter worden en beschikbaar zijn. Niets is voor niets in deze wereld en als je er niet voor betaalt kan je er naar mijn bescheiden mening niet al te veel eisen aan stellen. Tenzij je inderdaad waardevolle merchandise bent natuurlijk door advertenties te bekijken, bij die bedrijven dingen te kopen of gewoon voor producten te betalen.

7. In hokjes duwen en veralgemeniseren – naar mij mening is ieder mens een individu en uniek. Dé vrouw, dé katholiek, dé Surinamer, dé weet-ik-veel bestaat niet. Natuurlijk hebben bepaalde groepen gemeenschappelijke kenmerken maar er zijn altijd, altijd uitzonderingen. Open staan voor correctie van je eerste indruk en voor-oordeel – het levert zo veel leuke contacten  en verhalen op. Praktisch niemand die ik ken past keurig in een hokje. Gelukkig maar.

Dat is meteen mijn wens voor 2013: dat we mensen als individuën blijven zien en behandelen. Dat we ondanks ergernissen en irritaties elkaar positief blijven benaderen. Omdat ik er van overtuigd ben dat je krijgt wat je geeft – wie de wereld negatief benadert krijgt negativiteit terug. En dat is jammer want er is zoveel moois. Als je het wil zien en dat wil ik.
Dus mopper ik maar nooit lang en zoek snel naar het straaltje zon langs de wolken, naar de goudvink in de regen, de taalkronkel tussen de tweets en tel ik wat ik heb en niet wat ik mis.

Persoonlijk

Dit is de eerste post in de serie terugkijken op 2012 en dat kan niet zonder persoonlijk te worden. Het zijn tenslotte de mensen en personen die het leven de moeite waard maken.

Dichtbij huis
Op de allereerste plaats natuurlijk de man des huizes die zonder al te veel morren iedere avond weer iets lekkers op tafel zet, alleen maar vraagt hoe laat ik ’s avonds weg moet en lief een lichtje aan laat als het weer eens laat wordt.
Hij houdt bovendien als kersvers libertariër de discussie scherp en zorgt dat ik mijn eigen standpunten en mening beter kan verwoorden.
Kinderen worden iedere dag leuker, dat zeg ik al bijna 26 jaar en ik meen het nog steeds. Ze zijn volwassen, staan min of meer op eigen benen en maken mij gepast trots.
Samen met de hond gingen we verleden week op de foto bij Bea, als een echt modern, samengesteld gezin. Wij samen met zijn hond en mijn kinderen en het voelt als onze hond en onze kinderen.

Maar er zijn zo veel meer personen in mijn leven die iets toevoegen. Collega’s uit de gemeenteraad, dwars door partijen en overtuigingen heen. Collega-zelfstandig-ondernemers die ik tegenkwam bij de Open Coffee Zeist, bij Seats2Meet, bij BNI.

Twitter
Een speciale categorie zijn de twitteraars die ik digitaal al sprak maar voor een deel ook in levende lijve tegenkwam en een stukje mee opliep. Iemand als @loestortike die via aardappels voor de moestuin van haar vader en koffie bij Lokaal Victoria een gewaardeerd tegenstander werd voor Ruzzle en Mindfeud. Met haar tweets bezorgt ze regelmatig een glimlach en soms ook een traan. En ons koffiegesprek was de aanleiding voor de bijeenkomst-van-leuke-mensen-uit-de-buurt-van-zeist.
Daar was bijvoorbeeld ook @DBaauw: door het enthousiasme van Denne maakte ik later kennis met haar nichtje Eline, het zorgintensieve meisje in de rolstoel met de prachtigste lach. En mocht ik helpen om voor haar rolstoelbus geld in te zamelen.

Ook via Twitter werd ik trouwe klant van Boekhandel Kramer van Doorn. Had ik hele discussies met Reinout van Chef! en fotograaf Menno Bausch over de reclamebelasting in Zeist. @peterdonker reageert regelmatig op mijn #raadzeist-tweets. En @bakkeralbert heeft er een fan bij. Om er maar een paar te noemen.

Broodfonds
De mensen uit mijn Broodfonds zijn me in het afgelopen jaar dierbaar geworden. Stuk voor stuk bijzondere mensen, met uiteenlopende bezigheden maar met een gedeeld sociaal vertrouwen. Zonder het Broodfonds was ik ze niet tegengekomen en dat zou echt jammer zijn.

Relatief
In de categorie heel speciaal hoort de bejaarde dame waar ik ooit als vrijwilliger binnenkwam om haar te helpen met de computer. Nu speelt ze al jaren online Bridge, mailt ze me af en toe en spreken we elkaar iedere zondag bij de koffie. Zij helpt me om nog meer te waarderen wat ik heb: een goede gezondheid, familie, werk. Negentig is ze nu en eigenlijk had ze het niet willen worden, zo zonder haar man. Maar ondanks dat gemis en de lichamelijke kwalen blijft ze betrokken bij de wereld van vandaag. Ze spelt iedere dag de krant, met een loep want de ogen willen niet echt meer. Ze kijkt iedere dag naar het nieuws en de actualiteitenprogramma’s, met de koptelefoon op want ook de oren zijn niet zo best. Ze is altijd vriendelijk en beleefd en spreekt iedereen met ‘u’ aan.

Alles bij elkaar: het leven is goed. En dat komt voor een belangrijk deel door de mensen.Waarvan ik er heel veel nog niet genoemd heb. Maar dat is niet persoonlijk bedoeld.

Dol op Twitter maar…

De meeste mensen kennen mij als fan van Twitter – het is mijn virtuele koffiemachine op mijn virtuele kantoor, het is mijn linkje met een doorsnee van de inwoners van de gemeente die ik mag vertegenwoordigen in de gemeenteraad en het is een brenger van onverwachte ontmoetingen, kennismakingen en verhalen.

Toch verbaas ik mij over over sommige zaken.

1. “Ik ben gehackt want er komt spam van mijn account” – volgens mij is het hacken wanneer iemand van buitenaf  je account forceert. Te vergelijken met een inbreker die je achterdeur openbreekt, of een ruitje inslaat. Spammers zijn slimmer: die sturen een berichtje met een linkje, je klikt er op, je bevestigt iets zonder goed op te letten en je geeft een applicatie toestemming om vanaf jouw account berichten te versturen. Dat kan gebeuren, is een beetje dom en te vergelijken met een goede oplichter. Het is als kaarten kopen aan de deur van een malafide ‘goed doel’. Je had beter kunnen weten.

2. “Retweet dit als je tegen kanker bent”. Het is de foute kettingbrief van vroeger. Het kost niets en levert net zoveel op.

3. Variant op de vorige: “Mijn baas is niet overtuigd van de kracht van Twitter. Voor iedere retweet krijg ik 1 Euro.” Ja,ja, natuurlijk.
Ook een foute variatie: “Voor iedere retweet/nieuwe volger stort ik 0,10 Euro voor [goed doel]”. Heeft iemand dat ooit wel eens gecontroleerd trouwens? En waarom stort diegene niet gewoon direct een bedrag voor het goede doel?

4. “Eens kijken of Twitter echt werkt: pasje/rijbewijs gevonden op naam van [x]”. Ben ik dan heel dom dat ik denk: geef dat gewoon even af bij gevonden voorwerpen cq de politie of bel de betreffende bank?

5. En de ergste, wat mij betreft: het beantwoorden van de tweet van een ander maar als retweet. Dat klinkt ingwikkeld maar komt er op neer dat iedereen in je timeline moet weten wat jij tegen die ander zegt. Het equivalent van de veel te luid pratende, interessant doende zakenman op een borrel of de luid bellende dito medepassagier in de trein. Hoogst irritant. Variant is het retweeten van complimenten die je hebt gekregen. En het allerergste: degene retweeten die jou heeft geretweet.Zeg maar een ‘Drostetweet’.

Zo, en nu een lekker kopje thee en genieten van al die leuke, interessante, ontroerende en boeiende tweets. Want mijn timeline is mijn keuze tenslotte. “For better and for worse”.

Vastgelegd

Er is een groep mensen die het leuk vindt om voor de camera te staan en er is een iets kleinere groep mensen die dan ook nog eens leuk op de foto staat. Ik hoor bij geen van beiden.

In tegendeel: ik heb een hekel aan gefotografeerd worden. Omdat ik bij het terugkijken altijd maar hoop dat ik niet echt zo ben. Het liefst maak ik zelf de foto’s want dan sta ik er zelf tenminste niet op.
Dat is soms onhandig want soms willen mensen, terecht, zich een beeld van je vormen tewijl je elkaar nog niet gezien hebt. Op mijn website bijvoorbeeld, bij LinkedIn en op Twitter.
Tot voor kort gebruikte ik daarvoor foto’s van een paar jaar geleden, niet toevallig beide gemaakt door een professioneel fotograaf.

Maar ja. Je wordt ouder, je verandert, je schaft je bril af – allemaal redenen om eens aan een update te denken. Via Twitter ken ik een aantal fotografen in Zeist en daarvan kwam ik Mel Boas tegen bij de nieuwjaarsreceptie van de gemeente.
Hem vroeg ik dan ook een paar weken later of hij voor mij nieuwe foto’s wilde maken.

9 februari was het zover en meldde ik me op de Montaubanstraat. En eerlijk gezegd: ik was best zenuwachtig. Mijn nette jasje aan, zelfs wat lippenstift op – voor mijn doen was ik er klaar voor.
“Wil je nog wat aan je haar doen”, vroeg Mel. En meteen sloeg de paniek toe. Hoezo, zit het raar? Wat moet ik dan nog doen? En daarna haalde ik drie keer adem en besloot dat het een routinevraag van hem was. Pro forma haalde ik even een hand door mijn haar en riep vrolijk dat ik er klaar voor was.

Om te voorkomen dat ik als een angstig konijn in de lens zou kijken alsof het een koplamp was, besloot ik maar te blijven praten. Tenslotte kennen de meeste mensen mij pratend en leverde dat waarschijnlijk een realistisch beeld op.
Ik praatte, Mel klikte rustig door en samen keken we af en toe naar het resultaat.
En dat viel me niet eens tegen.

Mel kennelijk wel want we stapten over op een andere achtergrond. En hij had gelijk. Het viel nog minder tegen.

Ik kreeg keurig een hele selectie van foto’s om een zelf nog verder uit te kiezen. De man des huizes en zoon uit huizes mochten ook hun mening geven. Uiteindelijk kwamen we bijna op hezelfde uit.
Deze werd het dus niet bijvoorbeeld.

Maar deze wel.

Een uur fotograferen, een voorselectie en nabewerking levert mij zes mooie foto’s op die ik ongelimiteerd kan gebruiken. En daar rekent Mel 99 Euro voor. Wat mij betreft is dat het dubbel en dwars waard.

Ik kan er portrettechnisch weer een paar jaar tegen.

Mag ik me even voorstellen: we kennen elkaar

Het is één van de leukste dingen die ik ken: aanschuiven aan tafel bij onbekenden. Maar dan wel onbekenden die het leuk vinden om bekenden van elkaar te worden.
Voor mijn werk heb ik regelmatig in mijn eentje aan een hoteltafeltje zitten ontbijten of dineren, in een zaal vol met alleen etende andere gasten. Vaak met een boek naast het bord of spelend met een telefoon want een beetje in het niks staren is ook zo wat. Het had mij leuk geleken als  hotels en restaurant een soort aanschuiftafel zouden hebben voor iedereen die het leuker vind om gezelschap te eten.
Helaas ben ik zo’n tafel nooit tegengekomen.

Maar het kan wél en zonder ver te reizen. En je hoeft er ook niet alleen voor te zijn. Want Indonesisch restaurant Mooi Zeist organiseert tegenwoordig de Twitterrijsttafel. En voor wie niet van twitteren houdt: dat is geen enkel bezwaar. De naam komt voort uit het eerste initiatief waarbij via Twitter deelnemers zich konden aanmelden en het was meteen een succes.

Gisterenavond schoven wij aan bij nog dertien andere gasten. Sommige kenden we al, maar eigenlijk alleen via Twitter. Een aantal andere gasten twitteren niet of nauwelijks maar kwamen via een andere sociaal netwerk.
Het levert leuke voorstelrondjes op. “Ja, jou herken ik van je foto op Twitter”. “Ik twitter niet maar ga daar vandaag nog mee beginnen.”
Het gezelschap was gemeleerd: een fotograaf, een juriste, een aantal horeca-handelaars, een eigenaar van een reclamebureau, een handelaar in heftrucks. We kwamen onder andere uit Leusden, Houten, Nieuwegein en Zeist. Maar wat we gemeen hebben is dat we het leuk vinden om nieuwe mensen te leren kennen. En we houden wel van Indisch eten natuurlijk.

Tijdens de vanzelfsprekend heerlijke rijsttafel praat iedereen met iedereen, we rouleren en praten door met de nieuwe buurman of buurvrouw. Hier en daar worden kaartjes gewisseld, we gaan met zijn allen op de foto en er wordt druk getwitterd.

Het is na elven als we naar huis rijden. Dat gaan we vast en zeker vaker doen!

(PS bij Mooi Zeist kun je natuurlijk ook ‘gewoon’ eten – de sateh blijft er even lekker door! Volg @mooizeist voor de volgende twitterrijsttafel of bel ze gewoon even.)

Tegeltje, tegeltje aan de wand….

Ik heb een hoop dingen van mijn oma: mijn eigenwijsheid en drang naar onafhankelijkheid, maar ook mooie herinneringen. Niet alleen in mijn hoofd maar ook tastbaar.
Eén daarvan hangt naast mijn bureau:

Het helpt mij bij mijn natuurlijke aanleg om alles zo veel mogelijk van de positieve kant te bekijken. Alles is relatief, zeuren helpt niet, elk nadeel hep ze foordeel en genieten van het leven is belangrijk.

Soms zak ik ook wel eens weg in irritaties, zie ik vooral de problemen en overheerst het negatieve.
Maar dan verander ik mijn focus, kijk naar wat ik wel leuk vind en geniet weer.

Een mooi voorbeeld is Twitter: een afspiegeling van het ‘echte’ leven. Het is makkelijk om je daar te ergeren aan mensen: iedereen twittert tenslotte op de manier die het beste bij hem of haar past.

De schreeuwers met grote woorden en meningen.
De mededelers die graag willen laten weten waar ze zijn, wat ze eten en met wie.
De ‘kijk-mij-eens-goed-zijn-ers’ die bij een complimentje niet dank je wel zeggen tegen de gever maar het retweeten aan de hele wereld.
De ‘ja-ik-wil-winnen-dus-ik-retweet-ers’ die meedoen aan iedere prijsvraag en daarmee ongegeneerd al hun volgers lastig vallen.
En de goedgelovigen die zonder enige check boodschappen retweeten die geld moeten opleveren voor een goed doel.

Maar ook de helpers en meedenkers die anwoord geven op hulpvragen.
De netwerkers die mensen aan elkaar koppelen.
De attenten die feliciteren met verjaardagen, informeren naar je gezondheid en steunen bij leuke  en minder leuke gebeurtenissen.
De grappenmakers die je binnen 140 tekens aan het lachen kunnen maken.
De delers die interessante artikelen, websites en andere informatie doorsturen.

Wat verschilt het Twitter-dorpsplein dan nog van het echte, stenen dorp? Met de roddelaars, oproerkraaiers, belhamels, dorpsgekken, zorgende buurvrouwen, hulpvaardige buurmannen en wijze oudjes?

Tel wat je hebt en niet wat je mist.
Tel je zegeningen, geniet van het goede.
En daarvan biedt Twitter heel veel. Gelukkig maar.
(Maar eerst nadenken en dan retweeten zou ik wel prettig vinden…)

@boschdendolder

Vorig jaar kwam ik hem in Den Dolder tegen op straat: enthousiast probeerde ik hem te overtuigen dat stemmen op D66 voor de gemeenteraad een goede keus zou zijn. Hij hoorde mij geamuseerd aan en we kwamen aan de praat over zijn garage – eerst in Bosch en Duin en nu op het vrij  nieuwe bedrijventerrein in Den Dolder Noord, bij de Brede School. We hadden het over het wonen in Bosch en Duin en de ree die hij over een manshoge schutting zag springen.
Het was een leuk gesprek. ook al gaf hij aan dat voor hem de VVD de enige juiste keuze was.

Niet veel later kreeg ik reacties van @boschdendolder op Twitter. Het duurde heel even voor ik de link had gelegd tussen de man op straat en de man op Twitter.
Hij twitterde enthousiast over de VVD en plaagde mij over folders en andere campagnezaken.
Toen ik via Foursquare liet weten waar ik uithing vroeg hij bezorgd of ik niet wist van het gevaar en hij verwees naar een artikel in Elsevier. Toen ik aangaf die niet te hebben lag er prompt een van de volgende dagen een exemplaar in de bus.  Speciaal voor mij gekocht.

Hoewel onze politieke keuzes verschillen geniet ik van zijn enthousiasme. Dan vliegen de retweets van @Boekesteijn, @vvdzeist en @minpres je weer om de oren. De volgende keer komen de foto’s langs van bijzondere auto’s die in onderhoud zijn bij zijn garage. Regelmatig zie ik wie ook gebruik maken van de goede service van Bosch Den Dolder. Of dat zouden moeten doen.

In de lokale krant de Stadspers heeft hij een column. Daarin trekt hij van leer tegen alles wat politiek gezien niet deugt en gaat daarna naadloos over op de dienstverlening van de garage.

Toen ik van de week hier schreef over mijn verbazing over de layout van de Stadspers (en daarbij wil ik benadrukken dat het mijn ‘schuld’ is hoe ik naar de foto’s en titels kijk) mopperde hij via Twitter of één foto niet genoeg was geweest?

Lieve @boschdendolder, we gaan het politiek gezien niet gauw eens worden denk ik. En dat hoeft ook niet. Maar ik zou je niet willen missen.
En ik had het wel gezien hoor, in de Stadspers!

Het eerste lijstje

Ik ben dol op lijstjes maken – vooral als het druk is helpt het om alles even letterlijk op een rijtje te zetten. Dat geeft overzicht en inzicht.

En ja, je kunt daarna altijd zo lekker wegstrepen als je iets gedaan hebt. Hoewel ik nog niet zo erg ben als de schoonvader van een oud-collega: die zette bovenaan zijn lijstje ‘lijstje maken’ zodat-ie meteen kon beginnen met strepen.

Lijstjes zijn uit en infographics in volgens De Recensiekoning. Jammer dan. Want hier zijn mijn goede voornemens voor 2011.

1. Meedoen met de Fairtrade Businessloop op 16 juni. Grote voordeel: het is een stok achter de deur om nu eens serieus meer te gaan bewegen. En juni is ver genoeg weg om nu nog geen echte zorgen te maken. Nadeel: ik heb geen idee hoe groot de afstand is en de organisatie kennelijk ook niet. En bovendien heb ik al een soort van weddenschap met Sander Jansen (VVD) en Pieter van Ojen (CU/SGP) waarbij de inzet nog niet vastligt maar het zeker om de eer zal gaan. Qua onderhandeling heb ik ingezet op de dubbele afstand voor hen – ze zijn tenslotte ook half zo oud als ik.

2. Op vakantie naar Argentinië. Al jaren proberen we een lange vakantie te plannen in dit prachtige land. Een Amerikaanse werkgever (waar twee dagen vrij al gezien werd als een vakantie, laat staan 4 weken) en ander pragmatische redenen zaten dat steeds in de weg. Nu zetten we in op half december vertrekken en half januari weer terugkomen. IJs, weder en economie dienende natuurlijk.

3. Meer eten uit eigen tuin. Dat betekent creatief omgaan met de beschikbare stukken grond, vroeg beginnen met plannen en vooral bijtijds beginnen met uitvoeren. En een goed gesprek hebben met de haan en kippen over taakverdeling en de verdeling van de oogst.

4. Nog meer leuke mensen ontmoeten. Op en via Twitter, via de gemeenteraad, de netwerkbijeenkomsten, cursussen, LinkedIn en via via. Het afgelopen jaar heeft wat dat betreft gebracht waar ik op gehoopt had: ik voel me nog meer thuis en geworteld in Den Dolder en zelfs in Zeist. Voorlopig geniet ik van het in, om en vanuit huis werken. Waar ik de vorige nieuwjaarsreceptie veel mensen voor het eerst tegen kwam, was het dit jaar een feest van herkenning.

5. Bomen redden. Indirect dan want het moet toch lukken om met de gemeenteraad veel papierarmer te gaan werken. Digitaal wordt de regel, geprint de uitzondering. iPad, netbook, laptop, eReader , geprint – laat iedereen zelf kiezen en betalen van de raadsvergoeding. Het gaat niet zo snel als ik had gehoopt toen ik in maart het gemeentehuis binnen stapte maar dit jaar moet de sprong voorwaarts zeker gaan komen. De voorbereidingen in de gemeentelijke organisatie zijn ver genoeg.