Het voordeel(tje) van een lange file

Tussen ons en de jaarlijkse vakantie in Italië zitten zo’n 1100 kilometer en bij voorkeur overbruggen we die afstand zo snel mogelijk. Sinds de komst van de TomTom is dat nog erger geworden: zodra het doel is ingesteld staat er ook meteen een aankomsttijd bij die rekening houdt met gemiddelde snelheden en niet met pauzes. We verheugen ons dan ook iedere keer op het nieuwe stukje snelweg ergens in het zuiden van Duitsland dat onze TomTom nog niet kent want daar winnen we dan opeens twintig minuten mee.

Wegwerkzaamheden, regen en files zijn factoren waar TomTom ook geen idee van heeft. Dit jaar kwamen we onverwachts in een file terecht in Oostenrijk. Lang stilstaan, stapvoets, opeens even op volle snelheid en dan weer stilstaan. Achteraf kwam het allemaal door een klein stukje wegwerkzaamheden met verkeersregelaars waar beide kanten keurig om de beurt mochten passeren. Dat de file aan de ene kant om de bocht heel veel korter was dan aan de andere kant: daar hadden ze duidelijk geen idee van. Waar vanuit het zuiden de wachttijd hooguit een minuut of tien was, betekende het voor ons bijna twee uur vertraging.

Het had toch één voordeel: we zagen zo een hele bijzondere auto. In eerste instantie leek het een wat ruig uitgevallen bestickering maar bij nader inzien was het echt een speciaal geval. Door deze kleurstelling verdwijnt de diepte kon je absoluut niet zien om wat voor merk of model het ging: een testmodel van waarschijnlijk BMW of Audi. Was de file er niet geweest dan ook deze foto niet. Elk nadeel heeft met wat zoeken best wel een voordeel.

De hoogste drempel in 2012

Ik heb een aardje naar mijn vaartje: net als hij leg ik graag veel vast als foto maar blijf zelf het liefste veilig achter de camera. Op zoek naar babyfoto’s van mijn broer en mij keek het kind mee over mijn schouder. “Zijn er ook foto’s van opa van vroeger?” En met mondjesmaat kwam ik ze tegen, die zeldzame plaatjes waar de camera een keer in de handen van iemand anders was.
Diezelfde zoektocht naar familiefoto’s leverde de prachtige portretten op van mijn voorouders. Als gezin hebben wij ons vroeger nooit gewaagd aan zo’n oubollig groepsportret bij een fotograaf in een studio. Ik snap dat wel en toch is het misschien jammer.

Toen ik een tijdje terug in contact kwam met Bea Blauwendraat zag ik de mooie portretten die zij maakt. Niet standaard een groepsfoto tegen dezelfde achtergrond maar passend bij de personen op de foto.

Dat hielp mij over een hoge drempel en ik besloot een familiefoto te laten maken door Bea. De man en kinderen reageerden neutraal positief en zo stonden we een paar weken geleden bij haar in de studio. In een opwelling namen we de hond mee want die is ook deel van ons samengestelde gezin tenslotte.

En dit is wat de generaties na ons als materiaal hebben om een beeld van ons te krijgen. Om te zien of er overeenkomsten zijn in uiterlijk en bouw. Om te lachen om onze gedateerde kleding. Om zich te verbazen over hoe belangrijk die hond kennelijk voor ons was. Om ons als schakel te zien in de familiegeschiedenis.

Intussen hangen we onszelf trots aan de muur.

 

 

De mooiste cadeautjes

Positief en optimistisch: dat is normaal gesproken de bril waarmee ik het leven iedere dag opnieuw bekijk. ‘Tel wat je hebt en niet wat je mist’ is het tegeltje dat ik bij mijn oma uit huis mee mocht nemen en dat past goed bij mij als levensmotto.

Natuurlijk zit niet altijd alles mee. Natuurlijk word ik niet blij van kou en regen, van pech, van tegenslag. Maar dan treedt bij mij al snel de relativiteitstheorie in werking – simpel maar doeltreffend. Zonder winter geen voorjaar. Zonder regen minder waardering voor de zon. Zonder drukte geen vrije tijd. En zonder geven geen ontvangen. Alles is relatief.

Blij word ik als ik een ander kan blij maken. Door iets te geven, al is het maar tijd.
En soms maak ik gewoon mijzelf blij.
Dit zijn een paar van mijn mooiste cadeautjes van 2012:

1. ‘Mijn’ bejaarde dame mocht haar huishoudelijk hulp houden waar ze zo tevreden over is. De organisatie wilde haar graag houden maar dacht zich de verplichte vaste aanstelling (na twee tijdelijke contracten) niet te kunnen permitteren. Na veel overleg, meedenken en aandringen is het gelukt: ze mocht blijven en iedereen is blij. Ik ben vooral blij dat het de broodnodige rust geeft in het hoofd van de negentigjarige. Met stip op nummer 1!

2. Cadeautje van mezelf aan mezelf: de complete Calvin and Hobbes. Kwamen ooit in mijn leven via mijn broer en zijn nooit meer weggegaan. Maakt dat ik jongens en mannen een klein beetje beter begrijp.

3. Een fiets. Voor een kind dat daardoor in Zambia niet meer uren naar school hoeft te lopen. De ‘schuld’ van de Fat Cyclist en beter dan hij kan ik het niet zeggen, bijvoorbeeld hier.
4. Twee uur tijd om mee te lopen met een speciale groep verstandelijk gehandicapten met de Abronarun, samen met collega’s van de gemeenteraad. Een resultaat van de Zeister Beursvloer van Samen voor Zeist. Genoten van het enthousiasme en de ontwapenende blijdschap van de deelnemers en trots op mijn verdiende lichtblauwe T-shirt. In 2013 gaan we nog een paar keer.

5. Ook van mezelf voor mezelf: de Birdswing. Brengt mijn kantoortuin op één meter afstand van mijn werkplek.

6. Een echt nichtje, een ‘tantezeggertje’. Het gaat nog wel even duren voor ze dat echt zegt, ze is pas 3 maanden, maar het is leuk zo’n hummeltje waar je genen mee deelt. En dat ook nog eens vernoemd is naar onze oma.

Zo. En dan is het nu tijd voor kersteten-met-familie, deel 2.
Ik denk dat het morgen tijd is voor een zeur- en irritatielijstje. Eén keer per jaar mag dat van mijn optimistische, postieve zelf. Ha.

Ouder, wijzer, gekker

Deze foto is vandaag precies achttien jaar oud: hij werd genomen op 9 juli 1994. Dat wist ik niet meer maar gelukkig had ik toen een fototoestel dat automatisch de datum afdrukte op de voorkant van iedere foto.

Achttien jaar geleden was het ook mijn verjaardag en waren zowel mijn moeder als mijn oma op bezoek. We grepen de gelegenheid en mijn vader maakte deze viergeneratiefoto: mijn dochter, mijn moeder en ik allemaal met onze eigen moeder vastgelegd.
Mijn oma was toen 85, mijn moeder 59, ik precies 33 en mijn dochter  7.

Achttien jaar maakt veel verschil. Mijn oma leeft al lang niet meer, lichaam en geest werden brozer en brozer. Mijn moeder loopt nog iedere dag met de honden door het bos, onderhoudt de sociale contacten en helpt in de kantine van de hondeclub. Mijn dochter staat op eigen benen en bevecht haar plekje op de arbeidsmarkt. Zelf ben ik helemaal thuis bij de jaren later gevonden man, hond en doorzonwoning.

Wel voel ik wel eens de spagaat: qua werk is het (gelukkig) druk met WongWorks en de gemeenteraad maar aan de andere kant lonkt de vrijheid. De kinderen zijn zelfstandig, voor de ouders hoeven we nog niet te zorgen: dit zijn de jaren waarop reizen nog kan. Argentinië, Ierland, Praag, Zuid Afrika – ze staan allemaal op het lijstje.
Ze zeggen: ‘Wijsheid komt met de jaren’ en ‘Hoe ouder, hoe gekker’.

Dan gaan we maar met wijsheid zoveel mogelijke gekke dingen doen.

Den Dolder in één foto

Zaterdag, brandweerwedstrijden. Een mix van brandweermensen in uniform, brandweermensen zonder uniform, inwoners zonder uniform en in ieder geval één inwoner met uniform.
Op zijn fiets, met uniformjasje en pet op. Serieus maar toch genietend, vooral van de antieke brandweerwagens. Blij met de groet hier en daar van de ‘echte’ brandweermensen.
Een man met een verhaal, dat kan niet anders.

Voor mij Den Dolder in een notendop.
Mooi dorp.

Neerkijken

Seats2Meet in Amersfoort zit op de tweede verdieping boven het station. Vanuit het raam kijk je zo in de stationshal.
Vanochtend stond ik daar te wachten op mijn afspraak. Kijkend naar de mensen die er rondlopen, de inrichting, de details.
En dan vallen je rare dingen op.
De bovenkant van de kaartjesautomaten bijvoorbeeld die vol ligt met kaartjes , betaalbewijzen en een enkele krant.

Aan de andere kant kijk je uit op het plein. Vol witte vlekjes. Bijna niet te geloven dat het allemaal kauwgomresten zijn.

Op het plein staat ook een klok. Een verwarrende klok. Links is de ‘kloktijd’ en rechts de ‘zonnetijd’.

Maar daarna was het weer werktijd.

Vastgelegd

Er is een groep mensen die het leuk vindt om voor de camera te staan en er is een iets kleinere groep mensen die dan ook nog eens leuk op de foto staat. Ik hoor bij geen van beiden.

In tegendeel: ik heb een hekel aan gefotografeerd worden. Omdat ik bij het terugkijken altijd maar hoop dat ik niet echt zo ben. Het liefst maak ik zelf de foto’s want dan sta ik er zelf tenminste niet op.
Dat is soms onhandig want soms willen mensen, terecht, zich een beeld van je vormen tewijl je elkaar nog niet gezien hebt. Op mijn website bijvoorbeeld, bij LinkedIn en op Twitter.
Tot voor kort gebruikte ik daarvoor foto’s van een paar jaar geleden, niet toevallig beide gemaakt door een professioneel fotograaf.

Maar ja. Je wordt ouder, je verandert, je schaft je bril af – allemaal redenen om eens aan een update te denken. Via Twitter ken ik een aantal fotografen in Zeist en daarvan kwam ik Mel Boas tegen bij de nieuwjaarsreceptie van de gemeente.
Hem vroeg ik dan ook een paar weken later of hij voor mij nieuwe foto’s wilde maken.

9 februari was het zover en meldde ik me op de Montaubanstraat. En eerlijk gezegd: ik was best zenuwachtig. Mijn nette jasje aan, zelfs wat lippenstift op – voor mijn doen was ik er klaar voor.
“Wil je nog wat aan je haar doen”, vroeg Mel. En meteen sloeg de paniek toe. Hoezo, zit het raar? Wat moet ik dan nog doen? En daarna haalde ik drie keer adem en besloot dat het een routinevraag van hem was. Pro forma haalde ik even een hand door mijn haar en riep vrolijk dat ik er klaar voor was.

Om te voorkomen dat ik als een angstig konijn in de lens zou kijken alsof het een koplamp was, besloot ik maar te blijven praten. Tenslotte kennen de meeste mensen mij pratend en leverde dat waarschijnlijk een realistisch beeld op.
Ik praatte, Mel klikte rustig door en samen keken we af en toe naar het resultaat.
En dat viel me niet eens tegen.

Mel kennelijk wel want we stapten over op een andere achtergrond. En hij had gelijk. Het viel nog minder tegen.

Ik kreeg keurig een hele selectie van foto’s om een zelf nog verder uit te kiezen. De man des huizes en zoon uit huizes mochten ook hun mening geven. Uiteindelijk kwamen we bijna op hezelfde uit.
Deze werd het dus niet bijvoorbeeld.

Maar deze wel.

Een uur fotograferen, een voorselectie en nabewerking levert mij zes mooie foto’s op die ik ongelimiteerd kan gebruiken. En daar rekent Mel 99 Euro voor. Wat mij betreft is dat het dubbel en dwars waard.

Ik kan er portrettechnisch weer een paar jaar tegen.

Vroeger was alles beter – ja,ja.

Vroeger speelden wij veel buiten. Tot mijn zesde was dat vooral het binnenplein van een flat.  Er stonden wat auto’s en er was een speeltuintje met een grote zandbak en wat klimrekken. Toen ik jaren later weer ging kijken was het plein een heel stuk kleiner dan in mijn herinnering. Dat gold ook voor de zandbak en de speeltoestellen trouwens.

Vanaf 1967 woonden we aan de rand van Huizen. Een nieuwbouwwijk met uitzicht op de weilanden. Wat zeg ik, uitzicht: de weilanden begonnen aan de overkant van de straat. Weilanden met koeien, prikkeldraad en sloten en tussendoor  liep een klinkerweggetje.

De andere buurkinderen kwamen ook allemaal uit een min of meer stadse omgeving en we gooiden ons helemaal op het buitenspelen.
De huizen achter ons waren nog niet afgebouwd en wij speelden verstoppertje in onafgemaakte schuurtjes, klommen voorzichtig op ladders en steigers en verzamelen losse spijkers. We ‘vonden’ ook wel eens een hele doos met spijkers maar daar mochten we niet meer mee thuiskomen.
De losse spijkers werden wel allemaal bewaard, in oude jampotjes, gesorteerd op grootte. Daar hebben we nog jaren plezier van gehad. Ik maak me sterk dat mijn vader er nog steeds restanten van heeft.

Aan de overkant van de straat stortten we ons op de natuur. We banjerden door de weilanden, plukten boterbloemen, pinksterbloemen en sigaren uit de sloot. We zochten in de sloten naar kikkers, stekelbaarsjes en andere waterbeesten.
In mijn herinnering scheen trouwens ook altijd de zon.

Vorige week kwam ik bij toeval deze foto tegen:

Zoals het binnenplein van de flat bij nader inzien maar heel klein was, zo blijkt de prachtige speelplek in de natuur ook een stuk smeriger dan in mijn herinnering.

En toch was het heerlijk spelen.

Op herhaling

Het is niet voor niets dat het midden in de donkere dagen tijd is voor een feestje. Hier in de doorzonwoning waren we wel even toe aan een paar dagen rust. Even niets moeten, geen verplichtingen.

Die behoefte werd alleen maar groter na het afscheid op vrijdag van de buurvrouw. Het was druk, het was mooi en zo als altijd toch met meer impact dan je verwacht.
Eerste Kerstdag stond nog wel een etentje bij de schoonfamilie op het programma en een deel van de boodschappen moest nog gehaald. Dat had ik wat uitgesteld want alleen al het langsrijden bij de Albert Heijn hier in het dorp leverde stress op: teveel auto’s, teveel mensen, teveel volle karren.

En toen werd de hond ook nog ziek. Donderdag werd ze zo ziek als een man: niet klagen maar wel overduidelijk niet lekker. Op rare plaatsen gaan liggen, veel onrust, veel drinken.
Op vrijdagochtend besloot de baas van de hond het zekere voor het onzekere te nemen en langs te gaan bij de dierenarts. Daar moest ze meteen blijven: baarmoederontsteking. Het was een riskante operatie en het bleef spannend tot aan het telefoontje. Het was kantje boord: een dag later en de kans was groot dat het dan te laat was geweest.

Maar ze is er nog. Met kap op want een herhaling van de zelfverwijderde nietjes was niet de bedoeling. Een hoopje ellende die eerste dagen, dat wel. Die zich de bezorgdheid en de lekkere hapjes gewillig laat aanleunen. En gelukkig is ze weer haar  oude zelf, met twinkelende oogjes en uitstekende eetlust.

De supermarktstress heb ik ook overleefd: op zaterdagochtend om vijf over acht snelde ik door een goed met mensen en etenswaren gevulde Albert Heijn. En na het maken van soep, cranberries, stoofpeertjes en veel te veel koekjes was het echt tijd voor niets.

Beetje computeren, beetje lezen, nog een spelletje, lekker uitslapen. En dat in de herhaling.
Nog even en we zijn weer klaar voor het nieuwe jaar!

Een flits en hondenogen: niet de beste combinatie....

Terug in de tijd

We zijn weer terug in Nederland. Na een nachtvlucht met relatief veel slaap maar let vooral op het woord relatief. Met ondanks vertragingen toch geslaagde aansluitingen, zowel in de lucht als op de rails.
Met een temperatuursverschil van minstens twintig graden, een tijdsverschil van 3 uur en slaapverschil van ongeveer 8 uur.

Thuiskomen in je eigen huis, douchen in je eigen badkamer en de aanblik van je eigen bed maakt veel goed. We lagen er dan ook al vroeg in. Vastbesloten om ons van het tijdsverschil niets aan te trekken, daar hadden we in Dubai ook geen moeite mee gehad tenslotte.

De geest was gewillig maar het vlees duidelijk zwak: de vermoeidheid sloeg midden op de eerste dag al toe, vanaf zeven uur keken we al verlangend naar de klok of we al naar bed mochten. Duf hoofd, beetjes schrale keel, snuffende neus (er zat iemand met een heel naar hoestje bij ons in de buurt in het vliegtuig) – voor de tweede avond achter elkaar ging bij ons heel vroeg het licht al uit.

Maar vanaf gisteren ging het beter. Even door een dood punt heen aan het begin van de avond maar het was weer gewone tijd naar bed en gewone tijd wakker.

Ja, zo’n vakantie hakt er wel in! Gelukkig hebben we de foto’s nog 🙂