Karthaus – vertrouwd en verrassend

Ieder jaar begint onze vakantie in Karthaus. Of liever gezegd: ieder jaar begint mijn vakantie in Karthaus terwijl de baas daar aan het werk is. De jaarlijks zomerschool voor IJs en klimaat heeft computers en een netwerk nodig. Dat betekent alles installeren, aan de gang schoppen (in IT-jargon) en ervoor zorgen dat de verschillende projecten en software met elkaar samenwerken.

Mijn taak houdt op na het uitpakken en aansluiten van de mooie iMacs. Dan is het tijd om te genieten van de prachtige alpenweide die in het dorp al begint (no way dat het gras ergens anders nog groener kan zijn), het mooie weer dat we altijd bestellen en de echte Tiroler huizen met veel, heel veel hout en bijna nog meer geraniums. Het is hier dan officieel Italie maar het is Sud Tirol, ze spreken er Duits en de dame van de receptie draagt een dirndljurk.

Het was even terugrekenen maar dit moet nu de vijfde keer zijn dat ik hier mee naar toe mag. En het verveelt nog steeds niet: ieder jaar genieten we van de bekende mooie dingen en ieder jaar ontdek ik nog iets nieuws. Wat op zich wel knap is in zo’n klein dorp.

Maar Karthaus is speciaal. De naam komt van de Kartuizer monniken die hier lang geleden een klooster stichtten. Op verzoek van een plaatstelijke koning die aan het eind van zijn leven nog wat bonuspunten wilde scoren ter compensatie van een verder nogal wat liederlijk leven. De naam Kartuizer komt van Chartreuse en het is een contemplatieve orde, in feite een gemeenschap van kluizenaars. Mediteren en bidden, niet praten en alleen op zondag wat onderling contact.

Het klooster en de boeren in de omgeving stonden niet echt op goede voet. De burgers werden geacht de monniken te voeden en kregen daar alleen gebed voor terug. Toen een latere koning het klooster ophief namen de ‘buurtbewoners’ graag de nederzetting over en verbouwden de cellen tot huizen. Later is er nog een grote brand geweest waar veel door is verwoest.

Nu zijn er nog een paar gangen over, inclusief de deuren  van de voormalige cellen en de luikjes waardoor het eten naar binnen werd geschoven.

Het is prachtig prachtig bijgehouden. Zoals trouwens alle huizen en gebouwen in Karthaus prachtig onderhouden zijn. Fris geverfd, overal bakken geraniums, geen rommel, geen graffiti – er spreekt zorg en trots uit.

Mijn ontdekking van dit jaar: in het deel van de buitenmuur dat er nog staat is in een hoek een klein kapelletje te vinden.  Een gewone houten deur met een mooi bordje ernaast.

Eenmaal binnen zie je een prachtige muurschildering en een volgende deur. Misschien niet echt duidelijk maar deze opening is ongeveer een 75 cm hoog, je moet letterlijk en figuurlijk op de knieen om er door te kunnen.

Rechts staat een kerkbankje, links ligt een praktisch levensgroot beeld van Jezus – als in het Heilig Graf.
Maar het mooiste zijn toch de benen, handen en armen die aan de muur hangen. Van hout, dat dan weer wel.

En het ontroerendste: het vers geplukte bloemetje op de borst van onze lieve heer.

Mooi.